Ἡ τελεία ἀφροσύνη

   Τό πρόσφατον παρελθόν τῆς Ἑλλάδος ὑπῆρξε τραγικόν καί τό μέλλον διαφαίνεται ἀβέβαιον καί μᾶλλον δυσοίωνον. Τάς τελευταίας δεκαετίας ἀπεδείχθη, ὅτι οἱ Νεοέλληνες, ἤ Νεογραικοί κατά Ρωμανίδην, εὑρίσκονται ἀκόμη, ὡς μή ὤφειλε, εἰς πνευματικήν νεότητα καί ἀνωριμότητα, τοὐτέστιν ἀφροσύνην. Μέ πόνον καί ἀγάπην τούς χαρακτηρίζομε ''ἄφρονες'', διότι, τῇ συνεργείᾳ των ἤ τῇ ἀνοχῇ των, ἀπεκόπησαν ἀπό τήν ἱστορίαν των, τήν παράδοσίν των, τήν γλῶσσαν των καί τόν ἑλληνορθόδοξον πολιτισμόν των, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀπωλέσουν τήν ταυτότητά των, τοῦ Ρωμηοῦ Ὀρθοδόξου, καί νά καταντήσουν καρικατοῦρες τῶν προγόνων των. Ἀναζητοῦν ἀπεγνωσμένως, θραύοντες τούς δεσμούς μέ τάς ζωηφόρους πηγάς τῆς ὑπάρξεώς των, μίαν νέαν ταυτότητα - ποίαν ἄραγε; - διαμορφουμένην ἀπό τόν ἀνθελληνικόν καί ἀντιεκκλησιαστικόν τυφῶνα τῆς «Νεομοντέρνας Ἐποχῆς» καί κανοναρχουμένην ἀπό ἀνθελληνικά καί ἀντίχριστα νεοεποχητικά κέντρα καί πρόσωπα, ἐντός καί ἐκτός Ἑλλάδος, μέσῳ τῶν γραικύλων προδοτῶν-ἐντολοδόχων των, μέ σκοπόν τόν πλήρη ἀφελληνισμόν καί τήν ἀπορθοδοξοποίησίν των.

   Οὕτως ἐχόντων, ὄχι μόνον τῶν σημερινῶν ἑλλαδικῶν πραγμάτων, ἀλλά καί τῶν παρελθόντων, διερωτώμεθα, ἐάν οἱ τελευταῖες γενεές τῶν Νεοελλήνων, ἀλλά καί οἱ σημερινοί Νεοέλληνες, θά ἔπρεπε νά θρηνοῦν ἤ νά πανηγυρίζουν. Ἐάν ἦσαν σώφρονες, θά ἐθρήνουν. Ἐπειδή ὅμως εἶναι ἄφρονες, δέν θρηνοῦν, ἀλλά τοὐναντίον βλέπομεν ὅτι πανηγυρίζουν. Καί πανηγυρίζουν, ὄχι διότι ὄντως ἀπηλευθερώθησαν ἀπό τά βαρύτατα δεσμά των, ἀλλά πανηγυρίζουν, ἀφρόνως, ἐν βαρυτάτῃ κατοχῇ ὄντες, μόνον ἐν τῇ φρούδῳ ἐλπίδι τῆς δῆθεν ἐπερχομένης ἀπαλλαγῆς των, ἤ ἀκριβέστερον, ἐλαφρύνσεώς των ἐκ τῶν πιέσεων μιᾶς ἐκ τῶν κατοχικῶν δυνάμεων, καί δή ἐκείνης τοῦ διεθνοῦς τραπεζικοῦ κεφαλαίου - παρά τάς ἀντιθέτους διαβεβαιώσεις τῶν ἐκπροσώπων των -, βασιζόμενοι μόνον καί μόνον εἰς τάς ἀσαφεῖς δηλώσεις καί ὑποσχέσεις καί εἰς τούς μεγαλορρήμονας ἀνευθύνους λόγους τῶν ἀνθελλήνων, ἀντιχρίστων καί ἀθέων πολιτικῶν, τούς ὁποίους ἐδῶ καί χρόνια δυστυχῶς ἐνεπιστεύθησαν καί οἱ ὁποῖοι  ἠκολούθησαν τό «ἀποκρίνου εἰς τόν ἄφρονα κατά τήν ἀφροσύνην αὐτοῦ».

   Ὁ λαός πανηγυρίζει, μηδέν ἔχων ἐν τῇ χειρί του, παρά ἀέραν καί λόγους ὑποσχέσεων. Τοιαῦται ὑποχέσεις ἐδόθησαν καί εἰς τό παρελθόν.

Ἡ ἀφροσύνη εἰς ὅλην της τήν δόξαν... «Ἀξιοθρήνητοι οἱ ἄφρονες τῷ πνεύματι».

   Ὅταν οἱ Νεοέλληνες δυστυχήσουν εἰς τέλος, τότε, ἀφοῦ ἔλθουν εἰς ἑαυτούς ὡς ὁ ἄσωτος υἱός καί ἐφ᾽ ὅσον συναισθανθοῦν τάς συνεπείας τῶν ἀποφάσεών των καί ἀναγνωρίσουν τά λάθη των, θά ἀναφωνάξουν, παραφράζοντας τό τοῦ Δαυΐδ (Ψαλμ. 24, 7): «Ἀφροσύνην, Κύριε, νεότητός μου, μή μνησθῇς»...

Εἴθε μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ νά ἔλθωμε εἰς μετάνοιαν καί νά ἀποκτήσωμε φρόνησιν καί σύνεσιν. Ὀψόμεθα...

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ