Κυριακή των Βαΐων – «Μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών…»

Απόστολος: Φιλιπ. δ΄ 4 – 9

Ευαγγέλιον: Ιωαν. ιβ΄ 1 – 18

ΜΗ ΦΟΒΟΥ ΘΥΓΑΤΕΡ ΣΙΩΝ

 Με την Κυριακή των Βαΐων, η οποία πήρε το όνομά της από την αναφερόμενη στην θριαμβευτική  είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα ευαγγελική περικοπή, κλείνει ο κύκλος του σαρανταημέρου που προηγείται της Μ. Εβδομάδος. Η ανάσταση του Λαζάρου αποτελεί το προανάκρουσμα της κοινής των όλων αναστάσεως, γεγονός που θα επισυμβεί επιβεβαιούμενο με την Ανάσταση του Χριστού μας, καθώς την επομένη Κυριακή θα αντηχήσει απ’ άκρου εις άκρου στον Χριστιανικό κόσμο ο παιάνας  «Χριστός ανέστη εκ νεκρών».

Ο μεταπτωτικός άνθρωπος βιώνει τα επίχειρα της μεγαλαυχίας του με την επιπολαιότητα του, του να αποστασιοποιηθεί από την ουσία της θεόσδοτης εντολής, να φυλάσσει και να διατηρεί την αρμονία του τόπου κατοίκησής του, τον παράδεισο. Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ατομοκρατείται, να τον κατέχει η ανασφάλεια, ο φόβος της ενοχής, η έλλειψη πίστης και εμπιστοσύνης. Η φύση, σύμπασα, η κτίση, τον αντιμετωπίζει σαν αντίπαλο. Το μόνο που τον ενδιαφέρει πλέον είναι το άτομό του και υποκριτικά αντιμετωπίζει την οποιαδήποτε ενέργεια του άλλου που θέλει να εκδηλώσει την εσωτερική του ανάγκη ευγνωμοσύνης, όπως αυτή της αδελφής του Λαζάρου, της Μαρίας, που άλειψε τα πόδια του Ιησού με μύρο νάρδου κατά  τα ιουδαϊκά της εποχής έθιμα.

Ο Ιούδας, σύμφωνα με την ευαγγελική διήγηση, ενώ μέσα του ραδιουργούσε την προδοσία του διδασκάλου του, με το αζημίωτο φυσικά, φαίνεται να νοιάζεται δήθεν για τους φτωχούς, ενώ κατ’ ουσίαν «κλέπτης ην και το γλωσσόκομον είχεν και τα βαλλόμενα εβάσταζεν». Η υποκριτική του Ιούδα ενέργεια, μας αναγκάζει να κάνουμε συνειρμικούς λογισμούς για ιστορικά επισυμβάντα, αλλά πολύ περισσότερο για τα σημερινά, που με τόσο πίκρα βιώνουμε, καθώς στεγνώνει η ψυχή και η τσέπη των αδυνάτων. Πάντοτε, αλλά και σήμερα, οι κρατούντες χωρίς την υπακοή στην εντολή του Δημιουργού, θέλουν, με το να κρατούν το γλωσσσόκομον της παγκόσμιας οικονομίας, αυτονομούμενοι, να δημιουργήσουν δικούς τους παραδείσους ενοικούμενους όχι από πρόσωπα αλλά από αριθμούμενα νούμερα.

 «Μη φοβού θύγατερ», η προφητική και επιβεβαιούμενη από τον ευαγγελικό λόγο πρόρρηση αποτελεί σημείο ελπίδας και θάρρους για όλους εκείνους που επαφίενται στην πρόνοια του Θεού. Αποδείχθηκε από τα πράγματα πως ούτε τα «ωσσανά», μήτε και τα χρυσοποίκιλτα μέσα μεταφοράς ή και πολέμου παραμένουν σταθερά και μόνιμα αλλά μεταβάλλονται άρδην σαν αλλάξει το κλίμα της αποδοχής τους. Μικρή είναι η απόσταση του «ωσαννά» των Βαΐων από το «σταύρωσον-σταύρωσον αυτόν» της Μεγάλης Πέμπτης. Αποδείχτηκε πως μήτε η υψηλοφροσύνη και η έπαρση μας δικαιώνει, ούτε και μας καταξιώνει. Το μικρό, το ταπεινό γαϊδουράκι, το περιφρονημένο αυτό ζωάκι,  παρέμεινε στη μνήμη των ανθρώπων παροιμιακή ανάμνηση όχι για τη δική του ταπεινότητα αλλά γιατί Εκείνος που το χρησιμοποίησε σαν άρμα θριάμβου κατέβηκε τα μη περεταίρω σκαλοπάτια της ταπείνωσης όπως στη διάρκεια της Μ. Εβδομάδος θα παρακολουθήσουμε με  κατάνυξη.

 Όλα αυτά ίσως θεωρητικά να υπερβαίνουν την κοινή λογική, δεν τα χωράει το μυαλό μας, είναι ιστορίες που ικανοποιούν τους φτωχούς  «τω πνεύματι». Μήπως όμως «οι πτωχοί τω πνεύματι» τελικά δικαιώνονται ελπίζοντες στην πρόνοια του Θεού; Μήπως αν και κουβαλούν τον σταυρό της καθημερινότητας τελικά βιώνουν ένα συνεχιζόμενο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ;

 Δυστυχώς και σήμερα, άλλοτε κρυφά και άλλοτε αναφανδόν, έμμεσα ή άμεσα, καταβάλλεται προσπάθεια να «αποκτείνουν» τον  Χριστό αλλά και τους χριστιανούς, όπως οι αρχιερείς όχι μόνο τον  Χριστό  αλλά και τον Λάζαρο. Όμως με το να λακτίζουν τα καρφιά, το μόνο που κατορθώνουν είναι οι πληγές των ποδιών τους.

Ι.Μ.Φ.Ν&Θ