Παιδιά χωρίς αντισώματα στο κακό
Αναρωτηθήκαμε όμως γιατί τόσο ανενόχλητα δρα το κακό και πως καταντήσαμε τα παιδιά μας τόσο δεκτικά στα αρνητικά μηνύματα, τόσο ευάλωτα στα εμπρηστικά συνθήματα; Είναι ένα ερώτημα που αφορά όλους ˙ την οικογένεια, το σχολείο, την πολιτεία, την κοινωνία και την εκκλησία βεβαίως. Όλοι είμαστε υπεύθυνοι, διότι όλοι – από την πλευρά του και με τον τρόπο του ο καθένας- πληγώσαμε την κοινωνία μας, την «αφυδατώσαμε» και την καταντήσαμε ακοινώνητη. Της ροκανίσαμε τις ρίζες της ζωής, επιδιώξαμε την αυτονόμηση της από τον άσειστο Λίθο, την αλλοτρίωση της από τα ζείδωρα νάματα του Ευαγγελίου. Μεθυσμένοι από την απληστία της υπερκατανάλωσης, φλεγόμενοι από τον πυρετό του εντυπωσιασμού και της προβολής, αποψιλώσαμε την ζωή μας από τον πνευματικό πλούτο. Καταστήσαμε την κοινωνία μας ζούγκλα. Περιφρονώντας τις παραδόσεις μας και υιοθετώντας ασυλλόγιστα ξενικά πρότυπα απογυμνώσαμε την οικογένεια από την ιερότητά της. Φθάσαμε να προτείνουμε νομοθεσίες που ευτελίζουν και εξευτελίζουν τον θεσμό της.
Δυστυχώς και ως επίσημη εκκλησία δεν λάβαμε έν πολλοίς το μήνυμα των καιρών ˙ δεν σταθήκαμε στο ύψος της αποστολής μας. Δεν στοιχηθήκαμε στην γραμμή των αγίων πατέρων μας. Δεν ακολουθήσαμε το παράδειγμα του Κυρίου, ο οποίος «μη εκστάς της (θείας ) φύσεως μετέσχε του ημετέρου (ανθρωπίνου) φυράματος». Νομίσαμε πως πρέπει να κολακεύσουμε τον κόσμο. Δεν τολμήσαμε να του πούμε την αλήθεια. Άλλοτε πάλι δεν μπορέσαμε να του την δείξουμε εφαρμοσμένη στην ζωή μας, όπως θα έπρεπε. Και το χειρότερο, δεν είχαμε την τόλμη να παραδεχθούμε το λάθος, την αδυναμία μας, αλλά θελήσαμε να την προβάλουμε ως νόμο και πρότυπο χριστιανικής ζωής. Έτσι καταντήσαμε αφερέγγυοι. Ο κόσμος δεν μας πιστεύει, αφού δεν βλέπει η δική μας, η χριστιανική ζωή να διαφέρει από την κοσμική. Σκανδαλίζεται μάλιστα, θεωρώντας ότι ούτε και η χριστιανική πίστη έχει να προσφέρει κάτι θετικό!
Παιδεία και κοινωνία χωρίς Θεό
Με όλα αυτά και με άλλα παρόμοια, οι νεοέλληνες καταντήσαμε – σ΄ένα βαθμό – πνευματικώς υπανάπτυκτοι και στην ίδια κατάσταση οδηγούμε τα παιδιά μας στερώντας τους τα πνευματικά ερείσματα της ζωής. Τι άλλο κάνουμε.
- Όταν νομοθετούμε την συρρίκνωση του μαθήματος των θρησκευτικών, την απογύμνωση του από τον ομολογιακό χαρακτήρα και τον υποβιβασμό του στην εγκυκλοπαιδικά ίσως άψογη αλλά πνευματικά άχρωμη και άοσμη θρησκειολογία;
- - Όταν στο πολυδιαφημισμένο «ανοιχτό και έξυπνο σχολείο» μας εννοούμε να έχει πρόσβαση ο κάθε ειδικός και μη , εκτός από τον πνευματικό που θα εξυπηρετούσε όσα παιδιά θέλουν να εξομολογηθούν;
- - Όταν με την αλόγιστη παροχή αγαθών, πίσω από την οποία θέλουμε να κρύψουμε την δική μας απουσία από την ζωή των παιδιών μας, και με την ασύδοτη ενδοτικότητα στα καπρίτσια τους, τα προάγουμε στην αλαζονεία, στον εγωκεντρισμό και στον αυταρχισμό;
- - Όταν με την παιδοκολακεία μας τους καλλιεργούμε την ιδέα ότι έχουν μόνο δικαιώματα χωρίς καμία υποχρέωση αντιπροσφοράς;
- - Όταν τα εξοργίζουμε και τα εξαγριώνουμε με τις διαταγές και τις προσταγές μας, χωρίς να έχει προηγηθεί η κατάλληλη αγωγή, χωρίς να τους προσφέρουμε το αντίστοιχο παράδειγμα;
- - Όταν γονείς και δάσκαλοι με τη συμπεριφορά μας καταργούμε κάθε έννοια σεβασμού και γκρεμίζουμε κάθε αυθεντία ακόμη και αυτή του Θεού;
- “Νούς αποστάς του Θεού ή κτηνώδης γίνεται ή δαιμονιώδης και των όρων αποστατήσας της φύσεως επιθυμεί των αλλοτρίων» αποφαίνεται η πατερική σοφλια ή για να θυμηθούμε και το Ντοστογιέφσκυ, «χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται». Αλλά έτσι χαΐρι και προκοπή δεν γίνεται!
Απόσπασμα από το άρθρο «Καρποί της Αποστασίας» του κ. Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Πανεπιστημίου.
«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» 23- 1- 2009
Αναρωτηθήκαμε όμως γιατί τόσο ανενόχλητα δρα το κακό και πως καταντήσαμε τα παιδιά μας τόσο δεκτικά στα αρνητικά μηνύματα, τόσο ευάλωτα στα εμπρηστικά συνθήματα; Είναι ένα ερώτημα που αφορά όλους ˙ την οικογένεια, το σχολείο, την πολιτεία, την κοινωνία και την εκκλησία βεβαίως. Όλοι είμαστε υπεύθυνοι, διότι όλοι – από την πλευρά του και με τον τρόπο του ο καθένας- πληγώσαμε την κοινωνία μας, την «αφυδατώσαμε» και την καταντήσαμε ακοινώνητη. Της ροκανίσαμε τις ρίζες της ζωής, επιδιώξαμε την αυτονόμηση της από τον άσειστο Λίθο, την αλλοτρίωση της από τα ζείδωρα νάματα του Ευαγγελίου. Μεθυσμένοι από την απληστία της υπερκατανάλωσης, φλεγόμενοι από τον πυρετό του εντυπωσιασμού και της προβολής, αποψιλώσαμε την ζωή μας από τον πνευματικό πλούτο. Καταστήσαμε την κοινωνία μας ζούγκλα. Περιφρονώντας τις παραδόσεις μας και υιοθετώντας ασυλλόγιστα ξενικά πρότυπα απογυμνώσαμε την οικογένεια από την ιερότητά της. Φθάσαμε να προτείνουμε νομοθεσίες που ευτελίζουν και εξευτελίζουν τον θεσμό της.
Δυστυχώς και ως επίσημη εκκλησία δεν λάβαμε έν πολλοίς το μήνυμα των καιρών ˙ δεν σταθήκαμε στο ύψος της αποστολής μας. Δεν στοιχηθήκαμε στην γραμμή των αγίων πατέρων μας. Δεν ακολουθήσαμε το παράδειγμα του Κυρίου, ο οποίος «μη εκστάς της (θείας ) φύσεως μετέσχε του ημετέρου (ανθρωπίνου) φυράματος». Νομίσαμε πως πρέπει να κολακεύσουμε τον κόσμο. Δεν τολμήσαμε να του πούμε την αλήθεια. Άλλοτε πάλι δεν μπορέσαμε να του την δείξουμε εφαρμοσμένη στην ζωή μας, όπως θα έπρεπε. Και το χειρότερο, δεν είχαμε την τόλμη να παραδεχθούμε το λάθος, την αδυναμία μας, αλλά θελήσαμε να την προβάλουμε ως νόμο και πρότυπο χριστιανικής ζωής. Έτσι καταντήσαμε αφερέγγυοι. Ο κόσμος δεν μας πιστεύει, αφού δεν βλέπει η δική μας, η χριστιανική ζωή να διαφέρει από την κοσμική. Σκανδαλίζεται μάλιστα, θεωρώντας ότι ούτε και η χριστιανική πίστη έχει να προσφέρει κάτι θετικό!
Παιδεία και κοινωνία χωρίς Θεό
Με όλα αυτά και με άλλα παρόμοια, οι νεοέλληνες καταντήσαμε – σ΄ένα βαθμό – πνευματικώς υπανάπτυκτοι και στην ίδια κατάσταση οδηγούμε τα παιδιά μας στερώντας τους τα πνευματικά ερείσματα της ζωής. Τι άλλο κάνουμε.
- Όταν νομοθετούμε την συρρίκνωση του μαθήματος των θρησκευτικών, την απογύμνωση του από τον ομολογιακό χαρακτήρα και τον υποβιβασμό του στην εγκυκλοπαιδικά ίσως άψογη αλλά πνευματικά άχρωμη και άοσμη θρησκειολογία;
- - Όταν στο πολυδιαφημισμένο «ανοιχτό και έξυπνο σχολείο» μας εννοούμε να έχει πρόσβαση ο κάθε ειδικός και μη , εκτός από τον πνευματικό που θα εξυπηρετούσε όσα παιδιά θέλουν να εξομολογηθούν;
- - Όταν με την αλόγιστη παροχή αγαθών, πίσω από την οποία θέλουμε να κρύψουμε την δική μας απουσία από την ζωή των παιδιών μας, και με την ασύδοτη ενδοτικότητα στα καπρίτσια τους, τα προάγουμε στην αλαζονεία, στον εγωκεντρισμό και στον αυταρχισμό;
- - Όταν με την παιδοκολακεία μας τους καλλιεργούμε την ιδέα ότι έχουν μόνο δικαιώματα χωρίς καμία υποχρέωση αντιπροσφοράς;
- - Όταν τα εξοργίζουμε και τα εξαγριώνουμε με τις διαταγές και τις προσταγές μας, χωρίς να έχει προηγηθεί η κατάλληλη αγωγή, χωρίς να τους προσφέρουμε το αντίστοιχο παράδειγμα;
- - Όταν γονείς και δάσκαλοι με τη συμπεριφορά μας καταργούμε κάθε έννοια σεβασμού και γκρεμίζουμε κάθε αυθεντία ακόμη και αυτή του Θεού;
- “Νούς αποστάς του Θεού ή κτηνώδης γίνεται ή δαιμονιώδης και των όρων αποστατήσας της φύσεως επιθυμεί των αλλοτρίων» αποφαίνεται η πατερική σοφλια ή για να θυμηθούμε και το Ντοστογιέφσκυ, «χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται». Αλλά έτσι χαΐρι και προκοπή δεν γίνεται!
Απόσπασμα από το άρθρο «Καρποί της Αποστασίας» του κ. Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Πανεπιστημίου.
«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» 23- 1- 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου