Κήρυγμα εἰς τήν γέννησιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

   

Εὐάγγελος Στ. Πονηρός Δρ Θ., Μ.Φ.

Κήρυγμα εἰς τήν γέννησιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ [1]

            Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

μαθητές, ἐκπαιδευτικοί, γονεῖς τῶν νεαρῶν μας μαθητῶν καί σεβαστοί πρεσβύτες τῶν χριστιανικῶν μας οἰκογενειῶν, γιά ἄλλη μιά φορά μᾶς ἀξίωσε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός νά φθάσουμε νά ἑορτάζουμε τήν ἁγία του Γέννηση. Τή γέννηση πού σήμανε τήν σωτηρία γιά τόν κόσμο, πού φανέρωσε στόν κόσμο τό προαιώνιο σχέδιο τῆς ἀγάπης τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ, πού ἔγινε ἡ αἰτία νά ὁμολογοῦν ἀκόμη καί ὅσοι εἶχαν ἀποσταλεῖ νά τόν συλλάβουν πώς "οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος[2]".

            Πολύ πρίν ἀκόμη ἀπό τήν Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου μᾶς δίδαξαν γι΄ αὐτήν οἱ οὐρανοφάντορες προφῆτες, τῶν ὁποίων τίς προφητεῖες δέν παύουν οἱ Εὐαγγελιστές νά ἀναφέρουν, ὅπως τοῦ προφήτη Ἠσαΐα, ὁ ὁποῖος μᾶς διδάσκει καί διαβεβαιώνει, ὅτι "ὄψεται πᾶσα σάρξ τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ[3]".

            Τό "σωτήριον τοῦ Θεοῦ" εἶναι αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτός πού εἶναι γιά τόν κόσμο τό φῶς τῆς γνώσεως, ὅπως σοφά μᾶς διδάσκει τό ἀπολυτίκιο τῶν Χριστουγέννων. Εἶναι ὁ Χριστός τό φῶς τῆς γνώσεως, διότι μᾶς διδάσκει ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός πού γκρεμίζει ὅλα τά εἴδωλα, τούς ψεύτικους θεούς τῆς εἰδωλολατρίας, τόν ψεύτικο θεό τοῦ ἐγωισμοῦ, τόν ψεύτικο θεό τῆς φιλαργυρίας, τόν ψεύτικο θεό τῆς φιλοϋλίας, τόν ψεύτικο θεό τῆς αἰσχροκέρδειας εἰς βάρος τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου. Ὅλα αὐτά τά γκρεμίζει ὁ Χριστός μας διά τῆς ἐπίγειας παρουσίας του, διά τῆς γεννήσεώς του, διά τῆς διδασκαλίας του, διά τῶν σημείων, δηλαδή διά τῶν θαυμάτων του, διά τοῦ σταυρικοῦ του Πάθους καί ἐν τέλει διά τῆς Ἀναστάσεώς του.

            Καί ποιός, τονίζει τό ἀπολυτίκιο, δίδασκε στούς σοφούς τοῦ τότε κόσμου, τούς λεγομένους μάγους, τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ καί τό καθῆκον προσκυνήσεως, τό ὁποῖο ὄφειλαν αὐτοί σέ ἐκεῖνον; Ἕνας ἀστέρας. Ἕνα ἄψυχο οὐράνιο σῶμα. Οὐσιαστικά αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Θεός χρησιμοποιώντας τήν ἄλογη κτίση, δίδασκε τούς ἀνθρώπους ποῖος εἶναι ὁ Χριστός καί γιατί τοῦ ἀξίζει προσκύνηση. Διότι εἶναι ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, τό φῶς τό ἀνέσπερον, φῶς πού δέν ἀνατέλει ἀπό χαμηλά, ὅπως τό αἰσθητό ἡλιακό κτιστό φῶς, ἀλλά ἐμφανίζεται ἀπό ψηλά γιά νά φωτίσει ὅσους ζοῦν στό σκοτάδι καί κάθονται στή σκιά τοῦ θανάτου, νά τούς κατευθύνει στήν ὁδό τῆς εἰρήνης, ὅπως λέγει ἡ προφητεία τοῦ ἁγίου Ζαχαρία, τοῦ πατέρα τοῦ προφήτου προδρόμου καί βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Διότι ἀπό τοῦ Ζαχαρία τήν προφητεία, τήν ὁποία μᾶς παραδίδει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ἔχει λάβει ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας μας τή φράση "ἐξ ὕψους ἀνατολή[4]", διά τῆς ὁποίας δοξάζει τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.

            Καί γεννᾶται ἕνα ἐρώτημα, ἕνα ἐρώτημα τόσο ἐπιτακτικό, τόσο ἔντονο, ὥστε τείνει νά καταστεῖ βασανιστικό: Πῶς ἐμεῖς διδάσκουμε στούς νέους μας τόν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, αὐτόν τόν ὁποῖο ὕμνησαν ἀκόμη καί οἱ νεότεροι ποιητές μας, μέ προεξάρχοντα τόν διεθνῶς βραβευμένο Ὀδυσσέα Ἐλύτη, ὁ ὁποῖος ἐμπνεόμενος ἀπό τούς ἐκκλησιαστικούς μας ὕμνους παρακαλεῖ, ἰκετεύει τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, νά μή λησμονεῖ τή χώρα μας;

            Οἱ ποιητές μας ἰκετεύουν τόν Χριστό νά μή μᾶς λησμονεῖ, ἐμεῖς θυμόμαστε ὅμως νά τόν διδάσκουμε στά παιδιά μας, στά ἐγγόνια μας, στούς μαθητές μας; Θυμόμαστε πώς αὐτός καί μόνον αὐτός ἐδίδαξε στόν κόσμο τό "ἀγαπᾶτε ἀλλήλους; Θυμίζουμε στούς νέους μας, πώς αὐτός καί μόνον αὐτός ἐδίδαξε στήν ἀνθρωπότητα τό "ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν;" Διδάσκουμε στά παιδιά μας καί σέ ὅσους νέους μᾶς ἔχουν ἐμπιστευθεῖ, πώς κανένας ἄλλος δέν δίδαξε τό περίφημο "Πάντα οὖν ὅσα ἄν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς· οὗτος γάρ ἐστιν ὁ νόμος καί οἱ προφῆται[5]"; Δηλαδή: "Ὅλα ὅσα θά θέλατε νά σᾶς κάμουν οἱ ἄνθρωποι, αὐτά κι ἐσεῖς νά τούς κάμετε. Διότι αὐτό εἶναι ὁλόκληρος ὁ νόμος καί οἱ προφῆτες."

            Τηροῦμε τό ἱερό καθῆκον πού ἔχει ἡ οἰκογένεια, νά εἶναι τό πρῶτο σχολεῖο τοῦ παιδιοῦ; Νά φυτεύει στήν ψυχή του τόν σπόρο τοῦ Χριστοῦ, τόν σπόρο τῆς δικαιοσύνης, τόν σπόρο τῆς εἰρήνης του ἤ μήπως τά ἀφήνουμε μακριά ἀπό τήν πίστη του, ὥστε μέσα σέ ἕναν κόσμο γεμάτο κινδύνους νά καταντήσουν ὅπως ἕνα πλοῖο δίχως μηχανή, καύσιμα, πηδάλιο, καί πυξίδα ἕρμαιο τῶν μανιασμένων κυμάτων; Λειτουργοῦμε οἱ ἐκπαιδευτικοί ὡς ἀπόστολοι Χριστοῦ, ὅπως ὀφείλουμε, καί ὅπως μᾶς ἐπιτάσσει νά πράξουμε τό βάπτισμά μας, ἀλλά καί τό βάπτισμα τῶν μαθητῶν μας, ὅπως καί τό Σύνταγμα καί οἱ νόμοι τῆς πατρίδας μας; Διδάσκουμε οἱ θεολόγοι καθηγητές "Ἰησοῦν Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα" ἤ μήπως νομίσαμε, ὁρισμένοι ἀπό ἐμᾶς, πώς καταντήσαμε "θρησκειοπαιδαγωγοί" καί ἐπιχειροῦμε νά διδάξουμε τί; Τήν πλάνη τῶν θρησκειῶν, πού ἀναζητοῦν ἐναγωνίως τόν ἀληθινό Θεό καί δέν τόν βρίσκουν, ὡς ἰσότιμη καί ἰσόκυρη τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ μας;

            Ὅλα αὐτά ὀφείλουμε νά ἀναλογισθοῦμε γιά μιά ἀκόμη φορά, τά Χριστούγεννα αὐτά, ἀλλά καί ὅλα τά Χριστούγεννα πού θά ἔλθουν στή ζωή μας, καί νά κάμουμε πράξη τό διδακτικό μας χρέος ἔναντι  τῆς νέας μας γενιᾶς, διότι, ὅπως ἔγραψε ὁ μεγάλος μας ἱστορικός τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας Θουκυδίδης, "τοῦ πολέμου οἱ καιροί οὐ μενετοί". Οἱ καιροί τοῦ πολέμου δέν μποροῦν νά περιμένουν. Ὁ πόλεμος κατά τοῦ κακοῦ, κατά τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία μᾶς πολιορκεῖ καθημερινῶς δέν μπορεῖ νά περιμένει. Οἱ κίνδυνοι γιά τά παιδιά μας εἶναι παρόντες διαρκῶς. Τά ναρκωτικά ἀπειλοῦν νά μᾶς τά πάρουν μέσα ἀπό τά χέρια μας, νά τά καταντήσουν νά λειώνουν ζωντανά, νά πεθαίνουν λίγο - λίγο. Καί ἡ μόνη ἀσπίδα, ἡ μόνη ἠθική πανοπλία, τό μοναδικό ἀποτελεσματικό ἐμβόλιο γιά τήν ψυχή καί τόν χαρακτήρα, τό μοναδικό ἀδιαπέραστο τεῖχος, εἶναι τό Εὐαγγέλιο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

            Αὐτό πού εἴκοσι αἰῶνες διωγμῶν, εἴκοσι αἰῶνες φρικτῶν καταδρομῶν δέν κατόρθωσαν νά τό ἐξαλείψουν. Θηρία μέσα στίς ἀρένες δέν κατόρθωσαν νά σβήσουν τή σπίθα τοῦ Εὐαγγελίου. Στρατόπεδα συγκεντρώσεως καί ἐξοντώσεως, ἀτέρμονες πορεῖες θανάτου στίς ὁποῖες εἶχαν καταδικασθεῖ χριστιανικοί πληθυσμοί ὅπως ἐκεῖνοι τῆς μαρτυρικῆς Μικρᾶς Ἀσίας, δέν στάθηκαν ἰκανά νά ἀπαγορεύσουν τό Εὐαγγέλιο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ. Αὐτοκρατορίες ὁλόκληρες ὅρισαν τόν Χριστό μας καί τό Εὐαγγέλιό του ὡς ἐχθρό τους καί πάσχισαν μέ κάθε τρόπο καί κάθε μέσον νά τόν ἐξαλείψουν. Ὅμως μάταιος ἀπέβη ὁ κόπος, ἀτελέσφορη ἡ προσπάθεια, παιδαριώδη τά μέσα τοῦ τρόμου, τά ὅπλα καί τά βασανιστήρια καί οἱ ἐκτελέσεις μέ τά ὁποῖα ἐπιχειροῦσαν οἱ αὐτοκράτορες, οἱ δυνατοί τοῦ κόσμου, νά φοβίσουν τούς χριστιανούς, ὥστε νά παύσουν νά εἶναι χριστιανοί, νά παύσουν νά πιστεύουν, νά παύσουν νά κηρύττουν, νά παύσουν νά ὁμολογοῦν, νά παύσουν νά ἀγωνίζονται. Οἱ αὐτοκρατορίες ἔπεσαν, κατεδαφίσθηκαν μέ πάταγο ἀνίκανες πιά νά βλάψουν, καί ἡ σκληρότητα μαζί καί ἡ ἀδικία τους ξέσπασε πάνω τους κι ἐπαληθεύθηκε ὄχι μόνο μία φορά τό "σκληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν"[6]. Ἀλλά τό Εὐαγγέλιο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν ἐξαλείφθηκε, ὑπάρχει καί μᾶς διδάσκει, φωτίζει τόν δρόμο μας καί ζητᾶ τήν πίστη μας.

            Ἄς διδαχθοῦμε ἀπό τό αἷμα τῶν ἁγίων ἀθλοφόρων μαρτύρων καί ἄς μή ἀδρανήσουμε. Ὅσα οἰκοδόμησαν οἱ ἅγιοι μάρτυρες μέ τό αἷμα τους, ὅσα δίδαξαν οἱ ἅγιοι πατέρες καί διδάσκαλοι μέ τά θεοφόρα συγγράμματά τους, ἀλλά καί τήν ἐν Χριστῷ βιοτή τους καί τό φιλάνθρωπό τους ἔργο ἄς μᾶς ἐμπνέουν διαρκῶς, ἄς μᾶς ἀφυπνίζουν, ἄς εἶναι τό τρόπαιο πού δέν μᾶς ἀφήνει νά κοιμηθοῦμε, ὅπως τό τρόπαιο τοῦ Μιλτιάδη δέν ἄφηνε νά ἡσυχάσει καί νά ἀναπαυθεῖ ὁ Θεμιστοκλῆς, ἕως ὅτου διέπρεψε, μιμήθηκε, ἔπραξε κάτι ἰσάξιο.

            Ἀλλιῶς, ἄν ἀδρανήσουμε, ἄν ἀδιαφορήσουμε, ἄν καταντήσουμε τά Χριστούγεννα μόνο γιορτή τῆς κοιλιᾶς μας, ὅπως εἶχε παρατηρήσει ὁ μέγας διδάσκαλος τοῦ γένους μας Ἀδαμάντιος Κοραῆς ὅτι κατά ἀτυχή τρόπο συνέβαινε ἤδη πρίν ἀπό διακόσια καί παραπάνω χρόνια, τότε θά κινδυνεύσουμε νά ἀκούσουμε τή φρικτή προσταγή: "πορεύσθε ἀπ΄ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ[7]".

            Ἄς μή δώσει ποτέ ὁ Κύριος κάτι τέτοιο νά συμβεῖ. Ἄς προσευχόμαστε καί ἄς ἐργαζόμαστε νά εἴμαστε κι ἐμεῖς μεταξύ ὅλων ἐκείνων πού θά ἀκούσουν τή χαρμόσυνη κυριακή πρόσκληση: "εὖ δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ, ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολλῶν σέ καταστήσω· εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου[8]". "Εὔγε δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ, ἤσουν ἔμπιστος σέ λίγα, ἀλλά θά σοῦ ἐμπιστευθῶ πολλά. Ἔλα νά μετάσχεις στή χαρά τοῦ κυρίου σου".

 

---

[1]          Τό κήρυγμα αὐτό ἐκφωνήθηκε στίς 23/12/2024 στόν ἱερό ναό ἁγίου Δημητρίου Ἀμπελοκήπων.

[2]          Ἰω. 7,46

[3]          Λκ 3,6.

[4]          Λκ 1,78

[5]          Μτ 7,12.

[6]          Πρ. 24,14.

[7]          Μτ 25,41.

[8]          Μτ 25,21.