Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Οἱ στῦλοι τῆς Πίστεως

Οἱ στῦλοι τῆς Πίστεως

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ μας οἱ ἄνθρωποι εἶναι κυριολεκτικά αἰχμάλωτοι στά ἐφήμερακαί μάταια τῆς ζωῆς καί καλοῦνται συχνά νά ἀντιμετωπίσουν διάφορα σοβαρά προβλήματα μέ τίς ἀντιλήψεις πού κυριαρχοῦν, ἀδιαφορώντας προκλητικά γιά τό παρελθόν καί τήν ἱστορική μνήμη, δηλαδή πῶς εἶχαν ἀντιμετωπιστεῖ ἴδια προβλήματα σέ παλαιότερες ἐποχές, οἱ ὁποῖες ἦταν πιό δύσκολες ἀπό τίς σημερινές. 

Αὐτό ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νά ἐπικρατεῖ ἐπιπολαιότητα στίς κρίσεις καί ἀποφάσεις καί οἱ λύσεις πού δίνονται νά εἶναι ἐλλειπεῖς, ἄδικες καί τελικά ἐσφαλμένες. Τά ἴδια συμβαίνουν καί στήν ἀντιμετώπιση τῶν ἐκκλησιαστικῶν προβλημάτων. Ἀγνοεῖται ἡ ἱστορία καί ἀντιμετωπίζονται τά προβλήματα μέ ἀντιπαραδοσιακές μεθόδους καί κοσμική νοοτροπία, ἐνῶ γνωρίζουμε τίς καθαρές καί θεοφιλεῖς λύσεις πού εἶχαν δοθεῖ παλαιά. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία διαφυλάσσει τήν ἀκεραιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἕνα ἀπό τά μεγάλα προβλήματα πού καθημερινά ἀπασχολεῖ τήνἘκκλησία εἶναι ὁ οἰκουμενισμός, δηλαδή τό ὄχημα πού κυρίως χρησιμοποιεῖ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο προκειμένου νά πετύχει τήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν», ἀδιαφορώντας γιά τίς μεγάλες δογματικές διαφορές πού τίς χωρίζουν καί περιφρονώντας τούς ἱερούς κανόνες καί τήν παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας. Περιφρονεῖ ἀκόμα καί τούς ὁσιομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι μαρτύρησαν χάριν τῆς πίστεως.Πρόκειται γιά τά θύματα τῶν ἀδίστακτων λατινοφρόνων «ὀρθοδόξων».

Οἱ ἀντιδράσεις τοῦ λαοῦ στίς ἀποφάσεις καί τίς ἐνέργειες τῶν οἰκουμενιστῶν εἶναι ἀκόμα «ὑποτονικές, παρόλο πού συμβαίνουν φοβερά καί προκλητικά πράγματα. Ὑποτονικές, δυστυχῶς, εἶναι καί στό Ἅγιον Ὄρος, ὄχι γιατί συμφωνοῦν οἱ ἁγιορεῖτες πατέρες μέ τόν οἰκουμενισμό, ἀλλά γιατί κυριαρχεῖ ὁ φόβος καί ἡ ἀπειλή. Φοβοῦνται νά διαφοροποιηθοῦν δημοσίως ἀπό τόν μεγάλο ποιμένα καί δεσπότη κ. Βαρθολομαῖο. Τελικά ὁ φόβος εἶναι ὑπερβολικός.Ὅταν διαμαρτύρεται ἕνας ἡγούμενος, ὁ κίνδυνος εἶναι μεγάλος, ἐάν ὅμως πέντε ἡγούμενοι δήλωναν εὐθαρσῶς ὅτι διαφωνοῦν μέ τόν οἰκουμενισμό καί τίς δραστηριότητες τοῦ Πατριάρχη, ἡ κατάσταση θά ἦταν διαφορετική στό Ὄρος, ἀφοῦ ὁ φόβος θά εἶχε μεταφερθεῖ στό Φανάρι! Τόνωση σέ μιά τέτοια γενναία στάση μπορεῖ νά δώσει καί τό παράδειγμα τῶν ἁγιορειτῶν ὁσιομαρτύρων τοῦ 13ου αἰώνα, ὅταν ὁ αὐτοκράτοραςΜιχαήλ ὁ Η΄ ὁ Παλαιολόγος ὑπέγραψε στή Λυών τό 1274 τήν ψευδοένωση μέ τούς Λατίνους προκειμένου νά ἐξασφαλίσει τήν ὑποστήριξη του Πάπα, γιά νά μπορέσει νά ἀνασυγκροτήσει τήν αὐτοκρατορία. Εἶναι συκγλονιστικά τά ὅσα συνέβησαν τότε στό Ἅγιον Ὄρος,τάὁποῖαφανερώνουν ὅτι στά θέματα τῆς πίστης πρέπει νά εἴμαστε σταθεροί, ἀγέρωχοι καί ἀποφασισμένοι.

Στό ὡραιότατο καί ἄκρως ἀποκαλυπτικό τεῦχος πού κυκλοφόρησαν το 2014 ἁγιορεῖτες πατέρες μέ τίτλο «Ἅγιον Ὄρος, διαχρονική μαρτυρία στούς ἀγῶνες ὑπέρ τῆς Πίστεως» περιγράφονται καί τά ἐγκλήματα πού διεπράχθησαν στό Ὄρος τήν ἐποχή ἐκείνη. Μεταφέρω τό σχετικό ἀπόσπασμα:

«Ὁ Μιχαήλ Η΄, ἀποφασισμένος νά ἐπιβάλει τήν ἕνωση μέ κάθε τρόπο, σέ συνεργασία μέ τόν λατινόφρονα Πατριάρχη Ἰωάννη ΙΑ΄ Βέκκο (1275-1282) στράφηκε μέ μανία ἐναντίον τῶν Ἁγιορειτῶν. Οἱ δύο λατινόφρονες ἡγέτες Ἐκκλησίας καί Πολιτείας μετέβησαν στό ἍγιονὌρος μέ παπική ἐπικουρία, γιά νά ἀναγκάσουν τούς Ἁγιορεῖτες νά δεχθοῦν τήν ἕνωση.

Οἱ Μονές Μεγίστης Λαύρας καί Ξηροποτάμου ὑπέκυψαν πρός στιγμήν στήν βία τῶν λατινοφρόνων καί ἀποδέχτηκαν τήν βδελυρή ψευδοένωση.

Οἱ Μοναχοί τῆςΜονῆς τῶν Ἰβήρων ἀντιστάθηκαν μέ ἄκαμπτο καί ἀδιάλλακτο φρόνημα.Ἤλεγξαν μέ αὐστηρότητα καί παρρησία τόν δυσσεβῆ βασιλέα καί τούς ὁμόφρονές του ὡς αἱρετικούς καί παράνομους. Ὁ Μιχαήλ ἐξοργισμένος ἔδωσε ἐντολή στούς στρατιῶτες του νά βάλουν σ᾿ ἕνα πλοῖο τούς μοναχούς πού κατάγονται ἀπό τήν Ἰβηρία καί ἀφοῦ ξανοιχτοῦν στό πέλαγος νά τό βυθίσουν μαζί μέ τούς ἐπιβάτες του. Ἔτσι οἱ ἅγιοι Ὁσιομάρτυρες ἔλαβαν τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου ἐπισφραγίζοντας μέ τή θυσία τους τήν ὅλη ὁσιακή βιωτή τους. Τούς Ἁγίους Ἰβηρίτας Ὁσιομάρτυρες ἑορτάζουμε στίς 13 Μαΐου.

Οἱ λατινόφρονες συνεχίζοντας τήν καταστροφική ἐπιδρομή τους ἔφθασαν στή Μονή Βατοπαιδίου, ἀλλά καί ἐκεῖ ἀντιμετώπισαν ἰσχυρή ἀντίδραση. Ἀφοῦ κατάλαβαν πώς δέν ὑπῆρχε περίπτωση νά λυγίσουν τούς μοναχούς πού ἀντίκρυσαν ὡς ἀκλόνητους βράχους τῆς Πίστεως, ἄρχισαν νά τούς κακοποιοῦν. Τέλος, ἔσυραν ἔξω τόν ἁγιώτατο προηγούμενο Ὅσιο Εὐθύμιο καί δώδεκα ἀπό τούς μοναχούς καί τούς ἀπηγχόνισαν. Ἡ μνήμη αὐτῶν τῶν Βατοπαιδινῶν ὁσιομαρτύρων ἑορτάζεται στίς 4 Ἰανουαρίου.

Ἔπειτα ἀπό ὅλα αὐτά καί ἐνῶ οἱ λατινόφρονες συνέχιζαν νά λεηλατοῦν τά πάντα στό πέρασμά τους, ἔφθασαν στή Μονή τοῦ Ζωγράφου. Οἱ μοναχοί εἶχαν εἰδοποιηθεῖ ἀπό ὅραμα τῆς Παναγίας γιά τόν ἐπερχόμενο κίνδυνο… Κάποιοι ἀπό τούς μοναχούς φοβισμένοι κατέφυγαν στά γύρω βουνά. Οἱ ὑπόλοιποι κλείσθηκαν μέσα στόν πύργο τῆς Μονῆς. Ἀπό ἐκεῖ ἤλεγξαν μέ παρρησία τούς λατινόφρονες ὡς αἱρετικούς καί παράνομους. Τότε ὁ βασιλέας ἐξοργισμένος διάταξε καί τούς ἔκαψαν ζωντανούς μαζί μέ τόν πύργο πού χρησίμεψε σάν ὀχυρό τους. Ἔτσι κέρδισαν καί αὐτοί τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου… Ἡ μνήμη τῶν Ζωγραφιτῶν Ὁσιομαρτύρων ἑορτάζεται στίς 22 Σεπτεμβρίου. Ἀφοῦ ὁ Μιχαήλ ἀνεχώρησε ἀπό ἐκεῖ, ἔφθασε στήν κελλιώτικη Λαύρα τῶν Καρυῶν, στήν ὁποία εἶναι ἐγκατεστημένη καί ἡ ἕδρα τοῦ Πρώτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ δέ Πρῶτος, ὁ Κοσμᾶς καί οἱ συνασκητές του ἐναντιώθηκαν στόν βασιλέα μέ γενναιότητα, ἐλέγχοντάς τον ὅπως καί οἱ προηγούμενοι Πατέρες…

Ἔτσι διατάχθηκε καί γι᾿ αὐτούς ὁ θάνατος. Ἀγχόνη γιά τόν Πρῶτο Ὅσιο Κοσμᾶ καί σφαγή γιά τούς μοναχούς. Τό αἷμα τῶν Ἁγίων σφράγισε καί ἐδῶ τήν ὁμολογία τους καί μαζί μέ τίς ψυχές τους ἀνέβηκε στό θρόνο τοῦ Θεοῦ ὡς ἡ ὕστατη αἱματηρή θυσία τους. Ἡ μνήμη τῶν Καρεωτῶν Ὁσιομαρτύρων ἑορτάζεται στίς 5 Δεκεμβρίου» (σελ. 5-7).

Τήν ἱστορία δέν πρέπει νά τήν ξεχνᾶμε. Εἶναι πηγή φωτός καί μᾶς δείχνει τό δρόμο τῆς ἀντίστασης στούς λατινόφρονες καί οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι ἐπιδιώκουν νά μᾶς ὁδηγήσουν στόν ὄλεθρο. Ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀξίζει κάθε θυσία.

Ορθόδοξος Τύπος, 03/04/2015