Ος εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος...” (Μαρκ. 10, 43)

Ος εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος...” (Μαρκ. 10, 43)

 Γράφει για τις ΑΚΤΙΝΕΣ ο Κων. Χαρ. Κορλός, θεολόγος

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η ταπεινοφροσύνη και η αγάπη είναι ύψιστες χριστιανικές αρετές. Γι' αυτό ο Χριστός πολλές φορές και με πολλούς τρόπους προσπαθεί να πείσει τους μαθητές Του να αγαπήσουν τις αρετές αυτές και να τις εφαρμόζουν πάντοτε στη ζωή τους.

Τους συμβουλεύει όχι μόνο να μην αγαπούν τα πρωτεία, τις πρωτοκαθεδρίες, τις τιμές και τις δόξες εκ μέρους του κόσμου, τα μεγαλεία, τη λαμπρότητα και την επίδειξη, την ανθρωπαρέσκεια, την υποκρισία και την προσποίηση, αλλά να τοποθετούν τον εαυτό τους στην τελευταία θέση και να διακονούν με άγια αγάπη τους άλλους. «Ξέρετε ότι αυτοί που θεωρούνται ηγέτες των εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους, και οι άρχοντες τους τα καταδυναστεύουν.

Σ' εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσα σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήλθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους» (Μαρκ. 10,42- 45). Είναι προφανές ότι σύμφωνα με τα ανωτέρω λόγια του Χριστού κάθε λόγος ή έργο, ενέργεια, πράξη, σχέδιο ή επιθυμία πρέπει να διέπονται από την εν αγάπη διακονία των άλλων, από ταπεινό φρόνημα και απλότητα. Έτσι ο Χριστιανός διαφεύγει τον κίνδυνο της φιλαρχίας και της έπαρσης, της αλαζονείας και της υπερηφάνειας που ελλοχεύουν σε κάθε βήμα της χριστιανικής μας ζωής και είναι εύκολο να εμφιλοχωρήσουν ακόμα και μέσα στην Εκκλησία.

Ο Χριστός που πέρασε τη ζωή Του ταπεινά και απλά, «ευεργετών και ιώμενος πάντας, δίδασκε τους μαθητές να αποφεύγουν τις πρωτοκαθεδρίες και την επιδειξιομανία όχι μόνο με λόγια, αλλά και με συγκεκριμένη ταπεινωτική πράξη, με το πλύσιμο δηλαδή των ποδιών των μαθητών Του.

Ο Κύριος έκανε κάτι που έκαναν οι υπηρέτες του σπιτιού. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει: «Σηκώνεται (ο Χριστός) από το τραπέζι που δειπνούσαν, βγάζει το ιμάτιο Του, παίρνει μια πετσέτα και τη ζώνεται. Έπειτα βάζει νερό στη λεκάνη και άρχισε να πλένει τα πόδια των μαθητών και να τα σκουπίζει με την πετσέτα που είχε ζωσθεί..

Όταν τους έπλυνε τα πόδια, φόρεσε το ιμάτιο του, πήρε πάλι τη θέση Του στο τραπέζι και τους είπε: Καταλαβαίνετε τι έκανα σ' εσάς;... Αν εγώ ο Κύριος και ο Διδάσκαλος σας έπλυνα τα πόδια, έχετε και σεις υποχρέωση να πλένετε ο ένας τα πόδια του άλλου. Σας έδωσα το παράδειγμα, για να κάνετε κι εσείς όπως έκανα εγώ... εάν τα μάθατε αυτά, θα είστε ευτυχισμένοι αν τα εφαρμόζετε».

Η πράξη αυτή είναι εντυπωσιακή και θα παραμείνει ανεξίτηλα χαραγμένη όχι μόνο στη μνήμη των μαθητών, αλλά και όλων των Χριστιανών ανά τους αιώνες. Είναι μια πράξη καταλυτική, συγκινητική που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο, αλλά και που δεν επιδέχεται παρερμηνείες ή παραποίηση, είναι ένα αιώνιο υπόδειγμα για μίμηση, απαράμιλλο παράδειγμα ταπείνωσης.

Ακολουθώντας κι εμείς το παράδειγμα Του, ας προσφέρουμε τα έμφυτα και τα επίκτητα χαρίσματα στους συνανθρώπους μας ας τα κάνουμε ανιδιοτελή προσφορά και διακονία στην Εκκλησία, στο κοινωνικό σύνολο. «Έκαστος καθώς έλαβε χάρισμα, εις εαυτούς αυτό διακονούντες ως καλοί οικονόμοι ποικίλης χάριτος θεού... ει τις διακονεί, ως εξ ισχύος, ης χορηγείς ο Θεός». (Α' Πέτρου 4,10).