Βασιλεὺς αἰώνιος (Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου)

Βασιλεὺς αἰώνιος

Ἐξακόσια ὁλόκληρα χρόνια πρίν, τὸ διεισδυτικὸ βλέμμα τοῦ προφήτη Δανιήλ (Δαν. ζ΄ 13-14) βλέπει τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου. Τὴν βλέπει σὲ κάποιο ὅραμα μιὰ νύχτα καὶ τὴν περιγράφει τόσο παραστατικά.

«Καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν». Φάνηκε, λέει, μέσα στὰ σύννεφα νὰ ἔρχεται στὸν οὐρανὸ κάποιος ποὺ ἔμοιαζε μὲ ἄνθρωπο. Δὲν εἶναι συνηθισμένος ἄνθρωπος. Εἶναι «ὡς υἱὸς ἀνθρώπου». Μοιάζει μὲ ἄνθρωπο· ὅμως ἔρχεται «μετὰ τῶν νεφελῶν», καὶ ἄρα δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἁπλὸς ἄνθρωπος. Ποιὸς εἶναι; Ἀρκετὰ συχνὰ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη παρουσιάζεται μέσα σὲ νέφη ὁ Θε­ός. ­Ἑπομένως ὁ ἐρχόμενος φαίνεται νὰ εἶναι σύμφωνα μὲ τὸν Προφήτη καὶ Θεὸς καὶ ἄνθρωπος. Εἶναι ὁ Θεάνθρωπος ­Κύριος.

Ἑξακόσια ὁλόκληρα χρόνια πρὶν πόση ἀκρίβεια ἔχουν τὰ λόγια τοῦ Δανιήλ!

Γιατὶ ἔτσι ἀκριβῶς ἔγινε στὴ Βηθανία. «Νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτόν» (Πράξ. α΄ 9). Ὁ Κύριος ἀναλαμβάνεται μέσα σὲ σύννεφα ὡς παντοκράτωρ Βασιλιὰς καὶ Θεὸς ἀληθινός.

Πόσο ἔξω ἔπεφτε, ἀλήθεια, ὁ Πιλάτος, ὅταν ἐπέμενε νὰ χαρακτηρίζει καὶ μάλιστα εἰρωνικὰ τὸν Κύριο Ἰησοῦ βασιλέα τῶν Ἰουδαίων μὲ τὴ γνωστὴ ἐπιγραφὴ ποὺ τοποθέτησε στὸ ἐπάνω μέρος τοῦ Σταυροῦ Του! 

Ἀλλὰ ὁ προφήτης συνεχίζει τὸ ὅραμά του: «Καὶ ἕως τοῦ παλαιοῦ τῶν ἡ­­­­­­­­­­­­­­­­μερῶν ἔφθασε καὶ ἐνώπιον αὐτοῦ προσηνέχθη», μᾶς λέει. Ἔφθασε ὁ Κύ­­­­­­­ριος Ἰησοῦς μέχρι τοῦ Θεοῦ ­Πατρός – γιατὶ Αὐτὸν ὀνομάζει ἡ Παλαιὰ Δια­θήκη ἐδῶ «παλαιὸν τῶν ἡμερῶν». Φθάνει ἐνώπιόν Του νικητὴς καὶ τροπαιοῦχος.

Νικητὴς ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ διαβόλου. Νικητὴς τοῦ θανάτου καὶ τῶν δεσμῶν του. «Καὶ αὐτῷ ἐδόθη ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ βασιλεία». Τοῦ παρέχεται καὶ ὡς ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα ἡ ἐξουσία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ βασιλεία. Ὁ ἴδιος ἀκριβῶς μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του τὸ εἶχε σαφέστατα διακηρύξει στοὺς μαθητές Του: «Ἐδόθη μοι πᾶσα ­ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς», τοὺς εἶπε (Ματθ. κη΄ 18). Μετὰ τὴν ­Ἀνάληψή Του ἐκάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός Του καὶ ὡς ἄνθρωπος ἔνδοξος καὶ τιμημένος! Ἄρχει καὶ βασιλεύει μαζὶ μὲ τὸν οὐράνιο Πατέρα Του. 

Τώρα εἶναι πλέον ὁ αἰώνιος καὶ ἔν­δοξος βασιλεύς. «Ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ κύριος τῶν κυριευόν­των» (Α΄ Τιμ. ς΄ 15).

Γι’ αὐτὸ καὶ προσκυνεῖται. Γι’ αὐτὸ καὶ δοξάζεται καὶ τιμᾶται ἀπὸ τὶς οὐ­ράνιες ἀγγελικὲς δυνάμεις ἀκατάπαυστα. Προσκυνεῖται, δοξάζεται καὶ λατρεύεται καὶ ἀπὸ πλήθη πιστῶν ὅπου γῆς, ποὺ Τὸν ἀναγνωρίζουν ὡς Κύριό τους καὶ Θεό τους. Εἶναι αἰώνιος βασιλεὺς γιατὶ σὲ κάθε ἐποχὴ ὑπάρχουν «δοῦλοι Ἰησοῦ Χριστοῦ», πιστὰ τέκνα Του σ’ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη, ἀπὸ ἄκρου εἰς ἄκρον, ἀπὸ κάθε λαό, φυλὴ καὶ γλώσσα. Μόνο τὴν ἡμέρα τῆς Πεν­τηκοστῆς μᾶς παραδίδεται ὅτι πίστεψαν τόσοι ἄνθρωποι μὲ τόσο διαφορετικὲς νοοτροπίες καὶ παραδόσεις. Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμίτες καὶ Ἰουδαῖοι καὶ Καππαδόκες καὶ Πόντιοι καὶ Αἰγύπτιοι καὶ Ρωμαῖοι καὶ Κρῆτες καὶ Ἄραβες.

Καὶ μέχρι σήμερα προσέρχονται στὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ διακηρύσσουν βασιλέα τῶν καρδιῶν τους τὸν Κύριο ἀπὸ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς οἰκουμένης.

Μὲ τὴν Ἀνάληψή Του ὁ Κύριος ἀναδεικνύεται αἰώνιος βασιλέας καὶ ὡς ἄνθρωπος. Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο θαῦ­μα καὶ παράδοξο. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη αἰτία τῆς χαρᾶς καὶ τῆς ἀγαλλιάσεώς μας. 

Γιατὶ τόσο πολὺ ἐξυψώνει ὁ Κύριος τὴν πεσμένη ἀνθρώπινη φύση μας, ὥστε νὰ τῆς παρέχεται πλέον ἡ δυνατότητα νὰ συγκαθίσει καὶ νὰ συμβασιλεύει μετὰ τοῦ Θεοῦ αἰωνίως. 

Τί ἄλλο ἀνώτερο, ἀλήθεια, μποροῦ­με νὰ ποθήσουμε; Ποιὰ δόξα ἀνθρώπινη ἢ ἐξουσία ἐπίγεια μποροῦμε νὰ ἀντιπαραβάλουμε μπροστὰ στὴν τιμή, τὴ δόξα καὶ τὴν προοπτικὴ ποὺ μᾶς ­χαρίζει ὁ ἀναληφθεὶς Κύριος; Τίποτε. Μονάχα νὰ Τὸν παρακαλοῦμε θερμὰ καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ μᾶς χαρίσει αὐτὴ τὴν αἰώνια δόξα στὴν αἰώνια Βασιλεία Του.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”