Πως έπεσε στον... Ζάλογγο η Ρεπούση

«……. Το ζήτημα δεν είναι πρόσφατο. Η κυρία Ρεπούση είναι απλά η πολιτική έκφραση μιας δράκας επιστημόνων, οι οποίοι εμφανιζόμενοι ως «επαγγελματίες ιστορικοί» ή, καλύτερα, επαγγελματίες της εκσυγχρονιστικής Αριστεράς έχουν βαλθεί πεισματικά να ανατρέψουν και να διαστρεβλώσουν την ιστορική πραγματικότητα…» ….Θα σταματήσουν μόνον όταν θα χάσουν την ευμάρεια που τους εξασφαλίζει το χρήμα του ελληνικού λαού.

Πως έπεσε στον... Ζάλογγο η Ρεπούση

Μήπως ήταν παραπληροφορημένος ο Διονύσιος Σολωμός, όταν το 1824 στο ίδιο μέτρο και ύφος με τον Εθνικό Υμνο και με αφορμή τον θάνατο του λόρδου Μπάιρον έγραφε:

 «Τὲς ἐμάζωξε εἰς τὸ μέρος / τοῦ Ζαλόγγου τὸ ἀκρινὸ

τῆς ἐλευθεριᾶς ὁ ἔρως / καὶ τὲς ἔμπνευσε χορό·/τέτοιο πήδημα δὲν τὸ εἶδαν / οὔτε γάμοι, οὔτε χαρές / καὶ ἄλλες μέσα τους ἐπήδαν ἀθωότερες ζωές.

Τὰ φορέματα ἐσφυρίζαν / καὶ τὰ ξέπλεκα μαλλιά / κάθε γύρο ποὺ ἐγυρίζαν / ἀπὸ πάνου ἔλειπε μιά / χωρὶς γόγγυσμα κι ἀντάρα / πάρα ἐκείνη μοναχὰ / ὁποὺ ἐκάναν μὲ τὴν κάρα / μὲ τὰ στήθια, στὰ γκρεμνά».

 Από πού είχε αντλήσει ο εθνικός μας ποιητής τις πληροφορίες που βρίσκονταν στα στόματα όλου του ελληνικού λαού για τις 60 Σουλιώτισσες, χήρες και μικρομάνες, οι οποίες με τα παιδιά στην αγκαλιά προτίμησαν τον θάνατο από την ατιμία; Μήπως τελικά οι Σουλιώτισσες… απωθήθηκαν στην άκρη του γκρεμού από τους μαχητές που οπισθοχωρούσαν; Αφού το τραγούδι «Εχε γεια, καημένε κόσμε» δημιουργήθηκε το 1908, μήπως το Ζάλογγο και οι σφιχταγκαλιασμένες σάρκες είναι αποκύημα της φαντασίας των ερασιτεχνών ιστορικών που υπερασπίζονται την αποκαλούμενη Εθνική Ιστορία και μετατρέπουν την ανάγνωσή τους σε πολιτικό ζήτημα;

 Πηγή πληροφοριών ο Χριστόφορος Περραιβός

 Παρά το γεγονός ότι το λυρικό ποίημα «Εις τον θάνατον του Λορδ Μπάιρον» δεν τυπώθηκε, κυκλοφόρησε σε αντίγραφα που ετοίμασαν φίλοι του ποιητή, με τυποποιημένο τον τίτλο και την αφιέρωση, στην οποία ο Σολωμός συμπλήρωνε το όνομα του παραλήπτη. Λες και ήξερε, φρόντισε να δώσει και παραπομπή για την πηγή των πληροφοριών του, που δεν ήταν άλλη από το δίτομο έργο που είχε εκδώσει μόλις 12 χρόνια μετά τα γεγονότα του Ζαλόγγου ο σύντροφος του Ρήγα Φεραίου και Φιλικός Χριστόφορος Περραιβός (1773-1863). Πέρασαν κοντά 200 χρόνια από τότε και φαίνεται ότι ξεχάστηκε το γεγονός ότι το 1815 «Εν Βενετία παρά τω Νικολάω Γλυκεί τω εξ Ιωαννίνων» εκδιδόταν το έργο «Ιστορία Σουλίου και Πάργας» χωρίς να αναφέρεται ο συγγραφεύς.

 Είχε λόγους να μη δημοσιεύει το όνομά του ο 42χρονος τότε Χριστόφορος Χατζηβασίλης - το Περραιβός οφειλόταν στην καταγωγή του από τους Παλαιούς Πόρους (παλ. Πούρλες) της Πιερίας. Είχε ήδη στο ενεργητικό του μία σύλληψη με τον Ρήγα Φεραίο από τις αυστριακές Αρχές και είχε γλιτώσει επειδή ο Ρήγας ισχυρίστηκε ότι απλά ήταν συμφοιτητής του και χάρη στη γαλλική του υπηκοότητα και τη μεσολάβηση των Γάλλων. Βρισκόταν -κυρίως- στην Κέρκυρα και τη Λευκάδα όταν έγραφε το βιβλίο του. Παρακολουθούσε τα γεγονότα στο Σούλι και στην Πάργα «αυτόπτης και συνεργός φανερός και μυστικός», όπως αποκάλυψε πολλά χρόνια αργότερα (1857), όταν πλέον σε ηλικία 84 ετών εξέδωσε εκ νέου το έργο του. Στην επανέκδοση αποκάλυψε και τις πηγές του.

«Επηδούσαν ευχαρίστως μία κατόπιν της άλλης»

 Τι έγραψε λοιπόν για τον Ζάλογγο ο Περραιβός, έχοντας ιδίαν άποψη ή άμεση πληροφόρηση, το 1815; «Αι γυναίκες κατά την δευτέραν ημέραν βλέπουσαι ταύτην την κινδυνώδη περίστασιν εσυνάχθησαν έως εξήκοντα επάνω εις ένα πετρώδη κρημνόν. Εκεί εσυμβουλεύθησαν, και απεφάσισαν, ότι καλήτερα να ριφθούν κάτω από τον κρημνόν διά ν’ αποθάνουν, πάρεξ να παραδοθούν διά σκλάβαις εις χείρας των Τούρκων. Οθεν αρπάξαντες με τας ιδίας χείρας τα άκακα και τρυφερά αυτών βρέφη, τα έρριπτον κάτω από τον κρημνόν. Επειτα αι μητέρες πιάνοντας μία με την άλλην τα χέρια τους άρχησαν και εχόρευαν∙ χορεύουσαι δε επηδούσαν ευχαρίστως μία κατόπιν της άλλης από τον κρημνόν. Μερικαί όμως δεν απέθανον, επειδή έπιπτον επάνω εις τα παιδία των, και τους συντρόφους, των οποίων τα σώματα ήτον καρφωμένα επάνω εις ταις μητηραίς πέτραις του κρημνού» (σελ. 16 της έκδοσης του 1815).

 Ηταν ο χορός της αρχαίας τραγωδίας, ο θρήνος των γυναικών που επέλεξαν τον χαμό από την ατίμωση. Η είδηση κυκλοφόρησε. Την κατέγραψαν -πριν ακόμη και από τον Περραιβό- όλοι οι γνωστοί περιηγητές. Αραγε από τις γυναίκες που σώθηκαν υπάρχει κάποια μαρτυρία; Βεβαίως και υπάρχει και δημοσιεύθηκε με τον πλέον επίσημο τρόπο και μάλλον από τον αρμοδιότερο όλων, τον Γιάννη Βλαχογιάννη, ο οποίος διέσωσε την αφήγηση της συγγενούς του (θείας του) Βαρσάμως: «Ο πόλεμος δεν βάσταξε πολύ… Πέρασαν όσοι μπόρεσαν με το σπαθί. Γλύτωσαν και κάμποσες γυναίκες… Οι άλλες πιάσαμε την κορφή, κι άμα ζύγωσαν οι Τούρκοι δώσαμε τα χέρια και πηδήσαμε… Επεσα πάνω στ’ άλλα κορμιά… Κορίτσι πράμα, και λιγόσωμη, μ’ ηύραν οι Τούρκοι και με πήραν… Υστερα λευτερώθηκα… εξήντα χρόνια πέρασαν … και ζω» (Μνήμη Σουλίου, σελ. 30-31). Κατέγραψε μία ακόμη ιστορία, της Μαυρολένης του Μητροκούστα «την όμορφη Σουλιωτοπούλα… που την είχε ρίξη η μάνα της όντας ήταν μικρή κάτου απ’ το βράχο στα Ζάλογγα και δεν έπαθε τίποτα, γιατ’ είχε πέση απάνου στ’ άλλα κορμιά» (Ιστορίες του Γιάννου Επαχτίτη, Αθήνα 1893, σελ. 11). Πλήθος ακόμη -με πρώτα και καλύτερα τα δημοτικά τραγούδια- είναι οι πηγές που παραδίδουν πληροφορίες για την υπερκόσμια θυσία των γυναικών στον Ζάλογγο.

 Το ζήτημα δεν είναι πρόσφατο. Η κυρία Ρεπούση είναι απλά η πολιτική έκφραση μιας δράκας επιστημόνων, οι οποίοι εμφανιζόμενοι ως «επαγγελματίες ιστορικοί» ή, καλύτερα, επαγγελματίες της εκσυγχρονιστικής Αριστεράς έχουν βαλθεί πεισματικά να ανατρέψουν και να διαστρεβλώσουν την ιστορική πραγματικότητα. Το ζήτημα ξεκίνησε με την έκδοση του βιβλίου «Σούλι και Σουλιώτες» (1998) της κυρίας Β. Ψιμούλη. Συζητήσεις επί συζητήσεων με τους «επαγγελματίες ιστορικούς» να κατατρώγουν τον Κρατικό Προϋπολογισμό και να κατηγορούν ως «εθνολαϊκιστές» όσους φέρνουν αντίρρηση. Προφανώς, στην κατηγορία αυτήν εντάσσουν όχι μόνον τον Χ. Περραιβό αλλά και τον Παπαρρηγόπουλο, τον Βακαλόπουλο, τον Σβορώνο και τη χορεία των μεγάλων ιστορικών, που κατέγραψαν την εθνική μας πορεία. Θα σταματήσουν μόνον όταν θα χάσουν την ευμάρεια που τους εξασφαλίζει το χρήμα του ελληνικού λαού.

Δημοκρατία,3/06/2013