Κυριακή της Πεντηκοστής - Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον ( Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ)

ΠΑΝΤΑ ΧΟΡΗΓΕΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ

«Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν καί Πνεύματος ἐπιδημίαν...»

(Ὕμνος Πεντηκοστῆς)

Ἡ ὀγδόη Κυριακή τοῦ Πεντηκοσταρίου σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Κυριακή καί ἡ Δεσποτική ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, καί ἡ  Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τήν ἱερή μνήμη τῆς ἁγίας Μάρτυρος Ἀγριππίνης καί τῶν ἁγίων Ἀριστοκλέους Πρεσβυτέρου, Δημητρίου Διακόνου καί Ἀθανασίου Ἀναγνώστου.

«Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν καί Πνεύματος ἐπιδημίαν καί προθεσμίαν ἐπαγγελίας καί ἐλπίδος συμπλήρωσιν· καί τό μυστήριον ὅσον, ὡς μέγα τε καί σεβάσμιον» ψάλλει πανηγυρικά σήμερα ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία. Δηλαδή ἑορτάζουμε τήν μεγάλη ἑορτή τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, τῆς πεντηκοστῆς ἡμέρας ἀπό τήν Ἁγία καί Μεγάλη Κυριακή καί ἑορτή τοῦ Πάσχα.

Ἑορτάζουμε τήν ἐπιφοίτησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς ἁγίους Μαθητάς καί Ἀποστόλους καί τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἔχει τήν γενέθλιο ἡμέρα της καί τήν ἵδρυσι καί σύστασί της κατά τήν μεγάλη αὐτή ἑορτή. Τιμᾶμε, ἐπίσης, τήν ἐκπλήρωσι τῆς ὑποσχέσεως πού ἔδωσε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός στούς Ἀποστόλους Του, κατά τήν ἡμέρα τῆς ἁγίας Ἀναλήψεώς Του, ὅτι «μετ' οὐ πολλάς ἡμέρας», ἀφοῦ καθήσουν συναγμένοι στά Ἱεροσόλυμα θά λάβουν τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ἀκόμη ἔχουμε τήν πραγμάτωσι τῆς ἐλπίδος καί τῆς προσδοκίας τῆς λήψεως τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀπό τούς Μαθητάς καί Ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ καί τήν φανέρωσι τοῦ μεγάλου καί σεβασμίου Μυστηρίου τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.
Στό σημεῖο αὐτό ἄς ἀκούσωμε τόν ἁπλό καί φωτισμένο λόγο τοῦ γνωστοῦ μας ἁγίου πατρός Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου γιά τήν μεγάλη αὐτή ἡμέρα καί ἑορτή :

«Τήν Πεντηκοστή ἐξεχύθη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ὄχι μόνο στούς Ἀποστόλους, ἀλλά καί σ' ὅλο τόν κόσμο πού βρισκόταν γύρω τους. Ἐπηρέασε πιστούς καί ἀπίστους. Πῶς τό λένε οἱ Πράξεις; (Τό παραθέτουμε σέ ἁπλουστευμένη γλῶσσα) : «Ὅταν ἔφθασε ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἦταν ὅλοι μαζί συγκεντρωμένοι μέ ὁμοψυχία στό ἴδιο μέρος. Ξαφνικά ἦλθε ἀπό τόν οὐρανό μιά βουή σάν νά φυσοῦσε δυνατός ἄνεμος, καί γέμισε ὅλο τό σπίτι ὅπου ἔμεναν. Ἐπίσης τούς παρουσιάσθηκαν γλῶσσες σάν φλόγες φωτιᾶς, πού μοιράστηκαν καί κάθισαν ἀπό μία στόν καθένα ἀπ' αὐτούς. Ὅλοι τότε πλημμύρισαν ἀπό Πνεῦμα Ἅγιο καί ἄρχισαν νά μιλοῦν σέ ἄλλες γλῶσσες, ἀνάλογα μέ τήν ἱκανότητα πού τούς ἔδινε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὅταν ἀκούσθηκε αὐτή ἡ βουή, συγκεντρώθηκε πλῆθος λαοῦ καί ἦταν ὅλοι κατάπληκτοι, γιατί ὁ καθένας τους ἄκουγε τούς Ἀποστόλους νά μιλᾶνε στή δική του γλῶσσα».

»Ἐνῶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὁμιλοῦσε τή δική του γλῶσσα, ἡ γλῶσσα του μετεποιεῖτο ἐκείνη τήν ὥρα στόν νοῦ τῶν ἀκροατῶν. Μέ τρόπο μυστικό τό Ἅγιο Πνεῦμα τούς ἔκανε νά καταλαβαίνουν τά λόγια του στή γλῶσσα τους, μυστικά, χωρίς νά φαίνεται. Αὐτά τά θαυμαστά γίνονται μέ τήν ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος... Ἦταν ἕνα εἶδος διοράσεως ἄκουγαν τήν ἴδια τους τή γλῶσσα. Ὁ ἦχος χτυποῦσε στό αὐτί, ἀλλά ἐσωτερικά, μέ τή φώτιση τοῦ Θεοῦ, τά λόγια ἀκούγονταν στή γλῶσσα τους. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας αὐτή τήν ἑρμηνεία τῆς Πεντηκοστῆς δέν τήν ἀποκαλύπτουν πολύ φανερά, φοβοῦνται τή διαστρέβλωση. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου. Οἱ ἀμύητοι δέν μποροῦν νά καταλάβουν τό νόημα τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ.

»Παρακάτω λέγει, «ἐγένετο δέ πάσῃ ψυχῇ φόβος ...», δηλαδή κατέλαβε φόβος τήν κάθε ψυχή. Αὐτός ὁ «φόβος» δέν ἦταν φόβος. Ἦταν κάτι ἄλλο, κάτι ξένο, κάτι ἀκατανόητο, κάτι, κάτι πού δέν μποροῦμε νά τό ποῦμε. Ἦταν τό δέος, ἦταν τό γέμισμα, ἦταν ἡ χάρις. Ἦταν τό γέμισμα ἀπό τή Θεία Χάρι. Στήν Πεντηκοστή οἱ ἄνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά σέ μία τέτοια κατάσταση θεώσεως, πού τά χάσανε. Ἔτσι, ὅταν ἡ Θεία Χάρις τούς ἐπεσκίαζε, τούς ἔκανε ἐκστατικούς, τούς ἐνθουσίαζε. Αὐτό μοῦ ἔχει κάνει μεγάλη ἐντύπωση, λέγει ὁ π.Πορφύριος. Ἤτανε αὐτό πού λέγω ἐγώ καμμιά φορά «κατάστασις». Ἐνθουσιασμός ἦταν. Ἀνώτερη πνευματική κατάσταση.

«Κλῶντες τε κατ' οἶκον ἄρτον», δηλ. ἀφοῦ κάθε μέρα συγκεντρώνονταν μέ ὁμοψυχία στόν Ναό, τελοῦσαν τή Θεία Εὐχαριστία σέ σπίτια, τρώγοντας τήν τροφή τους γεμάτοι χαρά καί μέ ἁπλότητα στήν καρδιά. Δοξολογοῦσαν τόν Θεό κι ὅλος ὁ λαός τούς ἐκτιμοῦσε. Καί ὁ Κύριος πρόσθετε κάθε μέρα στήν Ἐκκλησία αὐτούς πού σώζονταν.

Ἡ «κλάσις τοῦ ἄρτου» ἦταν ἡ Θεία Κοινωνία. Καί συνεχῶς αὐξάνονταν οἱ σωζόμενοι, ἐφόσον ἔβλεπαν ὅλους τούς χριστιανούς νά εἶναι «ἐν ἀγαλλιάσει καί ἀφελότητι καρδίας αἰνοῦντες τόν Θεόν».

... »Αὐτό πού ζοῦσαν οἱ Ἀπόστολοι μεταξύ τους κι αἰσθανόντουσαν ὅλη αὐτή τή χαρά, στή συνέχεια ἔγινε μέ ὅλους κάτω ἀπό τό ὑπερῶον. Δηλαδή ἀγαπιόντουσαν, χαιρόταν ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλον εἶχαν ἑνωθεῖ. Ἀκτινοβολεῖ αὐτό τό βίωμα καί τό ζοῦνε κι ἄλλοι...».

Αὐτό ἦταν τό μεγάλο θαῦμα τῆς Πεντηκοστῆς. Ἄς δοξάσωμε ὅλοι τό Πανάγιο Πνεῦμα γιά τίς θεῖες δωρεές καί εὐλογίες του. Ἀμήν.-

† Ὁ Κ.Σ.