30 Νοε 2010

Σκέψεις για το λεγόμενο Χατζή – «Βάπτισμα» στον Ιορδάνη

Λάμπρου Κ. Σκόντζου ,Θεολόγου - Καθηγητού

Τις τελευταίες ημέρες δημοσιεύτηκε ανακοίνωση του Υπουργείου Τουρισμού του Ισραήλ, σύμφωνα με την οποία απαγορεύτηκαν προσωρινά οι «βαπτίσεις» χριστιανών προσκυνητών στον Ιορδάνη ποταμό, λόγω σοβαρής μόλυνσης των υδάτων του ποταμού. Η κυβέρνηση του κράτους του Ισραήλ διαβεβαιώνει ότι σύντομα θα καθαριστεί ο ποταμός και θα επιτραπούν ξανά οι «βαπτίσεις».

Με αφορμή αυτή τη δημοσίευση θεώρησα σκόπιμο να ασχοληθώ με το θέμα των «βαπτίσεων» στα νερά του Ιορδάνη, από χριστιανούς προσκυνητές. Οι «βαπτίσεις» αυτές άρχισαν να με προβληματίζουν από τα φοιτητικά μου χρόνια κατά πόσον «ωφελούν» αυτούς που τις κάνουν και το σπουδαιότερο: αν είναι σύμφωνες με την ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία.

Είναι γεγονός ότι η λαϊκή ευσέβεια εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους, οι οποίοι συχνά αγγίζουν ή και ξεπερνούν τα όρια της εκκλησιαστικής αυτοσυνειδησίας. Με άλλα λόγια δεν είναι σύμφωνοι με την ευαγγελική αλήθεια, τη θεολογία και την πρακτική της Εκκλησίας. Υπάρχουν αντιλήψεις, συνήθειες και πρακτικές στη λαϊκή ευσέβεια με τις οποίες ουδέποτε συμφώνησε η Εκκλησία μας και έκαμε μεγάλες προσπάθειες να τις ξεριζώσει από τις ψυχές των πιστών. Η εκκλησιαστική μας ιστορία μας πληροφορεί πως η αθρόα μεταστροφή ειδωλολατρών στη νέα πίστη κατά τους πρώτους αιώνες συνετέλεσε να εισβάλλουν πλήθος παγανιστικών στοιχείων στη ζωή της Εκκλησίας. Η ζύμωση της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης ολόκληρων χιλιετιών στον παγανιστικό σκοταδισμό και τη δεισιδαιμονία ήταν αναπόφευκτο να μη μεταφερθούν στοιχεία τους στην Εκκλησία από τους προσήλυτους στη νέα πίστη. Μια από αυτές τις συνήθειες ήταν οι επαναλαμβανόμενες «βαπτίσεις», κατάλοιπο των επαναλαμβανόμενων παγανιστικών «βαπτίσεων», όπως ήταν το «ταυροβόλιο», ήτοι η «βάπτιση» των πιστών του Μίθρα στο αίμα του θυσιαζομένου ταύρου, που γινόταν προς τιμή του «θεού» και για τον πρόσκαιρο «εξιλασμό» των πιστών του. Κατά την εορτή των «Πλυντηρίων» στην αρχαία Αθήνα μετέφεραν το άγαλμα της Αθηνάς από τον Παρθενώνα στο Φάληρο, όπου το «βάπτιζαν» στη θάλασσα. Κατόπιν «βαπτίζονταν» οι πιστοί, για να «αγιαστούν» από τα νερά. Κάτι ανάλογο γινόταν και με άλλα ξόανα σε άλλες πόλεις, τα «βάπτιζαν» στους ποταμούς, τις λίμνες και τη θάλασσα και κατόπιν ακολουθούσαν οι πιστοί. Το ίδιο έκαναν και οι Αιγύπτιοι, όπου «βάπτιζαν» το ξόανο της Ίσιδας στο Νείλο. Σήμερα οι σύγχρονοι παγανιστές Ινδουιστές «βαπτίζονται» κάθε χρόνο κατά εκατομμύρια στα νερά του Γάγγη για να «αγιαστούν».

Η αγία μας Εκκλησία αναγνωρίζει ένα βάπτισμα, άπαξ και δια παντός τελεσθέν, εις άφεση αμαρτιών και ζωή αιώνιο. Στο Σύμβολο της Πίστεως ομολογούμε «Εν Βάπτισμα», το οποίο έχει αιώνια ισχύ και δε χρειάζεται καμιά επανάληψη. Δια του αγίου Βαπτίσματος ο παλαιός άνθρωπος της αμαρτίας και της φθοράς αποθνήσκει στην ιερή κολυμβήθρα και ανίσταται νέος εν Χριστώ ανακαινισμένος. Εγείρεται νέα ύπαρξη, η οποία έχει υπερβεί πια την απλή βιολογική της κατάσταση και ανάγεται στο επίπεδο της αθανασίας. Ο απόστολος Παύλος τονίζει πως δια του αγίου Βαπτίσματος «ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη, ίνα καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, του μηκέτι δουλεύειν ημάς τη αμαρτία» (Ρωμ.6,5). Ο βαπτισμένος άνθρωπος απέβαλε τη βαριά και σαθρή στολή των «δερματίνων χιτώνων» του (Γεν.3,21), δηλαδή τη φθορά και το θάνατο και ενδύθηκε το Χριστό, δηλαδή την αφθαρσία και τη θέωση. «Όσοι εις Χριστόν εβαπτήσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε» (Γαλ.3,27) διαλαλεί ο άγιος απόστολος των Εθνών, για να καταλάβουν οι άνθρωποι την υπέρτατη δωρεά του Θεού προς αυτούς. Το άγιο Βάπτισμα είναι η συσσωμάτωση του ανθρώπου στο μυστικό σώμα του Χριστού, ο οποίος πια αποτελεί αναπόσπαστο οργανικό κύτταρό Του. Ο Χριστός σώζοντας το δικό Του άγιο σώμα, σώζει εξάπαντος και τα κύτταρα που το αποτελούν. Έτσι συντελείται η σωτηρία μας! Βεβαίως το μυστικό σώμα του Χριστού είναι η Εκκλησία Του, της οποίας κεφαλή είναι ο Ίδιος (Εφεσ.5,23). Δια του αγίου Βαπτίσματος ο άνθρωπος εισέρχεται στην Εκκλησία, συσσωματώνεται με το Χριστό και σώζεται.

Όμως διάφοροι αιρετικοί κατά καιρούς δίδαξαν αλλότριες διδασκαλίες για το ιερό αυτό μυστήριο, ώστε να δημιουργείται συχνά μεγάλη σύγχυση σε πολλούς. Σήμερα στον ευρύτερο προτεσταντικό χώρο κυριαρχούν απίστευτες κακόδοξες παρεκκλίσεις, τέτοιες ώστε έχει εκλείψει η βιβλική και πατερική παράδοση για το άγιο Βάπτισμα.

Όμως δυστυχώς και στον ορθόδοξο χώρο υπάρχει μια σοβαρή παρεκτροπή, η οποία εστιάζεται στην πρακτική της επανάληψής του. Φοβούμαι πως η συνήθεια του χατζη- «βαπτίσματος» στον Ιορδάνη ποταμό υπάγεται σε αυτή την κατηγορία εκτροπής. Από ιστορική άποψη η συνήθεια αυτή χάνεται στο μεσαίωνα. Προφανώς ξεκίνησε ως ευσεβής μιμητική πράξη των προσκυνητών στο σημείο του ποταμού που σύμφωνα με την παράδοση βαπτίσθηκε ο Χριστός. Με τον καιρό όμως η πράξη αυτή εξελίχτηκε σε πραγματική «τελετουργία». Οι «βαπτισμένοι» στον Ιορδάνη θεωρούν τον εαυτό τους «ξεχωριστό», «λυτρωμένο», «αγιασμένο». Μάλιστα παίρνουν και τίτλο, τον οποίο προσάπτουν στο όνομά τους, το «χατζής», που σημαίνει «άγιος»!

Φρονούμε ότι το χατζη – «βάπτισμα» στον Ιορδάνη ενέχει βαθύτερες σοβαρές συνέπειες σε αυτούς που το επιτελούν και οι οποίοι δεν τις αντιλαμβάνονται. Επαναλαμβάνουμε πως το άγιο Βάπτισμα που αξιωθήκαμε να λάβουμε από την Εκκλησία μας είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο. Μαζί με το μυστήριο του Αγίου Χρίσματος λάβαμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, μας δόθηκαν ευλογίες και οπλιστήκαμε με δυνατότητες που αν όλα αυτά τα αξιοποιήσουμε μπορούμε να σωθούμε και να αναχθούμε ακόμα και ως την κατά χάριν θέωση. Με το άγιο Βάπτισμα λάβαμε την υιοθεσία του «Θεού διά Χριστού» (Γαλ.4,7). Προς τι λοιπόν το χατζη – «βάπτισμα» του Ιορδάνη; Τι περισσότερο μπορεί να μας δώσει από το άγιο Βάπτισμα; Απολύτως τίποτε! Ο αγιασμός μας συντελείται αποκλειστικά μέσα από τα μυστήρια και τις αγιαστικές πράξεις της Εκκλησίας μας και όχι στα λύματα του μολυσμένου Ιορδάνη. Αντίθετα μάλιστα: μπορεί να θεωρηθεί ύβρη και άρνηση του αγίου Βαπτίσματος, δηλαδή εθελούσια αποκοπή από το σώμα της Εκκλησίας! «Αγιασμός» εκτός της Εκκλησίας έχει μόνο υποκειμενική ψυχολογική σημασία!

Είναι ανάγκη η Εκκλησία μας και ιδιαίτερα το παλαίφατο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων, να ασχοληθεί με το θέμα αυτό. Να ενημερωθούν οι πολυάριθμοι προσκυνητές στους θεοβάδιστους άγιους τόπους να μην ξεπερνάει η ευσέβειά τους τα όρια που έχει θέσει η Εκκλησία. Οι λεγόμενες «ιερές αποδημίες» (θρησκευτικός τουρισμός) μπορούν να θεωρηθούν χρήσιμες για ψυχολογική ευεξία, τόνωση του θρησκευτικού συναισθήματος, αποκόμιση σπάνιων εμπειριών. Σε καμιά περίπτωση όμως δε μπορούν να αντικαταστήσουν την αποκλειστικότητα της Εκκλησίας, σε κάθε τόπο και χρόνο, να αγιάζει τους πιστούς. Η επίσκεψη ιερών τόπων, το άγγιγμα ιερών αντικειμένων και οι αυτοσχέδιες «τελετουργίες» είχαν και έχουν πρωτεύουσα σημασία για τους εκτός της Εκκλησίας θρησκευόμενους. Αντίθετα για μας τους Ορθοδόξους πιστούς πρωτεύουσα σημασία έχει (πρέπει να έχει) η οντολογική μας ένωση με το Λυτρωτή μας Χριστό, δηλαδή η καθολική συμμετοχή μας στο εκκλησιαστικό σώμα, η συνειδητή μυστηριακή κοινωνία μας και η βίωση των σωτηριωδών δωρεών, οι οποίες απορρέουν από την αιώνια και πραγματική ένσαρκη παρουσία Του στον κόσμο. Όλα τα άλλα έχουν δευτερεύουσα η μηδαμινή σημασία!

10 σχόλια:

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Από το άρθρο :

"Είναι γεγονός ότι η λαϊκή ευσέβεια εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους, οι οποίοι συχνά αγγίζουν ή και ξεπερνούν τα όρια της εκκλησιαστικής αυτοσυνειδησίας. Με άλλα λόγια δεν είναι σύμφωνοι με την ευαγγελική αλήθεια, τη θεολογία και την πρακτική της Εκκλησίας."

Κυπριανός Χ :

Με άλλα λόγια, ο καθηγητής θεολόγος κ. Λάμπρος Σκόντζος ως "εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία" ορίζει την ευαγγελική αλήθεια, τη θεολογία και την πρακτική της Εκκλησίας.

Διαλέγετε και παίρνετε. Αλλά τι απ΄ όλα αυτά, ίσως και περισσότερα, είναι η "εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία"; Είναι όλα; Είναι κάτι από όλα αυτά ή μήπως είναι ένα μεγάλο τίποτα; Διότι "εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία" είναι όρος θεολογικά ανύπαρκτος και μόνο κατάλληλος για ακαδημαϊκές συζητήσεις των επαϊόντων.

Ως προς τα υπόλοιπα που γράφει ο κύριος Σκόντζος δεν θα διαφωνούσα. Παραλείπει όμως το πιο σημαντικό. Ότι, ναι μεν άπαξ άπαξ γίνεται το Βάπτισμα, αλλά υπάρχει και το "δεύτερον βάπτισμα της μετανοίας των δακρύων", όπως χαρακτηριστικά γράφει ο ιερός πατήρ Συμεών ο νέος Θεολόγος. Το οποίο, βέβαια, δεν έχει ουδεμίαν απολύτως σχέση με το "Χατζή-Βάπτισμα" ή "χατζιάτο" κατά την κυπριακή διάλεκτο.

Ανώνυμος είπε...

Κορυφαία ανάρτηση, απ' αυτές που λείπουν στον εκκλησιαστικό χώρο. Αρκετά με τους πάσης φύσεως αγύρτες και τα εμπορεύματά τους...

Ανώνυμος είπε...

Καλά τα λέει ο κ.Σκόντζος, εσείς δεν τα λέτε καλά κ.Χριστοδουλίδη εδώ.

Αναστάσιος

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

"Καλά τα λέει ο κ.Σκόντζος, εσείς δεν τα λέτε καλά κ.Χριστοδουλίδη εδώ.
Αναστάσιος"

Κύριε Αναστάσιε,

Θα σας ήμουν ευγνώμων αν γινόσαστε λίγο αναλυτικός. Δώστε σε μένα και στους αναγνώστες να καταλάβουμε "πού, εδώ, δεν τα λέω καλά".

Το ξαναγράφω και δεν ειρωνεύομαι : Θα σας ήμουν ευγνώμων.

giorgost. είπε...

Συγχαίρω τον κύριο Σκόντζο για το άρθρο αυτό.

Ανώνυμος είπε...

Με τη σειρά μου, εκφράζω θερμά συγχαρητήρια και στις aktines και στον θεολόγο που συνέταξε το άρθρο (και στους σχολιαστές) όχι μόνο για το σπουδαίας θεολογικής αξίας κείμενο, με τεκμηρίωση στην Αγ.Γραφή αλλά κυρίως γιατί τόλμησαν να θίξουν ένα από τα πολλά ζητήματα που είναι "ιερό ταμπού". Κυκλοφορεί ομιλία του π.Αυγουστίνου που αναφερόμενος ακροθιγώς στο θέμα, υπενθυμίζει ότι ό ίδιος δεν μετέβη ουδέποτε για βάπτισμα στον Ιορδάνη, αναφέρει απρέπειες σε παλαιότερες εποχές κυρίως από ομοδόξους προσκυνητες και χωρίς να αποτρέπει την μετάβαση στους Αγ.Τόπους, καταλήγει ότι: -Δίπλα σου Χριστιανέ είναι ο Ιορδάνης ποταμός. (Ιερά Εξομολόγηση και Θεία Ευχαριστία, ΄"εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον").

Ελευθέριος.

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

"Ανώνυμος είπε...
Καλά τα λέει ο κ.Σκόντζος, εσείς δεν τα λέτε καλά κ.Χριστοδουλίδη εδώ.
Αναστάσιος"

Κυπριανός Χ :

Θα σας ήμουν ευγνώμων αν γινόσαστε λίγο περισσότερο αναλυτικός. Ο όρος "αυτοσυνειδησία" μου δημιουργούσε πάντα πρόβλημα, βοηθείστε με να το ξεπεράσω.

Ανώνυμος είπε...

Τα ίδια λένε και ο κ. Σκόντζος και απ' ότι βλέπω και όλοι οι αγαπητοί σχολιαστές και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω κι΄εγώ με την ανάρτηση. Και δυστυχώς ναι, σε μερικές θρησκευτικές εκδρομές ακούγονται μερικές φορές και ανέκδοτα και άσματα κοσμικά. Με την ευκαιρία, ας αναφέρω (για θεωρητικούς λόγους) ότι υπάρχουν και κάποιες ενστάσεις για τον "υποχρεωτικό" "νηπιοβαπτισμό".

Ευχαριστώ.
Ιωάννης Μ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητοί φίλοι σας ευχαριστώ όλους που μου κάματε την τιμή να διαβάσετε το άρθρο μου και το θεωρήσατε επιτυχημένο. Οι όποιες διαφωνίες είναι επιτρεπτές και εποικοδομητικές. Πιστεύω απόλυτα πως η δεισιδαιμονία και τα παγανιστικά κατάλοιπα στη ζωή του εκκλησιαστικού πληρώματος είναι μέγα άχθος και γι’ αυτό αγωνίζομαι εδώ και χρόνια για την έξωσή τους. Συμφωνώ ότι παρέλειψα πολλές παραμέτρους, όπως η μετάνοια, στο άρθρο μου, αλλά ο χώρος είναι ασφυκτικά περιορισμένος, το άρθρο δεν είναι πραγματεία.
ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΚΟΝΤΖΟΣ - Θεολόγος

Ανώνυμος είπε...

Μια που αναφέρατε το Άγιο Βάπτισμα γιατί δεν αφιερώνεται και ένα άρθρο για τον Όσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη που έλεγε ότι καλύτερα να μείνει αβάπτιστος κανείς παρά να βαπτιστεί από αιρετικούς; Και όταν λέμε αιρετικούς δεν εννοούμε μόνο τους Παπικούς ή τους Προτεστάντες αλλά και όσους έχουν κοινωνία μαζί τους! Ο Όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης αναφερόταν για τους ιερείς που είχαν εκπέσει στη μοιχειανική αίρεση η οποία σήμερα παραλείπεται ως κάτι ασήμαντο -
Τι να πούμε σήμερα για τους κοινωνούς του Οικουμενισμού;

Oι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η φωτογραφία μου
Για επικοινωνία : Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: aktinesblogspot@gmail.com