Τὰ δεινὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ μετάνοια

 

Ἡμερολόγιον τῆς Π.Ο.Ε. 2024 – Τὰ δεινὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ μετάνοια – 1ον

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ποιὸς μπορεῖ νὰ φαντασθῆ πόσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο;

Λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Ὅταν ὁ Θεὸς ἔπλαθε τὸν ἄνθρωπο οἱ ἄγγελοι παρακολουθοῦσαν μὲ πόση ἀ­γά­πη τὸν ἔπλαθε καὶ θαύμαζαν καὶ ἔλεγαν ὅτι ὁ Θεὸς κατασκευάζει “ἄλλον” Θεό».

Ἐπίσης ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς ἔφτιαξε τοὺς ἀγγέλους νὰ διακονοῦν καὶ νὰ βοηθοῦν τοὺς ἀν­θρώπους ποὺ πρόκειται νὰ κληρονομήσουν τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ὁ δὲ Ἀπόστολος Πέτρος παρατηρεῖ ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι σὲ ἀνώτερη θέση ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, ἀφοῦ τὶς μεγάλες καὶ θεῖες ἀλήθειες, οἱ ὁποῖες ἀποκαλύπτονται καὶ ἀφοροῦν τοὺς ἀνθρώπους, καὶ οἱ Ἄγγελοι ἔχουν τὴν ἐπιθυμία νὰ τὶς γνωρίσουν (Α´ Πέτρου 12). Καὶ ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς στὸ τραπέζι τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, θὰ παρακαθήσουν, ὡς συνδαιτυμόνες τοῦ Χριστοῦ, μόνο οἱ εὐσεβεῖς ἄνθρωποι καὶ ὄχι οἱ Ἄγγελοι.

Μὲ πόση λοιπὸν στοργὴ καὶ ἀγάπη ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο: «Κατ᾽ εἰκόνα καὶ καθ᾽ ὁμοίωσιν», «Θεὸν κατὰ χάριν».

Στὴν παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου τὶ βλέπουμε; τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ! Βλέπουμε τὸν ἄσωτο υἱό, ὅταν ἦλθε εἰς ἑαυτόν, νὰ ἐπιστρέφη στὸν πατέρα του μετανιωμένος. Τὶ λέγει; «πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου»· τὶ δείχνει αὐτό; Αὐτὸ δείχνει ὅτι οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ μετανοήσουν γιὰ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή τους. Ὁ πατέρας του, ὅταν τὸν εἶδε ἀπὸ μακριά, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει ὅτι τὸν περίμενε ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ καὶ τὸν εἶχε πάντα στὸ νοῦ του, τὸν ἀγκάλιασε καὶ δὲν τὸν ρώτησε, γιατὶ ἔφυγε, δὲν τὸν ρώτησε, γιατὶ ἁμάρτησε. Τὶ εὐγένεια! Τὶ ἀγάπη!. Ἔτσι καὶ ὁ Χριστός, ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ μᾶς ρωτήση, γιατὶ κάναμε τὴν τάδε ἁμαρτία. Ὁ πατέρας στὴ συνέχεια τοῦ ἄλλαξε τὰ ροῦχα. Τὰ ροῦχα συμβολίζουν τὸ Βάπτισμα, τὸ ὁποῖο ἀνακαινίζει τὸν ἄνθρωπο πνευματικὰ καὶ τοῦ δημιουργεῖ προϋποθέσεις σωτηρίας. Τὰ ροῦ­χα τοῦ Βαπτίσματος, ὅταν λερωθοῦν, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν, «καθαρίζονται» μὲ τὸ μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως, γιὰ νὰ ὁμολογήση ὁ ἄνθρωπος τὶς ἁμαρτίες του καὶ νὰ συγχωρεθῆ ἀπὸ τὸν Θεό.

Στὴ συνέχεια βλέπουμε, ὁ πατέρας, ἀφοῦ τοῦ ἄλλαξε τὰ ροῦ­χα, τοῦ παρέθεσε δεῖπνο, μόσχο σιτευτὸ τὸν σέρβιρε. Τὶ συμβολίζει αὐτὸ τὸ δεῖπνο; Συμβολίζει τὴν Θεία Κοινωνία. Αὐτὸ εἶναι τὸ τρίπτυχο τῆς σωτηρίας, ὅπως παρουσιάζεται στὴν παραβολὴ αὐτή. Βάπτισμα, μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση καὶ Θεία Κοινωνία.

Τὴν μετάνοια λοιπὸν ζητᾶ ὁ Θεὸς καὶ τὴν ἐξομολόγηση. Γιὰ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ὅρισε μεταξὺ τῶν ὑποχρεωτικῶν Μυστηρίων τὸ Μυστήριο τῆς θείας Μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως «Μετανοεῖτε καὶ πιστεύετε ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ» (Μᾶρκ. ι´15) «χαρὰ ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ. ιε´ 7) «ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς» (Ἰω. κ´ 23) «ἐξομολογούμενοι καὶ ἀναγγέλλοντες τὰς πράξεις αὐτῶν» (Πράξ. ιθ´ 18).

Ὁ Ἅγιος Νήφων (23 Δεκ.) τόνιζε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν «στενοχωριέται», γιατὶ ἁμαρτάνουμε, ἀλλὰ γιατὶ δὲν μετανοοῦμε.

Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ μόνη αἰτία ὅλων τῶν συμφορῶν, ὅλων τῶν πολέμων καὶ καταστροφῶν. Καὶ ὁ πόλεμος εἶναι  συν­έπεια τῆς πάλης ἐνάντια στὸ Χρι­στὸ εἴτε ἀπὸ ὁλόκληρους λαοὺς εἴτε ἀπὸ ἡγέτες.

Τὰ δεινὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ μετάνοια – Ἡμερολόγιον τῆς Π.Ο.Ε. 2024 – 2ον

2ον

Ἡ πραγματικὴ μετάνοια σώζει

Εἶπε ὁ Κύριος στὸν Ἰωνᾶ (Κεφ. Γ´, 2-11). «Σήκω καὶ πήγαινε στὴ Νινευή, τὴν πόλη τὴν μεγάλη, καὶ κήρυξε σ᾽αὐτὴν μετάνοια, διότι ἡ κακία της εἶναι τόσο κραυγαλέα, ὥστε ἀνέβηκε ἡ βοή της μέχρι τὸν θρόνο μου πάνω στοὺς οὐρανούς».

Καὶ ὁ Ἰωνᾶς σηκώθηκε καὶ πῆγε στὴ Νινευὴ καὶ κήρυττε, λέγοντας: «Ἀκόμη τρεῖς ἡμέρες καὶ ἡ Νινευὴ θὰ καταστραφῆ».

Καὶ οἱ ἄνδρες τῆς Νινευὴ πίστεψαν στὴν προειδοποίηση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ·  κήρυξαν γενικὴ νηστεία καὶ φόρεσαν ὅλοι πένθιμους σάκους, ἀπὸ τὸν μεγαλύτερο μέχρι στὸν μικρότερο.

Οἱ ἄνθρωποι καὶ ὅλα τὰ ζῶα καὶ τὰ βόδια καὶ τὰ πρόβατα νὰ μὴ γευθοῦν τροφή, οὔτε νὰ βοσκήσουν, οὔτε νὰ πιοῦν νερό. Καὶ εἶδε ὁ Θεὸς τὴν ἔμπρακτη μετάνοιά τους καὶ τοὺς εἰδοποίησε μέσῳ τοῦ Προφήτου καὶ τοὺς συγχώρεσε. Ὁ Ἰωνᾶς λυπήθηκε ποὺ τοὺς συγχώρεσε καὶ πῆγε σὲ ἕνα λόφο καὶ κάθισε λυπημένος. Ἐκεῖ ἔδωσε ὁ Θεὸς ἐντολὴ καὶ φύτρωσε μιὰ κολοκυθιά, ἡ ὁποία μεγάλωσε πολὺ ἀμέσως καὶ τὸν προφύλασσε ἀπὸ τὴν ζέστη, καὶ ἀνακούφιζε τὴν στενοχώρια του. Ὁ Ἰωνᾶς χάρηκε πολύ. Ὁ Θεὸς ὅμως πρόσ­ταξε καὶ ξεράθηκε ἡ κολοκυθιά· τότε τὸν κτυποῦσαν οἱ ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου καὶ κόντεψε  νὰ λιποθυμήση καὶ εἶπε «καλύτερα νὰ πεθάνω παρὰ νὰ ζῶ».

Καὶ εἶπε ὁ Κύριος: «Ἐσὺ λυπήθηκες γιὰ μιὰ κολοκυθιὰ γιὰ τὴν ὁποία δὲν κόπιασες νὰ τὴ φυτέψης, οὔτε τὴν πότισες ἤ τὴν καλλιέργησες, γιὰ νὰ μεγαλώση· μόνη της φύτρωσε ἕνα πρωΐ, καὶ τὴν ἴδια νύκτα, προτοῦ φανῆ καλά – καλὰ τὸ φῶς τῆς ἄλλης ἡμέρας, χάθηκε.

Ἐγὼ λοιπὸν δὲν ἔπρεπε νὰ λυπηθῶ τὴ Νινευὴ καὶ νὰ προλάβω τὴν καταστροφὴ αὐτῆς τῆς μεγάλης πόλεως, στὴν ὁποία κατοικοῦν περισσότερο ἀπὸ ἑκατὸν εἴκοσι χιλιάδες μικρὰ ἀθῶα παιδιά, τὰ ὁ­ποῖα δὲν ἔμαθαν ἀκόμη νὰ ξεχωρίζουν ποιὸ εἶναι τὸ ἀριστερό τους χέρι καὶ ποιὸ τὸ δεξί· καὶ ὑπάρχουν ἐκεῖ ἀμέτρητα ζῶα τὰ ὁποῖα δὲν ἔφταιξαν σὲ τίποτε;». Πόσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Ποιὸ εἶναι τὸ πραγματικὸ κακό;

«Δὲν φοβήθηκα κανένα ἀπὸ τὰ παρόντα κακά. Γιατὶ ποιὸ εἶναι τὸ πραγματικὸ κακό; Ὁ θάνατος; Δὲν  εἶναι ὁ θάνατος κάτι τὸ φοβερό, διότι πηγαίνουμε γρηγορότερα στὸ ἀκύμαντο λιμάνι τῆς Βασιλείας  τοῦ Θεοῦ. Μήπως εἶναι οἱ δημεύσεις τῆς περιουσίας; Οὔτε οἱ δημεύσεις, διότι λέγει ἡ Γραφή: «Γυμνὸς βγῆκα ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας μου, γυμνὸς καὶ θὰ φύγω» (Ἰώβ α´ 21). Μήπως εἶναι οἱ ἐξορίες; Οὔτε οἱ ἐξορίες. Μήπως εἶναι οἱ συκοφαντίες; Οὔτε οἱ συκοφαντίες. «Νὰ χαίρεσθε καὶ νὰ ἀγάλλεσθε, ὅταν σᾶς κακολογοῦν μὲ κάθε ψεύτικη κατηγορία, διότι ὁ μισθός σας θὰ εἶναι πολὺς στοὺς οὐρανούς» (Ματθ. ε´ 12, 11). Περίμενα τὸν θάνατο καὶ εἶχα τὸ νοῦ μου στὴν ἀνάσταση. Ἔβλεπα τὰ ἐπίγεια παθήματα καὶ μετροῦσα τὰ οὐράνια βραβεῖα. Πραγματικὴ προσβολὴ ἕνα μόνο εἶναι, ἡ ἁμαρτία. Προδοσία εἶναι μόνο ἡ προδοσία τῆς συν­­ειδήσεως. Μὴ προδώσης ἐσὺ τὴ συνείδησή σου, καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ σὲ προδώση».

Ἅγ. Ἰωάννης Χρυσόστομος

Θὰ ἐξαλείψω τὸν ἄνθρωπο

Τόσο ἐξοργιστικὸ κακὸ γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι ἡ ἁμαρτία ποὺ ἀναφέρεται στὴν Γένεση (στ´ 5-7): «Εἶδε λοιπὸν ὁ Θεὸς ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐπέμεναν στὰ ἴδια καὶ χειρότερα ἁμαρτήματα καὶ ὅτι αὐξήθηκαν οἱ κακίες τῶν ἀνθρώπων ποὺ ζοῦσαν στὴ γῆ· κι ὡς καρδιογνώστης, εἶδε αὐτὸ ποὺ δὲν βλέπουν τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, ὅτι δηλαδὴ ὅλοι ἀνεξαιρέτως ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι στὰ βάθη τῆς ψυχῆς τους μὲ ἐμμονὴ καὶ ἐμπάθεια σκέπτονταν τὸ κακὸ κάθε μέρα καὶ σπαταλοῦσαν συνεχῶς τὴ ζωή τους στὴν ἁμαρτία.

Καὶ σκέφθηκε ὁ Θεὸς ὅτι δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο πάνω στὴ γῆ καὶ τὸν προί­κισε μὲ τόσα θεῖα καὶ ἔξοχα χαρίσματα. Καὶ λυπήθηκε πολὺ ὁ Θεὸς γιὰ τὴν ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων.

Καὶ εἶπε: Θὰ ἐξαλείψω τελείως ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς τὸν ἄνθρωπο, ποὺ δημιούργησα· μαζὶ μ᾽αὐτὸν θὰ ἐξαφανίσω καὶ κάθε ἄλλο ζωντανὸ δημιούργημα, διότι δὲν θὰ ἔχη πλέον λόγο ὑπάρξεως, ἐφόσον δὲν θὰ ὑπάρχη ὁ ἄνθρωπος. Θὰ τὰ ἐξαφανίσω ὅλα, ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο μέχρι τὰ ζῶα, ἀπὸ τὰ ἑρπετὰ μέχρι τὰ πουλιὰ τοῦ οὐρανοῦ, διότι μετάνιωσα ποὺ τοὺς δημιούργησα» .

(Εὐτυχῶς βρέθηκε ὁ Νῶε, ἄνθρωπος τῆς ἀρετῆς).

 Φῶς καὶ ἐξομολόγηση

«Κάποτε ἦλθε κάποιος καταδικασμένος γιὰ φόνους καὶ ληστεῖες καὶ ζήτησε νὰ ἐξομολογηθῆ. Ἦλθε στὴν φυλακὴ ὁ π. Λεωνίδας, γεροντάκι, πνευματικός, εἰς τὸ ἐκκλησάκι τῆς φυλακῆς καὶ εἶπε: «Παιδί μου, σὺ λές τὶς ἁμαρτίες σου, ἐγὼ ἀκούω, ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἀοράτως παρευρίσκεται ἐδῶ καὶ διαγράφει τὰ ἁμαρτήματα». Τρεῖς καὶ πλέον ὧρες κράτησε ἡ ἐξομολόγηση. Τέλος συνόδευσε τὸν πνευματικὸ ἕως τὴν ἐξώπορτα τῆς φυλακῆς καὶ τὶ εἴδαμε; Μέγα καὶ θαυμαστόν! Ἕνα φῶς εἶχε κυκλώσει τὸν πρὸ ὀλίγου ἐξομολογηθέντα καὶ φαινόταν λίγο ἀνυψωμένος, νὰ μὴ πατοῦσε στὴ γῆ. Δεκάδες φυλακισμένοι εἴδαμε αὐτὸ τὸ θαῦμα! Μέγα τὸ Μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως».

Γέρων Σάββας Καψαλιώτης

Ἡ ἐντροπὴ στὴν ἐξομολόγηση

«Διὰ τοῦτο, διαβάζουμε εἰς τὰ Πατερικά, ὅτι ἕνας ἐνάρετος πατὴρ εἶδε τὸν διάβολον ὀφθαλμοφανῶς νὰ πηγαίνῃ συχνὰ εἰς τὰ ἐξομολογητήρια τῶν Πνευματικῶν, διὰ νὰ δίδῃ ἐντροπὴν εἰς τοὺς ἐκεῖ ἐξομολογουμένους ἁμαρτωλούς. Ὁ Θεὸς δὲν σοῦ ἔδωκε Πνευματικὸν κανένα Ἄγγελον, ἤ κανένα Ἀρχάγγελον διὰ νὰ ἐντρα­πῆς, ἀλλὰ ἕνα ἄνθρωπον, ἕνα ὁμοιοπαθῆ ὡσὰν καὶ ἐσένα, διὰ νὰ μὴ ἐντραπῇς, καὶ σὺ διατὶ νὰ ἐντρέπεσαι;».

Ἅγιος Νικόδημος

Τὰ δεινὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ μετάνοια – Ἡμερολόγιον τῆς Π.Ο.Ε. 2024 – 4ον

Ἥμαρτον

Κάποιος ἀσκητὴς εἶχε φθάσει σὲ τόσο  μεγάλα ὕψη ἁγιότητος καὶ ἀρετῆς, ποὺ ὄχι μόνο μιλοῦσε μὲ τοὺς Ἀγγέλους, ἀλλὰ μιλοῦσε καὶ μὲ τὸν διάβολο. Τόση δύναμη εἶχε.

Λυπήθηκε λοιπὸν τὸν διάβολο καὶ τὸν ρώτησε:

-Βρὲ φουκαρά, τὶ θὰ γίνη μὲ σένα; Γιὰ σένα δὲν ὑπάρχει σωτηρία;

Αὐτὸς ἔκανε ὅτι τάχα ἀναρωτιέται καὶ ὁ ἴδιος:

-Ἔ, ξέρω ἐγώ… Λὲς νὰ ὑπάρχη;

-Καλά, θὰ τὸ κανονίσω ἐγώ! Θὰ τὸ κανονίσω.

-Ρώτησε τότε τοὺς ἀγγέλους:

-Τὶ θὰ γίνη μὲ τὸν διάβολο;

-Θὰ σοῦ ἀπαντήσουμε, τοῦ εἶπαν οἰ Ἄγγελοι.

Κάποια στιγμὴ πῆραν τὴν ἀπάντηση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν εἶπαν στὸν ἀσκητή. Ὅταν λοιπὸν ξαναεμφανίσθηκε ὁ δαίμονας, αὐτὸς μὲ χαρὰ τοῦ εἶπε:

-Τρέξε, διάβολε! Τρέξε! Ὑπάρχει καὶ διὰ σᾶς σωτηρία. Ὁ Θεὸς περιμένει μόνο μιὰ λέξη, ἀλλὰ βγαλμένη ἀπὸ τὴν καρδιά σας.

-Ποιὰ λέξη; ρώτησε ὁ διάβολος.

-«ΗΜΑΡΤΟΝ!»

-’Εμεῖς νὰ ποῦμε αὐτὴν τὴ λέξη; Αὐτὸς νὰ τὴν πῆ! Αὐτὸς φταίει ( Ὁ Θεὸς δηλαδή!!!)

Καὶ ἔσκασε ὁ δαίμονας μπροστὰ στὸν ὅσιο ἀσκητή, ἀφήνοντας πίσω του βρωμιά, καπνὸ καὶ δυσωδία, αὐτὰ ποὺ ἀφήνουν οἱ δαίμονες, ὅταν σκάνε.

Τὶ ζητᾶ λοιπὸν ὁ Θεός, ἕνα ἥμαρτον «ἡμάρτηκα τῷ Κυρίῳ».

Ἀνεξομολόγητα ἁμαρτήματα

Τὸ 1963 ὁ μακαριστὸς π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος εὑρίσκετο μὲ ἄλλους σὲ ἕνα ἑστιατόριο. Μεταξὺ αὐτῶν ἦσαν καὶ τρεῖς, ποὺ μόλις εἶχαν ἐπιστρέψει ἀπὸ τὴν Κεφαλλονιά, ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γεράσιμο. Εἶχαν πάει στὴν γιορτή του. Ὁ ἕνας ἦτο δικηγόρος, ὁ ἄλλος τελωνειακὸς καὶ ὁ τρίτος καθηγητής.

Τοὺς ρωτήσαμε πῶς πέρασαν καὶ μᾶς εἶπαν:

-Ἀφῆστε τα. Μᾶς κάμανε ρεζίλι οἱ δαιμονισμένοι. Ἦταν ἀρκετοὶ ἀπὸ δαύτους στὴν αὐλὴ κατὰ σειρὰν καὶ μόλις μᾶς εἶδαν, ἄρχισαν νὰ μᾶς βγάζουν τ᾽ἄπλυτα. Τὰ φώναζαν στὸν κόσμο ὅ,τι εἴχαμε κάμει. Μόνο δὲν ἔλεγαν τίποτε τοῦ καθηγητοῦ. Τοὺς ρωτήσαμε τότε τοὺς δαιμονιζομένους:

-Γιατὶ τὰ δικά μας τὰ λέτε καὶ δὲν λέτε καὶ τοῦ καθηγητοῦ, ὅσα ἔχει κάμει;

-Ἄχ! Μᾶς εἶπαν. Αὐτὸς πρόλαβε καὶ τὰ ἔσβησε.

-Τὶ συμβαίνει, τὸν ἐρωτήσαμε καὶ μᾶς εἶπε ὅτι ἔχει ἐξομολογηθῆ τὰ ἁμαρτήματά του!

Πράγματι! Τὶ δύναμη ἔχει τὸ Μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως! Τὰ σβήνει τελείως.

Ἡ ἁμαρτία ὁδηγεῖ στὴν καταστροφὴ

Εἶπε ὁ Θεὸς στὸν Ἀβραάμ (Γέν. ιη´ 20, 23-32) ὅσα πρόκειται νὰ συμβοῦν: «Κραυ­γὲς πολλές, δυνατὲς καὶ ἀγωνιώδεις ἀνεβαίνουν στὸν οὐρανὸ καὶ φθάνουν σὲ μένα ἀπὸ τὰ Σόδομα καὶ τὴ Γομόρρα· εἶναι κρα­υ­γὲς ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὶς μεγάλες καὶ φρικτὲς ἁμαρτίες τους. Οἱ ἁμαρτίες τους αὐτὲς εἶναι τόσο μεγάλες, ὥστε δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ τὶς ἀνεχθῆ ἡ μακροθυμία μου.

Εἶπε τοῦ Κυρίου ὁ Ἀβραάμ: «Εἶναι δυνατὸν νὰ καταστρέψης τὸν δίκαιο μαζὶ μὲ τὸν ἀσεβῆ; Ἐὰν ὑπάρχουν 50 δίκαιοι θὰ τοὺς καταστρέψης, ὄχι εἶπε ὁ Κύριος. Ἐὰν ὑπάρχουν 40 δίκαιοι; καὶ πάλι δὲν θὰ τοὺς καταστρέψω. Ἐὰν ὑπάρχουν 30 δίκαιοι; καὶ πάλι δὲν θὰ τοὺς καταστρέψω. Ἐὰν ὑπάρχουν 20 δίκαιοι; καὶ πάλι δὲν θὰ τοὺς καταστρέψω. Ἐὰν ὑπάρχουν 10 δίκαιοι; καὶ πάλι δὲν θὰ τοὺς καταστρέψω. Καὶ κατόπιν ὁ Κύριος ἔφυγε».

Τὶ μεγάλο κακὸ εἶναι ἡ ἁμαρτία. Πόση μεγάλη εἶναι ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ πόσο ὁ Θεὸς  ἀγαπᾶ τοὺς δικαίους.

Οἱ αἰτίες τῶν Παγκοσμίων Πολέμων

Ὁ  Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς στὸ βιβλίο του: «Πόλεμος καὶ Βίβλος» (Ἐκδόσεις Παρρησία), ἀπὸ τὸ ὁποῖο σταχυολογοῦμε ἐλάχιστες πολὺ εὔστοχες καὶ προφητικὲς παρατηρήσεις, μεταξὺ  ἄλλων τονίζει:

«Οἱ χριστιανικοὶ λαοὶ ἔκαναν τὸν Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο, οἱ χριστιανικοὶ λαοὶ ἔκαναν καὶ τὸν δεύτερο καὶ ἑτοιμάζονται γιὰ τὸν τρίτο.

Τὰ τελευταῖα 150 χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ξεκίνησε ἡ μάχη ἐνάντια στὸ Χριστὸ στὴν Εὐρώπη, οἱ λαοὶ τῆς Εὐρώπης ἔκαναν τοὺς περισσοτέρους πολέμους ἀπ᾽ ὅ,τι ὁ ὑπόλοιπος κόσμος. Αὐτὸ εἶναι τὸ μαστίγιο τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ λογικευθοῦν καὶ συνέλθουν οἱ παράλογοι. Ὅμως οἱ παράλογοι οὔτε λογικεύτηκαν, οὔτε συνῆλθαν. Σπεύδουν ὅλο καὶ πιὸ κάτω στὴν καταστροφή. Δηλαδή, οἱ αἰτίες τῶν πολέμων, ἀλλὰ καὶ τοῦ μελλοντικοῦ παγκοσμίου πολέμου εἶναι ἡ πτώση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἡ εἰδωλολατρία τῶν χριστιανικῶν λαῶν ἤ τῶν ἡγετῶν τους. Πράγματι, ἐὰν αὐτὲς οἱ αἰτίες δὲν ἐξαλειφθοῦν γρήγορα μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐπιστροφὴ στὸν Χριστό, ἡ ἐπικείμενη σειρὰ πολέμων ποὺ θὰ ἀκολουθήση δὲν θὰ σημαίνη μόνο τὸν πόλεμο, ἀλλὰ καὶ τὴν καταστροφὴ τῶν χριστιανικῶν λαῶν, ὄχι ὅμως καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ».

Τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν

  «Κάθε πόλεμος καὶ κάθε παγκόσμιος, λέγει ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ἔχει ὡς αἰτία τὴν ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, τὴν ἀλαζονεία καὶ τὴν ἀνομία τῶν χριστιανικῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης.   Κάθε χώρα εἶχε τὸ δικό της βάρος ἁ­μαρτιῶν, γιὰ τὶς ὁποῖες ἔπρεπε νὰ ὑποστῆ βάσανα καὶ ἧττες.

Κατὰ τὸν Α´ παγκόσμιο πόλεμο ἡ Αὐστρία εἶχε καὶ καλύτερα ὁπλισμένο καὶ πιὸ πολυπληθῆ καὶ ἑτοιμοπόλεμο καὶ πιὸ ξεκούραστο στρατό στὸ Ρούτνικ ἀπὸ ὅ,τι ἡ Σερβία, παρόλα αὐτὰ δὲν ὑπέστη ἁπλὰ ἧττα, ἀλλὰ ὁλοκληρωτικὴ καταστροφή τοῦ στρατοῦ της. Ἡ Ἰταλία εἶχε μεγαλύτερο καὶ ἑτοιμοπόλεμο στρατὸ στὸν Πιάβε παρόλα αὐτὰ ἡττήθηκε. Ἡ Ρουμανία ποὺ μπῆκε ἀργότερα στὸν πόλεμο διέθετε πιὸ ξεκούραστο καὶ πολυάριθμο στρατὸ  καὶ ὅμως  αὐτὸς ὁ στρατὸς διαλύθηκε ἀπὸ τὸν  πιὸ μικρὸ  καὶ  ἐξαν­­τλημένο στρατὸ τοῦ Μάκενσεν. Ὁ Σερβικὸς στρατὸς κατεδίωξε τὸ 1918 τὴ μεγαλύτερη δύναμη τῶν Γερμανο-βουλγάρων, τοὺς κατέβαλε καὶ τοὺς νίκησε».

Τὰ δεινὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ μετάνοια – Ἡμερολόγιον τῆς Π.Ο.Ε. 2024 – 5ον

5ον

Ὁ καθοριστικὸς παράγων

Ὁ σοφὸς Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς παρατηρεῖ ὅτι «ὁ ἀόρατος καθοριστικὸς παράγων εἶναι ἡ θεία δικαιοσύνη ποὺ διέψευσε ὅλα τὰ ἀνθρώπινα σχέδια καὶ ὅλες τὶς προβλέψεις, ντρόπιασε τὴν ἐλπίδα στὸν ἀριθμό, τὰ ὅπλα καὶ τὸν πολιτισμὸ μοιράζοντας τὶς νίκες καὶ τὶς ἧττες μὲ τέλεια δικαιοσύνη, δηλαδή ἀνάλογα μὲ τὸ μέγεθος τῆς πίστης, τῆς μετανοίας, τῆς ἐπίκλησης σ᾽Αὐτὸν κάθε ἀντιμαχόμενης πλευρᾶς.

Ἡ Ρώμη ἦταν πιὸ πολιτισμένη ἀπὸ τὸν Γενσέριχο καὶ τὸν Ἀττίλα, ὅμως ἡττήθηκε. Τὸ Βυζάντιο ἦταν κατὰ πολὺ περισσότερο πολιτισμένο ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ὅμως ἔχασε. Καὶ ἡ Ἱσπανία ἦταν πιὸ πολιτισμένη ἀπὸ τοὺς Μαυριτανοὺς καὶ ὅμως ἔπεσε. Πιὸ πολιτισμένη ἦταν ἡ Ἀγγλία ἀπὸ τὴν Ἀμερική καὶ ὅμως συντρίφθηκε. Πιὸ πολιτισμένη (μὲ τὴν εὐρωπαϊκὴ ἔννοια) στὴν ἐποχή μας ἦταν ἡ Αὐστρία ἀπὸ τὴ Σερβία καὶ ὅμως καταστράφηκε. Πολὺ μεγαλύτερο στρατὸ εἶχε ἡ Ρωσία ἀπὸ τὴν Ἰαπωνία καὶ ὅμως ἔχασε τὸ Ρωσο-ιαπωνικὸ πόλεμο. Πολὺ καλύτερα ἦταν ἐξοπλισμένη ἡ Γερμανία ἀπὸ τὴν Γαλλία στὸν Παγκόσμιο Πόλεμο καὶ ὅμως ὑποχώρησε ἀπὸ τὸ Παρίσι, σταμάτησε καὶ τελικὰ παραδόθηκε.

Καὶ γενικὰ ἡ ἱστορία κάθε ἥττας καὶ κάθε νίκης τῶν λαῶν, κάθε καταστροφῆς καὶ κάθε σωτηρίας εἶναι ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀποδίδεται ἀνάλογα μὲ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὴν μετάνοια τῶν λαῶν».

Μεγάλες πόλεις  χάθηκαν λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν

Ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Ἅγιος Νικόλαος παραθέτει σχετικὰ παραδείγματα.

«Γιὰ τὴν Αἴγυπτο: Εἶμαι ἐναντίον σου Φαραώ, βασιλιὰ τῆς Αἰγύπτου καὶ θὰ σοῦ σπάσω τὰ χέρια… τὰ χέρια ὅμως τοῦ βασιλιᾶ τῆς Βαβυλώνας θὰ ἐνισχύσω καὶ θὰ βάλω σ᾽αὐτὰ τὸ ξίφος μου… θὰ δυναμώσω τὰ χέρια τοῦ βασιλιᾶ τῆς Βαβυλώνας· (ἐπειδὴ τὸν εἶχε ἐπιλέξει ὡς ὅπλο τιμωρίας), ἐνῶ τὰ χέρια τοῦ Φαραὼ θὰ παραλύσουν (Ἰεζ. 30). Ἐπειδὴ πρέπει νὰ ἐξασθενίσουν τὰ χέρια ἐκείνου, ποὺ ὁ Θεὸς θέλει νὰ τιμωρήση λόγῳ τῆς ἀνομίας του.

Γιὰ τὴν Τύρο: Κι ἡ Τύρος κατασκεύασε ὀχύρωμα, γιὰ νὰ προστατευθῆ καὶ συγκέντρωσε ἀσήμι σὰν τὸ χῶμα καὶ χρυσάφι σὰν τὴ λάσπη τοῦ δρόμου. Ἰδού, ὁ Κύριος θὰ ἀφαιρέση τοὺς θησαυρούς της  καὶ θὰ ρίξη στὴ θάλασσα τὰ κάστρα της, θὰ τὴν καταστρέψη μὲ φωτιά (Ζαχ. 9). Δὲ βοηθᾶ καθόλου, λοιπόν, οὔτε τὸ ἀσήμι οὔτε τὸ χρυσάφι, ὅταν τὸ ποτήρι τῆς ἀνομίας καὶ τῆς ἀθεΐας ἔχει ξεχειλίσει καὶ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ ἔχει σηκωθῆ.

Γιὰ τὴ Σιδών: Ἀπὸ τὶς ἀνομίες σου, ἀπὸ τὶς ἀπάτες σου στὸ ἐμπόριο, μόλυνες τὴν ἁγιότητά σου, γι᾽ αὐτὸ θὰ ρίξω φωτιὰ μπροστά σου, ποὺ θὰ σὲ καταβροχθίση καὶ θὰ σὲ σκορπίσω σὰ στάχτη πάνω στὴ γῆ… καὶ δὲ θὰ ὑπάρξης πλέον στοὺς αἰῶνες. Καὶ πράγματι σήμερα μὲ μεγάλη δυσκολία μπορεῖ κανεὶς νὰ προσδιορίση τὸ χῶρο ποὺ βρισκόταν ἡ Σιδών. Ἐνῶ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν πάμπλουτη, μὲ ἀνεπτυγμένο πολιτισμό, ἀλλὰ καὶ ὑπερβολικὰ ἀλαζονικὴ καὶ ἀσεβής. Σήμερα δὲν ἀναγνωρίζεται ὁ χῶρος της. Θὰ στείλω ἀρρώστια καὶ οἱ δρόμοι σου θὰ γεμίσουν πτώματα. Θὰ σοῦ ἐπιτεθοῦν ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρὲς καὶ οἱ κάτοικοί σου θὰ παραδοθοῦν στὴ σφαγή, τότε θὰ μάθουν ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὁ Κύριος (Ἰεζ. 28).

Γιὰ τὴν Ἐδώμ: Σὲ θεωρῶ ἔνοχη αἱματοχυσίας καὶ τὸ αἷμα αὐτὸ θὰ σὲ καταδιώκη παντοῦ… γιατί; Ἐπειδὴ ξεστόμισες βλασφημίες ἀπὸ τὰ χείλη σου (Ἰεζ. 35,6). Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο θὰ τιμωρηθοῦν καὶ οἱ ἄλλοι ἀσεβεῖς λαοί. Θὰ τοὺς καταστρέψω τὸν ἕνα μετὰ τὸν ἄλλον, λέγει ὁ Κύριος προσβεβλημένος. Αὐτὸ εἶπε, αὐτὸ καὶ ἔκανε. Ποιὸς μπορεῖ νὰ τὸν ἐξευμενίση; Ἐκεῖνος ποὺ μετανοεῖ: οἱ λαοὶ καὶ οἱ φυλὲς ἁμάρτησαν, καταπάτησαν τὶς ἐν­τολὲς τοῦ Κυρίου, χλεύασαν τὸ ὄνομα τοῦ Ζῶντος Θεοῦ, ἡ καρδιά τους ὑπερηφανεύθηκε, λάτρεψαν τὰ ἔργα τῶν χει­ρῶν τους,  δὲν κατάλαβαν τὰ σημάδια τοῦ Θεοῦ, δὲν μετανόησαν, γιὰ αὐτὸ ἀπὸ μάχαιρα θὰ ἔπεσαν. Ἔτσι διαβάζονται καὶ ἐξετάζονται οἱ πόλεμοι».

Τὰ δεινὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ μετάνοια – Ἡμερολόγιον τῆς Π.Ο.Ε. 2024 – 6ον

6ον

Ἡ τιμωρία τῶν ἀμετανοήτων ἀρχόντων

  «Ὁ Βασιλιὰς Σαοὺλ βγῆκε νικητὴς ἀπὸ ὅλους τοὺς πολέμους ὅσο παρέμεινε πιστὰ κοντὰ στὸ Θεὸ καὶ τηροῦσε τὶς ἐντολές του. Ἀλλὰ μόλις ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ζήτησε συμβουλὲς ἀπὸ τοὺς μάγους ἡττήθηκε στὸν πόλεμο ἐνάντια στοὺς Φιλισταίους καὶ ἀπελπισμένος αὐτοκτόνησε μὲ τὸ σπαθί του.

 Ὁ Βασιλιὰς Σολομὼν ἦταν σοφὸς καὶ δίκαιος βασιλιὰς ὥς τὰ γεράματά του. Γιὰ αὐτὸ καὶ εἶχε πετύχει σὲ ὅλα. Καὶ δὲν ἔγινε πόλεμος κατὰ τὴν διάρκεια τῆς βασιλείας του. Ἀλλὰ στὰ γεράματα ἁμάρτησε, ἀφοῦ παρασύρεται στὴν εἰδωλολατρία ἀπὸ τὶς συζύγους του. Γι᾽ αὐτὸ καὶ λίγο ἀργότερα τὸ βασίλειό του χωρίζεται σὲ δύο μέρη, τὰ ὁποῖα ἀκατάπαυστα πολεμοῦν μεταξύ τους. Καὶ τοῦ εἶπε ὁ Κύριος: «ἐπειδὴ φέρθηκες μ᾽αὐτὸ τὸν τρόπο, καὶ δὲν τήρησες τὴν συμφωνία καὶ τοὺς νόμους μου, ὅπως σοῦ εἶχα ὁρίσει, θὰ πάρω ἐξάπαντος τὴ βασιλεία ἀπὸ σένα καὶ θὰ τὴν παραδώσω στὸν δοῦ­λο σου». (Γ´ Βασ. 11,11)

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Ναπολέων καὶ Ρῶσοι

«Μέσα στὴν ἀλαζονεία του ὁ βασιλιὰς Ναπολέων ἐπιτέθηκε στὴ Ρωσία μὲ τεράστιο στρατό, τέτοιο ποὺ ἡ Εὐρώπη εἶχε νὰ δῆ ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα. Λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν τῶν Ρώσων καὶ ὄχι λόγῳ τῆς στρατιωτικῆς του δύναμης δόθηκε στὸν Ναπολέοντα νὰ εἰσβάλη στὴ Ρωσικὴ χώρα καὶ νὰ φθάση ὥς τὴ Μόσχα. Καὶ αὐτὴ ἡ ἐπιτυχία θὰ ὑψώση ἀκόμα περισσότερο  τὴν ἀλαζονεία τοῦ βασιλιᾶ Ναπολέοντα, ἔτσι ποὺ ξέχασε ἐντελῶς τὸ χρέος του ἔναντι τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων. Ὁ Ρωσικὸς  λαὸς μέσα στὴ δυστυχία του καὶ τὶς πιέσεις  μετανοεῖ γιὰ ὅλες του τὶς ἁμαρτίες καὶ μαζὶ μὲ τὸν αὐτοκράτορα καὶ τοὺς εὐγενεῖς παρακαλεῖ τὸ Θεὸ γιὰ βοήθεια καὶ σωτηρία. Τότε στρατηγὸς τοῦ ρωσικοῦ στρατοῦ ἦταν ὁ Κουτούζωφ, ἕνας ἄνθρωπος ταπεινός, ἥσυχος καὶ θεοσεβής. Αὐτὸς δὲν στηριζόταν οὔτε στὸν ἀριθμὸ οὔτε στὰ ὅπλα, ἀλλὰ στὸ Θεό, τὸν Ἕνα καὶ Ζῶντα. Καὶ ὅσο οἱ ἀδαεῖς τὸν ἀποκαλοῦσαν ἐκεῖνον ἀδαῆ, ὁ Κουτούζωφ σιωποῦσε καὶ προσευχόταν στὸ Θεό. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ξαφνικὰ φλέγεται ἡ Μόσχα καὶ καταλαμβάνει ἀπερίγραπτος φόβος τὰ στρατεύματα τοῦ Γάλλου βασιλιᾶ. Φοβισμένος καὶ ὁ ἴδιος ὁ Γάλλος βασιλιάς, διαφεύγει μόνος μὲ τὴν ἅμαξά του. Ὁ στρατός του συντρίβεται καὶ ἡ Ρωσικὴ χώρα ἐλευθερώνεται πλήρως καὶ καθαρισμένη ἀπὸ τοὺς εἰσβολεῖς».

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Ἡ μετάνοια τοῦ Ναπολέοντος

«Ὁ ὑπερήφανος καὶ ἀλαζόνας Ναπολέων ταπεινώθηκε καὶ φυλακίσθηκε δέσμιος ἑπτὰ χρόνια σὲ ἐξορία στὸ νησὶ τῆς Ἁγίας Ἑλένης. Ἐκεῖ μετανόησε, ταπεινώθηκε καὶ εἶπε: Ὕψιστος κυβερνᾶ τὰ βασίλεια τῶν ἀνθρώπων καὶ τὰ παρέχει σὲ ὅποιον θέλει (Δαν. 4).  Ἐγὼ γνωρίζω τοὺς ἀνθρώπους καὶ σᾶς λέω ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν ἦταν μόνον ἄνθρωπος. Ἡ θρησκεία του ἀποτελεῖ ἕνα μυστήριο ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴ γνώση τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ τέτοια γνώση ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τὴν ἀποκαλέσουμε ἀνθρώπινη γνώση… ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ ἀποκαλύψη τοὺς νόμους τοῦ Πνεύματος. Ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ Καίσαρας, ὁ Καρλομάγνος κι ἐγὼ θεμελιώσαμε μεγάλες αὐτοκρατορίες. Σὲ τὶ βασίσαμε ὅμως τὴ δημιουργία τῶν μεγάλων δημιουργημάτων τῆς εὐφυΐας μας; Στὴ δύναμη. Μόνον ὁ Ἰησοῦς βάσισε τὸ βασίλειό Του στὴν ἀγάπη καὶ ἰδοὺ ἀκόμα καὶ τώρα πολλοὶ εἶναι ἕτοιμοι νὰ πεθάνουν γι᾽Αὐτόν…».

Ἅγιος Νικόλαος Βελεμίροβιτς

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος