Ελληνισμός και Ορθοδοξία - Ανάχωμα στον τζιχαντισμό

Ανάχωμα στον τζιχαντισμό

*Του Βασιλείου Στεργιούλη, Θεολόγου-Ελευθερία,13 Δεκεμβρίου 2015

Με τον όρο τζιχαντισμός νοείται το ισλαμικό κίνημα του τζιχάντ. Του «ιερού» πολέμου των μουσουλμάνων εναντίον των μη μουσουλμάνων, για να τους εξισλαμίσουν.

Το κοράνιο, το ιερό βιβλίο του Ισλάμ, ορίζει πως οι αλλόθρησκοι πρέπει να εξισλαμιστούν ή να θανατωθούν. Είναι αποκλειστικό.

Έτσι επικράτησε ο μουσουλμανισμός. Κατ’ αυτό τον τρόπο διαδόθηκε. Με την ωμή βία και το σπαθί. Το σπαθί είναι το κλειδί, που ανοίγει τη θύρα του παραδείσου. Γι’ αυτό ο Μωάμεθ χαρακτηρίσθηκε δικτάτορας. Σε σχετική θρησκειολογική μελέτη του έτους 1960 υπό τον τίτλο «Ο Μωάμεθ Δικτάτωρ ή Προφήτης;» αναφέρεται πως η ζωή του Μωάμεθ «η ιδιωτική, η στενή οικογενειακή, μάλιστα η κοινωνική και πολιτική αποκαλύπτουσιν αυτόν ένα δικτάτωρα της εποχής του, δημιουργήσαντα μεν ένα σταθμόν ιστορικόν, ουχί όμως κολακευτικόν δια την ανθρωπότητα». Ο Μωάμεθ επέβαλε τη θρησκεία του στον κόσμο με τον λεγόμενο «ιερό» πόλεμο. Σε αντίθεση με το Χριστιανισμό, που διαδόθηκε με την αγάπη. Θυσιαζόμενος και όχι θυσιάζοντας.

Σήμερα ο «ιερός» πόλεμος των μουσουλμάνων δεν στρέφεται μόνο κατά των αλλοθρήσκων, αλλά και «εναντίον των διεφθαρμένων –όπως λένε-μουσουλμάνων, που έχουν επηρεαστεί από τη δυτική κουλτούρα και ζουν κατά τα δυτικά πρότυπα».

Το σύγχρονο κίνημα τζιχαντισμού, που αποβλέπει στην παγκόσμια κυριαρχία του ισλάμ, έχει την αφετηρία του στο 2010. Τότε, που ένας Τυνήσιος έμπορος αυτοπυρπολήθηκε, διαμαρτυρόμενος για την τιμή του ψωμιού στη χώρα του. Αυτό ήταν αφορμή να εξεγερθούν οι λαοί της βόρειας Αφρικής εναντίον τωνδικτατορικών καθεστώτων τους. Ονομάσθηκε «Αραβική Άνοιξη», επειδή θεωρήθηκε σε Ευρώπη και Αμερική ότι φέρει την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην περιοχή και εξυπηρετεί την επικράτηση νέων, προοδευτικών πολιτικών. Η κατάληξή της όμως ήταν το εντελώς αντίθετο. Ατέλειωτος βαρύς χειμώνας. Γιατί οδήγησε στη δημιουργία ισλαμικού κράτους, που στοχεύει στην παγκόσμια κυριαρχία του.

Συγκεκριμμένως οι τζιχαντιστές, από το 2011 στο Ιράκ ενώθηκαν με τις ισλαμικές ομάδες της Συρίας και σχημάτισαν στις περιοχές τους (Ιράκ και Συρίας που ελέγχουν), το ισλαμικό κράτος του Ιράκ-Συρίας ή του Λεβάντε, ΙΚΙΣ.Και τον Ιούνιο του 2014 ανακήρυξαν την επανίδρυση του Χαλιφάτου. Του παλιού δηλαδή θρησκευτικο-πολιτικού μουσουλμανικού κράτους (των έξι πρώτων αιώνων από το θάνατο του Μωάμεθ, το οποίο περιλάμβανε όλα τα κράτη και τους λαούς που ήταν υπό την κυριαρχία τους). Και αναγνώρισαν χαλίφη, δηλαδή ανώτατο θρησκευτικό και πολιτικό αρχηγό τους, τον Αμπού Μπακρ-αλ-Μπαγκντατί, που ονομάστηκε: Χαλίφης Ιμπραήμ. Και κάλεσαν οι σύγχρονοι τζιχαντιστέςόλους τους ισλαμιστές ανά τον κόσμο να ενωθούν μαζί τους, για να κυριαρχήσει παγκοσμίως ο Ισλαμισμός. Αν ποτέ επικρατήσουν τα σχέδιά τους, αλλοίμονο στην ανθρωπότητα. Τα δείγματα της θηριωδίας τους, τα οποία ήλθαν ως τώρα στη δημοσιότητα από το διαδίκτυο και τις τηλεοράσεις, προκαλούν απέχθεια και αποτροπιασμό.

Αυτό είναι το Ισλάμ. Υπόσχεται στους πιστούς του ότι, όσο περισσότερους «απίστους» εξισλαμίσουν ή σκοτώσουν, τόσο περισσότερα υλικά αγαθά θα απολαύσουν στον παράδεισο. Παράδειγμα η απανθρωπιά του αγιατολάχ Χομεϊνί που υποχρέωνε τα θύματά του να πληρώνουν… τις σφαίρες με τις οποίες θα εκτελούνταν!

Στόχος του Ισλάμ είναι η κυριαρχία του στον κόσμο. Είναι γνωστή η έκφραση του Προέδρου της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ, όταν άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Τουρκίας στην Ενωμένη Ευρώπη,«Τώρα που θα μπούμε στην Ευρώπη, θα την εξισλαμίσουμε». Αυτός είναι ο διακαής πόθος του Ισλάμ. Δεν πέτυχε βέβαια παλιά, γιατί υπήρχε το Ελληνορθόδοξο Βυζάντιο, που έφραζε την είσοδό του στην Ευρώπη.

Απύθμενο μίσος εκδηλώνουν οι τζιχαντιστές κατά των χριστιανών. Όπως είπε ο πρόεδρος των Ελληνορθοδόξων του Λιβάνου Δημήτριος Ελ Χούρι στην ομιλία του στοΠολεμικό Μουσείο Αθηνών τον περασμένο Σεπτέμβριο του 2014: «Κόβονται κεφάλια και στη συνέχεια παίζεται ποδόσφαιρο με αυτά, άνδρες σταυρώνονται, επειδή αρνήθηκαν ν’ απαρνηθούν το Χριστό. Εκκλησίες καίγονται, σπίτια καταστρέφονται, κοιμητήρια βεβηλώνονται, μέλη ακρωτηριάζονται, σταυροί απομακρύνονται από τις εκκλησίες.

Μοναχές και επίσκοποι απάγονται…»

Όλα αυτά τα δεινά αναγκάζουν τους χριστιανούς να εγκαταλείπουν τη χώρα τους. Να εκπατρίζονται. Έτσι πετυχαίνει το πογκρόμ των τζιχαντιστών κατά των χριστιανών. Το ξεκλήρισμα του χριστιανικού στοιχείου από την κοιτίδα του. Η εκδίωξή του από τις πατρογονικές εστίες του.

Δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο ο φανατισμός των τζιχαντιστών. Δεν προέρχεται από λανθασμένη τοποθέτηση έναντι των αντιπάλων, αλλά επιβάλλεται ως καθήκον. Και μάλιστα ιερό. Ως εντολή και έργο Θεού. Επιβεβαιώνεται έτσι ο λόγος του Ιησού Χριστού για τον διωγμό των χριστιανών από τις Ιουδαϊκές συναγωγές: «έρχεται ώρα ίνα πάς ο αποκτείνας υμάς δόξηλατρείανπροσφέρειν τω Θεώ». (Ιω. 16,2). Δηλαδή «έρχεται ώρα, πού όποιος σας σκοτώσει, θα νομίσει ότι προσφέρει υπηρεσία στο Θεό». 

Παλαιότερα οι τζιχαντιστές δεν τολμούσαν να εφαρμόσουν κατά των Χριστιανών ακραίες και απάνθρωπες ενέργειες, γιατί υπήρχε η απειλή από τη χριστιανική Δύση. Ενώ τώρα, φαίνεται πως δεν υπάρχει ανάλογη σοβαρή αντίσταση.

Όπως είπαμε, παλιότερα το Βυζάντιο ήταν το προπύργιο της Ευρώπης. Ο προμαχώνας της κατά του Ισλαμισμού. Γιατί το Βυζάντιο γνώριζε το Ισλάμ. Γνώριζε τι σημαίνει η κυριαρχία του νόμου της Σαρία. Του πιο ανελεύθερου και σκληρού που η επιβολή του έχει ως συνέπεια την κατάργηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την επικράτηση του σκοταδισμού.
Τελευταίως φαίνεται πως αρχίζει να αισθάνεται η Δύση τον κίνδυνο του Ισλάμ. Γι’ αυτό και εμφανίζονται σ’ αυτή αντιδράσεις κατά των μιναρέδων και κινήματα κατά του εξισλαμισμού της Δύσης, όπως το Γερμανικό Pegida.

Το κίνημα των Ευρωπαίων πατριωτών, που διαμαρτύρεται με πορείες και διαδηλώσεις κατά της μουσουλμανικής θρησκείας και των μουσουλμάνων, που ζητούν άσυλο. Στο κίνημα αυτό λέγεται πως εκφράζει την κατανόησή της η Γερμανίδα Καγκελλάριος Α. Μέρκελ, χωρίς όμως να το στηρίζει. Αυτή σε δηλώσεις της στις 16-1-2015 τόνισε πως «γνωρίζουμε ελάχιστα για το Ισλάμ». Και προέτρψε τους χριστιανούς της Γερμανίας να «βαθύνουν τις γνώσεις τους για τη δική τους θρησκεία».

Αξιοπρόσεκτη και θετική η πρότασή της Γερμανίδας Καγκελαρίου. Ζητάει να βαθύνουν οι Γερμανοί τις γνώσεις τους για τη δική τους θρησκεία. Να γνωρίσουν το χριστιανικό Ευαγγέλιο και τη χριστιανική παράδοση της χώρας τους, που είναι από τα κύρια βάθρα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αυτή η βαθιά γνώση του Χριστιανικού Ευααγγελίου θα τους καταστήσει άτρωτους από όποιες αλλοεθνείς επιδράσεις.

Η θέση της Γερμανίδας Καγκελλαρίου έχει ιδιαίτερη σημασία για μας τους Έλληνες, που έχουμε την πιο πλούσια εθνικοθρησκευτική παράδοση και ιστορία. Την Ελληνορθόδοξη.

Ο Ελληνισμός, τόσο στην αρχαιότητα, όσο και στο Βυζάντιο, διακρίθηκε στα γράμματα, στις τέχνες, στον πολιτισμό. Υπήρξε ο φωτοδότης του κόσμου. Το όνομά του διαδόθηκε παντού. Τα μνημεία του θαυμάζονται απ’ όλους. Ο ποιητής υμνεί τη δόξα και το μεγαλείο της Ελλάδος ως εξής: 

«Νικούσες και τους κόσμους ελευθέρωνες!
Μιλούσες, και τους αγρίους ημέρωνες!
Ετραγουδούσες, μάγευες και τις Σειρήνες!
Φιλοσοφούσες, και το νου στους ουρανούς εφτέρωνες!».

Η συνάντηση του Ελληνισμού με το Χριστιανισμό και η αρμονική συμπόρευση μαζί του, ως τις μέρες μας, του εμφύσησε νέα πνοή. Τον αναγέννησε και του χάρισε με το απαστράπτον μεγαλείο της Ορθοδοξίας, την καταξίωση στο Βυζάντιο και στα νεότερα χρόνια.

Ελληνισμός και Ορθοδοξία είναι δυό άσειστα κάστρα. Οι ασάλευτοι βράχοι πάνω στους οποίους σπάνε όλα τα εχθρικά κύματα, που επαφρίζουν τις αισχύνες τους.

Το τραγικό όμως είναι ότι σήμερα τα δύο αυτά πνευματικά μεγέθη πολεμούνται, υποτιμώνται και διαστρέφονται. Πλήττεται ο Ελληνορθόδοξος πολιτισμός. Υποβαθμίζεται η γλώσσα. Διαστρέφεται η εθνική μας ιστορία. Το δε εντονότατο δημογραφικό μας πρόβλημα, απειλεί την εθνικοθρησκευτική μας ενότητα και ομοιογένεια. Το μάθημα των θρησκευτικών επιχειρείται να αποβάλλει τον καθαρά Ελληνορθόδοξο χαρακτήρα και να γίνει θρησκειολογικό. Στη θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης ιδρύεται… Κέντρο ισλαμικών Σπουδών.

Όλα αυτά δεν εμπνέουν αισιοδοξία για την περαιτέρω πορεία του Ελληνισμού. Αλλά γενούν απαισιοδοξία. Η μεγάλη ηθικοπνευματική κρίση που μας μαστίζει είναι χειρότερη από την οικονομική, η οποία έχει απορροφήσει όλο το ενδιαφέρον μας. Αν συνεχίσουμε έτσι, λέγεται πως είναι θέμα, αν θα διατηρηθούμε στο χάρτη της ιστορίας και δεν σβήσουμε, όπως τόσα άλλα ιστορικά έθνη.

Η κρισιμότητα των καιρών επιβάλλει να αφυπνισθούμε, να αισθανθούμε την κατάντια μας και να αλλάξουμε. Να αλλάξουμε πορεία στη ζωή. Να νοιώσουμε ότι δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να παίζουμε «εν ού παικτοίς» και να υποθηκεύουμε το μέλλον των παιδιών και της χώρας. Μη θελήσουμε να γίνουμε νεκροθάφτες της. Αρκετά ως τώρα. 

Ας επιτραπεί να κλείσουμε το παρόν σύντομο σημείωμά μας με αναφορά στο συμβολικό νόημα της χειρονομίας του προέδρου των Ελληνορθοδόξων του Λιβάνου Δημητρίου Ελ Χούρι κατά την ομιλία τουστο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών: Σταυροκοπήθηκε με ευλάβεια κι ασπάστηκε με συγκίνηση τη γαλανόλευκη σημαία μας με τον Τίμιο Σταυρό. Εξεδήλωσε έτσι αίσθημα σεβασμού και τιμής στον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Τους δυό ακατάλυτους πύργους του μαρτυρικού μας Γένους.