Με την Κλαίρη Αγγελίδου
Η παγκοσµιοποίηση που εντέχνως της έδωσαν το όνοµα πολυπολιτισµικότητα, για να µην ενοχλεί, ότι είναι ξενόφερτη, αλλά ότι είναι µια ρεαλιστική πραγµατικότητα, που εµπεριέχει ανθρώπινα δικαιώµατα, καλά κρατεί στον τόπο µας.
Η κοινωνία µας αυθωρεί έγινε πολυπολιτισµική, η δε Παιδεία µας πιπιλίζει συνεχώς τη λέξη, ο οποία έγινε η πιο σύγχρονη και πιο πολυσυζητηµένη σε οµιλίες «ευπαιδεύτων» κοινωνιολόγων, ψυχολόγων και παντός είδους ερασιτεχνών µελετητών.
Φυσικά όλα αυτά καλοπροαίρετα και ευπρόσδεκτα.
Το µέγα ερώτηµα, όµως, είναι: Ποια κενά καλύπτει;
Ποιες αξίες και πολιτιστικά δρώµενα «του παρελθόντος» υπερκεράστηκαν, για να εισχωρήσουν οι νεόφερτες ιδέες;
Μήπως η γλώσσα, η αξιοπρέπεια, η λεβεντιά, η θυσία, η πίστη, η εθνική συνείδηση, η αυταπάρνηση, η πολιτιστική παράδοση, η οικουµενικότnτα, η ιστορική αυτογνωσία, η αυτοσυνειδησία και άλλες έννοιες, όλες γένους θηλυκού, που γεννούν και αναζωογονούν τους Έλληνες σ' όλη την τρισχιλιετή ιστορική τους παράδοση;
Ποιες απ' όλες έχουν αποκλειστεί, για να δεχτούµε την πολυπολιτισµικότητα, έτοιµη ν' ανατρέψει εκ θεµελίων ό,τι οι προγενέστεροι δηµιούργησαν και πρόσφεραν στην οικουµένη, ιδιαίτερα στον Πολιτισµό και την Παιδεία;
Και πώς «ελαφρά τη καρδία» εξακοντίζεις την ελληνική σου Παιδεία, απείρου κάλλους, για να εισαγάγεις αµφιβόλου αξίας έννοιες, ατεκµηρίωτες ακόµα µέσα στο χρόνο, για να είσαι δήθεν σύγχρονος και όχι απαρχαιωµένος;
Δεν είναι θέµα παρελθοντολογίας, ούτε θέµα σοβινισµού, ούτε εθνικισµός, για τους πολέµιους.
Είναι προβληµατισµός για µελέτη και ουσιαστική τεκµηρίωση.
Είναι θέµα αµφιβολίας και έρευνας φιλοσοφικής.
Δεν µπορώ να αµφισβητήσω την υπάρχουσα πολιτισµικότητα όπως διαχέεται στην κοινωνία, όµως ταυτόχρονα δεν µπορώ να απεµπολήσω αξίες πανάρχαιες, που σφυρηλατήθηκαν στ' αµόνι του πολιτισµού, της αγάπης και της προσφοράς.
Δεν µπορώ ν' ανατρέψω ιδέες έγκυρες και ασύστολα να τις ρίξω στ' αζήτnτα, για να θεωρηθώ σύγχρονος.
Οικουµενικές αξίες και ιδανικά, που δέχονται σήµερα ανηλεή και ανίερα σφυροκοπήµατα, για να περάσει η παγκοσµιοποίηση, ντυµένη την ωραιολογία της πολιτισµικότητας.
Και αντιλήφθηκα ότι δεν είµαι µόνη.
Πρόσφατα διάβαζα ότι ο Ντέιβιντ Κάµερον, Πρωθυπουργός της Αγγλίας, κήρυξε πόλεµο στην πολυπολιτισµικότητα.
Γεύτηκε ο άνθρωπος τα «καλά» της, τριάντα χρόνια πολυπολιτισμικού µοντέλου. Θέλει να γίνει ενσωµάτωση των µεταναστών, κυρίως µουσουλµάνων, και δηλώνει ότι όλοι πρέπει να µιλούν Αγγλικά, ότι τα σχολεία πρέπει να διδάσκουν τη βρετανική κουλτούρα στους µαθητές τους.
«Φτάνει», είπε, «µε την παθητική ανοχή!!».
Και συνέχισε: «Με το δόγµα του πολυπολιτισµού ενθαρρύναµε διαφορετικές κουλτούρες να ζουν χωριστά. Δεν µπορέσαµε να εγγυηθούµε το όραµα µιας κοινής κοινωνίας. Ανεχθήκαµε τη δράση εναντίον των αξιών µας από αυτές τις αποµονωµένες κοινότητες».
Πράγµα που δήλωνε η Άγκελα Μέρκελ, λίγο νωρίτερα, κηρύσσοντας το τέλος της πολυπολιτισµικότητας.
Εµείς, λίγο καθυστερηµένα, την ωραιoπoιoύµε και την «πλασάρουµε» ως καινούργιο φρούτο στην κοινωνία µας, στην Παιδεία µας.
Έχουµε αλήθεια το δικαίωµα να στερήσουµε τα παιδιά µας από τις πολιτιστικές αξίες, που προσφέρει η ελληνική παράδοση;
Έχουµε δικαίωµα να τους οδηγήσουµε στο ραγιαδισµό, το µηδενισµό;
Έχουµε δικαίωµα, χάριν της πολυπολιτισµικότητας, να τους αλλάξουµε πορεία πλεύσης, να ενσπείρουµε την αµφιβολία για ό,τι κληρονόµησαν, όταν άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί αποδέχονται µε θαυµασµό τον δικό µας πολιτισµό, τη δική µας γλώσσα, και εισάγουν τα Αρχαία Ελληνικά στα σχολεία τους;
Έχουµε, αλήθεια, δικαίωµα να ρίξουµε στ' αζήτητα την κληρονοµιά µας;
Κλαίρη Αγγελίδου,Πρώην Υπουργός Παιδείας και Πολιτισµού Κύπρου
Δείτε σχετικά και:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου