Κύπρος - Η παιδεία στο στόχαστρο. Ροκανίζουν με μεταρρυθμίσεις Θρησκευτικά, Ιστορία και Ελληνικά

Μεταρρύθμιση και νέα αναλυτικά προγράμματα

Οι ξενιστές και οι πολλαπλασιαστές: Για όσους θέλουν να ξέρουν τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από τις γραμμές

ΤΗΣ ΔΡΟΣ ΧΑΡΙΣ ΤΣΑΓΓΑΡΑ

Μέσα στη φιλοσοφία των Ν.Α.Π. είναι εξόφθαλμη μια επιτακτική ηθική για αποδόμηση παραδοσιακών αντικειμενικών αντιλήψεων για τη φύση όλων των γνωστικών αντικειμένων, των ανθρωπιστικών σπουδών, της επιστήμης κ.λπ. καθώς και της γνώσης, για αναδημιουργία των επιστημολογιών τους, των πρακτικών διδασκαλίας και των εκπαιδευτικών σχέσεων με τους σπουδαστές»

Από γεννήσεως του κυπριακού κράτους, η παιδεία ήταν πάντοτε στο στόχαστρο κάθε κυβέρνησης. Δεν υπήρξε μεγαλύτερο πειραματόζωο από την κυπριακή νεολαία και τους εκπαιδευτικούς που συχνά θυματοποιούνταν στον βωμό «νεωτερισμών» και «προοδευτικών» μεταρρυθμίσεων που δεν είναι της στιγμής να αναφέρουμε... Αρκεί μια πιο διεισδυτική ματιά στο είδος των κατά καιρούς αλλαγών και των αποτελεσμάτων τους για να αντιληφθεί κάποιος πού έχουν οδηγήσει το επίπεδο, το περιεχόμενο της παιδείας και ποιους στόχους εξυπηρετούσαν.

Αν ανακαλέσει επίσης κάποιος το περιεχόμενο της εισήγησης των λεγόμενων 7 σοφών το 2004 (!) για την Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση, θα διαπιστώσει πως στην ουσία στόχος είναι οι μέχρι τώρα βάσεις της παιδείας μας που οι ίδιοι ως εθνικοκεντρική τη θεώρησαν επιβλαβή, αναχρονιστική και υπαίτιο όλων των δεινών του τόπου! Αυτές ροκανίζουν με μεταρρυθμίσεις που πλήττουν κυρίως μαθήματα όπως τα Θρησκευτικά, η Ιστορία και τα Ελληνικά, μεθοδικά και ασταμάτητα.

Παρόλον ότι η ζύμωση για τις καινοτομίες που θα άγγιζαν το σύνολο του εκπαιδευτικού συστήματος, αφού αναθεωρούν τα Α.Π. με βάση άλλη φιλοσοφία και στόχο, ξεκίνησε πριν από αρκετά χρόνια, μόνο η παρούσα διακυβέρνηση υλοποιεί με τέτοια σπουδή και ζήλο τη μεταρρύθμισή της προσαρμόζοντάς την σε μια διεθνή κυρίαρχη επιτακτική ιδεολογία. Το πλήγμα στον μέχρι τώρα εθνικοκεντρικό χαρακτήρα της παιδείας μας εξάλλου αρμόζει τέλεια με το πρόγραμμα του κ. Χριστόφια όπου σε καμία περίπτωση δεν αναφέρεται η λέξη έθνος και τα παράγωγά της στον τομέα της Παιδείας. Πρόκειται για μία αξιοπρόσεκτη συνέπεια λόγων και έργων!

Εύλογα διερωτάται τότε κάποιος, πώς συνάδουν αριστερόφρονες διακηρύξεις του Προέδρου με τη σύμπλευση με τον καπιταλισμό και τη νέα τάξη για χάρη των οποίων, εκόντες άκοντες, θυσιάζουμε την εθνική παιδεία μας.

Για την εφαρμογή δε του λεγόμενου «εκσυγχρονισμού της παιδείας» έπεσαν διάφοροι αλεξιπτωτιστές, αδαείς περί Κύπρου και κυπριακών οραμάτων όχι απλώς να μας υποδείξουν πώς να «εκσυγχρονίσουμε» την παιδεία μας, ελέω κ. Δημητρίου και λοιπών γνωμηγήτορων του Υπουργείου της Παιδείας, να μας επιβάλουν εμβολιασμό. Ήδη γύρω από την τσακαλική ομάδα, κάθονται εθελοντές μάχιμοι και μη εκπαιδευτικοί, κάποιοι από αυτούς θαυμάσιοι επιστήμονες, που αφού εμβολιάστηκαν πρώτοι, λειτουργούν πλέον ως πολλαπλασιαστές (sic).

Λέχθηκε ότι τα σεμινάρια που διεξάγονται αποσκοπούν στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών για τα Ν. Α. Π.. Μέσα στη φιλοσοφία των Ν.Α.Π. είναι εξόφθαλμη μια επιτακτική ηθική για αποδόμηση παραδοσιακών αντικειμενικών αντιλήψεων για τη φύση όλων των γνωστικών αντικειμένων, των ανθρωπιστικών σπουδών, της επιστήμης κ.λπ. καθώς και της γνώσης, για την αναδημιουργία των επιστημολογιών τους, των πρακτικών διδασκαλίας και των εκπαιδευτικών σχέσεων με τους σπουδαστές». Και, επειδή είναι “ηθικό” ν’ αλλάξουν οι αυθόρμητες ή αφελείς και πολλές φορές υλιστικές αντιλήψεις των εκπαιδευτικών, ξεκίνησαν οι επιμορφώσεις, διότι «η εφαρμογή των Ν.Α.Π. στην πράξη εξαρτάται από την κατανόηση και τον ενστερνισμό τους από τους εκπαιδευτικούς». Μετατρέπεται έτσι η επιμόρφωση, που είναι αναγκαία για τον εκπαιδευτικό, σε ιδεολογικοπολιτική προπαγάνδα και μηχανισμό χειραγώγησης. Η κοινωνική συναίνεση επιβάλλεται, συμφέρει, μειώνει το κόστος, τις αντιδράσεις. Και δυστυχώς η παθητική υπόταξη σε οτιδήποτε φαινομενικά «καινοτόμο» είναι πια η κύρια αντίδραση της πλειοψηφίας που παρασύρεται από επιστημονικοφανείς νεολογισμούς, άρα θεοποιεί το άγνωστο καινούργιο.

Προβάλλεται έντονα ακόμα, ότι ο σχεδιασμός των Ν. Α. Π. συμβάλλει «αποτελεσματικότερα στην απόκτηση της γνώσης με τη βελτίωση του λογοτεχνικού, ιστορικού, μαθηματικού και φυσικοεπιστημονικού γραμματισμού για την αντιμετώπιση διεθνών απαιτήσεων και δοκιμασιών, ότι «η σχολική γνώση οφείλει επιτακτικά να συνδεθεί περισσότερο με την πραγματικότητα και τις ανάγκες των καιρών». Το γεγονός ότι παρόμοια κατευθυντήρια γραμμή διαφαίνεται και στα αναλυτικά προγράμματα άλλων εκπαιδευτικών συστημάτων, όπως της Αγγλίας και της Φινλανδίας -που είναι και πρότυπα αναφοράς των μεταρρυθμιστών- αλλά και των ΗΠΑ και της Αυστραλίας, υποδηλώνει ότι υπάρχει τάση για μια διεθνή εναρμόνιση στον σχεδιασμό των αναλυτικών προγραμμάτων με το πρόσχημα της προσαρμογής τους στην αντιμετώπιση των σύγχρονων απαιτήσεων.

Πόσοι όμως συνειδητοποιούν ότι συγχρόνως λειτουργούν ως προωθητές-πολλαπλασιαστές και μίας νέας τάξης πραγμάτων, όπου οι «μικροί» εξυπηρετούν και διαιωνίζουν τα συμφέροντα των «ισχυρότερων»;

Το τραγικό της υπόθεσης είναι η απίστευτη απουσία επαρκούς προβληματισμού αξιωματούχων της Παιδείας, επιθεωρητών, εκπαιδευτικών ατομικά, αλλά και των οργανωμένων φορέων τους. Και ενώ κατά διαστήματα έρχονταν στο φως απαράδεκτες τροποποιήσεις που ξεθεμελιώνουν την προηγούμενη προσέγγιση της παιδείας, η αντίδραση και ο αντίλογος είναι πολύ περιορισμένα. Σιωπούν ακόμα και η Βουλή, τα κόμματα, οργανωμένοι φορείς των εκπαιδευτικών, ο Τύπος, τα κανάλια. Η σιωπή μπορεί να ερμηνευθεί με δύο λόγους: Εισηγητές και ινστρούκτορες της μεταρρύθμισης έχουν ακαδημαϊκό μανδύα και χρησιμοποιούν επιστημονική ορολογία που συγκαλύπτει τους πραγματικούς στόχους πίσω από αυτήν. Και σε μεγάλο βαθμό αρκετοί πιστεύουμε δεν έχουν και οι ίδιοι επίγνωση πως εργάζονται για να εξωραΐσουν την αποδόμηση του εθνοκεντρικού στοιχείου της παιδείας μας ή εκτιμούν πως πια τίποτε δεν μπορεί να μπει τροχοπέδη σ’ αυτήν την κατηφόρα.

Οι φωνές που ακούγονται είναι μεμονωμένες και αποσπασματικές. Πολλοί όμως αγωνιούν, σκεπτόμενοι τις συνέπειες ενόψει και της γενικότερης κοινωνικής αποσύνθεσης.

Ο απαθής λαός μας περιμένει από τους λειτουργούς της ελληνικής κοινότητας και τους εκπροσώπους της να ενημερωθεί ή να πάρουν αυτοί βαρύ και έντιμο φορτίο της ελληνικής παιδείας στους ώμους τους για να το περάσουν ασφαλές στην απέναντι όχθη του μέλλοντος και του εκσυγχρονισμού. Πάντα με μία προϋπόθεση: Το επιδιωκόμενο «μέλλον» και ο εσυγχρονισμός, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να διασπά την ιστορική, κοινωνική και εθνική συνοχή. Αλλά αυτοί περί άλλων τυρβάζουν.

«Φιλελεύθερος»6/02/2011