Στέργιος Ν. Σάκκος, Οι φίλοι μας οι άγγελοι

Στεργίου Ν. Σάκκου

Γι᾿ ἄλλους ἀποτελοῦν οὐτοπία, γι᾿ ἄλλους ρομαντικό κατάλοιπο τῶν παιδικῶν χρόνων. Γιά τούς πιστούς ὅμως εἶναι πραγματικότητα. ᾿Αόρατη ἀλλά ὑπαρκτή ὀντότητα, πού τήν καθιστᾶ αἰσθητή ἡ εἰδικότητα τῆς πίστεως. Οἱ ἄγγελοι, τά πρῶτα λογικά πλάσματα τοῦ Θεοῦ, πού ἔλαβαν ζωή πολύ πρίν δεῖ τό φῶς ἡ ἔνυλη καί ὁρατή δημιουργία· πρίν γίνει ὁ οὐρανός καί πρίν θεμελιωθεῖ ἡ γῆ, πρίν πλασθεῖ ὁ ἄνθρωπος (᾿Ιβ 38,7).

᾿Ασύλληπτη καί ἀπερίγραπτη γιά μᾶς ἡ φύση καί ἡ ζωή τους, ἀφοῦ κινεῖται στήν ὑπερφυσική πραγματικότητα. ᾿Ακατάληπτη ἡ ἱστορία τους. Καθώς πλάσθηκαν ἐλεύθεροι κι ἦταν τά πλησιέστερα στόν Θεό δημιουργήματα, ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς, ὁ ῾Εωσφόρος, ἀποστάτησε ἀπό τόν Δημιουργό καί παρέσυρε μαζί του ἕνα μέρος τῶν ἀγγέλων, πού ἀπό τότε ἔγιναν πονηρά πνεύματα, δαίμονες. Μισοῦν τόν Θεό καί ἀδυνατώντας νά τόν βλάψουν, στρέφουν τό μένος τους ἐναντίον τοῦ ἀγαπημένου πλάσματός του, τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ ἄλλοι, οἱ ἀγαθοί ἄγγελοι, μένουν ἀμετακίνητοι στό καλό. Μυριάδες μυριάδων, ὅπως τούς εἶδε ὁ προφήτης ᾿Ησαΐας (κεφ. 6 ) ἀλλά καί ὁ εὐαγγελιστής ᾿Ιωάννης στήν ᾿Αποκάλυψη (5,11), κυκλώνουν τό θρόνο τοῦ Θεοῦ δοξολογώντας τον ἀκατάπαυστα. ᾿Αδιάλειπτα ἀναπέμπουν τίς ἐπινίκιες καί μυστικές ὠδές στόν Κύριο τοῦ παντός.

᾿Αλλά δέν συνδέονται μόνο μέ τόν Θεό οἱ ἄγγελοι. ᾿Αγαπώντας ᾿Εκεῖνον ἀγαποῦν κι ἐμᾶς τά λογικά πλάσματά του. ῎Εχοντας τίς ἰδιότητες τῆς πνευματικῆς ὀντότητος, μένουν ἀνεμπόδιστοι ἀπό τό χῶρο καί τό χρόνο καί στέκουν ἀνάμεσα σ᾿ ἐμᾶς καί στόν Δημιουργό. Μᾶς τούς ἀποστέλλει ὁ Θεός ὡς ἀγγελιοφόρους του σέ διάφορα περιστατικά. Τούς ἀναθέτει ἀκόμη τήν ἐπιμέλεια καί προστασία μας, ὡς ἀτόμων καί λαῶν. ῾Ο ἄρχων Μιχαήλ, γιά παράδειγμα, εἶναι ὁ ἀρχιστράτηγος τοῦ ᾿Ισραήλ, μπροστά στόν ὁποῖο ὑποκλίνεται ὁ ᾿Ιησοῦς τοῦ Ναυή (5,13-15). Μᾶς τούς δίνει ὡς βοηθούς καί φίλους μας στόν ἀγώνα γιά τή σωτηρία μας. ῎Ετσι, καί τή δική τους ἀγαθότητα ἱκανοποιεῖ, ἀλλά καί τή δική μας ἀνάγκη παραμυθεῖ μέ φιλανθρωπία περισσή.

῾Ο Θεός μᾶς χαρίζει ὡς συνεργό ὄχι τήν ἀπρόσωπη δύναμή του, ἀλλά ἕνα συγκεκριμένο πρόσωπο, τόν ἄγγελό μας. ῾Η προκοπή μας ἡ πνευματική εἶναι γι᾿ αὐτόν χαρά καί ἀνάπαυση. ῾Η ἁμαρτία μας τόν λυπεῖ. ῾Η μετάνοια καί ἐπιστροφή μας στόν Θεό τόν μεθᾶ ἀπό χαρά. Εἶναι ὁ χειραγωγός μας γιά τόν παράδεισο τοῦ Θεοῦ. Καθώς συνεργαζόμαστε μαζί του, καλλιεργοῦμε τόν πόθο καί τή σχέση μας μέ τήν ἄυλη πραγματικότητα, τήν αἰώνια πατρίδα μας στόν οὐρανό.

Στόν κόσμο μας τόν ὑλιστικό καί πεζό ἡ παρουσία τῶν ἀγγέλων εἶναι μία συνεχής ὑπόμνηση ἀλλά καί ἐνίσχυση γιά τή διατήρηση τοῦ δεσμοῦ μας μέ τόν ἀληθινό κόσμο τοῦ ὑπερπέραν. Στόν κόσμο μας τόν ἄσπονδο καί ἄφιλο οἱ ἄγγελοι, οἱ καλοί μας φίλοι, εἶναι μία παρουσία ἐλπίδος· ἡ διαβεβαίωση τῆς χάρης καί τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ. Αὐτό μᾶς θυμίζει ἡ ᾿Εκκλησία μας μέ τή Σύναξη τῶν παμμεγίστων ταξιαρχῶν, τήν 8η τοῦ μηνός Νοεμβρίου.

(Στέργιος Ν. Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)