Η Δολοφονία του μέλλοντος

Γυναίκες και παιδιά θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων από τους Τούρκους

Του Φάνη Μαλκίδη, καθηγητή Πανεπιστημίου Θράκης

Οι διωγμοί των Ελλήνων, οι οποίοι μέσα εξελίχθηκαν σε γενοκτονία, αποτέλεσαν μία από τις τραγικότερες σελίδες της ζωής του Ελληνισμού. Η απώλεια 1.000.000 Ελλήνων και η προσφυγιά 1.200.000, είναι ο απολογισμός. Τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα του μαζικού εγκλήματος, μαζί με τα ορφανά που δημιούργησε, αποτέλεσαν τις σημαντικότερες πληγές στην κοινωνική ζωή του Ελληνισμού. Ιδιαίτερη θέση σ’ αυτήν την περίοδο, κρατούν οι γυναίκες και τα παιδιά, τα οποία αποτέλεσαν αφενός συγκεκριμένο στόχο του προμελετημένου εγκλήματος, λόγω του ειδικού τους βάρους στην κοινωνία και την οικογένεια, αφετέρου ήταν αποδέκτες όλων των επιπτώσεων της γενοκτονίας (χηρεία, προσφυγιά, βιασμός, ορφάνια, ψυχολογικά προβλήματα κ.ά.).
Μετά τη δολοφονία των ανδρών, οι γυναίκες απετέλεσαν το κομμάτι εκείνο του πληθυσμού, πάνω στο οποίο κάθε χτύπημα θα επέφερε σημαντικό πλήγμα συνολικά στον Ελληνισμό. Η γυναίκα είναι η πηγή της ζωής, κάθε δολοφονία στερούσε από τον Ελληνισμό τη βιολογική του συνέχεια. Όπου δεν μπορούσε να γίνει αυτό, υπήρχε ο βιασμός και η μητρότητα και η οικογένεια, οι καρποί δηλαδή της αγάπης, του έρωτα, των πιο ωραίων ανθρώπινων συναισθημάτων, μετατρεπόταν σε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, σε υπενθύμιση του εγκλήματος για την υπόλοιπη ζωή. Παράλληλα, υπήρχε ο βιασμός των εγκύων και μετέπειτα η δολοφονία μητέρας και εμβρύου.
Μέσα από τους βιασμούς και τις αρπαγές, επιδιώχθηκε η ταπείνωση, ο εξευτελισμός και η ατίμωση ολόκληρης της ομάδας, έγινε προσπάθεια να την τρομοκρατήσουν, με απώτερο στόχο να εμποδίσουν μια πολιτισμένη και οικογενειακή οργάνωση της κοινωνίας του Ελληνισμού. Έτσι, στόχος γίνεται η οικογένεια ως θεμέλιο της κοινωνικής οργάνωσης, αλλά και ως πυρήνας της βιολογικής συνέχειας της ελληνικής εθνικής ομάδας. Χωρίς οικογένεια και γυναίκα, δεν υπάρχει εθνική συνέχεια, δεν υπάρχει έθνος.
Επίσης, σημειώθηκε ο εγκλεισμός χιλιάδων γυναικών σε τουρκικά σπίτια. Άλλες γυναίκες προτίμησαν να πέσουν μαζί με τα παιδιά τους, κατά το πρότυπο του Ζαλόγγου, το Δεκέμβριο του 1803, σε γκρεμούς για να μην πιαστούν, ενώ άλλες αναγκάστηκαν να παραδώσουν στους Έλληνες αντάρτες, ειδικά στον Πόντο, τα βρέφη τους, ώστε το κλάμα τους να μην τους προδώσει στους διώκτες τους (Σάντα).
Παράλληλα, υπήρξε μία ομάδα γυναικών και παιδιών, η οποία έχασε την θρησκευτική και εθνική της ταυτότητα και οδηγήθηκε για πάντα στο σκοτάδι της άγνοιας, της καταγωγής και της προέλευσης.
Στις περισσότερες από αυτές τις γυναίκες και τα παιδιά, είχαν κλονισμό της ψυχικής τους υγείας, αφού επέζησαν των βιαιοτήτων και των σφαγών, εκδηλώνονταν αργότερα το σύνδρομο και η ενοχή του διασωθέντα. Η σκέψη τους και η μνήμη τους σταμάτησε στα γεγονότα των διωγμών και των σφαγών, ανέπτυξαν έναν ιδιαίτερο ψυχισμό.
Ο επίλογος της μαζικής δολοφονίας, εξευτελισμού, εξανδραποδισμού, χειραγώγησης των γυναικών και των ορφανών, γράφτηκε στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη της προσφυγιάς. Εκεί αποτυπώθηκε το δράμα και μάλιστα αποτυπώθηκε και στα μνημεία για τη Γενοκτονία, όπως αυτό που βρίσκεται στον Ασπρόπυργο.
Είναι γεγονός ότι παράλληλα με τη Γενοκτονία, τελέσθηκε και μια Γυναικοκτονία και μία Παιδοκτονία. Η εφαρμογή μιας πολιτικής μαζικής βίας ενάντια στις γυναίκες και τα παιδιά, αποτέλεσε ειδική παράμετρο του μαζικού εγκλήματος και συνιστά την ουσία του αδικήματος της γενοκτονίας, σύμφωνα με τη σχετική σύμβαση του ΟΗΕ.
Η δολοφονία των γυναικών και παιδιών έχει μεγάλο ενδιαφέρον και για μας αποτελεί μία άγνωστη παράμετρο της Γενοκτονίας των Ελλήνων από τους Τούρκους, την οποία οφείλουμε να αναδείξουμε ακόμη περισσότερο τα επόμενα χρόνια. Το ζήτημα έχει συνέχεια και μάλιστα με ολοένα και περισσότερα στοιχεία.
*Εισήγηση στο «Ανοιχτό Πανεπιστήμιο» του Δήμου Ασπροπύργου. Ασπρόπυργος Αττικής Δεκέμβριος 2009.
«Ρεθεμνιώτικα Νέα» - ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ