Πολύς λόγος έγινε τελευταία για τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Ο Αυξεντίου, βέβαια, δεν έχει ανάγκη απολογητών. Καταξίωσε την ζωή του δίνοντάς την για τον Ελληνισμό. Δηλαδή για όλους μας και ιδίως για να ελευθερωθεί και ενωθεί η κατεχόμενη τότε από τους Άγγλους Κύπρος με την υπόλοιπη Ελλάδα. Αλλά απορώ τι είπαν δηλαδή οι αποδομητές του. Ότι λέει δεν κάηκε ζωντανός… αλλά; Κάηκε αφού τον είχαν σκοτώσει; Ή δεν κάηκε καθόλου;
Εγώ δέχομαι – για την οικονομία της συζήτησης – ότι τα πράγματα έγιναν όπως τα λένε οι αποδομητές του. Και τι με αυτό; Δεν πέθανε πολεμώντας μία Αυτοκρατορία; Δεν πέθανε πολεμώντας την μέχρι τότε υπερδύναμη; Δεν πέθανε για την λευτεριά; Αυτό θέλουν βέβαια να εννοήσουμε οι αποδομητές του. Αλλά δεν τολμούν να το πουν. Το μόνον που δεν τολμούν να πουν είναι ότι δεν πέθανε πολεμώντας τους Άγγλους. Γιατί τότε θα φανούν ακόμη πιο αστείοι από ό,τι φαίνονται τώρα. Αλλά θέλουν να αφήνουν μία αόριστη αμφισβήτηση… “δεν είναι όπως μας τα είπανε τα πράγματα για τον Αυξεντίου”…
Θα ήθελαν όλοι οι ριψάσπιδες και οι φιλήκοοοι των εχθρών του Ελληνισμού να μην υπήρχαν ήρωες… να ήμασταν όλοι σαν και του λόγου τους… και για να καταλάβετε το μέγεθος της ιστορικής τους σκέψης… δεν διερωτώνται καν… καλά, αν είμασταν όλοι οι Έλληνες σαν και του λόγου τους ποιος θα ασχολείτο μαζί μας; Δεν θα ήμασταν αξιοθρήνητοι και ξεγραμμένοι ήδη από αιώνες; Επειδή υπήρξαν ήρωες σαν τον Αυξεντίου, για αυτό προσπορίζονται σήμερα αυτοί τα προς το ζην για να τους διαβάλουν… αλλά τελικά έχουν και ένα δίκιο… δεν είναι όπως μας τα είπανε τα πράγματα για τον Αυξεντίου… γιατί ο Αυξεντίου δεν πέθανε, καθώς του ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου