Ἐπισκοπικοί ἐκτροχιασμοί τοῦ Σεβ. Μεσσηνίας

 

Ἐπισκοπικοί ἐκτροχιασμοί τοῦ Σεβ. Μεσσηνίας

Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος

    Ἡ ὁμάδα τῶν ἐπισκόπων, ἡ ὁποία συγκροτεῖ τό ἐκκλησιαστικό κατεστημένο καί κατευθύνει τήν ἐκκλησιαστική ζωή τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ λόγους καί ἐνέργειές του, ἀποδεικνύει ὅτι βρίσκεται σέ στενό ἐναγκαλισμό μέ τήν κρατική ἐξουσία. Ἐπαληθεύεται ὅτι τό σύστημα τῆς “Νόμῳ κρατούσης Πολιτείας”, τό ὁποῖο ἐξασφαλίζει τά ποικίλα προνόμια γιά τήν Ἐκκλησία καί τούς ἐπισκόπους της, στήν πραγματικότητα λειτουργεῖ ὡς ἕνας χρηστικός μηχανισμός τῆς πολιτείας, ἕνας πολύ ἰσχυρός βραχίονας καί στήριγμα τῆς κρατικῆς ἰδεολογίας μέσα στήν ἑλληνική κοινωνία. Μέσα ἀπό τήν δημόσια ζωὴ τῶν ἐπισκόπων καί τοῦ λόγου τους φανερώνεται, πόσο οἱ δύο θεσμοί, Ἐκκλησία καί πολιτεία, εἶναι στενά συνδεδεμένοι μεταξύ τους καί πῶς ὁ ἕνας χρησιμοποιεῖ τόν ἄλλον γιά τήν ἐπίτευξη τῶν ὁποίων στόχων του, πῶς λειτουργεῖ τό πάρε δῶσε μεταξύ τους, μέσα σέ αὐτήν τήν ἰδιότυπη ἀλλά σφυκτή σχέση.

    Ἡ ἐκκλησιαστική εἰδησεογραφία τό τελευταῖο διάστημα δημιουργεῖ ἔντονες ἀπορίες καί πολλούς προβληματισμούς. Ἆραγε ἡ παρουσία τοῦ ἐπισκόπου, ἔτσι ὅπως τήν βλέπουμε στίς συχνές δημόσιες ἐμφανίσεις του καί ἐκδηλώσεις, μαρτυρεῖ τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἤ πρόκειται γιά ἐκδηλώσεις ἀποϊεροποίησης, ἀποεκκλησιοποίησης τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς; Ὁ γραπτός καί ὁ προφορικός λόγος πού προσφέρεται πρόκειται γιά διδαχή ἀποστολική καί πατερική ἤ γιά μία προσπάθεια ἐκδούλευσης, ἕνα δοῦναι καί λαβεῖν, τῶν ἐπισκόπων μέ τήν πολιτεία; Τό βῆμα τοῦ ποιμένα στίς ἡμέρες μας εἶναι ὁ ἄμβωνας ἤ οἱ κάθε εἴδους κοσμικές ἐκδηλώσεις; Τελικά, ἀποκορύφωμα τῆς προσωπικότητας τοῦ ποιμένα εἶναι ὁ πόνος γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ἤ ἡ ἀναρρίχησή του στήν θέση τοῦ προκαθημένου;

    Ὁ μακαριστός καθηγητής Κωνσταντῖνος Μουρατίδης ἀναφερόμενος στήν συνύπαρξη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας, τήν ἐποχή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, μέ τήν πολιτική αὐθαιρεσία ἔγραφε ὅτι «Οἱ ἐπεμβάσεις τῆς Πολιτείας εἰς τήν Ἐκκλησία ἦσαν τόσο συχνές καί ἀπροσχημάτιστες, ἡ δέ δύναμη ἀντιστάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας σχεδόν ἀνύπαρκτη, ὥστε νά ὁδηγήση εἰς τήν ἀπάμβλυνση τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως καί μάλιστα τῶν “ὀρεγομένων ἐπισκοπῆς” σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε μέ τρόπο ἀδίστακτο καί χωρίς νά τηροῦν οὔτε τά στοιχειώδη προσχήματα νά καταφεύγουν εἰς τήν πολιτική ἡγεσία γιά τήν ἀνάδειξή τους σέ ἐπισκόπους». Λόγω αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἄμβλυνσης τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως δέν γίναμε μάρτυρες τά τελευταῖα χρόνια τῆς ὑποβάθμισης τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους μέ συνέπεια τήν περιθωριοποίηση τῶν ἱερῶν κανόνων, ὡς πρωταρχικῶν παραγόντων ρυθμίσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς;

    Λόγω αὐτῆς τῆς ἄμβλυνσης δέν συναίνεσε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στήν νομιμοποίηση τῆς σχισματικῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας καί τῶν ἀχειροτονήτων καί καθαιρεμένων Οὐκρανῶν Μητροπολιτῶν ἀλλά καί στό σφράγισμα τῶν ἱερῶν ναῶν τήν ἐποχή τοῦ κορωνοϊοῦ; Λόγω αὐτῆς τῆς ἄμβλυνσης δέν συν­εργάσθηκε ἡ Ἐκκλησία μέ τήν πολιτεία, γιά νά ἐπιβάλλη ἡ δεύτερη τά ὕποπτα καί ἐπικίνδυνα ἐμβόλια; Ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς ἄμβλυνσης ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δέν παρέμεινε ἀδρανής καί ἀδιάφορη στήν θεσμοθέτηση τοῦ ἐπαίσχυντου νομοσχεδίου  γιά τήν νομιμοποίηση τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων καί στήν ἔκπτωση τῆς ἠθικῆς μέ τίς ἑορτές καί τίς παρελάσεις ὑπερηφανείας;

Ἡ Δύσις ἔχει καταρρεύσει πρωτίστως πνευματικῶς

      Στίς 15/6/2024 δημοσιεύθηκε στήν ἐφημερίδα «Ἐλεύθερος Τύπος» ἄρθρο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσσηνίας Χρυσοστόμου μέ ἀφορμή τίς εὐρωεκλογές μέ τίτλο «Τό “φάντασμα” τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ intra muros». Στό δημοσίευμα μεταξύ τῶν ἄλλων σημειώνεται ὅτι «Οἱ θρησκεῖες, οἱ Ἐκκλησίες καί οἱ κυβερνήσεις… Πρέπει νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τά φοβικά σύνδρομα τῆς ὅποιας ἐσωστρέφειας ἤ “ἐθνικῆς  καθαρότητας” καί τοῦ ἀπομονωτισμοῦ, γιατί εἶναι στοιχεῖα πού καλλιεργοῦν τήν ψευδαίσθηση τῆς ὑπεροχῆς καί τῆς αὐτάρκειας ἔναντι τῶν ἄλλων, καί συγχρόνως δίνουν τήν δυνατότητα σέ κάποιους ἡγέτες, πολιτικούς ἤ καί θρησκευτικούς νά ἐμφανίζονται καί νά δροῦν ὡς αὐτόκλητοι σωτῆρες καί παράγοντες ἐθνοκάθαρσης, μέ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τήν ἀπόρριψη δηλαδή τῆς διαφορετικότητας, τήν υἱοθέτηση τῆς ἀποκλειστικότητας, τοῦ φονταμενταλισμοῦ, τοῦ νεοσυντηρητισμοῦ καί τῶν ἀποκλεισμῶν ἀλλά καί τήν ἀνάπτυξη ἐπιχειρησιακῶν σχεδιασμῶν ὁλοκληρωτικοῦ ἀφανισμοῦ ἐθνῶν καί  λαῶν προκειμένου νά ἐπιβληθοῦν ἐθνικά καί θρησκευτικά… Ἡ Ὀρθοδοξία… Νά προβάλλει τό στίγμα της μέσα σέ ἕνα νέο διεθνοποιημένο περιβάλλον ἰδιαιτέρως ἀνομοιογενές, πολυθρησκευτικό καί πολυπολιτισμικό. Ἐντός αὐτοῦ ὀφείλει νά συνδιαλλαγεῖ, ἀμετάπτωτα ὡς πρός τά δομικά στοιχεῖα τῆς παράδοσης καί τοῦ ἤθους της, καί πάντοτε ὅμως μέ εἰρηνική διάθεση, …. Τό «Ἦθος τῆς Ὀρθοδοξίας» δέν ἀποτελεῖ κάποιο σύστημα ἠθικῶν ἀξιῶν, πού ὑπαγορεύει μία συγκεκριμένη συμπεριφορά, ἀλλά εἶναι ἕνας τρόπος ζωῆς πού περιγράφεται μέσα ἀπό τίς προοπτικές τῶν εὐαγγελικῶν ἀρχῶν τῆς ἀγάπης, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἀποδοχῆς τῶν ἄλλων… Στό «Ἤθος τῆς Ὀρθοδοξίας» ἡ ὕπαρξη τῶν διαφορῶν δέν σημαίνει καί διάσπαση, γιατί ἡ διάκριση δέν φέρνει διαίρεση καί ἡ ἑνότητα στηρίζεται στήν ἀποδοχή τῆς ἑτερότητας καί ὄχι στήν ἰσοπεδωτική ὁμογενοποίηση. Αὐτή ἡ ἀρχή ἔχει κάποιες συνέπειες μέ ἰδιαίτερη σημασία γιά τήν σύγχρονη κοινωνία τῶν λαῶν, τῶν πολιτῶν, τῶν πολιτισμῶν ἀλλά καί γιά τήν λειτουργία τοῦ διαλόγου καί τήν ἀποφυγή τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ».

      Δέν γνωρίζουμε ἐάν τό “φάντασμα” τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ βρίσκεται intra muros τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ὅπως χαρακτηριστικά διατείνεται ὁ Σεβασμιώτατος, τό σίγουρο ὅμως εἶναι ὅτι ὁ αὐταρχισμός διακατέχει ἔντονα τίς ἑλληνικές κυβερνήσεις τά τελευταῖα χρόνια. Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Σεβασμιώτατος νά καταγγέλλη δημόσια τό ἐκλογικό σῶμα γιά ὁλοκληρωτισμό καί νά μή καταγγέλλη τίς ἑλληνικές κυβερνήσεις γιά τόν τρόπο πού διαχειρίζονται τήν ἐξουσία, τόν τρόπο πού κυβερνοῦν, πού νομοθετοῦν, γιά τήν δυσβάστακτη φορολόγηση, γιά τά μνημόνια πού ἔχουν ἐπιβληθῆ; Γιατί δέν διαμαρτύρεται ὡς ποιμήν γιά τήν ἠθική καί κοινωνική ἐξαθλίωση πού ἔχει περιέλθει ὁ λαός ὑπαιτιότητι τῶν ἑλληνικῶν κυβερνήσεων;

      Μήπως ὁ Μητροπολίτης Χρυσόστομος μέ  τίς δηλώσεις του ἀποδεικνύεται ὅτι ἐργάζεται γιά ἕνα «διεθνοποιημένο περιβάλλον, ἰδιαιτέρως ἀνομοιογενές, πολυθρησκευτικό καί πολυπολιτισμικό»; Τό 2017 λίγο μετά τήν σύνοδο τῆς Κρήτης σέ ἕνα τευχίδιο πού κυκλοφόρησε μεταξύ τῶν ἄλλων, ἀναφερόμενος στό Πατριαρχεῖο Μόσχας καί χαρακτηρίζοντάς το ὅτι διακατέχεται ἀπό «φοβικό σύνδρομο ὡς πρός τήν Αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας» (σ.σ. τελικά δέν ἦταν φοβικό σύνδρομο, ἀλλά ἡ πλήρης ἀλήθεια), ἔγραφε ὅτι «οἱ δηλώσεις τοῦ τύπου “ἔξω ἀπό τήν Εὐρώπη”, “ἀποκομμένοι ἀπό τήν Δύση”, “ἀπαξίωση σέ κάθε μορφή διαλόγου μέ τίς ἄλλες Θρησκεῖες καί Ὁμολογίες”, ἐπιβεβαιώνουν ἀπορριπτική διάθεση καί ἄρνηση σέ κάθε τι τό δυτικό».

     Ὁ Σεβασμιώτατος δέν ἔχει τήν αἴσθηση ὅτι ἡ Δύση ἔχει καταρρεύσει ὄχι μόνον ἠθικά ἀλλά καί οἰκονομικά καί πολιτιστικά, ἀλλά πρωτίστως πνευματικά; Δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὁ χριστιανισμός ἔχει ἐπισκιασθῆ στήν Δύση, ἔχει περιθωριοποιηθῆ καί ἔχει ἀναπτυχθῆ μία παγκόσμια κουλτούρα, κοσμοπολίτικη, κοσμική καί μάλιστα ἐπιθετική πρός τήν πίστη, ἡ ὁποία ἔχει μεταμορφώσει ἀκόμη καί τόν ἴδιο τόν δυτικό χριστιανισμό καί τίς χριστιανικές δυτικές κοινωνίες, σέ τέτοιο βαθμό πού μποροῦμε νά  τίς χαρακτηρίσουμε ὡς νέο-εἰδωλολατρικές; Δέν κατανοεῖ ὅτι ἡ Δύση ζεῖ σέ ἕνα εὐρέως μεταπαραδοσιακό κόσμο, στόν ὁποῖο οἱ ἠθικές καί πνευματικές ἀξίες βρίσκονται ὑπό διωγμό; Ὁ Σεβασμιώτατος δέν ἐπιβεβαιώνει ἀπό τήν καθημερινότητά του ὅτι στήν Δύση ἔχει τελειώσει ὁ χριστιανισμός, ὅτι οἱ δυτικές χριστιανικές ἀξίες πού κάποτε νομιμοποιοῦσαν τρόπους ζωῆς, θεσμούς καί νόμους, δέν ἔχουν ποιά τήν γενική ἀποδοχή τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου; Ἆραγε ποιά εἶναι ἡ στάση του γιὰ αὐτήν τήν ἐξαθλίωση, πιστεύει ὅτι μπορεῖ “νά συνδιαλλαγεῖ, ἀμετάπτωτα” μέ ἕνα κόσμο δυναμικά ἄθεο καί ἀντιχριστιανικό, μέ ἕνα κόσμο πού ἡ ἀκραία διαστροφή μπορεῖ νά διαφημίζεται μέ τήν ὑπογραφή τοῦ κράτους ἀκόμα καί μέσα στά σχολεῖα καί στίς ποιό τρυφερές ἡλικίες; Δηλαδή στό ὄνομα «τῆς ἀποδοχῆς τῆς ἑτερότητας καί ὄχι στήν ἰσοπεδωτική ὁμογενοποίηση» εἶναι διατεθειμένος νά θυσιάση ἀκόμα καί τό ποίμνιό του;

Τό ρωσικό κράτος θεωρεῖ βασικήν προτεραιότητα τήν προστασίαν τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν

  Μιλάει γιά «κάποιους ἡγέτες, πολιτικούς πού ἐμφανίζονται καί δροῦν ὡς αὐτόκλητοι σωτῆρες καί παράγοντες ἐθνοκάθαρσης, μέ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τήν ἀπόρριψη τῆς διαφορετικότητας», μέ τόν λόγο του αὐτό βέβαια φωτογραφίζει τόν πρόεδρο τῆς Ρωσίας, κ. Βλαδίμηρο Πούτιν. Δέν νομίζει ὁ Μητροπολίτης Χρυσόστομος ὅτι ἀδικεῖ τόν πρόεδρο τῆς Ρωσίας;

Τό ρωσικό κράτος, ὅταν στήν Δύση βάλλεται πανταχόθεν ὁ θεσμός τῆς οἰκογένειας, ἡ ἀνηθικότητα καί ὁ μηδενισμός ἔχουν γίνει μέρος τῆς κρατικῆς ἰδεολογίας, θεωρεῖ βασική του προτεραιότητα τήν προστασία τῶν παραδοσικῶν ἀξιῶν καί τῆς οἰκογένειας, ὅπως τήν γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, προωθώντας συνταγματικές ἀλλαγές πού κάνουν ἀναφορά στόν Θεό καί ὁρίζοντας τόν γάμο ἀποκλειστικά ὡς ἕνωση ἑνός ἀνδρός μέ μία γυναίκα. Τήν ἴδια στιγμή ὀχυρώνει τήν ρωσική κοινωνία ἀπό τήν ἀνηθικότητα, νομοθετώντας τήν ἀπαγόρευση τῆς ἀλλαγῆς τοῦ φύλου, καθώς ἐπίσης ὑποστηρίζοντας νομοσχέδια πού χαρακτηρίζουν τήν ΛΟΑΤΚΙ ἰδεολογία ἐπικίνδυνη, σέ σημεῖο πού νά ἔχη κατατάξει τό κίνημα τῶν ΛΟΑΤΚΙ στόν κατάλογο τῶν ἐξτρεμιστικῶν καί τρομοκρατικῶν ὀργανώσεων, καί αὐτό ὅταν στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἡ ἰδεολογία αὐτή βρίσκεται ἀκόμα καί μέσα στό πρωθυπουργικό γραφεῖο.

Νά μή παραβλέπουμε ὅτι, ὅταν στήν Δύση οἱ κυβερνήσεις νομοθετοῦν μέ γνώμονα τό διεθνοποιημένο περιβάλλον, τά πολυθρησκευτικά καί πολυπολιτισμικά ἰδελογήματα, ἡ ρωσική κυβέρνηση μέ διάταγμα τοῦ Προέδρου τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας τῆς 25ης Ἰανουαρίου 2023 ὅρισε ὅτι «Ἡ κρατική πολιτιστική πολιτική ἔχει σχεδιαστεῖ, γιά νά διασφαλίζει τήν πολιτιστική καί ἀνθρωπιστική ἀνάπτυξη ὡς βάση γιά τήν οἰκονομική εὐημερία, τήν κρατική κυριαρχία καί τήν πολιτισμική ταυτότητα τῆς χώρας, τήν ἐνίσχυση τῆς πανρωσικῆς πολιτικῆς ταυτότητας, τήν ἑνότητα καί τήν συνοχή τῆς ρωσικῆς κοινωνίας καί τήν βελτίωση τῆς ποιότητας ζωῆς στήν Ρωσική Ὁμοσπονδία». Αὐτά ψηφίζονται στήν Ρωσία, ὅταν ἡ ἑλληνική κυβέρνηση νομιμοποιεῖ τόν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων, τόν ὁποῖο βέβαια καταγγείλατε καί ἐσεῖς. Ἆραγε ἐπιτρέπεται σέ ἐμᾶς πού ζοῦμε στήν Δύση καί γνωρίζουμε ὅτι αὐτοί πού κινοῦν τά νήματα τῶν ἰδεολογιῶν αὐτῶν στόχο ἔχουν τήν ἐξαθλίωση τῆς κοινωνίας, πνευματικῆς καί ἠθικῆς, νά χαρακτηρίζουμε αὐτές τίς διεργασίες ὁλοκληρωτικές, φονταμενταλικές, νέο-συντηρητικές καί νά μή στηρίζουμε τούς ἡγέτες πού τίς προωθοῦν;

Ὁ λόγος τοῦ Ἐπισκόπου δέν εἶναι θεραπαινίς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας

     Ἔγραψε ὁ Σεβασμιώτατος ὅτι «Τό «Ἤθος τῆς Ὀρθοδοξίας» δέν ἀποτελεῖ κάποιο σύστημα ἠθικῶν ἀξιῶν, ἀλλά εἶναι ἕνας τρόπος ζωῆς πού περιγράφεται μέσα ἀπό τίς προοπτικές τῶν εὐαγγελικῶν ἀρχῶν τῆς ἀγάπης, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἀποδοχῆς τῶν ἄλλων». Σωστή βέβαια εἶναι ἡ παρατήρησή του, ἀλλά ἀναρωτιόμαστε, γιατί αὐτή ἡ ἐπιλεκτικότητα πρός τούς ἀλλόθρησκους καί αἱρετικούς; Ἀνάλογα αἰσθήματα ἀγάπης, ἐλευθερίας καί ἀποδοχῆς, γιατί δέν τόν διακατέχουν πρός τούς ἀδελφούς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας ἤ τούς παλαιοημερολογίτες; Γιατί ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας, κάνοντας χρήση τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματός του, δέν καταγγέλλει τήν τρομοκρατία πού ἔχει ἐπιβάλει τό ναζιστικό καθεστώς τῆς Οὐκρανίας στήν κανονική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας τοῦ Μητροπολίτου Ὀνουφρίου; Γιατί δέν καταγγέλλει τήν ἀπόφαση τοῦ Ἐφετείου Βίνιτσα γιά τήν πενταετῆ φυλάκιση καί δήμευση τῆς περιουσίας τοῦ Μητροπολίτη Τούλτσιν Ἰωνάθαν, ἤ τοῦ ἡγουμένου τῆς Λαύρας τῶν Ἁγίων Ὀρέων Ἀρσενίου, ἤ τοῦ Μητροπολίτη Τσερκάσι Θεοδοσίου; Γιατί δέν καταγγέλλει τίς ἐκδιώξεις Οὐκρανῶν ἱερέων, μοναχῶν καί λαϊκῶν, τό σφράγισμα ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν, τῆς περίφημης Λαύρας τοῦ Κιέβου; Ἆραγε τό Ἦθος τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖο μάλιστα εἶναι καί τρόπος ζωῆς, ἔχει εἰδικούς ἀποδέκτες γιά τόν Σεβασμιώτατο;

    Γιατί αὐτή ἡ ἀπαράδεκτη σιωπή τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ Σεβασμιωτάτου, μήπως ἐπειδή ἡ Ρωσία εὐθύνεται γιά τόν πόλεμο πού βρίσκεται σέ ἐξέλιξη; Ὅμως ἡ εἰδησεογραφία ἔχει καταρρίψει αὐτήν τήν δυτική προπαγάνδα. Χαρακτηριστικά ὁ Οἰκονομικός Ταχυδρόμος, ἀναφερόμενος στό Economist στίς 20/3/2022, ἔγραφε ὅτι «Ἡ Δύση, καί ἰδιαίτερα ἡ Ἀμερική, εἶναι κυρίως ὑπεύθυνη γιά τήν κρίση πού πρωτοξεκίνησε τόν Φεβρουάριο τοῦ 2014. Τώρα ἔχει μετατραπεῖ σέ πόλεμο πού ὄχι μόνο ἀπειλεῖ νά καταστρέψη τήν Οὐκρανία, ἀλλά ἔχει ἀκόμη καί τήν δυνατότητα νά κλιμακωθῆ σέ πυρηνικό πόλεμο μεταξύ τῆς Ρωσίας καί τοῦ ΝΑΤΟ».

     Ὁ Σεβασμιώτατος κάνοντας λόγο γιά τό Ὀρθόδοξο Ἦθος λέει ὅτι «ἡ ὕπαρξη τῶν διαφορῶν δέν σημαίνει καί διάσπαση, γιατί ἡ διάκριση δέν φέρνει διαίρεση καί ἡ ἑνότητα στηρίζεται στήν ἀποδοχή τῆς ἑτερότητας καί ὄχι στήν ἰσοπεδωτική ὁμογενοποίηση. Αὐτή ἡ ἀρχή ἔχει κάποιες συνέπειες μέ ἰδιαίτερη σημασία γιά τήν σύγχρονη κοινωνία τῶν λαῶν».

     Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός καθηγητής H. Tr. Engel­hardt, ὁ ὁποῖος δίνει τήν μαρτυρία του, διδάσκοντας φιλοσοφία τῆς ἰατρικῆς στά πανεπιστήμια Rice καί Baylor College, στό πόνημά του «Τά θεμέλια τῆς Βιοηθικῆς» Μία Χριστιανική θεώρηση, θά σημειώση ὅτι «Μέσα σέ αὐτήν τήν νεο-εἰδωλολατρική περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα, οἱ πιστοί θά ἐπιζήσουν μέ τόν ἴδιο τρόπο πού ἔμαθαν νά ἐπιζοῦν οἱ ὀρθόδοξοι Ἑβραῖοι καί οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἐν καιρῷ διωγμοῦ: θά πρέπει νά εἶναι διαφορετικοί καί ἐξαιρετικά προσεκτικοί. Θά πρέπει νά μεταμορφώνουν κάθε στιγμή τῆς ζωῆς τους μέ τήν ἰδιόμορφη ἀγάπη τους γιά τόν Θεό καί τούς συνανθρώπους. Καί ὀνομάζουμε τήν ἀγάπη “ἰδιόμορφη”, διότι πολλές ἀπό τίς πράξεις πού τό ἀπελευθερομένο ἦθος ὀνομάζει πράξεις ἀγάπης, στήν πραγματικότητα εἶναι ἰδιαίτερα ἐπιβλαβεῖς. Οἱ πιστοί Ὀρθόδοξοι δέν θά εἶναι οὐδέτεροι ὡς πρός τίς ἀξίες, μέ τόν τρόπο πού τό ζητᾶ ὁ περίγυρος, ὡς πρός τήν πιθανή κλίμακα ἐπιλογῶν, δηλαδή, πού εἶναι ἀποδεκτή ἀπό τό ἀπελευθερωμένο ἦθος. Ἀντίθετα, ἄς θεωροῦν τήν ὑποτιθέμενη οὐδετερότητα ὡς ἀπατηλή. Θά ἀναγνωρίζουν τίς ἀποδεκτές ἐπιλογές πού ἐμπίπτουν στά πλαίσια τῶν ἀξιῶν τοῦ ἀπελευθερωμένου ἤθους. Μοιραζόμενοι αὐτήν τήν ἀναγνώριση μέ τούς ἄλλους, θά στέκονται κριτικά ἀπέναντι σέ ὅ,τι ἡ περιρρέουσα κουλτούρα θεωρεῖ οὐσιῶδες. Αὐτή ἡ κριτική στάση ἴσως θεωρηθεῖ δόλια προβοκάτσια. Ἄν πρόκειται γιά ἐπαγγελματίες τῆς ὑγείας, ἡ στάση τους θά θεωρηθεῖ ἀντιεπαγγελματική. Μία τέτοια συμπεριφορά ἁπλῶς θά τούς κάνει ἐχθρούς τῆς ἀπελευθερωμένης κουλτούρας.

      Ὅποιος ὅμως εἶναι ἐχθρός τῆς κυρίαρχης κουλτούρας καλεῖται σέ μαρτύριο. Πρέπει νά δώσει μαρτυρία ἐνάντια σέ ὅ,τι εἶναι γενικά ἀποδεκτό, ἐνάντια σέ αὐτό πού πλαισιώνει τήν ἴδια τήν λογική τοῦ ἀναδυόμενου παγκόσμιου πολιτισμοῦ. Σημαίνει ὅτι ἐνεργεῖ ὑπέρ μιᾶς ἀλήθειας, τήν ὁποία αὐτή ἡ κουλτούρα ἀπορρίπτει. Πρόκειται γιά μία ζωή σύγκρουσης, γιά μία ζωή πειρασμοῦ νά ἐγκαταλείψει κανείς τήν διαφορετικότητά του καί νά ἀφήσει νά τόν ἀπορροφήσει τό ἦθος τοῦ περιγύρου».

      Πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ λόγος τοῦ Ἐπισκόπου δέν μπορεῖ νά εἶναι θεραπαινίδα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας καί τῶν ὅποιων στόχων του, ἀλλά λειτουργία ὑπεύθυνη καί ἁγιαστική, ἀφοῦ πρόκειται γιά τήν τροφή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ἄλλωστε ὁ θεῖος Παῦλος σχετικά μέ τόν θεῖο λόγο μᾶς τονίζει ὅτι, «ζῶν γάρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἐνεργής καί τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καί διικνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καί πνεύματος, ἁρμῶν τε καί μυελῶν, καί κριτικός ἐνθυμήσεων καί ἐννοιῶν καρδίας». Ὁ μεγαλοφωνότατος τῶν προφητῶν, ὁ προφήτης Ἡσαΐας μᾶς προειδοποιεῖ «δικαιοσύνην μάθετε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς»!

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος