Πῶς θὰ ἀποφύγης τὴν κατάθλιψιν

 

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

Πῶς θὰ ἀποφύγης τὴν κατάθλιψιν

  «Ἐργάζεσθε μὴ τὴν βρῶσιν τὴν ἀπολλυμένην, ἀλλὰ τὴν βρῶσιν τὴν μένουσαν εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἣν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὑμῖν δώσει· τοῦτον γὰρ ὁ πατὴρ ἐσφράγισεν ὁ Θεός» (Ἰωάν. στ. 27). (Δηλ.: Δὲν πρέπει ὅμως τὸ ἐνδιαφέρον σας ὁλόκληρο νὰ στρέφεται στὰ ὑλικὰ ψωμιά, ἀλλὰ νὰ ἐργάζεσθε μὲ ζῆλο νὰ ἀποκτήσετε ὅχι τὴν ὑλικὴ τροφή, ποὺ εἶναι προσωρινὴ καὶ φθείρεται, ἀλλὰ τὴν πνευματικὴ τροφή, ποὺ μένει ἄφθαρτη καὶ παράγει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν αἰώνιο ζωή. Τὴν τροφὴ αὐτὴ θὰ σᾶς δώσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ μόνος αὐτός. Διότι αὐτὸν ὁ Πατήρ, δηλαδὴ αὐτὸς ὁ Θεός, ἀπέδειξε καὶ ἐφανέρωσε μὲ τὴν σφραγῖδα καὶ μαρτυρία τῶν θαυμάτων του ὡς τὸν μόνον χορηγὸ τῆς τροφῆς καὶ τῆς ζωῆς αὐτῆς).

  Ποιὰ λοιπὸν εἶναι αὐτὴ ἡ ἐργασία; «Τοῦτό ἐστιν τὸ ἔργον τοῦ Θεοῦ, ἵνα πιστεύετε εἰς ὅν ἀπέστειλεν ὁ Θεός». Μόλις τηρήσητε τὶς ἐντολές μου, τότε θὰ πλημμυρίσετε ἀπὸ τὴν παρουσία τῆς χάριτος καὶ τῆς χαρᾶς τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν καρδιά σας.

 • Ὅταν ἔχουμε κάποιο πρόβλημα μᾶς λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος ποῦ νὰ καταφύγουμε:

  «Κι ἄν εἶσαι στενοχωρημένος, νὰ καταφεύγης στὸν Ἰώβ. Κι ἂν εἶσαι πλούσιος, ἀπὸ ἐδῶ νὰ παίρνης τὸ φάρμακο, ὥστε οὔτε ἀπ’ τὴ πτώχεια νὰ καταποντισθῆς, οὔτε ἀπ’ τὸν πλοῦτο νὰ ὑπερηφανευτῆς. Κι ἂν χάσης τὰ παιδιά σου, ἔχεις ἀπὸ ἐδῶ τὴν παρηγοριά, γιατί ἐδῶ θὰ βρῆς τὴν ὑπερβολὴ καὶ τῶν συμφορῶν καὶ τῆς καρτερίας. Κι ἂν πέσης σὲ ἀρρώστια, σκέψου τὶς πηγὲς τῶν σκουληκιῶν, ποὺ γέμισε τὸ δικό του σῶμα, καὶ θὰ τὰ ὑποφέρης ὅλα μὲ ἠρεμία. Κι ἂν φίλος θέλη νὰ σὲ βλάψη, θυμήσου πάλι τὸν Ἅγιο αὐτόν, καὶ θὰ νικήσης τὸ πάθος σου. Κι ἂν οἱ ὁποιοιδήποτε σὲ μεταχειρισθοῦν γιὰ ὠφέλειά τους, σκέψου αὐτὰ ποὺ πάθαινε ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτες του, καὶ θὰ δεχθῆς μεγάλη θεραπεία. Κι ἂν σὲ περιτυλίξη κάποια συκοφαντία, νὰ λογαριάσης τί ἔλεγαν γι’ αὐτόν, ὅτι δηλαδὴ δὲν τιμωρήθηκε ἀκόμη, ὅπως ἄξιζε στὰ παραπτώματά του, καὶ τί τὸν κατηγοροῦσαν καὶ τότε θὰ νικήσης κι αὐτὸ τὸ πάθος».

  Τότε ποῦ κατάθλιψη, ποῦ θλίψη, ποῦ ἀπόγνωση, ποῦ ἀπελπισία; Ἀγάπησε τὸν Θεό «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἐξ ὅλης τῆς διανοίας, ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος».

 • Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου ἀντιγράφουμε παραινετικὰ καὶ σοφὰ λόγια του:

  «Προσήλωση. Ξέρεις τί θὰ πῆ; Εἶναι ἀπὸ τὸ πρὸς καὶ ἧλος [καρφί]. Καὶ θὰ πῆ καρφωμένος σὰν μὲ καρφιὰ σὲ αὐτὸ ποὺ ἀγαπᾶς. Νὰ καρφώνεσαι ἐπάνω στὸ Χριστό μας.

  Ἐγὼ πολὺ ἀγαπῶ τὸν Χριστό μας καὶ πιστεύω στὴ δύναμή Του. Μωρέ, οἱ Ἀπόστολοι περνοῦσαν, καὶ ἡ σκιά τους θεράπευε τοὺς πιστούς. Δὲν εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός; Ἄλλαξε;

Ἐμεῖς ἀλλάξαμε!

  Τί θὰ πῆ ἄγχος, νεῦρα, ψυχασθένειες; Ἐγὼ πιστεύω ὅτι ὑπάρχει διάβολος σὲ ὅλα αὐτά. Δὲν ὑποτασσόμεθα στὸ Χριστὸ μὲ ἀγάπη. Μπαίνει ὁ διάβολος καὶ μᾶς ἀνακατεύει. Ἀγάπησε τὸν Χριστὸ καὶ δὲν θὰ σοῦ λείπη τίποτε.

  Ἄχ, νὰ μποροῦσα νὰ ζήσω ὅπως ἐσύ! Νὰ εἶμαι ὑποτακτικὸς σ’ ἕνα Κοινόβιο! Σὲ ζηλεύω!…».

 • Τὴν κυρία Χ., ποὺ ὁ ἄνδρας της πέθανε πρόωρα καὶ νέος, τὴν συμβούλευε γιὰ τὶς ὧρες τῆς μοναξιᾶς καὶ τοῦ πόνου:

  «Μὲ βοήθησε πάρα πολὺ τὶς στιγμὲς ἐκεῖνες, ποὺ εἶναι φυσικὸ νὰ σὲ πιάνη ἡ κατάθλιψη κι ἀρχίζουν νὰ σὲ βασανίζουν τὰ ἐρωτηματικὰ: «Γιατί, Θεέ μου, γιατὶ τόσο νωρίς;». Ἔνιωθα τότε μιὰ ἀκηδία κι ἕνα βούλιαγμα στὸ κάθισμα καὶ δὲν μποροῦ­­σα νὰ σηκωθῶ.

  Μὲ συμβούλευσε τότε: «Μόλις αἰσθάνεσαι αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, νὰ πετάγεσαι ὄρθια, καὶ νὰ πηγαίνης μιὰ βόλτα στὸ βουνό». Κι ὅταν τὸν ρώτησα πῶς νὰ ἔβγαινα ἔξω ἅμα ἦταν βράδυ, μοῦ ἀπάντησε: «Ἅμα δὲν μπορεῖς νὰ βγῆς, νὰ φέρνης στὸ νοῦ σου ὅλο ὡραῖ­ες εἰκόνες, ὅπως, ἂς ποῦμε, ἐκεῖνο τὸ πάρκο ποὺ εἴχατε ἐπισκεφθῆ μὲ τὸν ἄνδρα σου καὶ τὰ παιδιά σου ἢ ἐκεῖνο τὸ ὡραῖο ἡλιοβασίλεμα, ποὺ ἀπολαύσατε στὴ θάλασσα. Θὰ διώχνης τοὺς ἄσχημους λογισμοὺς καὶ θὰ λές: “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησε τὸν ἄνδρα μου, ἐλέησε κι ἐμᾶς”». Μοῦ ἐνεφύσησε, ἀκριβῶς, αὐτὴ τὴν πεποίθηση ὅτι ὑπάρχει ἐπικοινωνία μεταξὺ τῆς ζώσας καὶ τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας».

 • Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης ὁ ἔγκλειστος τονίζει:

  «Πῶς θ’ ἀποφύγης τὴν πλήξη, ἄν δεν γεμίσης μὲ κάτι τόν χρόνο πού σοῦ περισσεύει; Νά τό μυστικό: Μή μένης ἄπρακτη καὶ ἀργόσχολη μήτε γιὰ μιὰ στιγμή. Γέμισε ὅλο σου τὸν χρόνο μὲ καλὰ καὶ ὠφέλιμα ἔργα, ἔτσι πού, μόλις τελειώνης τὸ ἕνα, ν’ ἀρχίζης κάποιο ἄλλο. Καὶ μὲ τί λογῆς ἔργα μπορεῖς ν’ ἀσχολῆσαι; 1) Μὲ τὶς καλὲς τέχνες: μουσική, ζωγραφικὴ κ.λπ. 2) Μὲ κάποιο ἐργόχειρο, ὅπως, γιὰ παράδειγμα, τὸ πλέξιμο ἤ τὸ ράψιμο. 3) Μὲ τὴς σοβαρὴ μελέτη, δηλαδὴ τὴν προσ­εκτικὴ ἀνάγνωση ἀξιόλογων βιβλίων.

  Μὲ τέτοια ἔργα ἄν ἀσχολῆσαι, δὲν θὰ ξαναδοκιμάσης πλήξη. Ξέρω κάποιον ἄνθρωπο ποὺ ζῆ μόνος. Ὅταν τὸν ρωτάει κανεὶς ἄν πλήττη, ἀποκρίνεται: «Δὲν ἔχω καιρὸ νὰ πλήξω, γιατί εἶναι τόσα πολλὰ ἐκεῖνα ποὺ πρέπει νὰ κάνω! Κάθε πρωί, μόλις ξυπνήσω, καταπιάνομαι μὲ δουλειές. Καὶ ποτὲ δὲν καταφέρνω νὰ τὶς τελειώσω ὥς τὸ βράδυ!».

  Ἀπ’ ὅσα ἀνέφερα πιὸ πάνω, ἡ μελέτη εἶναι ἡ καλύτερη θεραπεία τῆς πλήξεως».

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος