Να συλληφθούν τώρα οι δολοφόνοι του Τάσου Ισαάκ

Θεοφάνης Μαλκίδης

Να συλληφθούν τώρα οι δολοφόνοι του Τάσου Ισαάκ 

Με την Τουρκική εισβολή, πριν 47 χρόνια στην Κύπρο και 25 χρόνια από τη δολοφονία του  Τάσου Ισαάκ σαν σήμερα (και λίγες ημέρες αργότερα του Σολωμού Σολωμού), υλοποιήθηκαν δύο από τις πιο  αποκρουστικές πράξεις που έχουν γίνει στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Και από τότε το κατοχικό καθεστώς  που δολοφόνησε και κρατά όμηρο τον ελληνικό λαό της Κύπρου (αγνοούμενοι και συγγενείς, «εγκλωβισμένοι» και άλλα εγκλήματα) και ο ρατσισμός που ξεκινά από την εγκατάσταση των εποίκων και καταλήγει στο βιασμό του πολιτισμού προς όφελος της Τουρκοποίησης, συνεχίζεται.

Την ίδια στιγμή που έχουν συμβεί και συμβαίνουν αυτά (και άλλα) στην κατεχόμενη και δυστυχώς και στην ελεύθερη Κύπρο και που αποδεικνύουν τη φύση του  της τουρκικής κατοχής  που καταπιέζει και δολοφονεί τον Ελληνισμό, προκύπτει ένα μεγάλο ερώτημα που σχετίζεται με την πολιτική που ακολουθείται.

Υπάρχει νομιμοποίηση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας στην Αθήνα και τη Λευκωσία να συνδιαλέγεται και να διαπραγματεύεται την Κύπρο και το δικαίωμά του Ελληνισμού στο μέλλον και την ελληνικότητά του; Μπορεί μία ηγεσία, πολιτική και διανοητική να φαντασιώνεται ελληνοτουρκικές φιλίες με δεδομένη την εισβολή και την κατοχή, με γνωστά τα εγκλήματα του κατακτητή;

Η υπόθεση της Κύπρου δεν είναι ζήτημα μίας υποτίθεται πολιτικής και πνευματικής τάξης – ελίτ, η οποία κατά καιρούς εφευρίσκει νέους όρους και «σχέδια» για να νομιμοποιήσει την αποκαλούμενη «λύση», να εδραιώσει τα τετελεσμένα της φασιστικής τουρκικής εισβολής και κατοχής, να διαιωνίσει το ζήτημα των αγνοουμένων και των εποίκων, ουσιαστικά να εγκαταστήσει με ελληνική υπογραφή την Τουρκία σε όλη την Κύπρο.

Γιατί η λύση δεν μπορεί ποτέ να στηριχθεί στο ρατσισμό, στη διαιώνιση της αδικίας, στο διαχωρισμό, στη χυδαιότητα, στην ανηθικότητα, στη ζούγκλα. Η επιβίωση του Ελληνισμού της Κύπρου δε μπορεί να στηρίζεται στην πολιτική και στρατιωτική ομήρεια, στα (ψευτο) διλήμματα, αλλά μόνο στις αρχές και τις αξίες, στις ελληνικές έννοιες της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Δεν υπάρχει η νομιμοποίηση, ούτε η αποδοχή στην κοινωνία για υποχωρήσεις, τόσο στην Κύπρο και βεβαίως στο Αιγαίο και τη Θράκη. Η τριτοκοσμική οδός της συνδιαλλαγής με τους Τούρκους  κατακτητές, αποτελεί πισωγύρισμα και υποχώρηση προς τον εισβολέα.

Η Ελευθερία, για αυτήν που θυσιάστηκε ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμού Σολωμού  , παραμένει η μόνη λύση, έναντι του Τουρκικού φασισμού, των εισβολέων και των κατακτητών της ελληνικής Κύπρου.

Υ. Γ 1

Οι δολοφόνοι του Τάσου Ισαάκ είναι οι εξής : Χασίμ Γιλμάζ, έποικος από την Τουρκία και στελέχος της ΜΙΤ, 

Νεϊφέλ Μουσταφά Εργκούν, έποικος από την Τουρκία και αστυνομικός του ψευδοκράτους, Πολάτ Φικρέτ Κορελί, Τουρκοκύπριος από την Αμμόχωστο, 

Μεχμέτ Μουσταφά Αρσλάν,  έποικος από την  Τουρκία και επικεφαλής των «Γκρίζων Λύκων» στα κατεχόμενα και Ερχάν Αρικλί, έποικος από την πρώην Σοβιετική Ένωση και << βουλευτής>> στα κατεχόμενα

Υ. Γ. 2 

Εικοσιπέντε χρόνια μετά οι δολοφόνοι του Τάσου Ισαάκ παρότι είναι γνωστοί και μάλιστα σύμβουλοι του κατοχικού καθεστώτος στις <<συνομιλίες>> για τη <<λύση>>,   παρότι έχουν εκδοθεί διεθνή εντάλματα σύλληψής τους , παραμένουν ατιμώρητοι. Η απονομή δικαιοσύνης, η παραδειγματική τιμωρία τους , είναι το αυτονόητο αίτημα κάθε πολίτη, κάθε δημοκράτη, κάθε Έλληνα.