Το σπαθί του Ερντογάν και ο Σταυρός της Ευρώπης

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων

Το σπαθί του Ερντογάν και ο Σταυρός της Ευρώπης

Σε μια εποχή δύσκολη, από πολλές πλευρές, όπου όλοι οι λαοί αντιλαμβάνονται πως η Ειρήνη και ο διάλογος, στις διακρατικές και διαθρησκειακές σχέσεις, είναι μονόδρομος, δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία ότι, με όσα κάνει, τον τελευταίο καιρό ο Ερντογάν στην εξωτερική του πολιτική, μετατρέπει τη σύγκρουσή του με τον χριστιανικό πολιτισμένο κόσμο σε ιερό πόλεμο, με όραμα τις διεκδικήσεις που περιλαμβάνει η ιδέα της «Γαλάζιας Πατρίδας», δηλαδή, την κυριαρχία του Ισλάμ κατά των απίστων.

Τα επιθετικά του σχέδια, εναντίον όλων όσων μπαίνουν εμπόδιο σε αυτά, δεν τα κρατάει μυστικά αλλά φροντίζει να τα επιδεικνύει, με κάθε τρόπο, επιδιώκοντας, μάλιστα, με τη δημοσιοποίησή τους τον φόβο, την απειλή, την επιβολή και ιδίως τις παραχωρήσεις και υποχωρήσεις των στοχευόμενων θυμάτων - χωρών.

Την επίδειξη δυνάμεως και φόβου, άλλωστε, δείχνουν οι συμβολικές θρησκευτικές τελετές του Ισλάμ, τις οποίες ο Ερντογάν εκμεταλλεύεται στο έπακρον.

Οι συνεχιζόμενες ενέργειές του εναντίον του πιο σπουδαίου ιστορικού μνημείου της Χριστιανοσύνης, του ναού της Αγίας Σοφίας (μετατροπή του ναού της Αγίας Σοφίας σε Τζαμί, διεξαγωγή προσευχών και λατρευτικών εκδηλώσεων του Ισλάμ εντός του ναού), αναδεικνύουν κατ’ αρχάς τις παραβατικές του διαθέσεις ως προς την έλλειψη σεβασμού των Τούρκων στη θρησκευτική διαφορετικότητα.

Περισσότερο, όμως, οι ενέργειες του Ερντογάν αποτελούν επιδεικτικά στοιχεία των αποφάσεών του ότι οι Τούρκοι, στην άσκηση της σύγχρονης πολιτικής τους, διαφοροποιούνται από τις παγκόσμιες πολιτισμικές αρχές και δεν λαμβάνουν υπόψη, γενικά, το πολιτισμικό τοπίο ολόκληρης της ανθρωπότητας, καθώς συνεχίζουν να χρησιμοποιούν στη διπλωματία τους τόσο τις σκληρές αρχές της ισλαμικής πίστης του Κορανίου όσο και την κληρονομιά της επιθετικότητας και της κατακτητικής δράσεως του Μωχάμετ του Πορθητή.

Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, οι χριστιανικοί λαοί της Ευρώπης δείχνουν ότι δεν είναι σε θέση  να υπερβούν, πριν είναι αργά,  τα βραχυπρόθεσμα, οικονομικά κυρίως, συμφέροντά, που αφορούν στο κράτος εκάστου εξ’ αυτών και να συνειδητοποιήσουν τι μπορεί να σημαίνουν, συμβολικά, αυτές οι δράσεις του Ερντογάν, για το μέλλον της ασφάλειας και της ακεραιότητας της δικής τους Ευρώπης.

Πολύ σοβαρή ένδειξη αδιαφορίας των πολιτικών της Ευρώπης είναι η υποτίμηση του γεγονότος ότι ο Ερντογάν, από τη μια, επιδιώκει, με οποιοδήποτε μέσο και τρόπο, να συσπειρώνει και να ποδηγετεί, προς ίδιον όφελος, ένα μεγάλο μέρος των Μουσουλμάνων που ζουν στην Ευρώπη, από την άλλη, να χρησιμοποιεί, ως μέσο πίεσης αλλά και διάβρωσης των εθνικών ταυτοτήτων των Ευρωπαϊκών λαών, την, μέσω της Τουρκίας, διακίνηση και είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο Μουσουλμάνων μεταναστών.

Με άλλα λόγια, φαίνεται ότι, όντως, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, για διάφορους γνωστούς και άγνωστους λόγους,  δείχνουν ότι θέλουν να αγνοούν ή να ανέχονται το γεγονός ότι το Ισλάμ, που εναγκαλίζεται ο Ερντογάν, δεν αποτελεί «κουλτούρα», αλλά επιθετική θρησκεία, με ιμπεριαλιστική πολιτική.

Έτσι, συνήθως, κάνουν στραβά μάτια και δεν θέλουν να λαμβάνουν υπόψη, στην πολιτική που ασκεί η ευρωπαϊκή Ένωση, τις προκύπτουσες μακροχρόνιες συνέπειες, της παθητικής αποδοχής των αιμοχαρών, φιλοπόλεμων και επιθετικών σχεδίων του Ερντογάν, που, μεθοδευμένα, χρησιμοποιεί τη θρησκεία του Ισλάμ, απειλώντας τη θρησκεία του Σταυρού, όπως  ονομάζει τον Χριστιανισμό ο Διονύσιος Σολωμός.

Η απάθεια και αδράνειά τους, όμως, απέναντι στον Ερντογάν, ενισχύει την επιθετικότητά του και την ενδυναμώνει την ιδεοληψία του να αυτοπροσδιορίζεται ως Σουλτάνος των απανταχού Μουσουλμάνων και να τους φανατίζει κάθε τρεις και λίγο, ανάλογα με τα πολιτικά του αδιέξοδα,  με θρησκευτικά συνθήματα και οράματα, εναντίον ημών των απίστων, γεγονός που ίσως οδηγήσει την Ευρώπη σε πειρπέτειες.

Αυτό δείχνουν όλα όσα συμβαίνουν τελευταία, στο Ιστορικό Σύμβολο της Χριστιανοσύνης, τον Ναό της Αγίας Σοφίας, μετά την εδώ και ένα χρόνο μετατροπή του σε Τζαμί.

Πριν λίγες ημέρες, εντός του Ιερού ναού είδαμε να εισέρχονται χιλιάδες Μουσουλμάνοι στον Ναό, εορτάζοντας το πρώτο μπαϊράμι, από τότε που το μνημείο μετατράπηκε σε τζαμί, με τον ανώτατο Ιμάμη της χώρας Αλί Ερμπάς να ανεβαίνει επάνω στον ιστορικό άμβωνα της Αγίας Σοφίας και να ομιλεί κρατώντας ένα τεράστιο οθωμανικό σπαθί.  

Η κίνησή του δεν ήταν τυχαία. Το οθωμανικό σπαθί θεωρείται σύμβολο της κατάκτησης. Είδαμε μάλιστα να προβάλλονται και δύο πράσινα πανό, κρεμασμένα στον άμβωνα, ως σύμβολα κατάκτησης, σύμφωνα με την παράδοση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Στο κήρυγμά του ο Ερμπάς, μεταξύ άλλων, ανέφερε: «Οι Μουσουλμάνοι σέβονται τον Ιησού ως μεγάλο προφήτη, αλλά αρνούνται τον Σταυρό και προπαντός την σωτηριώδη σημασία του για την ανθρωπότητα».

Απέναντι, συνεπώς, στα χριστιανικά σύμβολα της αγάπης και της ειρήνης, που κηρύττει το Ευαγγέλιο, βλέπουμε να προβάλλεται, στην Αγία Σοφία, το ισλαμικό ξίφος του Ιμάμη, συμβολίζοντας το μίσος, τον πόλεμο, την κυριαρχία και την απειλή, όχι μόνον εναντίον της Ελλάδας και των άλλων όμορων γειτονικών λαών, αλλά και εναντίον όλης της Ευρώπης.

Οι Ιερωμένοι του Χριστού κρατούν στο χέρι τον Σταυρό ή σχηματίζουν με το χέρι το σχήμα του Σταυρού, εκπέμποντας χριστιανικά μηνύματα, μεστά με το υψηλό  θεολογικό και ηθικοκοινωνικό συμβολισμό της αγάπης και της ειρήνης.

Οι Ιερωμένοι του Αλλάχ και του Μωάμεθ, αντίθετα, βγαίνουν επιδεικτικά με το σπαθί και κηρύττουν μίσος, σφαγές, υποταγή και επιθετικότητα εναντίον ημών των απίστων, επιστρέφοντας αιώνες πίσω την Ιστορία της ανθρωπότητας.

Ο Ερντογάν, επιδιώκοντας, για τους δικούς του πολιτικούς σκοπούς, να διατηρεί και να προκαλεί τον θρησκευτικό φανατισμό του Ισλάμ, είναι φανερό ότι χρησιμοποιεί τη θρησκεία, για την πολιτική του επιβίωση.

Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε Τζαμί και όλες οι λατρευτικές πράξεις που τελούνται εντός του ναού, αποτελούν δείγμα κυριαρχίας μέσω του σπαθιού.

Ένας Χριστιανός, σύμφωνα με την πίστη του, ποτέ δεν θα μπορούσε να προσευχηθεί, εντός ενός ξένου προς την πίστη του ιερού τόπου όπως είναι το Τζαμί.

Δεν πρέπει, όμως, να απορεί κανείς, που η πίστη του Ισλάμ επιτρέπει στους Μουσουλμάνους να προσεύχονται και σε ξένο προς τη θρησκεία τους ναό, εάν γνωρίζει ότι  αυτό, όχι μόνον επιτρέπεται στο Ισλάμ, αλλά, επιπλέον θεωρείται θέλημα του Θεού Αλλάχ και του προφήτου τους Μωάμεθ.

Η «προσευχή» στον Αλλάχ, εντός της Εκκλησίας της Αγίας Σοφίας, δείχνει καθαρά, από όσα μάλιστα διακηρύττουν οι ίδιοι οι Μουσουλμάνοι Κληρικοί, ότι η θρησκευτική πίστη στην Τουρκία υπάρχει, εκ της ξεχωριστής της θρησκευτικής ταυτότητας, για να χρησιμοποιείται για κατακτητικούς σκοπούς.

Οι Τούρκοι πολιτικοί γνωρίζουν πως οι πιστοί στο Ισλάμ, λόγω της σχολικής θρησκευτικής τους αγωγής, εθίζονται στο μίσος κατά των απίστων και στις επιθετικές διδασκαλίες, που, μάλιστα, περιλαμβάνονται, πρωτίστως, εκτός από τα θρησκευτικά τους μαθήματα, και στο ιερό τους Βιβλίο, το Κοράνιο.

Ελπίζοντας, συνεπώς ο Ερντογάν, σε μια ανατροπή της πολιτικής του κατολισθήσεως, χρησιμοποιεί τη θρησκεία του σπαθιού και του ξίφους, προκειμένου να στρέφεται το ενδιαφέρον του λαού μακράν των αληθινών προβλημάτων που βιώνει και να μην εκδηλώνεται η απογοήτευση και η απόγνωσή του, λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του, εναντίον του του Κυβερνήτη.

Στην πραγματικότητα, ο λαός με ευθύνη του Προέδρου του, στερήθηκε την πρόοδο της χώρας του, διότι ο Ερντογάν περιόρισε και επικέντρωσε την πολιτική του, κυρίως, σε μια επιθετική νεοοθωμανική και σουλτανική εξωτερική πολιτική, που είχε ως όραμα τη βία, τον φανατισμό, το ψέμα, την αδικία, τις εμπόλεμες και κατακτητικές του αναμίξεις και μηχανορραφίες και τις απειλές σε βάρος άλλων λαών.

Η βίαιη ισλαμοποίηση της χριστιανικής Εκκλησίας της Αγίας Σοφίας και η χρήση της ως Τζαμιού, δείχνει, με βάση τα κριτήρια του πολιτισμένου κόσμου, την πολιτισμική παρακμή της Τουρκίας.

Ο Ερντογάν, με το επιθετικό οθωμανικό σύνδρομο κατακτητικής ανωτερότητας, που έχει επιλέξει, έρχεται, σε πλήρη αντίθεση με τις ειρηνικές διακρατικές σχέσεις που επιδιώκει ο σύγχρονος κόσμος, στον οποίο ο σεβασμός της θρησκευτικής πίστεως και των ιερών τόπων του άλλου, του διαφορετικού, αποτελεί αδιαπραγμάτευτο κεκτημένο.

Η προβολή και ανάδειξη της ιδεολογίας του πορθητή, μέσω των ισλαμικών τελετών, εντός του μοναδικού στο κάλλος και στη μνήμη των Χριστιανών ναού της Αγίας Σοφίας, αποτελεί απόδειξη πολιτικής απόγνωσης και αποτυχίας.

Όμως, ο νεοσουλτανισμός και ο νεοοθωμανισμός, ως πολιτική επιλογή, δεν έχουν θέση στον πολιτισμένο κόσμο του 21ου αι., διότι, απλώς, ανήκουν στο παρελθόν και όχι στο μέλλον της ανθρωπότητας.

Ο πολιτισμένος κόσμος άρχισε ήδη να καταδικάζει αυτά που συμβαίνουν εντός και εκτός του ναού της Αγίας Σοφίας, θεωρώντας τα ως μία καθαρή βεβήλωση, ασέβεια, υποτίμηση και καταπάτηση του πιο ιερού και δημοκρατικού συμβόλου, που μπορεί να έχει ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του, που είναι ελευθερία του να μπορεί να πιστεύει στον Θεό της αρεσκείας του και να τον λατρεύει στον ναό που είναι αφιερωμένος σ΄ Αυτόν, γεγονός που το αρνείται και καταπατεί ο Ερντογάν.

Η θέση του, μάλιστα, ότι δίκαιο στον κόσμο είναι μόνον ένα, αυτό που ο ίδιος κρίνει και θεωρεί ως δίκαιο, δηλαδή το συμφέρον του Τουρκικού λαού, αγνοώντας περιφρονητικά όλους τους άλλους λαούς, εκφράζεται, με τον πλέον σαφή τρόπο και θρησκευτικά, στη φωτεινή επιγραφή, που, με δική του απόφαση, κρεμάστηκε αυτές τις ημέρες μπροστά στην Αγία Σοφία και γράφει: «Δεν υπάρχει άλλος θεός, εκτός από τον Αλλάχ»!