Όταν το ωμοφόριο καταντά αξεσουάρ...

Όταν το ωμοφόριο καταντά αξεσουάρ...

Αναστάσιος Ομ. Πολυχρονιάδης, δρ. pd. Θεολογίας ΑΠΘ

Ήταν Κυριακή πρωί, μιας περασμένης εποχής...

Ένας αφανής διωγμός εναντίον της Εκκλησίας είχε ξεσπάσει εν Ελλάδι...

Δυστυχώς, με τη στήριξη προσώπων «εκκλησιαστικών»...

Χωρίς αυτές η Πολιτεία δεν θα μπορούσε να κάνει ρούπι...

Έτσι, οι ναοί παρέμεναν ερμητικά κλειστοί για τους πιστούς...

Όποιος τολμούσε να ρωτήσει γιατί, το «σύστημα» αντιδρούσε και τον «πετούσε»...

Χαρακτηρίζοντάς τον συνωμοσιολόγο, ψυχάκια και άλλα τέτοια παρόμοια και «ψυχωφελή»...

.................................

Οι πιστοί όμως ήθελαν να εκκλησιαστούν…

Ξεκίνησαν από το σπίτι δυο-τρεις, δειλά-δειλά...

Από στενό σε στενό, από δέντρο σε δέντρο, πίσω από σταθμευμένα αυτοκίνητα προχωρούσαν...

Ο φόβος της σύλληψης ήταν ορατός...

Δεν δήλωνε «αθεϊστικό» το καθεστώς...

Το αντίθετο μάλιστα...

Εκεί, ήταν και το πρόβλημα...

.......................

Οι πιστοί έτρεξαν γρήγορα...

Κρύφτηκαν πίσω από το τοιχάκι του αυλόγυρου...

Έχοντας την ελπίδα της εισόδου τους...

Λίγα μέτρα πιο πέρα σταθμευμένο ένα περιπολικό της αστυνομίας, με αναμμένο φανό...

Σκοπός του η διασπορά του φόβου, για τη διάλυση κάθε πιθανής αντίστασης πιστών...«αντικαθεστωτικών»...

Θυμίζοντας την Αλβανία του Χότζα...

Τότε, που ο μακαριστός Σεβαστιανός, ο δεσπότης της Κόνιτσας, ο αετός της Ηπείρου, τιμώντας το ωμοφόριό του, διαδήλωνε παντού, χωρίς κανένα φόβο, υπέρ του ανοίγματος των εκκλησιών του σκλαβωμένου ποιμνίου του...

.........................................

Όρθιος, δίπλα στο περιπολικό, ο αστυνομικός διευθυντής της περιοχής...

Στο παρά πέντε είχε γλιτώσει την αποστρατεία, από την προηγούμενη κυβέρνηση των «αθέων»...

Τώρα, με τους «ένθεους» είχε βλέψεις για περαιτέρω προαγωγή...

..............................

Στο μεταξύ, οι πιστοί αναρωτιόταν πως να περάσουν στην αυλή του ναού...

Οποιαδήποτε κίνησή τους μπορούσε να γίνει αντιληπτή...

Και τότε «δημοκρατικώς» θα συλλαμβάνονταν...

Ως «κοινοί εγκληματίες»...

Έτσι προχωρούσαν σχεδόν γονατιστοί...

Έτοιμοι για το τόλμημα...

................................

Ξαφνικά, πρόβαλε, μπροστά τους μια απαστράπτουσα λιμουζίνα...

Ήταν του δεσπότη...

Βλέποντάς τον ο διευθυντής, χαιρέτισε...

Εκείνος, κατέβηκε από το αμάξι...

Συνομίλησε για λίγο μαζί του...

Ο διάλογος μεταξύ τους «ξύλινος»...

Καθαρά δημοσιοσχετίστικος...

Ο δεσπότης εξέφρασε την απόλυτη συμφωνία του ως προς το κλείσιμο των ναών, υπέρ του δημοσίου «συμφέροντος»...

Ρωτώντας, εν συνεχεία, με ύφος απαξιωτικό, μήπως εμφανίσθηκε κανένας τάχα-δήθεν «ομολογητής» της Πίστεως, αντιστρατευόμενος την κοινή προσπάθεια Εκκλησίας-Πολιτείας...

Θυμίζοντας αυτό που φημολογείται για κάποιον ρωμαιοκαθολικό επίσκοπο, ο οποίος  στο τέλος της ζωής του είπε, πως με τον «μύθο» του Ιησού καλά πέρασε σε αυτό τον κόσμο...

Ακολούθως, ο δεσπότης χαιρέτισε τον αστυνομικό...

Και μπήκε στη λιμουζίνα...

...........................  

Ήθελε να πάει σε κάποιον άλλο ναό...

Και εκεί δίχως ποίμνιο...

Φορώντας το ωμοφόριό του ως αξεσουάρ...

Αυτός, άλλωστε, για εκείνον, ήταν ο «ασφαλής» τρόπος, προκειμένου να γίνεται   αρεστός στο καθεστώς...

Αφήνοντας το ποίμνιό του εκτός Εκκλησίας...

Κρυμμένο πίσω από το τοιχάκι της αυλής...

Αλειτούργητο και αλιβάνιστο...

Φιμωμένο...

Έχοντας ενώπιόν του το «τείχος» του εκ «δεξιών» πειρασμού...

Αναζητώντας νέες Κατακόμβες...