Κυριακή Δ΄Ματθαίου -«Προσήλθεν αυτώ εκατόνταρχος παρακαλών αυτόν…»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Γαλ. ε΄22- στ΄2

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ. η΄ 5-13

«Προσήλθεν αυτώ εκατόνταρχος παρακαλών αυτόν…»

Άνθρωπος βαθιάς πίστης κι ελπίδας ήταν ο σπλαχνικός εκατόνταρχος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Με βαθιά ταπείνωση και πλήρη συναίσθηση της σμικρότητάς του κατέφυγε στον Χριστό και τον παρακαλούσε για τον άρρωστο δούλο του. Στον διάλογο που ακολούθησε αποκαλύφθηκε το μεγαλείο της πιστεύουσας καρδιάς του και δικαίως επαινέθηκε από τον Χριστό. Τέτοια πίστη, είπε ο Κύριος, δεν συνάντησα ούτε στους εκλεκτούς του Θεού Ισραηλίτες.

Πίστη κι ελπίδα ήταν οι δυνάμεις που οδήγησαν τα βήματά του στον χορηγό της ζωής. Ήταν βέβαιος για το αποτέλεσμα και γι’ αυτό τόλμησε και κατέφυγε στον «Θεό της ελπίδος» (Ρωμ. ιε΄ 13). Στήριξε την ελπίδα του στην άπειρη φιλανθρωπία Του. Σαν θείο δώρο ήλθε η θεραπεία του δούλου του: «και ιάθη ο παις αυτού εν τη ώρα εκείνη».

Ο πόνος και οι δοκιμασίες της ζωής πολλούς ανθρώπους βυθίζουν στο πέλαγος της απελπισίας και της απογνώσεως. Μια απρόσμενη αποτυχία, ένας ξαφνικός πειρασμός, μια ανεξήγητη αρρώστια, ένας βίαιος παραγκωνισμός, μια απάνθρωπη συμπεριφορά μας σύρουν στην περιπέτεια της θλίψης και των δακρύων. Τότε αισθανόμαστε μόνοι και αβοήθητοι. Βλέπουμε τους φίλους, διακριτικά, να μας εγκαταλείπουν. Παρατηρούμε τους συγγενείς να αποσύρονται «στα ίδια». Εκείνοι που πριν ήταν δίπλα μας στις χαρές και στις επιτυχίες, τώρα απομακρύνονται. Μοναδικός σύντροφος μας μένει η μοναξιά. Μέσα στις ατέλειωτες ώρες της νύκτας, το σκοτάδι της απελπισίας μας σκεπάζει. Περίεργες ιδέες περνούν από τον νου. Κι αν δεν έχουμε θεμέλια, γρήγορα φτάνουμε στην απόγνωση και χάνουμε τα λογικά μας.

Μέσα στο σκοτάδι του πόνου, για τον άνθρωπο που πιστεύει, υπάρχει ένα φως. Είναι το φως της ελπίδας. Η ελπίδα ξεπερνά το σκοτάδι της θλίψης, οδηγεί την ψυχή στο χώρο του φωτός και ανακουφίζει τον κουρασμένο της ζωής από το βάρος του σταυρού του.

Δεν υπάρχει χειρότερη ψυχολογική κατάσταση από την απόγνωση. Μόνο με το σκοτάδι μπορεί να παρομοιαστεί. Την ώρα της απογνώσεως παραλύει η θέληση, σκοτίζεται η κρίση, θολώνει ο νους και μπορεί ο άνθρωπος να οδηγηθεί σε πράξεις αξιοθρήνητες για τη σωματική και πνευματική του υγεία. Η απόγνωση είναι διαβολικό δηλητήριο, που ο εχθρός σταλάζει στην ψυχή για να την καταστρέψει. Οι άγιοι ονομάζουν την απόγνωση «πειρασμό βαρύ, σκοτεινό, απαράκλητο, στένωση και πνιγμό» (Αββάς Δωρόθεος). Η θεραπεία της βρίσκεται μόνο στην πίστη και στην ελπίδα. Την ώρα της δοκιμασίας να μην αποκάνουμε, αλλά με ταπείνωση να εμπιστευθούμε στον Θεό τη ζωή μας. «Γενηθήτω το θέλημα σου» να πούμε. Εκείνος με την άπειρη σοφία Του γνωρίζει ποιους τρόπους πρέπει να μετέλθει, για να μας αγιάσει. Ας μη γογγύσουμε, αλλά ας προσευχηθούμε να μας ελεήσει. Να μας χαρίσει δύναμη, καρτερία και υπομονή.

Εκτός από την απόγνωση που έχει σχέση με τα βιοτικά πράγματα, υπάρχει και η πνευματική απόγνωση. Η απελπισία που αισθανόμαστε για τη σωτηρία μας. Η αμαρτία που στην αρχή μας κολακεύει, ύστερα μας κτυπά αλύπητα με την απόγνωση. Ο λογισμός που πριν μας ωθούσε στη διάπραξη της αμαρτίας, μετά την πράξη μας κατηγορεί, μας εξευτελίζει, μας καταδικάζει. Μας παρουσιάζει αδύναμη τη θέληση για επιστροφή και μας βομβαρδίζει με τις σατανικές σκέψεις: «Τώρα που έπεσες δεν μπορείς πια να σηκωθείς. Όσο κι αν αγωνιστείς, δεν μπορείς να ελευθερωθείς από το πάθος». Αποτέλεσμα της απελπισίας είναι οι συνεχείς πτώσεις και η υποδούλωση του ανθρώπου στην καταδυναστεία του διαβόλου.

Εδώ είναι που πρέπει να στηριχτούμε στην ελπίδα. Στην ελπίδα ότι ο Κύριος με τη θεία Χάρη Του θα μας ενισχύσει στον αγώνα. Όχι στην ελπίδα των δικών μας δυνάμεων, αλλά στην ελπίδα της θείας αγάπης που σώζει. Με τα δάκρυα της μετάνοιας στο λουτρό του Μυστηρίου της εξομολογήσεως, ας πλύνουμε τα έλκη της ψυχής. Μην απογοητευτούμε για τις καθημερινές πτώσεις. «Ου γαρ το πεσείν έστι χαλεπόν, αλλά το πεσόντα μη αναστήναι σατανικόν και ολέθριον» (Ιωάννης ο Νηστευτής). Ας προσφέρουμε στον Θεό «πνεύμα συντετριμμένον». Κι εκείνος που αγαπά τις συντετριμμένες και ταπεινωμένες καρδιές θα μας συγχωρέσει και θα μας ελευθερώσει από τον ζόφο της αμαρτίας.

Αδελφοί,

«Επί τω Θεώ ήλπισα» (Ψαλμ. νε΄ 12) διακηρύττει ο προφητάναξ Δαβίδ. Αυτά ας ψελλίζουμε κι εμείς στις ώρες των θλίψεων και των δοκιμασιών. Χωρίς την ελπίδα θα συντριβούμε. «Ει υπομένομεν και συμβασιλεύσομεν» (Β΄ Τιμοθ. β΄ 12). Με υπομονή, καρτερία και πίστη ας αγωνιζόμαστε και ας παρακαλούμε τον Θεό να μη μας αποστερεί τη θεία Χάρη Του.

Γεώργιος Σαββίδης