Πόσο κίτρινο θα αντέξουμε ακόμα;

Πόσο κίτρινο θα αντέξουμε ακόμα;

Του Άλκη Τζαφέρου

Τώρα που ο απόηχος από την καραντίνα αρχίζει να σβήνει είναι η στιγμή να πούμε ότι ορισμένα από τα άρθρα που διαβάσαμε στη διάρκεια της καραντίνας αξίζει να αποτελέσουν κάποια στιγμή μάθημα προς αποφυγήν στις σχολές δημοσιογραφίας. Μονομερής και προκατειλημμένη παρουσίαση της πραγματικότητας, καλλιέργεια του πανικού και συστράτευση ορισμένων αρθρογράφων προκειμένου να στερήσουν από τους συμπολίτες τους και τον αέρα που ανασαίνουν είναι τα φαινόμενα που με λύπη παρατηρήσαμε.

Ο κατάλληλος τρόπος να σκουπίζεται το ποτήρι

Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα και θα αποφύγω να αποκαλύψω τον συντάκτη καθώς σκοπός μου δεν είναι να βλάψω τον άνθρωπο, αλλά να αναδείξω μια παθογένεια ιδιαίτερα επικίνδυνη.

Στο μέσο λοιπόν της καραντίνας συντάκτης με ύφος ανθρώπου που ξέρει καλά το θέμα του στηλιτεύει την Εκκλησία που δεν προβαίνει σε άμεσες αλλαγές στον τρόπο μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας και μάλιστα προτείνει και λύση: Ο κατάλληλος τρόπος είναι να σκουπίζεται το ποτήρι μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού χείλους και να περιστρέφεται το ύφασμα μετά από κάθε χρήση!

Προσπαθούμε να καταλάβουμε τί εννοεί ο συντάκτης αφού τέτοια πρακτική θείας Κοινωνίας δεν εφαρμόζεται στους ορθοδόξους πιστούς. Μήπως αναφέρεται στον τρόπο που κοινωνούν οι ιερείς;

Η απορία μας λύνεται όταν διαβάζουμε σχετικό άρθρο που προφανώς αποτέλεσε την πηγή από την οποία αντέγραψε ο συντάκτης μας, μάλλον βιαστικά, το κείμενο. Το άλλο αυτό άρθρο αναφέρεται σε ιατρική έρευνα που έγινε σε ομολογίες του εξωτερικού και που δεν έχουν καμμία σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία μας!

Τί είδους δημοσιογραφία είναι αυτή που αναπαράγει πληροφορίες από το διαδίκτυο χωρίς βαθύτερη έρευνα για το αντικείμενο; Και επιπόλαια εντελώς προτείνει αλλαγές σε μια πρακτική χιλίων και περισσοτέρων χρόνων σε μια τόσο δύσκολη χρονική στιγμή για τον λαό μας;

Περί τρέλας

Από περιέργεια και μόνον αναζήτησα και άλλα άρθρα του ιδίου συντάκτου. Σε ένα αυτοβιογραφικό του κείμενο δηλώνει ότι είναι αντικοινωνικός και ότι μένει σε μια περιοχή της Ελλάδας μαζί με κάποιο συγκάτοικο και τυχαίνει να περνούν δύο εβδομάδες χωρίς να δουν άλλον άνθρωπο από επιλογή.

Λίγο παρακάτω ο ίδιος συντάκτης εξομολογείται ότι έκανε διάφορες new age ασκήσεις και συστήνει μία από αυτές, την Ηλιακή αναπνοή, στους αναγνώστες…

Εδώ πραγματικά απορεί κανείς για το αν έχει καν την ικανότητα ένας άνθρωπος που αντικειμενικά δεν είναι κοινωνικός από επιλογή, να προσεγγίσει το κορυφαίο κοινωνικό γεγονός που είναι η ζωή στην Εκκλησία και η μετοχή στην Θεία Κοινωνία.

Υπάρχουν κάποιοι ερημίτες άγιοι που μπορούν να το κάνουν, αλλά έχουν τρίψει προηγουμένως τα γόνατά τους προσευχόμενοι υπέρ όλης της κτίσεως.

Tα σκάγια παίρνουν και άλλους…

Αλλά ο συντάκτης δεν σταματάει να γράφει για την Θεία Κοινωνία για την οποία ελάχιστα γνωρίζει όπως είδαμε. Σε άλλο άρθρο του επιτίθεται σε έναν ηθοποιό που δήλωσε ότι δεν φοβάται να κοινωνήσει. Αναλαμβάνει ο συντάκτης να τον βάλει στη θέση του πολύ ευγενικά όπως ισχυρίζεται ή μήπως το αναφέρει ειρωνικά. Γράφει λοιπόν:

«Οταν ένα άτομο πάσχει από πλάνη αυτό λέγεται τρέλα. Όταν πολλά άτομα πάσχουν από πλάνη αυτό λέγεται θρησκεία».

Αν είχε εντρυφήσει λίγο στην ορθόδοξη γραμματεία, θα είχε ίσως πληροφορηθεί ότι η Ορθοδοξία δεν είναι άλλη μια θρησκεία. Οι θρησκείες είναι συστήματα που καταπιέζουν τον άνθρωπο. Η Ορθοδοξία είναι η βίωση της αποκεκαλυμμένης αλήθειας του Θεού μέσα στον κόσμο («Εγώ ειμί η Αλήθεια, η Οδός και η Ζωή»).

Αυτά για όσους πιστεύουν. Για όσους δεν πιστεύουν είναι απλά μια ακόμη «άποψη» και ως άποψη οφείλουμε να της φερόμαστε με σεβασμό.

Έχουμε πρόβλημα

Αναρωτιέμαι όμως κανείς πως λέγεται το είδος της δημοσιογραφίας όπου:

α) ο συντάκτης γράφει χωρίς να γνωρίζει το θέμα του παρά το γεγονός ότι είναι μέρος της διδακτέας σχολικής ύλης της χώρας όπου ζει.

β) ο συντάκτης αντιγράφει από ξένο άρθρο, χωρίς να παραθέτει την πηγή, εντελώς απρόσεκτα, ένα σχόλιο που δεν έχει σχέση με την Ελλαδική Εκκλησία και το κολλάει στην ελληνική πραγματικότητα παραπληροφορώντας το κοινό του;

γ) ο συντάκτης δεν κάνει έρευνα. Δεν κάνει καν τον κόπο να σηκώσει το τηλέφωνο και να ρωτήσει πέντε ιερείς ή ηγουμένους μοναστηριών αν η πρόταση που θα κάνει μπορεί να σταθεί. Ή όπως ανέφερα και παραπάνω να ρωτήσει μια γειτόνισσα, μια θεία, μια γιαγιά;

Και τελευταίο και σπουδαιότερο πώς λέγεται η δημοσιογραφία που μονοδρομεί την άποψη του αναγνώστη παραθέτοντας μία και μόνον άποψη και κάνοντας προτάσεις με άμεση πρακτική εφαρμογή τις οποίες δεν θέτει προηγουμένως σε αξιολόγηση από τους ενδιαφερόμενους ώστε να μπορούν τουλάχιστον να εκφράσουν την γνώμη τους για αυτά που τους περιμένουν.

Δεν υπάρχει στοιχειώδης αγωγή δημοκρατικής ευαισθησίας;

«Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα»!

Τι φταίει για όλα αυτά;

Λυπόμαστε που όλα αυτά μας πήγαν πολλά χρόνια πίσω τότε που ζούσαμε τον εφιάλτη του Αυριανισμού.

Υπάρχουν πολλοί και διάφοροι λόγοι που φαινόμενα σαν αυτά συμβαίνουν όλο και συχνότερα. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με τους λόγους που κάνουν τον δεδομένο συντάκτη να ασχολείται με τόση εμπάθεια με το θέμα του. Υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι

που ξεδίνουν χτυπώντας την Εκκλησία. Η Εκκλησία ως μάνα τρώει τα χτυπήματα και όταν οι άνθρωποι αυτοί μια μέρα καταρρέουν τους δένει τις πληγές και τους βάζει βάλσαμο.

Η αγκαλιά της Εκκλησίας δεν κλείνει ποτέ!

Είναι όμως σημαντικό όμως να αναλογιστούμε ως πολίτες πόσο «κίτρινο» είναι θεμιτό στην ενημέρωσή μας… Ας θυμηθούμε ότι η κίτρινη δημοσιογραφία της Αυριανής κατέληξε να καταπιεί τους ίδιους τους πολιτικούς που αρχικά στήριξε. Ανάμεσά τους ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μας είχε προειδοποιήσει όλους ο Μάνος Χατζηδάκης που από τους πρώτους είχε υποστεί την «ανθρωποφάγα» δημοσιογραφία νέου τύπου.

Ας μην δεχτούμε να γίνουμε θύματα αυτών των τακτικών. Ιδιαίτερα όταν τα βέλη τους χτυπούν την Εκκλησία!

Επίλογος:

Η Εκκλησία μας θα πρέπει ίσως να εξετάσει την δυνατότητα να εντάξει στα θέματα τα οποία συζητιώνται στις νεανικές της συνάξεις πως ξεχωρίζουμε την αλήθεια από το ψέμα σε ένα τόσο χαοτικό περιβάλλον πληροφόρησης.

enromiosini