Η σεξουαλική επανάσταση κατέλαβε την Εξουσία! ΜΑΚΡΟΝ: Πατέρας δεν σημαίνει και άνδρας!!!

Η σεξουαλική επανάσταση κατέλαβε την Εξουσία!

Συνέντευξη του φιλόσοφου Bertrand Vergely* στο Atlantico

Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

[Φαίνεται ότι μπήκαμε για τα καλά στο ζοφερό κλίμα του «1984» του Όργουελ. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την ψήφιση, και από τα δύο νομοθετικά σώματα της Γαλλίας, νόμου που επιτρέπει μοναχικές γυναίκες ή ζευγάρια λεσβίων να αποκτούν παιδιά αγνώστου πατρότητας; Πώς γίνεται να έχεις επικυρώσει τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού και από την άλλη να του στερείς τον πατέρα; Κοσμογονικές αλλαγές, αγαπητοί αναγνώστες. Η Ιστορία αλλάζει σελίδα. Με το θάνατο του πατέρα επέρχεται ο θάνατος της οικογένειας και ακολουθεί αυτός της κοινωνίας των ανθρώπων και του εναπομείναντος πολιτισμού. Και έχει πολύ μεγάλη σημασία ότι η έγκριση επιτεύχθηκε χάρις στις ψήφους της δεξιάς αντιπολίτευσης. Ο,τι περίπου έγινε και σε μας κατά το γάμο των ομοφυλοφίλων και την αλλαγή φύλου: Εθνική συναίνεση!

Ο επηρμένος άνθρωπος του Διαφωτισμού αλλάζει θέσμια, προαιώνιους κανόνες, γενετικούς νόμους, ανεβαίνει, μέσω της προηγμένης τεχνικής του, στην κορυφή του πύργου της Βαβέλ και λέει στο Θεό: «Εδώ, στη Γή, θεός είμαι εγώ και κάνω ό,τι θέλω». Ο δύστυχος, όχι μόνο δεν έχει γεύση της Αγίας Γραφής, αλλά ούτε των Ελλήνων τραγικών: την Υβρη ακολουθεί η Νέμεση…Ε.Δ.Ν.]

Η έναρξη ισχύος ενός τέτοιου νόμου οδηγεί σε μια πραγματική κοινωνική αλλαγή;

Bertrand Vergely: Για να καθησυχάσουν την κοινή γνώμη, οι υποστηρικτές της Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής (ΙΥΑ) εξηγούν ότι δεν θα αλλάξει τίποτα. Ας καθησυχάσουν οι ετεροφυλόφιλοι: ένας άνδρας και μια γυναίκα θα μπορούν να συνεχίσουν να κάνουν παιδιά.

Αν η ΙΥΑ για όλες δεν αλλάζει τίποτα, δεν βλέπουμε γιατί προτάθηκε ως νόμος και στη συνέχεια υιοθετήθηκε. Αν δεν αλλάζει τίποτα, δεν έπρεπε να γίνει νόμος. Αν πριν και μετά την ΙΥΑ είναι το ίδιο, ας επιστρέψουμε στο παρελθόν. Ας είμαστε σοβαροί. Η ΙΥΑ είναι προφανώς μια σημαντική αλλαγή για τρεις λόγους.

Ο πρώτος είναι ιδεολογικός. Εκείνοι που είχαν την ιδέα της ΙΥΑ για όλες θέλουν να αλλάξει ο κόσμος. Θέλουν να μην υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ ζευγαριών στο όνομα της πλήρους σεξουαλικής απελευθέρωσης. Ετερο, ομο,μπι, τρανς, μη δυαδικοί κλπ., όλες αυτές οι διακρίσεις πρέπει να εξαφανιστούν. Τίποτα δεν πρέπει να ορίζεται σαφώς ή να διαβαθμίζεται. Οι ταυτότητες πρέπει να μπορούν να είναι ρευστές, το κριτήριο της αξίας τώρα είναι η ελευθερία να μπορεί να είμαστε αυτό που θέλουμε, όπως αισθανόμαστε. Ο Μακρόν σε μία πρόσφατη ομιλία του υπενθύμισε ότι το σχέδιό του ήταν να δημιουργήσει έναν κόσμο όπου μπορούμε να ερωτευόμαστε "όποιον θέλουμε". Γι’ αυτό περιέλαβε την ΙΥΑ για όλες στο προεδρικό του πρόγραμμα. Το μαχητικό ομοφυλοφιλικό κίνημα συμφωνεί, ο ριζοσπαστικός φεμινισμός συμφωνεί. Ο υπερφιλελευθερισμός συμφωνεί. Όλοι θέλουν ΙΥΑ για όλες, επειδή όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο.

Ρήξη στην Ιστορία

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η ΙΥΑ για όλες είναι πραγματική, οντολογική αλλαγή και αφορά την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Δύο άντρες, δύο γυναίκες δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Είναι αδύνατο. Γι 'αυτό και δεν συνέβη ποτέ. Για να έχουμε παιδί, απαιτείται να υπάρχει ζευγάρι άνδρας-γυναίκα. Η απόδειξη: για να κάνουν παιδί, δύο γυναίκες χρειάζονται το σπέρμα ενός άνδρα. Τώρα, λοιπόν, με την ΙΥΑ για όλες, αυτή η απαραίτητη προϋπόθεση δεν είναι πλέον απαραίτητη. Το αδύνατο είναι εφικτό, αφού αναγνωρίζεται ότι δύο γυναίκες μπορούν να κάνουν παιδί. Καθώς ο δότης είναι σκιά, το ζευγάρι άνδρας-γυναίκα ως ζευγάρι –θεμέλιο της ζωής θάβεται. Η ανθρωπότητα δημιούργησε πολλά ψέμματα. Στην ιστορία της ανθρωπότητας, η ιδέα ότι δύο γυναίκες μπορούν να κάνουν παιδί θα είναι στο εξής μία από τις πιο απίστευτες φαντασιώσεις που εφευρέθηκαν ποτέ.

Ο τρίτος λόγος, τέλος, που κάνει την ΙΥΑ για όλες ριζική αλλαγή, είναι πολιτικός. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπαγορεύει τους νόμους του στη φύση. Δεν μπορεί να θέλει να οικοδομήσει κάτι χωρίς κανένα δεδομένο. Με μια λέξη, δεν είναι πανίσχυρος. Για να οικοδομήσουμε έναν ανθρώπινο κόσμο, χρειαζόμαστε έναν ορισμένο αριθμό προ-ανθρώπινων δεδομένων, σεβόμενοι τις υπάρχουσες ισορροπίες. Αυτό μπορούμε να το δούμε στο οικολογικό ζήτημα. Όταν ο άνθρωπος δεν σέβεται πλέον έναν ορισμένο αριθμό ισορροπιών, οι συνέπειες είναι καταστροφικές. Με την ΙΥΑ για όλες, έχουμε περάσει ένα όριο. Ο νομοθέτης πραγματοποίησε το μυστικό όνειρο της πολιτικής και, με αυτό, της ανθρώπινης αλαζονίας: να γίνει πανίσχυρος, διατάσσοντας τι θα είναι η φύση, χάρις στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ένα νόμο και μια τεχνική.

Θρίαμβος της φιλελεύθερης ιδεολογίας, εφεύρεση μιας χωρίς προηγούμενο μυθοπλασίας στην ιστορία της ανθρωπότητας, παντοδυναμία του νόμου και του νομοθέτη, αν αυτό δεν είναι ρήξη στην ιστορία της ανθρωπότητας, τι είναι;

Το παιδί; -πλαστικό!!!

Ο νομοθέτης επέλεξε την ισότητα μεταξύ ζευγαριών. Ποιοι είναι οι κίνδυνοι από το «παιδί χωρίς πατέρα»;

  Ένα παιδί χωρίς πατέρα: για τους υποστηρικτές της ΙΥΑ για όλες, αυτό δεν αποτελεί κίνδυνο. Ερωτηθείσα για αυτό το θέμα πριν από λίγα χρόνια, η Françoise Héritier έδωσε αυτή την απάντηση: "Το παιδί είναι πλαστικό. Θα προσαρμοστεί. " Αυτή η αυθάδης  και κυνική απάντηση αγνοεί τους τρεις κινδύνους που αντιμετωπίζει ένα παιδί χωρίς πατέρα: την οδύνη του παιδιού, το χάος με την πατρότητα και τη βία κατά του πατέρα και των ανδρών.

Εάν η γέννηση χωρίς πατέρα δεν ενέχει κανένα κίνδυνο, αυτό θα ήταν γνωστό. Και δεν θα βλέπαμε γιατί, γενιές ολόκληρες, τόσα πολλά παιδιά υπέφεραν από έλλειψη πατέρα και τόσα παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από το ότι δεν έχουν πατέρα. Όταν ακούμε τις ομιλίες των πολιτικών υπέρ της ΙΥΑ για όλες, μας περνάει σύγκρυο. Ζουν σε έναν κόσμο στον οποίο υπάρχει το παιδί; Προφανώς όχι, διαφορετικά, γνωρίζοντας ότι το να μην έχει πατέρα είναι μια από τις μεγαλύτερες δυστυχίες που μπορεί να έχει ένα παιδί, δεν θα ψήφιζαν την ΙΥΑ.

Η ζωή έρχεται μόνο από μια γυναίκα. Έρχεται από μια γυναίκα και έναν άνδρα, δηλαδή από το θηλυκό και το αρσενικό. Για να σχηματιστεί, ένα παιδί χρειάζεται και τους δύο. Για τον Ταοϊσμό, πρόκειται για συμπαντικό νόμο. Αν η ζωή περνά από τον δεκτικό πόλο της, που είναι το θηλυκό, περνά και μέσα από τον εκπεμπόμενο ρόλο της, δηλαδή το αρσενικό. Αν αφαιρέσουμε ένα από τα δύο στοιχεία, η ζωή δεν μπορεί να σχηματιστεί. Για το παιδί, το αρσενικό της ζωής είναι απαραίτητο, το αρσενικό που μεταδίδει μέσα από τη δική του μόνο ενέργεια πληροφορίες που μόνο του το θηλυκό δεν μπορεί να μεταδώσει. Στη ζωή του παιδιού, αυτή η ενέργεια περνάει από τη δύναμη και την εξουσία που το αρσενικό γνωρίζει να δίνει με έμφυτο τρόπο. Όταν η ενέργεια αυτή δεν υπάρχει, η δύναμη και η εξουσία τείνουν προς εξαφάνιση και το παιδί συνεχίζει να τις αναζητά για να καλύψει αυτή την έλλειψη. Αναρωτιόμαστε για τη βία των νέων. Ολότελα φυσιολογικό, αυτό που τόνισε πρόσφατα ένας ψυχαναλυτής: «Αφού δεν είχαν πατέρα να τους σταματήσει, ψάχνουν εκείνον που μια μέρα θα τους σταματήσει». Όπως ο Guy Corneau έγραψε: "Χωρίς πατέρα, αποτυχημένος ο γιος ". Ακόμη και αν η αγάπη μιας μητέρας ή δύο μητέρων είναι πραγματική, η γυναικεία παρουσία δεν αρκεί. Υπάρχουν φορές που ο άνδρας και ο πατέρας πρέπει να είναι παρόντες. Όταν δεν είναι παρόντες, δεν είναι χωρίς πόνο ότι η μόνη γυναίκα ή δύο γυναίκες πρέπει να παίζουν τον άνδρα και τον πατέρα. Για να είσαι πατέρας δεν αρκεί να το παίζεις πατέρας.

Ο θάνατος του πατέρα

Επιπλέον, η απουσία ενός πατέρα: το χάος στην πατρότητα. Δεν προερχόμαστε από το τίποτα. Προερχόμαστε από κάπου. Προερχόμαστε από τους γονείς μας και πίσω από αυτούς υπάρχει η σειρά των προγόνων μας, η οποία έχει τις ρίζες της στη μετάδοση της ζωής από γενιά σε γενιά για χιλιετίες. Μπορούμε λοιπόν έτσι να έχουμε την αίσθηση της σχέσης μας με τη δημιουργική δύναμη της ζωής, διότι, ως προς την πηγή αυτού που είμαστε, υπάρχει ένα πρόσωπο και όχι ένα κενό κουτί. Όταν αυτό το πρόσωπο απουσιάζει, αντί να προερχόμαστε από τη δημιουργική δύναμη της ζωής, προερχόμαστε από το τίποτα. Κάθε δικαίωμα θεμελιώθηκε στην ιδέα ότι ο άνθρωπος δεν προέρχεται από το τίποτα. Με ένα παιδί χωρίς πατέρα, κάθε δικαίωμα αμφισβητείται, καθώς δεν μπορεί πλέον να θεμελιώνεται σε μια προέλευση με πρόσωπο και όνομα λόγω ενός κενού στην πατρότητα.

Τέλος, με ένα παιδί ορφανό, τόση βία προς τον πατέρα και τους άνδρες. Ζούμε σε έναν κόσμο που, από την [γαλλική] Επανάσταση, σκότωσε το βασιλιά και σκότωσε το Θεό. Σήμερα έρχεται η σειρά του πατέρα, στον οποίο τώρα λέμε ότι δεν τον χρειαζόμαστε να κάνουμε παιδί και να το αναθρέψουμε. Το αποτέλεσμα θα το βρούμε μπροστά μας. Φτιάχνοντας έναν κόσμο με γιούς και κόρες χωρίς πατέρα, η δολοφονία του πατέρα δημιουργεί έναν κόσμο οργής, βίας και θλίψης. Η Γαλλία έχει τα πάντα για να είναι μια ευτυχισμένη χώρα, αλλά οι Γάλλοι έχουν κακό χαρακτήρα και είναι απαισιόδοξοι. Τίποτα το πιο φυσιολογικό: ψάχνουν έναν πατέρα και δεν μπορούν να τον βρουν γιατί τον σκότωσαν.

Το ορφανό παιδί είναι η θλίψη ενός κόσμου χωρίς πατέρα. Είναι επίσης η παγερή σκληρότητα ενός κόσμου χωρίς άνθρωπο. Η ΙΥΑ για όλες, δεν είναι ένα παιδί που κάνουν δύο. Είναι ένα παιδί που κάνει μια γυναίκα μόνη της με το σπέρμα ενός άγνωστου, ένα νοσοκομείο, ένας γιατρός και μια ιατρική τεχνική. Σε αυτόν τον τρόπο γέννησης της ζωής, τίποτα δεν είναι ανθρώπινο. Τα πάντα είναι παγερά, απάνθρωπα, απρόσωπα, τεχνικά, κυνικά. Είναι μια επιπλέον απανθρωπιά σε έναν όλο και πιο απάνθρωπο κόσμο.

H κατάληψη της εξουσίας

Παρακολουθούμε μια αποδόμηση όλων των υφιστάμενων όρων αναφοράς;

 Δεν παρακολουθούμε την αποδόμηση των όρων αναφοράς, αλλά το αποτέλεσμα αυτής της αποδόμησης.

Στη δεκαετία του εβδομήντα, οι μεγάλοι κήρυκες της αποδόμησης γκρέμισαν το Θεό βέβαια, την ηθική βέβαια, την οικογένεια βέβαια, αλλά και, κατά συνέπεια, την ίδια την έννοια του όρου αναφοράς και κατ’ επέκταση του νοήματος. Πράγματι, περιέργως, αυτά δεν είχαν ως αποτέλεσμα το χάος ή το φόβο, αλλά με μια νέα τάξη, εξαιρετικά αυταρχική. Αυτό που συνέβη το δείχνει η σεξουαλική απελευθέρωση.

         Στη δεκαετία του 1970, με την εμφάνισή της, η σεξουαλική απελευθέρωση, αφορούσε στα πάντα. Ανασυγκροτούμενη, πολιτικοποιείται επαναστατικά, επιδιώκοντας να είναι εντελώς περιθωριακή. Στη συνέχεια, στη δεκαετία του 2000, κάνει στροφή. Αποφασίζει να γίνει το σύστημα παίρνοντας την εξουσία, ενώ δέκα χρόνια νωρίτερα απέρριπτε με αϊδία την ίδια την ιδέα της. Σήμερα, αυτή η κατάληψη της εξουσίας είναι επιτυχία. Ενώ χθες απεχθανόταν την οικογένεια, σήμερα είναι αυτή η ίδια η απελευθέρωση που υπερασπίζεται αυτόν τον θεσμό ενεργοποιώντας την οικογενειακή ιδεολογία. Αυτή η ιστορία είναι εποικοδομητική. Δείχνει ότι, εξαρχής, η σεξουαλική απελευθέρωση πάντα ήθελε την εξουσία. Πάντα ονειρευόταν την τάξη, γιατί πάντα ονειρευόταν να είναι η εξουσία, η τάξη, με μια λέξη, ο όρος αναφοράς και το νόημα. Το βλέπουμε τώρα μπροστά μας. Η σεξουαλική απελευθέρωση δεν είναι αντίθετη με την οικογένεια και το παιδί αρκεί να ιδωθούν με το δικό της πρίσμα. Παιδαριώδης στάση. Ετσι συμπεριφέρονται οι έφηβοι. Αρχίζουν απορρίπτοντας τα πάντα. Στη συνέχεια, θέλουν να κατέχουν τα πάντα πριν ομολογήσουν ότι όντως θέλουν την εξουσία.

 *Ο Bertrand Vergely (γεν. 1953) είναι καθηγητής φιλοσοφίας. Διδάσκει και στο Ινστιτούτο Ορθόδοξης Θεολογίας του Αγίου Σεργίου στο Παρίσι. Στο τελευταίο έργο του Obscures lumières - La révolution interdite (2018), καταλογίζει στον Διαφωτισμό ότι δημιούργησε μια νέα ειδωλολατρία, αυτή του ολοκληρωμένου ανθρώπου, η οποία κατέληξε τον 18ο αιώνα στην Τρομοκρατία, τον 19ο στον Μηδενισμό και τον 20ό αιώνα στον Ολοκληρωτισμό (Ναζισμό-Κομμουνισμό).

ΜΑΚΡΟΝ: Πατέρας δεν σημαίνει και άνδρας!!!

της Αννι Ζενεβάρντ αντιπροέδρου της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης

Στο διάσημο μυθιστόρημα του 1984, ο Οργουελ προειδοποιούσε για ένα αυταρχικό σύστημα που θα χρησιμοποιούσε τη νέα γλώσσα (newspeak) και την αντίθετη λέξη ως ένα από τα μέσα της πολιτικής του:  «ο πόλεμος είναι η ειρήνη», «η ελευθερία είναι η δουλεία", "η άγνοια είναι δύναμη", κλπ. Εξήγησε την υπολανθάνουσα λογική ως εξής: "Παραποιήστε τη λέξη, καταργείστε την και το πράγμα θα εξαφανιστεί ". Τι θα συμβεί αν ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος σίγουρα έχει διαβάσει αυτό το βιβλίο, ήταν επίσης οπαδός αυτής της άρνησης της πραγματικότητας; Το ερώτημα μπορεί να τεθεί σοβαρά, μετά από όσα είπε πρόσφατα στο Προεδρικό Μέγαρο σε ένα γεύμα στο οποίο προσκλήθηκε, μεταξύ άλλων, και η Πασκάλ Μορινιέρ, πρόεδρος των καθολικών οικογενειακών ενώσεων.

Παρόλο που εκπλήσσει το παράδοξο της γιορτής της 30ής επετείου της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού με την «ταυτόχρονη» ψήφιση ενός νόμου για τη βιοηθική, το κυρίαρχο μέτρο του οποίου - η επέκταση της Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής (ΙΥΑ) σε ζευγάρια γυναικών - θα στερήσει ανεπανόρθωτα το παιδί από το στοιχειώδες δικαίωμα να έχει πατέρα και πατρικό κλάδο στο οικογενειακό δέντρο του, ο Εμμανουέλ Μακρόν ανταπαντά σ’ αυτήν με το ότι «ένας πατέρας δεν είναι απαραίτητα αρσενικός». Ας αφήσουμε τη χρήση του ουσιαστικού "αρσενικός", που ασφαλώς ταιριάζει καλύτερα στα ζώα παρά στην ανθρώπινη οικογένεια, για να περιοριστούμε στο βασικό θέμα: για να συμπίπτει η πολιτική του έστω κατά τι με την ιδέα που μπορούμε να έχουμε για τα δικαιώματα του παιδιού, ο Εμμανουέλ Μακρόν αποφάσισε να αρνηθεί το πραγματικό, να απελευθερωθεί από την πραγματικότητα.

Η γιαγιά, πατέρας!!!

Εάν, για τον Εμμανουέλ Μακρόν, ένας πατέρας δεν είναι αναγκαστικά ένας άνδρας, αυτό σημαίνει ότι μπορεί να είναι γυναίκα. Πρέπει να το επαναλαμβάνουμε για να συλλάβουμε τον  παραλογισμό της διατύπωσης: ο πατέρας μπορεί να είναι γυναίκα. Έτσι, το παιδί που γεννιέται από την Ιατρικώς Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή (ΙΥΑ) σε ένα ζευγάρι γυνακών δεν θα στερηθεί του πατέρα του: απλά, ο πατέρας του θα είναι γυναίκα. Κοιμηθείτε ήσυχα καλοί μου άνθρωποι, ο Πρόεδρος φροντίζει για σας, "η άγνοια είναι δύναμη"! Εάν το θέμα δεν ήταν τόσο σοβαρό, θα μπορούσαμε να γελάμε. Εντούτοις, αυτός ο διάσημος νόμος βιοηθικής που ανησυχεί τόσους, και σωστά, πολλούς διανοούμενους της δεξιάς και της αριστεράς, δύο χιλιάδες γιατρούς που υπέγραψαν ένα μανιφέστο και εκατοντάδες χιλιάδες Γάλλους που διαδηλώνουν κατά διαστήματα  και ειρηνικά, διαπνέεται από την άρνηση της πραγματικότητας. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση και η πλειοψηφία της - της οποίας η άρνηση να παρατείνει την άδεια πένθους για ανήλικα παιδιά, απέδειξε ότι στερείται  ελεύθερης βούλησης! - υιοθέτησε σε πρώτη ανάγνωση στην Εθνοσυνέλευση ένα κείμενο, το οποίο προβλέπει ότι δεν αρκεί να γεννήσει η μητέρα. Εάν η μητέρα δεν είναι αυτή που γεννά, δεν είναι πολύ περίεργο ότι ο πατέρας μπορεί να είναι γυναίκα.

Δεν είναι η κα Μπυζάν [υπουργός Υγείας], η οποία προφανώς είναι και οπαδός του Oργουελ, που υποστηρίζει, χωρίς να αστειεύεται, ότι πατέρας μπορεί να είναι και  "η γιαγιά"; Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι η κα Ντυμπόστ, εισηγήτρια του νομοσχεδίου, δήλωσε αγέρωχη "Δεν πιστεύω ότι  ενδιαφέρεται το παιδί για το ποιος κινεί τη διαδικασία δημιουργίας πατρότητας".

Μπροστά σε αυτή την προσπάθεια χειραγώγησης, κάτι που μας  επιτρέπει να πιστεύουμε ότι υποκρύπτονται εκλογικά κίνητρα, ας ξαναπούμε κάποιες βασικές αλήθειες. Ναι, είναι προς το συμφέρον του παιδιού να έχει πατέρα και ένας νόμος που σκοπεύει να του τον στερήσει εσκεμμένα είναι άδικος. Ναι, ένας πατέρας είναι αναγκαστικά άνδρας, ακριβώς όπως μια μητέρα είναι απαραιτήτως γυναίκα και ένας νόμος που θα υπονοούσε ότι διακηρύσσει το αντίθετο χαρακτηρίζεται παράλογος. Ναι, η γυναίκα πρέπει να είναι σε θέση να στηρίξει τη μητρότητά της απέναντι στο παιδί που γεννήθηκε από το μοναδικό, φυσιολογικό γεγονός του τοκετού χωρίς να χρειάζεται να επιτελέσει οποιαδήποτε άλλη διαδικασία και ένας νόμος που θα υποστήριζε το αντίθετο θα ήταν καταπιεστικός νόμος. Σε θέματα πατρότητας, όπως και σε πολλά άλλα θέματα, πρέπει να υπενθυμίσουμε τη φράση του Αλμπέρ Καμύ: "όταν ονοματίζουμε ανακριβώς τα πράγματα προσθέτουμε δεινά στον κόσμο. Όταν δεν τα κατονομάζουμε αυτά (τα δεινά), αρνούμαστε την ανθρώπινη υπόστασή μας".

https://www.lefigaro.fr/vox/societe/un-pere-n-est-pas-forcement-un-male-quand-les-partisans-de-la-pma-congedient-le-reel-20200203

Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος