«Ἡ ἀλληγορία τοῦ ἀπορριμματοφόρου»

Μιά μέρα βρισκόμουν σέ ἕνα ταξί καί πήγαινα στό ἀεροδρόμιο. Τό ταξί προχωροῦσε στήν δεξιά λωρίδα τοῦ δρόμου, ὅταν ξαφνικά ἕνα μαῦρο αὐτοκίνητο πετάχτηκε ἀπό ἕνα χῶρο στάθμευσης ἀκριβῶς μπροστά μας. Ὁ ὁδηγός τοῦ ταξί πάτησε τό φρένο, γλίστρησε καί κατάφερε νά μήν χτυπήσει τό ἄλλο αὐτοκίνητο γιά λίγα μόλις ἑκατοστά.

Ὁ ὁδηγός τοῦ ἄλλου αὐτοκινήτου κούνησε τό κεφάλι του καί ἄρχισε νά μᾶς φωνάζει. Ὁ δικός  μου ὁδηγός ἁπλῶς τοῦ χαμογέλασε καί τόν χαιρέτισε. Ἦταν πολύ φιλικός ἀπέναντί του. Ἔτσι τόν ρώτησα: «Γιατί τό ἔκανες αὐτό; Αὐτός ὁ τύπος παραλίγο νά καταστρέψει τό αὐτοκίνητό του καί νά μᾶς στείλει στό νοσοκομεῖο!». Τότε ἐκεῖνος μέ δίδαξε κάτι πού σήμερα πλέον ὀνομάζω «Ἡ ἀλληγορία τοῦ ἀπορριμματοφόρου».

Ὁ ὁδηγός μοῦ ἐξήγησε ὅτι πολλοί ἄνθρωποι μοιάζουν μέ ἀπορριμματοφόρα. Περιφέρονται γεμάτοι σκουπίδια, γεμάτοι πίκρα, θυμό καί ἀπογοήτευση. Καθώς τά σκουπίδια τους γίνονται ὅλο καί περισσότερα, χρειάζονται ἕνα μέρος νά τά πετάξουν καί μερικές φορές αὐτό τό μέρος μπορεῖ νά εἶστε κι ἐσεῖς. Μήν τό πάρετε ὅμως προσωπικά, ἁπλῶς χαμογελάστε τους, χαιρετίστε τους, εὐχηθεῖτε τους νά εἶναι καλά καί φύγετε.

Δέν ἀξίζει νά κουβαλάτε τά δικά τους σκουπίδια καί νά τά ἐξαπλώνετε καί σέ ἄλλους ἀνθρώπους στήν δουλειά σας, στήν οἰκογένειά σας ἤ καί σέ ἀγνώστους.

Περιοδικό «Σταγόνες πίστεως» Ἱ. Μητρ. Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου-Ἱ. Μητροπ. Ἀλεξανδρουπόλεως -από  Πηνελόπη της Ιθάκης