Με λόγια απλά

Με λόγια απλά

του Απόστολου Σαραντίδη

            Εν όψει της έκτακτης σύγκλησης της Ιεραρχίας της Ελλάδος για τη λεγόμενη αγία και μεγάλη σύνοδο αλλά και της αγωνίας πολλών ορθοδόξων πιστών και της σύγχυσης που επικρατεί, κυρίως στο διαδίκτυο από αντικρουόμενα πολλές φορές σχόλια και αντιπαραθέσεις που κάθε άλλο παρά λύση δίνουν στο πρόβλημα που δημιούργησε το Φανάρι με τη συνεπικουρία του ξένου παράγοντα, ιδίως του αμερικανικού, γράφονται τα παρακάτω σε μια προσπάθεια αν μη τι άλλο να συνοψίσει σε μια τουλάχιστον κοινή συνισταμένη η οποία να προκύπτει απευθείας από την Ορθόδοξη παράδοση και δη τη βιωτή αγίων μορφών διαχρονικά, τα αυτονοήτως αυτονόητα.

            Πρόσφατα, σε διάλεξη γνωστού και σεβαστού δογματολόγου καθηγητή, αφού καταδείχτηκε με σαφήνεια ο αντορθόδοξος χαρακτήρας της «συνόδου» με την ξεδιάντροπα προδοτική συνεισφορά μεμονωμένων επισκόπων, που με τον καλό λογισμό ας πούμε ότι δεν αντιλαμβάνονται ακόμη τι κάνουν, κατέληξε ότι τα Μυστήρια ακόμη και από αιρετικό κληρικό εξακολουθούν να παραμένουν έγκυρα εκτός αν αυτός καταδικαστεί επίσημα και τελεσίδικα από Οικουμενική ή τοπική Σύνοδο. Ως παράδειγμα ανέφερε τον Άρειο που μετά από την καταδίκη του έπαυσε να ανήκει στο Σώμα της Εκκλησίας. Συνεπώς, και στη σημερινή φάση και προς αποφυγή σχισμάτων, οι πιστοί να παραμείνουν εντός Εκκλησίας προς αποφυγή σχίσματος, δεν υπάρχει πρόβλημα με τα Μυστήρια στα οποία συμμετέχουν αλλά επιπρόσθετα να διαμαρτύρονται έντονα προς τους επισκόπους τους για τον Οικουμενισμό ώστε με την πίεση οι τελευταίοι να αποφασίσουν να συνέλθει νέα σύνοδος η οποία να απορρίψει τις αποφάσεις της Κρήτης και να βάλει τα πράγματα με ορθόδοξο τρόπο στη θέση τους. Όσο για την αποτείχιση που σκέπτονται ή και έχουν προχωρήσει κάποιοι, αυτό κατά την άποψή του, ναι μεν είναι θέμα συνειδήσεως αλλά είναι μια άκρως πνευματικά σοβαρή ενέργεια που πέρα από την τόλμη χρειάζεται και ο απαραίτητος φωτισμός του Αγίου Πνεύματος και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Το παράδειγμα που αναφέρθη ήταν του Αγίου Μάξιμου του Ομολογητή.

            Σωστά όλα αυτά με μια πρώτη ανάγνωση αλλά η πρώτη παρατήρηση που θα μπορούσε να γίνει είναι ότι το σχίσμα εκκλησιαστικά αναφέρεται σε διοικητικού περιεχομένου διαφορά και όχι δογματική. Τότε ομιλούμε για αίρεση. Δεύτερον, αν δεν συγκληθεί άμεσα Σύνοδος για να καταδικάσει αίρεση, αν αυτή είναι κατεγνωσμένη από έναν έστω άγιο, αυτό είναι αρκετό για τον πιστό ώστε να απομακρύνεται από αυτήν ενημερώνοντας και τους υπόλοιπους για να προστατευθούν. Τρίτον, η λεγόμενη αποτείχιση αφορά αιρετικούς που με τις πράξεις και τα λόγια τους δυνάμει έχουν μείνει εκτός τειχών Εκκλησίας και όχι τους πιστούς που δεν κοινωνούν μαζί τους. Όσοι πιστοί δεν κοινωνούν με αιρετικούς, παραμένουν εντός. Τέταρτον, η αναμονή με την προσμονή νέας Συνόδου ανήκει στον χώρο της οικονομίας αλλά ποτέ η οικονομία δεν συνιστά κανόνα. Ο ΙΕ΄ Κανόνας της Πρωτοδευτέρας και άλλοι είναι σαφέστατος ως προς το δογματικό μέρος,  της Πίστεως δηλαδή. Πέμπτον, εκούσια αποδοχή διαστρεβλωμένου δόγματος, άλλη πίστη δηλαδή, όταν έχει καταδειχτεί το ψεύδος, δεν απαλλάσσει τον παραμένοντα σε αυτήν και δεν αποτελεί οδόν σωτηρίας. Έκτον, όποιος δεν αντιδρά σε κατεγνωσμένη αίρεση, κοινωνεί έμμεσα με αυτή άσχετα αν διατηρεί μέσα του ορθόδοξα φρονήματα διότι στερεί τον ανύποπτο αδελφό του Χριστιανό από τη σωτήρια ενημέρωση. Στο Δίκαιο λέγεται, «ενδεχόμενος δόλος». Έβδομο και κατά τη γνώμη μας σπουδαιότερο: ο συνειδησιακά αποφασισμένος κληρικός να διακόψει εκκλησιαστική κοινωνία με επίσκοπο ο οποίος κοινωνεί με αιρετικό ή δεν αντιδρά στις ενέργειές του, έχει άμεση σχέση με την κοινωνία που έχει ο πρώτος με το Άγιο Πνεύμα όπως ορθά ανεφέρθη. Μόνο που αυτή η κοινωνία όταν γίνεται δια θεοπτίας μέσω των ακτίστων ενεργειών του Υψίστου, καθαρά εμπειρικά και όχι διανοητικά, όπως διασώζονται μαρτυρίες στην ορθόδοξη παράδοσή μας, τα πράγματα για αυτόν είναι τελειωμένα. Σε αυτή την κατάσταση του φωτισμού, ό,τι και να του κάνουν, ακόμη και να του κομματιάσουν το σώμα, είναι αδύνατο να υποχωρήσει διότι αυτό που βιώνει ούτε μπορεί να μας το εκφράσει με το πεπερασμένο γλωσσικό του ιδίωμα, ούτε ποτέ θα συμβιβαστεί με τις αρχές του κόσμου τούτου αλλά και είναι τόσο γλυκύ και υπερβατικό ώστε να μη διακόψει την κοινωνία με το παν, το πάνυ ακριβές.

            Οι πιστοί, λαϊκοί και κληρικοί που δεν έχουμε την απαραίτητη κάθαρση της καρδιάς για να φθάσουμε σε ανάλογες καταστάσεις, νομιμοποιούμεθα εκκλησιαστικά να ακολουθούμε και να μιμούμεθα τέτοιες μορφές; Η απάντηση είναι πέρα για πέρα θετική, διότι με το βάπτισμα η Θεία Χάρις επενεργεί με τον τρόπο που το Άγιον Πνεύμα θέλει να επιτρέπει στον πιστό να αντιλαμβάνεται πράγματα που άλλοι βαπτισμένοι δεν μπορούν. Γράφει δια τούτο ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ότι μπορούν να θεολογούν και αυτοί που δεν είναι άγιοι, και μάλιστα μπορούν να θεολογούν με βεβαιότητα, «όχι ακολουθώντας στοχασμούς, αλλά θεόλεκτα λόγια». Τον λόγο δεν τον γνωρίζουμε. Έχει άμεση σχέση όμως με τη Δόξα της Αγίας Τριάδος και είναι μέγιστη βλασφημία άκριτα να καταφερόμαστε εναντίον σύγχρονων αλλά και παλαιών Ομολογητών της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας.