Περί των ακραίων που ταλαιπωρούν την Εκκλησία

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΚΡΑΙΩΝ  ΠΟΥ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Του   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Πολλοί αναφέρονται τούτες τις μέρες σε φανατισμούς, φονταμεταλισμούς και ακρότητες, σχετικά με τις αποφάσεις της Συνόδου στο Κολυμπάρι της Κρήτης.  Κυρίως οι χαρακτηρισμοί που αποδίδονταν σε φανατισμό και φονταμενταλισμό, αφορούσαν την αδιάκριτη ομαδοποίηση των ακραίων που κατέληγαν σε απαράδεκτο υβρεολόγιο και εκείνων που επέμεναν στην Ορθόδοξη θεολογική ακρίβεια.  Αυτή η εμπαθής ταύτιση όσων κατέφευγαν σε υβριστικές ακρότητες, με τους επιμένοντες στην Ορθόδοξη θεολογική ακρίβεια, γινόταν από την άλλη ακρότητα, τους εκφραστές δηλαδή του ολισθαίνοντος οικουμενισμού.  Είναι γεγονός ότι αποτελούν  ακρότητες και οι εκπτώσεις σε θέματα Ορθοδοξίας.

Είναι τα δύο άκρα για τα οποία μίλησε ο Άγιος Παΐσιος.  «Τα δύο άκρα πάντα ταλαιπωρούν την Μητέρα Εκκλησία», όπως έλεγε χαρακτηριστικά.  Αν παρατηρήσει κανείς το ‘’είδος’’ των χαρακτηρισμών που ακατάσχετα χρησιμοποιήθηκε στις μέρες τούτες, θα αντιληφθεί τι σημαίνει ακρότητα.

Όταν χρειάστηκε ο Άγιος Παΐσιος να ομολογήσει την Ορθόδοξη Πίστη του, δεν φείσθηκε να χρησιμοποιήσει και αυστηρές εκφράσεις για τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα (που στις μέρες μας και για την πράξη του αυτή ‘’μεγάλο οραματιστή’’ τον χαρακτήρισαν), όπως το  «αγάπησε μια κοσμική γυναίκα», στη γνωστή επιστολή προς τον Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο. Απόδειξη ότι η επιστολή αυτή δεν ήταν τούτο ολίσθημα ακρότητας από μέρους του Αγίου Παϊσίου, αποτελεί και το γεγονός ότι στην ίδια αυτή επιστολή ο Άγιος, μίλησε και για τους υποπίπτοντες σε ακρότητες.  Επιπρόσθετα με αυτά ο Άγιος Παΐσιος ομιλεί με περισσή αγάπη για τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα.  Αυτό εξάλλου απαιτεί το κάλλος της εν αληθεία αγάπης.

Αντί επιλόγου θα δανειστώ αυτό που ανάφερε ο Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης σε  κείμενό του που επιγράφεται ‘’Σκέψεις περί της συμμετοχής των Ορθοδόξων εις την Οικουμενικήν κίνησιν και το Π.Σ.Ε.’’ : «Οι Ορθόδοξοι οικουμενισταί επιθυμούν σφόδρα τους διαλόγους μετά των ετεροδόξων όχι όμως και μετά των Ορθοδόξων.  Προς αποκλεισμόν των διαφωνούντων Ορθοδόξων προς τα οικουμενιστικά των ανοίγματα, τους χαρακτηρίζουν ως φανατικούς ή φονταμεταλιστάς, προκειμένου να τους θέσουν εκτός μάχης.  Λησμονούν όμως ότι φανατικοί δεν είναι μόνον οι ακραίοι αντιοικουμενισταί, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον αντιοικουμενισμόν για να αποκτήσουν οπαδούς, αλλά και οι ακραίοι οικουμενισταί, εφόσον με ολοκληρωτικόν πνεύμα  προσπαθούν να επιβάλουν τας ατομικάς των απόψεις επί της Εκκλησίας, αδιαφορούντες εάν έπωνται τοις Αγίοις Πατράσι και εάν εκφράζουν την συνείδησιν της Εκκλησίας.  Τα αντίθετα άκρα ως γνωστόν συναντώνται και αποτελούν τας δύο όψεις του ιδίου νομίσματος»*.  Θα επαναλάβω τον λόγο του Αγίου Παϊσίου, ότι «τα δύο άκρα πάντα ταλαιπωρούν την Μητέρα Εκκλησία».

*Περιοδικό ‘’Όσιος Γρηγόριος’’ – Ετήσια έκδοσις της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου όρους, αρ. 38