Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Πολιτισμὸς χωρὶς Θεόν

Πολιτισμὸς χωρὶς Θεόν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ἐκεῖνο πού διαφθείρει τόν ἄνθρωπο καί τοῦ ἀφαιρεῖ τή δυνατότητα νά βρίσκεται κοντά στό Θεό, ἔχοντας ὡς πυξίδα πορείας τίς ἐντολές του; Προφανῶς εἶναι ὁ λεγόµενος πολιτι- σµός , πού δέν ἐµπνέεται ἀπό τό Θεό καί ὑπηρετεῖ τά πάθη τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ἐπίδρασή του εἶναι µεγάλη, γεγονός πού συµβάλλει στήν ἀποκτήνωσή του. Ὁ πολιτισµός αὐτός εἶναι κυρίαρχος στή ζωή µας καί κανένας δέν µπορεῖ νά τόν ἀµφισβητήσει, χωρίς νά θε- ωρηθεῖ σκοταδιστής. Κανένας ὅµως δέν µᾶς διαβεβαιώνει ὅτι οἱ ἄνθρωποι τοῦ πνεύµατος καί τῆς τέχνης εἶναι καλλιεργηµένοι καί ἀνώτεροι, ἀπαλλαγµένοι ἀπό τά πάθη καί τή σαρκολατρία καί ἀποτελοῦν παραδείγµατα πρός µίµηση. Τό ἀντίθετο θά ἔλεγα. Ὅταν ὑπηρετοῦν τόν ἄθεο πολιτισµό καί προβάλλουν τά πιό χυδαῖα καί ἐπιβλαβῆ, γιατί πρέπει νά τούς ἀναγνωρίσουµε ὅτι µέ τό ἔργο τους συµβάλλουν στήν παιδεία καί τήν ψυχαγωγία τοῦ λαοῦ; Γιατί ἀκόµη νά τούς ἀναγνωρίσουµε τήν ἀπόλυτη ἐλευθερία δράσης, ὅταν οἱ ἴδιοι δέν ἀναγνωρίζουν στούς ἄλλους παρόµοια ἐλευθερία; Γιατί οἱ ἴδιοι µποροῦν νά προβάλουν τά πιό προκλητικά καί ἀπαράδεκτα καί ἡ Ἐκκλησία δέν πρέπει νά τούς ἀµφισβητεῖ, προβάλλοντας τίς δικές της ἠθικές ἀρχές καί τό χριστιανικό πολιτισµό, πού δέν µπορεῖ νά συγκριθεῖ µέ τόν χωρίς Θεό πολιτισµό; Γιατί νά χειροκροτήσουµε τόν ἀναιδῆ ἠθοποιό, τόν ἐµπαθῆ συγγραφέα, τόν ἐπηρµένο τραγουδιστή καί τόν περήφανο ζωγράφο, πού νοµίζουν ὅτι ὑπερέχουν ὅλων τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καί τά ἔργα τους ἔχουν µοναδική ἀξία καί πρέπει ὅλοι νά ὑποκλινόµαστε µπροστά τους;

Ὁ πολιτισµός πού δέν ἐµπνέεται ἀπό τό Θεό εἶναι ὁ µεγάλος διώκτης τῆς Ἐκκλησίας καί αὐτό πρέπει ἰδιαίτερα νά τό προσέχουµε. Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιµίροβιτς ἦταν πολύ αὐστηρός σ᾿ αὐτόν τόν πολιτισµό καί τόν θεωροῦσε νέα εἰδωλολατρία. Ἔλεγε: «∆έν εἶναι καθόλου παράξενο, ἐάν ἡ Ἐκκλησία γράψει µιά προσευχή γιά προστασία ἀπό τόν πολιτισµό, µέ τήν ἔννοια ὅτι ὁ πολιτισµός χωρίς τό Θεό ἀποτελεῖ ἄθροισµα ὅλων τῶν κακιῶν. Τέτοια προσευχή ὄχι µόνο θά εἶναι ἀναγκαία, ἀλλά νοµίζω πώς καλό θά ἦταν νά ὁρίσουµε µία ἐπί- σηµη ἡµέρα ἀργίας, κατά τήν ὁποία ὅλος ὁ λαός µαζί µέ τούς ἡγέτες του θά προσεύχεται στό Θεό νά τόν σώσει ἀπό τόν πολιτισµό χωρίς Θεό. Ἐπειδή ὁ πολιτισµός εἶναι ἡ καινούργια µορφή ἀθεΐας, ἡ καινούργια εἰδωλολατρία» (Μέσα ἀπό τό παράθυρο τῆς φυλακῆς. Μηνύµατα στό λαό, Θεσ/νίκη 2012, σελ. 48).

Ὁ ἄθεος πολιτισµός στή ἐποχή µας προσπαθεῖ νά πάρει τή θέση τοῦ Θεοῦ στή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Νά ρυθµίζει αὐτός καί νά διαµορφώνει ἕνα ἦθος µή χριστιανικό, µιά νοοτροπία ἀγέλης, ὅπου ὅλοι θά εἶναι τυφλοί ὀπαδοί, χωρίς πνευµατικές ἀναζητήσεις καί δίχως τήν παραµικρή ἀναφορά στό Θεό. Γι᾿ αὐτό χρειάζεται ἀδιαφορία ἀπέναντι στίς ποικίλες ἐκδηλώσεις πού διοργανώνονται καί τίς ἐκκωφαντικές διαφηµίσεις πού ἀκατάπαυστα ἀκούγονται, ἰδιαίτερα τούς θερινοὺς µῆνες.

Ορθόδοξος Τύπος, 11/12/2015