4 Σεπ 2015

Εκθειάζοντας την Παπική οικουμενιστική κοινότητα Taizé



Στα πλαίσια των εορτασμών για την τριπλἠ επέτειο της Παπικής οικουμενιστικής κοινότητας Ταιζέ : 100 χρόνια από τη γέννηση του αδελφού Ροζέ (1915), δέκα χρόνια μετά την κοίμησή του (16 Αυγούστου 2005) και 75 χρόνια από την ίδρυση της κοινότητας (1940) πραγματοποιήθηκε  Διεθνές Θεολογικό Συμπόσιο με θέμα «Η συμβολή του αδελφού Ροζέ στη θεολογική σκέψη»  Taizé 30 Αυγ. – 6 Σεπτ. 2015. Ακολουθεί η εισήγηση  καθηγήτριας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ Δήμητρας Κούκουρα. Δείτε μια ακόμα συμμετοχή της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ  ΕΔΩ
Το μήνυμα του Ταιζέ στους νέους
Της καθηγήτριας του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ Δήμητρας Κούκουρα
Το μήνυμα
«Αδελφέ Ροζέ, εάν έχετε το κλειδί για να μεταδίδετε την πίστη στους νέους, να μου το πήτε!». Του απάντησα: «Θα ήθελα πολύ να είχα αυτό το κλειδί, αλλά δεν το είχα ποτέ ούτε θα το αποκτήσω. Στο Ταιζέ δεν έχουμε μέθοδο, για να μεταδίδουμε την πίστη». Ο διάλογος είναι ανάμεσα στον Πάπα Παύλο Στ’ και τον ιδρυτή της κοινότητας του Ταιζέ[1]. Ο Ποντίφικας είχε ιδιαίτερη ευαισθησία για την ποιμαντική των νέων. Τον Δεκέμβριο του 1972 στο πλαίσιο μιας ειδικής ακρόασης που του παρεχώρησε στο Βατικανό, καθώς επίσης και στην τράπεζα που ακολούθησε, το ερώτημα προς τον συνομιλητή του ήταν σταθερό: «πώς θα κατανοήσουμε τη νοοτροπία των νέων της εποχής μας, χωρίς να την απορρίψουμε;» Η απάντηση του αδελφού Ροζέ προς τον υψηλό συνομιλητή του ήταν καταφατική και συγχρόνως αποφατική. Το μήνυμα είναι η πίστη. Η μέθοδος απροσδιόριστη, το κλειδί ανύπαρκτο.

Η πίστη στον Ιησού Χριστό διατρέχει όλες τις σελίδες των βιβλίων  του αδ. Ροζέ[2], όπου με μία αφοπλιστική απλότητα αναφέρεται στην προσωπική του πορεία προς τον Χριστό από τα παιδικά του χρόνια, τη ζωή της προσευχής και την άνευ όρων εμπιστοσύνη στον Ιησού. Όμως, όπως ο ίδιος σημειώνει, η απλότητα της καρδιάς πρέπει να εξωτερικεύεται, για να γνωρίζουν οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι ότι υπάρχει ελπίδα και νόημα στη ζωή. Αυτή η πεποίθησή του προσδιόρισε και την αποστολή που επέλεξε για τον ίδιο και την αδελφότητα που τον ακολούθησε: άνοιγμα προς τους νέους για να τους ακούσουν και να μοιραστούν μαζί τους τη χαρά και τη  βεβαιότητα της ἐν ἡμῖν παρουσίας του Θεού.
Επισημαίνει χαρακτηριστικά: «Οι νέοι έρχονται και μας ρωτούν: πού θα βρω νόημα στη ζωή μου; Άλλοι προχωρούν περισσότερο και ζητούν να μάθουν: τί ζητάει ο Θεός από μένα; Ποιο είναι το κάλεσμά του για μένα;»
Όπως διαφαίνεται από τα κείμενά του, ο ίδιος τους ακούει με υπομονή, προσοχή και σεβασμό. Τους απαντά με τα λόγια του Χριστού. Τις περισσότερες φορές τα παραφράζει με δικά του απέριττα σχόλια που επιβεβαιώνουν την αλήθειά τους, όπως και ο ίδιος τη βιώνει.  Σπανιότερα παραπέμπει σε αυτούσια βιβλικά χωρία. Οι απαντήσεις του είναι λακωνικές, βέβαιες, χωρίς περιθώρια δισταγμών:
«Εκείνο που σου ζητάει ο Θεός είναι να τον αγαπήσεις και να εμπιστευθείς τον Ιησού. Ο Θεός μας γνωρίζει πριν από εμάς έστω και αν εμείς τον αγνοούμε.  Μας περιμένει, έστω και αν η πίστη μας είναι αναιμική. Το φως του ανάστατος Ιησού υπάρχει μέσα μας, έστω και αν εμείς δεν το συνειδητοποιούμε».
«Μην κοιτάτε πίσω όσα λάθη κι αν έχετε κάνει. Ο Θεός δεν είναι βασανιστής. Δεν είναι τιμωρός αλλά σωτήρας. Είναι αγάπη, συγγνώμη και εμπιστοσύνη».
Το μήνυμά του είναι η απεριόριστη εμπιστοσύνη σ’ έναν Θεό οικείο, που ενοικεί μέσα σε κάθε άνθρωπο, που αγαπά συγχωρεί και διαρκώς περιμένει να τον συνειδητοποιήσει και να τον αποδεχτεί. Θεό συγχρόνως και άνθρωπο σταυρωμένο και αναστημένο, που φωτίζει με το φως της Αναστάσεως κάθε άνθρωπο. Το μόνο που χρειάζεται είναι η ανταπόκριση στο κάλεσμά του.
 Το ύφος
«Δεν χρειάζονται πολλές επεξηγήσεις. Λίγα λόγια αρκούν». Πρόκειται για σαφή σύντομη δήλωση του αδελφού Ροζέ, η οποία ταιριάζει και με το γενικότερο  γλωσσικό του ύφος. Είναι λιτό με οικείο λεξιλόγιο και μικρές παρατακτικές προτάσεις. Είναι απλό, ανεπιτήδευτο και αληθινό. Όπως ταιριάζει στον λόγο της αλήθειας, η οποία από τη φύση της είναι απλή και δεν χρειάζεται σοφίσματα για να γίνει πειστική[3]. Το γλωσσικό ύφος έχει προσωπικό χαρακτήρα και ταυτίζεται με τον ίδιο τον άνθρωπο[4]. Ο αδελφός έχει απλότητα καρδίας (Εφ.6,5, Β’Κορ 11,3) και γι αυτό τα λόγια του είναι απλά. Αναβλύζουν απ’ ευθείας από την εσωτερική του ειρήνη και τη βεβαιότητα της παρουσίας του Ιησού.  Ο ίδιος γράφει: δεν έχω ετοιμαστεί για να μιλώ μπροστά σε δημόσια ακροατήρια. Γι αυτό προτίμησα να μιλώ με την καρδιά.
Η μέθοδος
Η καρδιά  όμως δεν είναι μία ευκαταφρόνητη επιλογή επικοινωνίας. Στα βιβλικά κείμενα και στην πατερική γραμματεία η καρδιά είναι ο κατ’ εξοχήν δέκτης και μεταδότης της παρουσίας του Θεού. Ο Χριστός μακαρίζει τους καθαρούς τη καρδία, διότι αυτοί θα δουν τον Θεό. Βεβαίως η γνώση του Θεού «πρόσωπον προς πρόσωπον» επιφυλάσσεται για τα έσχατα, εφόσον τώρα προσεγγίζεται  «δι’ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι (Κορ. Α΄ 13,12).  Παρ’ όλα αυτά, όσοι τον αγάπησαν εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της διανοίας τους, αξιώνονται να τον βιώνουν μέσα στην ύπαρξή τους στη διάρκεια του πρόσκαιρου βίου τους. Ο Θεός φανερώνεται σε εκείνους που τον εκζητούν και τους χαρίζει το φως του, ώστε με αυτό να μπορούν να αντικρύζουν το φως της δικής του αναστημένης παρουσίας. Όμως, όταν οι πράοι και ταπεινοί τη καρδία (Μτ. 11,29) αξιώνονται να δέχονται αυτή την πρόγευση της ουράνιας βασιλείας, δεν κρατούν τη δωρεά για τον εαυτό τους, αλλά τη μοιράζονται με τους εγγύς και τους μακράν. Δίνουν την αδιάψευστη μαρτυρία του Θεού, που ανέστησε τον Κύριο Ιησού και θα αναστήσει και όλους εμάς δια του Ιησού και θα μας παρουσιάσει μπροστά του (Β’Κορ. 4,14).
Οι δωρεές του Αγίου Πνεύματος, η  αγάπη του, το έλεός του, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, η χαρά, η πραότητα, η ελπίδα, βλαστάνουν στα εύφορα εδάφη της απλότητας που έχουν καλλιεργηθεί με την προσευχή, τη μετάνοια, την ταπείνωση και την ανύστακτη μέριμνα για τους ελάχιστους αδελφούς του Κυρίου. Καρποφορούν στους πεινώντες και διψώντες τη δικαιοσύνη (Μτ. 5.6), οι οποίοι από το περίσσευμά τους τις μεταδίδουν στην καρδιά εκείνων που τις αναζητούν. Τις μεταφέρουν με σύντομες λέξεις και προτάσεις, απλές στο άκουσμα βαρυσήμαντες στο περιεχόμενο, κατάφορτες από την προσωπική εμπειρία του νοήματός τους. Πρόκειται για την κατά χάριν βίωση της δόξας του θεού, την αληθινή θεολογία που είναι δοξολογία[5]. Όποιος όμως έχει δεχτεί παρόμοιο θησαυρό αυτομάτως τον μοιράζεται, για να πολλαπλασιαστεί το τάλαντο και να πληθαίνουν όσοι  «δέχονται τον φωτισμό του θεού και γνωρίζουν τη δόξα του στο πρόσωπο του Χριστού» (Β’Κορ, 4,6).
Η απάντηση του αδελφού  Ροζέ στον Πάπα Παύλο Στ’ ήταν αληθινή. Στο Ταιζέ δεν εφαρμόζεται μία συγκεκριμένη μέθοδος, για να πιστέψουν οι νέοι. Δεν υιοθετείται κάποιο σύστημα, για να διδάσκονται οι νέοι τους τρόπους που διερευνάται ένα αντικείμενο γνώσης. Ούτε επαληθεύονται τα συμπεράσματα μιας νοητικής διεργασίας με το πείραμα, την παρατήρηση ή τον ορθό λόγο.
Στο Ταιζέ οι νέοι δεν οδηγούνται να γνωρίσουν τον Θεό με τη λογική τους. Δεν καλούνται να ασκούν τις νοητικές τους ικανότητες και να επινοούν λογικά  επιχειρήματα για να αποδείξουν την ύπαρξη του Θεού. Αυτή η οδός είναι αξιόλογη, διότι στοχεύει στην μέγιστη απόδοση της ανθρώπινης νόησης, που αναζητεί να ερμηνεύσει το μυστήριο του Θεού. Ανέδειξε διανοούμενους, στοχαστές, φιλοσόφους, όμως ποτέ δεν προσέγγισε τον Θεό. Διότι όσο και αν είναι το μεγαλείο της λογικής, άλλο τόσο είναι συνταρακτική η διαχρονική διαπίστωση ότι «Ἄπειρον τό θεῖον καί ἀκατάληπτον· καί τοῦτο μόνον αὐτοῦ καταληπτόν, ἡ ἀπειρία καί ἀκαταληψία»[6]
Ο νους ανήκει στην κτιστή πεπερασμένη δημιουργία, ως εκ τούτου δεν έχει καμία δυνατότητα να συλλάβει τον Θεό που είναι άκτιστος, άχρονος, αχώρητος, απερινόητος, αναλλοίωτος. Και η ανθρώπινη καρδιά είναι επίσης κτιστή. Έχει όμως το προνόμιο, όταν είναι απλή και καθαρή από την αλαζονεία και την εγωπάθεια,  να δέχεται ευκολότερα τις άκτιστες δωρεές του Αγίου Πνεύματος που είναι μεθεκτές για τους ανθρώπους κατά χάριν.
Η λέξη «μέθοδος», όπως και η «μεθοδολογία» που παράγεται από αυτή, δεν έχει μόνον μία σημασία, που συναντάται στις Φυσικές και Ανθρωπιστικές επιστήμες.
Ο αδ. Ροζέ δεν δίδαξε σε σπουδαστήρια, δεν έγραψε συγγράμματα Συστηματικής Θεολογίας, δεν ασχολήθηκε με την επεξεργασία των λογικών επιχειρημάτων που κατά καιρούς επιστρατεύθηκαν ως μέσα πειθούς και αλαζονικής αυτάρκειας για την ύπαρξη του Θεού. Ο ίδιος ακολούθησε τους μοναστικούς κανόνες των αναχωρητών της Ανατολής και τη δική τους μεθοδολογία τους. Οι ίδιοι αναδείχτηκαν καθηγητές της ερήμου, πραγματικοί θεολόγοι, καθώς έδωσαν την προτεραιότητα στον Θεό να τους μιλήσει και να τους φανερωθεί. Προσεύχονται, ασκούνται, απομακρύνονται από όλα όσα τους αποσπούν από την προσήλωσή τους στον Θεό και σιωπούν, για να ακούσουν τη φωνή του μέσα στην ύπαρξή τους, στο μεγαλείο της φύσης, στους πάσχοντες ανθρώπους.
Και στη συνέχεια, όταν έρχεται η ώρα, όσα ο Θεός τους αποκαλύπτει τα μεταδίδουν με τον ανθρώπινο λόγο και τα ανθρώπινα έργα[7]. Αυτό όμως που μεταδίδεται είναι η πνευματική τους εμπειρία εξ αποκαλύψεως και όχι το κατόρθωμα της δικής τους  πεπερασμένης νοητικής επεξεργασίας[8].
Οι αγωγοί  μεταφοράς του μηνύματος
Το μήνυμα στο Ταιζέ είναι η μαρτυρία του ζώντος Θεού που ενοικεί μέσα στον κάθε άνθρωπο και το κάλεσμα των νέων να τον αναζητήσουν και να του εμπιστευθούν τη ζωή τους. Μεταφέρεται με ποικίλους τρόπους. Πρωτίστως  με τον προφορικό απλό λόγο του ιδρυτή και των μελών της κοινότητας που εμπνεύσθηκαν από το παράδειγμά του. Είναι λόγος που απαντά σε ερωτήματα και ανησυχίες και έχει δυσανάλογο μήκος και έκταση, αν συγκριθεί με  όσα πολλά ο κάθε αδελφός στο Ταιζέ ακούει από τους νεαρούς συνομιλητές του. Ή τώρα πλέον διαβάζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πρόκειται για μία επιτυχή μέθοδο ποιμαντικής προσέγγισης, εφόσον οι νέοι εκείνο που επιθυμούν είναι πρώτα να μιλήσουν σε κάποιον, ο οποίος θα διαθέσει αποκλειστικό χρόνο για να τους ακούσει. Οι ίδιοι τον ακούνε στη συνέχεια.
Το μήνυμα μεταδίδεται με την ομαδική προσευχή, τη θεία κοινωνία[9] και τους ύμνους της κοινότητας, που επενδύουν το απλό της μήνυμα με εξίσου απλή μελωδία, η οποία εύκολα προσλαμβάνεται. Το αποτέλεσμα είναι οι σύντομοι ύμνοι και το περιεχόμενό τους να διαδίδονται σε όλα τα μέρη της γης και να ψάλλοντα από χείλη αναρίθμητων ανθρώπων σε πολλές γλώσσες.  Ακόμη και η νεκρή πλέον λατινική γλώσσα ζωντανεύει και γίνεται άλλοτε κάλεσμα, για να δοξασθεί ο Θεός “Laudate omnes gentes, laudate Dominum”  και άλλοτε υπενθύμιση για τους πάσχοντες, με τους οποίους ταυτίζεται ο Θεός της αγάπης και του ελέους: “ubi caritas et amor, Deus ibi est”.
Το μήνυμα μεταφέρεται με το χαμόγελο, την ευγένεια, την προθυμία, την κατανόηση των μελών της κοινότητας. Κυρίως με τη συνέπειά τους στις μοναχικές τους υποσχέσεις και στη διακονία που ανέλαβαν να προσφέρουν στη νεολαία, ώστε να γίνονται κοινωνοί της θείας δόξης. Βεβαίως τα μαζικά μέσα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μεταφέρουν το μήνυμά τους σε ακόμη περισσότερους αποδέκτες. Με τον τρόπο αυτό, εκτός από εκείνους που ήδη έχουν διαμείνει στην κοινότητα και μεταφέρουν τις εμπειρίες τους σε άλλους, προσελκύονται ακόμη περισσότεροι, για να την επισκεφτούν από κοντά και να ακούσουν μία ενδιαφέρουσα, ίσως κατ’ αρχάς, πρόταση ζωής.
Οι αποδέκτες
Ανάμεσα στις χιλιάδες των νέων που επισκέπτονται κάθε χρόνο την κοινότητα ή συμμετέχουν στις ετήσιες πολυπληθέστατες συνάξεις προσευχής της σε μεγάλες πόλεις στις πέντε ηπείρους την περίοδο των Χριστουγέννων, υπάρχουν οι παλαιότεροι φίλοι που ξεκίνησαν τη γνωριμία τους με τον Χριστό στην κοινότητα και παρέμειναν συνδεδεμένοι μαζί της. Υπάρχουν εκείνοι που αναζητούν έναν δείκτη πορείας στη ζωή τους και μία ουσιαστική απάντηση για τους νεανικούς προβληματισμούς τους. Αυτοί που είναι περαστικοί και διερχόμενοι, που όμως φεύγουν προβληματιζόμενοι για την πίστη. Υπάρχουν και  οι νέοι που είναι συνειδητά μέλη της εκκλησίας και της χριστιανικής παράδοσης στην οποία ανήκουν και ευχαρίστως συμμετέχουν στα εβδομαδιαία προγράμματα φιλοξενίας διαχριστιανικού χαρακτήρα. Η μελέτη της Αγίας Γραφής, οι καθορισμένες ώρες του «ασματικού τυπικού[10]», οι συζητήσεις με τους αδελφούς της κοινότητας  διευκολύνουν τη γνωριμία με άλλους συνομήλικους, καλλιεργούν τη φιλία, διευρύνουν τους ορίζοντές τους και τους αφυπνίζουν για το χρέος της κοινής χριστιανικής μαρτυρίας στον σύγχρονο κόσμο.
Γνωριμία, προσέγγιση και φιλία στη νεανική ηλικία είναι μία πολύτιμη επένδυση  για την προώθηση των επισήμων διμερών και πολυμερών διαλόγων ανάμεσα στις χριστιανικές παραδόσεις, που  στοχεύουν  στην προσέγγιση των Χριστιανών και την ποθητή εκπλήρωση της αρχιερατικής προσευχής του Ιησού( Ιω, 17.21).
Άλλωστε και πριν από μισό αιώνα ο ιστορικός διάλογος που εγκαινιάστηκε από τους κορυφαίους Προκαθημένους της Ρώμης και της Κωνσταντινουπόλεως Πάπα Παύλο Στ’ και Αθηναγόρα Α’ στον ίδιο στόχο στηρίχτηκε: τη γνωριμία, την προσέγγιση και τη φιλία. Μονολεκτικά στην αγάπη.
Η απλότητα, η αλήθεια και η καλοσύνη είναι αυτό που ζητούν και οι νέοι  στο βάθος της καρδιάς τους, καθώς όλοι οι φλοιοί του εγκεφάλου τους δέχονται διαρκώς καταιγισμό εικόνων και πληροφοριών, από τις ατέλειωτες ώρες στον κυβερνοχώρο, μέσα στη μοναξιά της δήθεν επικοινωνίας. Η νεανική τους ορμή για να αλλάξουν τον κόσμο όχι σπάνια διαψεύδεται από την υποκρισία των ισχυρών της γης και ακόμη συχνότερα  η επανάστασή τους πνίγεται από το αμείλικτο συμφέρον των ισχυρών. Γι αυτό ψάχνουν την ειλικρίνεια, τη χαρά και επί τέλους κάτι που να το δουν ότι είναι αληθινό στο πρόσωπο εκείνων που το βιώνουν.
Το κλειδί
Στο Ταιζέ δεν έχουν το κλειδί, για να ανοίξουν την καρδιά των νέων και να τους μεταφέρουν την πίστη. Έχουν μοναστική συνέπεια , προσευχή, καλοσύνη, γνώση του σύγχρονου κόσμου, αγάπη, χαμόγελο, κατανόηση, διάθεση για να ακούσουν και να συνομιλήσουν. Αυτά όλα εκπέμπονται σε  ένα μήκος κύματος που συντονίζεται με  τις πιο λεπτές χορδές της νεανικής καρδιάς και την κάνουν να πάλλεται, ώστε  από μόνη της να ανοίγει.
[1] Fr. Roger, de Taizé, Pressens-tu un bonheur ? Ateliers et presses de Taizé, 2005, p. 120-121.
[2] See Les sources de Taizé (2001), Dieu ne peut qu’aimer (2001), Pressens-tu un bonheur, (2005), passim.
[3] «ἁπλοῦς μῦθος τῆς ἀληθείας ἔφυ»,  Ευριπίδου, Φοίνισσες 470.
[4] « Le style est l’homme même », Buffon, Discours sur le style (1795). 
[5] Νικολάου Νησιώτη, Η θεολογία ως επιστήμη και ως υμνολογία, Σύναξη 37, Ιανουάριος-Μάρτιος 1991, σελ. 5-9
[6] (Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις ἀκριβής Ὀρθοδόξου πίστεως)
[7] Για τη διπλή μεθοδολογία των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας, την αποφατική και την καταφατική, βλέπε Νίκου Ματσούκα, Δογματική και Συμβολική Θεολογίας Β’,  Εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη, 1999.
[8] users.auth.gr/martzelo/index.files/docs/62.doc
[9] Για τους Ορθοδόξους νεαρούς επισκέπτες η θεία λειτουργία τελείται σε Ορθόδοξο ναό από παρεπιδημούντες Ορθοδόξους ιερείς
[10] Αναλογική χρήση του όρου. Εννοούνται προσευχές σε τακτές ώρες της ημέρα με κύριο χαρακτηριστικό αδόμενους ψαλμούς.
Δείτε και:
Δείτε  σχετικά και:
-Οικουμενιστική συνάντηση νέων της κοινότητας Ταιζέ στη Μόσχαhttp://aktines.blogspot.gr/2011/04/blog-post_7097.html
-Φωτογραφίες από την επίσκεψη της Ρωμαιοκαθολικής οικουμενιστικής κοινότητας Ταιζέ στην Κωνσταντινούποληhttp://aktines.blogspot.gr/2013/01/blog-post_231.html
-Το επικίνδυνο των οικουμενιστικών “παραινέσεων” του Ολιβιέ Κλεμάν, για την οικουμενιστική «κοινότητα Taizé» στη Γαλλία.http://aktines.blogspot.gr/2014/11/taize.html
-Οικουμενιστική συνάντηση νέων στο Στρασβούργο (Φωτογραφίες)http://aktines.blogspot.gr/2014/02/blog-post_8034.html

-Συμμετοχή φοιτητών με προτροπή καθηγήτριας του Α.Π.Θ στην Ευρωπαϊκή Συνάντηση Νέων της Ρωμαιοκαθολικής οικουμενιστικής κοινότητας Ταιζέ http://aktines.blogspot.gr/2015/01/blog-post_134.html

10 σχόλια:

Ηλιάδης Σάββας είπε...

Δεν την γνωρίζουμε την κυρία,αλλά δε θα `ναι προφανώς Ορθόδοξη. Άρα μπορεί να λέει ό,τι θέλει για τους δικούς της. Να τους επαινεί, αερολογώντας για αγάπες και λουλούδια, για γλυκόλογα και τραγουδάκια,αφού εκεί κατάντησε η πίστη τους.Εμείς οι Ορθόδοξοι δεν έχουμε σχέση μ` αυτά και δε μας ενδιαφέρουν.Έχουμε τους αγίους μας, απλανείς οδηγούς στη ζωή μας. Αυτό ας το προσέξουμε πολύ καλά. Όλα τα άλλα είναι παγίδες. Όλοι αυτοί ψάχνονται, για να ξεγελάσουν τον εαυτό τους, αλλά να πάρουν στο λαιμό τους και άλλες ψυχές με παραμυθάκια και γλυκόλογα επικίνδυνα και με "σεσοφισμένους μύθους" της ακαδημαϊκής θεολογίας και των "περγαμηνών" τους.Και αντί να αναζητήσουν τον επανευαγγελισμό, επιμένουν στις πλάνες τους.Να επανευαγγελιστούν, αλλά στην όντως Αλήθεια της Ανατολικής Ορθόδοξης Καθολικής Αποστολικής Εκκλησίας.

Ανώνυμος είπε...

Αυτή η κυρία έχει ξεφύγει " για τα καλά".
Προπαγανδίζει ανοικτά και χωρίς προσχήματα υπέρ της οικουμενιστικής κοινότητας Ταιζέ και παρασύρει , με τον τρόπο της, τα νέα παιδιά, ανυποψίαστα ως επί το πλείστον, στη συμμετοχή τους στη συγκεκριμένη οικουμενιστική σφηκοφωλιά με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται για την πνευματική τους πορεία αλλά και για την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία τους.
Αποτελεί κατάντημα ολκής κάποιοι καθηγητές Θεολογίας και δη πανεπιστημιακοί να προπαγανδίζουν υπέρ του οικουμενισμού με τέτοιο και τόσο ωμό τρόπο.

Ανώνυμος είπε...

ΤΙ ΛΕΕΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΔΡΑ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΚΥΡΙΑ ΚΟΥΚΟΥΡΑ;

Ανώνυμος είπε...

Γνωρίζω σώφρονες και ευσεβείς πνευματικούς που ή διστάζουν να προτρέψουν ή αποτρέπουν τα πνευματικά τους παιδιά απ τη σπουδή της Θεολογίας όπως αυτή διδάσκεται σήμερα στις "θεολογικές" σχολές.
Προφανώς θεωρούν ότι υφίσταται σοβαρός κίνδυνος πνευματικής ζημίας και βλάβης για τα νέα αυτά παιδιά εάν επιλέξουν να σπουδάσουν την επιστήμη της Θεολογίας και τούτο γιατί η τελευταία έχει παραμορφωθεί και αλλοιωθεί στα χείλη και τις γραφίδες προφεσσόρων τινών οι οποίοι τις ιδεοληψίες τους λανσάρουν σαν γνήσια θεολογικές και εκκλησιαστικές θέσεις.
Όψεις και εκφάνσεις αυτής της παραμορφώσεως και αλλοιώσεως της γνήσιας Θεολογίας αποτελούν, κατά τη γνώμη μου, ο οικουμενισμός, ο φιλελευθερισμός,ο ορθολογισμός, η "πολιτική ορθότητα", ο ζηζιουλισμός, ο γιανναρισμός-"ερωτοθεολογία", η "μεταπατερική-συναφειακή θεολογία" κ.ο.κ.
Το λυπηρό και εξόχως ανησυχητικό, εν προκειμένω, είναι η στάση της ποιμαίνουσας Εκκλησίας απέναντι στο εκφυλιστικό αυτό φαινόμενο.
Πολλά μέλη της Εκκλησίας, κληρικοί και λαικοί, φοιτούν και αποφοιτούν απ τις κατ όνομα και καθ υπόθεσιν, ουχί δε και πράγματι "θεολογικές" σχολές. Κάποιοι εξ αυτών ποιμαίνουν ή και θα ποιμάνουν το εμπιστευθέν αυτοίς ποίμνιο.
Πώς όμως θα εξασκήσουν την ποιμαντική τους διακονία κατά τρόπο ορθό και ψυχωφελή για το λογικό τους ποίμνιο όταν αυτοί θα διατελούν δέσμιοι ολεθρίων απόψεων, θέσεων και αντιλήψεων;
Θα το οδηγήσουν άραγε στον εύδιο και ακύμαντο λιμένα της Ανω Βασιλείας ή σε οδούς σκολιάς και διεστραμμένας;
Θα διδάξουν ανόθευτη τη δογματική και ηθική διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας ή θα διολισθήσουν σε επικίνδυνες ατραπούς νοθεύσεως και αλλοιώσεως της αγιογραφικής, αγιοπατερικής και ιεροκανονικής παραδόσεως και διδαχής;
Αλλά και οι λαικοί θεολόγοι θα καταστούν πράγματο θεολόγοι ή θολολόγοι; Θα διδάξουν θεολογία ή ορθολογισμό΄, φιλοσοφικό στοχασμό και σχετικοποίηση της Αληθείας;
Τι να πούμε αδελφοί! Ο Κύριος να φωτίσει τους νέους μας που σκέπτονται να σπουδάσουν Θεολογία τι να πράξουν, τι είναι πιο ωφέλιμο για την ψυχή τους!
Λ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Λοιπόν, μάθαμε από Ακαδημαϊκού στόματος, το εξής «Έχουν μοναστική συνέπεια , προσευχή, καλοσύνη, γνώση του σύγχρονου κόσμου, αγάπη, χαμόγελο, κατανόηση, διάθεση για να ακούσουν και να συνομιλήσουν.» ,για  τον τόπο θεομαχίας με το ονομα  «Ταϊζέ», όπου εκεί,  οι εξ Ορθοδοξίας λατινολάγνοι θεομαχούν ευθέως, καθώς παραβαίνουν την εντολή του Θεού, «ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε»  Β’  Κορ. 6,17
Οι άνθρωποι της λατινικής ειδωλολατρικής αγέλης, ίσως να έχουν ότι μας λέγουν οι λατινολάγνοι των Ορθοδόξων, αλλά δεν έχουν Θεό.
Εφόσον ομολογούν Χριστό θεώσαντα κτιστώς το δεσποτικό πρόσλημα , ομολογούν ΕΙΔΩΛΟ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δεν έχουν τον Υιό και επομένως δεν  έχουν ουδέ τον Πατέρα και βεβαίως δεν έχουν μήτε το άγιο Πνεύμα.
 Μία καθηγήτρια Πανεπιστιμιακής θεολογικής σχολής, υποχρεούται να το γνωρίζει αυτό.
Όμως το ερώτημα δεν είναι εάν  γνωρίζει τον λατινισμό της κτιστής θεώσεως του Χριστού ως Ορθόδοξος καθηγήτρια της θεολογίας.
Το ερώτημα είναι εάν το πιστεύει η ιδία, καθώς δεν αφορίζεται η ιδία από τους ειδωλολατρούντες λατίνους, συμφώνως της Κυριακής εντολής.
Είτε θα  εκφράζει την προσωπικήν της ακηδία, είτε την θεωρεί μη εφαρμοστέα, καθώς ενδεχομένως ομοπιστεί μετά των Λατίνων.
Η Περγάμεια Ακαδημαϊκή (αλλά και θρησκευτική)  λατινολάγνος πίστη εις την κτιστήν ενέργεια της αγάπης  του Θεού Πατρός,
«Love may be common to all three persons of the Trinity, but it is by no means uncaused; it is 'the love of the Father' (2 Cor. 13.13} that is expressed in the economy as the χάρις ; of Jesus Christ and the κοινωνια of the Holy Spirit (2Cor.13.13) Cf. the pertinent remarks of C. Gunton, Act and Being, 2002, p.140»[1]
 
Η αγαπη μπορει να είναι κοινη σε όλα τα τρια προσωπα της Τριαδος, αλλα δεν είναι με κανενα τροπο αναιτιως· είναι η «αγαπη του Πατρος» Β’ Κορ.13.13 η οποια εκφραζεται στην οικονομια ως η χαρις · του Ιησου Χριστου και η κοινωνια του αγιου Πνευμαρος (β΄ Κορ. 13.13) , βλεπε τα καθαρως αποφασιστικης σημασιας  σχολια του of C. Gunton, Act and Being, 2002, p.140
 
ως παράγωντος θεογονίας, « love is not psychological but ontological, i.e., not a feeling but generating hypostasis»[2]
 
 επιτρέπει την επερώτηση της, εάν η ίδια ομολογεί μεν, τα της Ορθοδόξου πίστεως, αναθεματίζει δε, ότι αναθεματίζει η Ορθοδοξία.
Εκ της θρησκευτικής ιστορίας δε μανθάνωμεν το τότε αζημίωτο της λατινολαγνείας, κατά την σύνοδο της Φλωρεντίας,
‘..ᾖσαν τινες τῶν ἀρχιερέων ἐν τῳ ὑπογράφειν λέγοντες, Οὐχ ὑπογράφομεν, ἐὰν [μὴ] τὸ ἱκανὸν ἡμῖν τῆς προσόδου παράσχοιτε. Οἱδὲ  ἕδιδον, και ἐβάπτετο κάλαμος, ὑπὲρ ἀριθμὸν γὰρ ᾖσαν τὰ δαπανηθέντα εἰς αὑτοὺς νομίσματα, και τὰ ἐν χερσὶ μετρηθέντα ἐκάστου τῶν Πατρῶν. Εἶτα μεταμελήθεντες οὐδὲ τὰ ἀργυρίᾳ μετέστρεψαν.’ [3]
Φοβούμαστε διά το αληθές του επαναλαμβανομένου της Ιστορίας.
Βεβαίως σήμερον, η υλική αμοιβή έχει πλέον συνταξιοδοτηθεί.
Ουδείς των Ορθοδόξων , προφανώς συμπεριλαμβανομένων και των εξ Ορθοδοξαις λατινολάγνων, έχει χρείαν λατινικού χρήματος και ουδείς το επιθημεί.
Η ηθική αμοιβή επί της εμπράκτου λατινολαγνείας διακατέχει αναφισβητήτως το όλον θέμα.
Το παράδειγμα της σημερινής Ισκαριωτικης αμοιβής το δίδει ο τότε Μητροπολίτης Κιέβου Ισίδωρος, ο οποίος απλώς εξόμωσε προς Καρδιναλοποίησιν.
 
[1] Communion and Otherness: Further Studies in Personhood and the Church [John Zizioulas, Paul McPartlan, Rowan Williams] t&t Clark, 2007 σελ 154
[2] Communion and Otherness: Further Studies in Personhood and the Church [John Zizioulas, Paul McPartlan, Rowan Williams] t&t Clark, 2007 σελ 173
[3] PG 157,1014BC

Ανώνυμος είπε...

ΑΙΣΧΟΣ! ΑΙΣΧΟΣ! ΑΙΣΧΟΣ!

Ανώνυμος είπε...

η συγκεκριμμενη κυρια λυπαμαι επεσα απο τα συνεφα εκκλησιαζεται και κοινωνει τακτικοτατα στη μητροπολη

Ανώνυμος είπε...

Εκκλησιάζεται Ορθοδόξως, ομολογεί παππικώς.
Η νέα μόδα της γκλαμουριάς.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της πνευματικής σχιζοφρένειας, Ανώνυμε 3:21. Το διατύπωσες πολύ ωραία με δυο λόγια.Δεν τακτοποιούνται όμως έτσι τα ατακτοποίητα. Τι κρίμα! Είναι και δασκάλα. Αλλά ο Θεός θα φυλάξει τους καλοπροαίρετους μαθητές της. Τα λόγια της θα πηγαίνουν στον αέρα. Στο βρόντο, που λέει και ο λαός.

Ανώνυμος είπε...

ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΙΣΧΟΣ ΜΑΖΙ!

Oι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η φωτογραφία μου
Για επικοινωνία : Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: aktinesblogspot@gmail.com