Κυριακή Των Μυροφόρων - Ο εωθινός Ύμνος των Μυροφόρων

Ο εωθινός Ύμνος των Μυροφόρων

«Τα δάκρυά τους, Ύμνο Εωθινό τα έκαναν και τα προσέφεραν στον Κύριο, οι Μυροφόρες γυναίκες. Κρατώντας ευωδιαστά αρώματα, έφτασαν στο μνήμα του Σωτήρα, όρθρου βαθέως, ανυπομονώντας να μοσχοβολήσουν το άχραντο Του σώμα. Μια σκέψη μόνο βασάνιζε την ψυχή τους: ποιος θα αποκυλήσει τον λίθο από την είσοδο του μνημείου; Μα το μνήμα της φθοράς αδύναμο να σκλαβώσει τον αρχηγό της ζωής ανοιχτό, κενό υποδέχεται τις μυροφόρες. Λευκοφόρος Άγγελος τις προϋπαντά και τον επινίκιο ύμνο της ζωής κατά του θανάτου ψάλλει. «Τον Ιησού, τον Ναζαρηνό τον εσταυρωμένο ζητάτε; Αναστήθηκε ως Θεός, δεν βρίσκεται εδώ». Κι εκείνες ευθείς έτρεξαν  προς τους μαθητές του Χριστού, για να μοιραστούν το χαρμόσυνο άγγελμα. Και ο χορός των μαθητών μαζί με τις μυροφόρες αγάλλεται με μια φωνή, και όλοι μαζί κοινή γιορτή τελούμε, δοξάζοντας και τιμώντας την Ανάσταση του Κυρίου».

Όλοι πλέον, και μείς  μαζί με τις μυροφόρες, είδαμε το κενό μνημείο, συναντήσαμε τον λευκοφόρο άγγελο και ακούσαμε το χαρμόσυνο άγγελμα ότι ανέστη ο Κύριος, τον είδαμε στον κήπο να συνομιλεί με την Μαρία και  συμφάγαμε από «ιχθύος οπτού μέρος και από μελισσίου κηρίου», συμπορευθήκαμε μαζί Του προς Εμμαούς και μας εξηγούσε τις γραφές, και τέλος με τον Θωμά τον αγγίξαμε  και βιώσαμε το μεγαλείο της Ανάστασης. Και αυτή η άμεση επαφή με το χρονικό της Ανάστασης απεγκλώβισε την σκέψη μας από τα πρόσκαιρα και την έστρεψε προς τα ουράνια,  διάπλατα εκχέοντας το ανέσπερο φως της Αναστάσεως Χριστού, φωτίζοντας τα απύθμενα και αβυσσαλέα βάθη των εσκοτισμένων ψυχών μας. «Αυτή την φαεινή και υπέρλαμπρο ημέρα, την ολόφωτο χάρη, κατά την οποία φανερώθηκε στους μαθητές ο Κύριος καθημερινά μεγαλύνουμε».

Η πασχάλια επαναληπτική λατρευτική  αναφορά μας στα θαυμαστά γεγονότα που έλαβαν χώρα τότε «όρθρου βαθέως» δεν είναι μόνο μια απλή ανάμνηση μιας κοσμοϊστορικής υπέρβασης  «του ζοφερού χειμώνα της αμαρτίας» και της τυραννικής και δραματικής απολυτότητας του θανάτου, αλλά άμεση μετοχή στο καθολικό Μυστήριο της σωτηρίας, που αποκαλύφθηκε κι ενεργήθηκε στον ιστορικό χώρο με το θαύμα της σάρκωσης του Λόγου του Θεού, τη θυσία του Σταυρού και τη δόξα της Ανάστασης Του.

Η ιστορική περιγραφή και η επανάληψη αυτής μέσω των ευαγγελικών και αποστολικών αναγνωσμάτων του Τριωδίου των Ρόδων, όσο και των τροπαρίων και των ύμνων είναι η ωραία πύλη, δια της οποίας πρέπει να διαβούμε, για να εισχωρήσουμε, όσο μας είναι δυνατό, στο απροσπέλαστο μυστήριο της θείας οικονομίας, της σωτηριώδους εκδήλωσης της  θείας αγάπης και στη θριαμβευτική σκύλευση της αμαρτίας και του θανάτου.

Συνηγμένοι όλοι «ο έγκριτος της Εκκλησίας λαός» στην πασχάλια λειτουργία μας, προσπαθούμε να περιγράψουμε το ανερμήνευτο γεγονός της εγέρσεως. Να ζήσουμε σαν αιώνια σημερινή πραγματικότητα την Ανάσταση, την βασιλίδα των ωρών, την λαμπροφόρα ημέρα και να ανθοφορήσουμε και να καρποφορήσουμε,  μέσα στην χαρά και στην ελευθερία της δόξας των τέκνων του Θεού. Σαν εκκλησία, σαν σώμα Χριστού, όλοι εμείς που «νυν ιδόντες ου βλεφάροις αλλά καρδίας πόθω» τον παμβασιλέα Χριστό, ζούμε αυτό το ανέφελο κι αβασίλευτο σήμερα  της λαμπροφόρας μέρας, δεν τερματίζουμε τον πανηγυρισμό. Και δεν παύουμε να πίνουμε από τον ευφρόσυνο κρατήρα των δωρημάτων της και των εσχάτων ελπίδων της.

Η υπόσχεση που μας έδωσε, ύστερα από την τριήμερο έγερσή Του, ότι θα είναι μαζί μας «πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» γίνεται η καινούργια αφετηρία στην κοπιαστική λαμπαδηδρομία της ζωής και στο αναπάντεχο συναπάντημα με την περιπέτεια και την νίκη. Αρκεί και εμείς να γίνουμε συνοδίτες του αναστάντος Κυρίου και «χείλεσι καθαροίς, συν αγγέλοις» ακατάπαυστα να υμνούμε τον αίτιο, τον Αναστάντα  Κύριο.

Ι.Μ.Φ.Ν&Θ