Κυριακή των Μυροφόρων - «Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν»

Ἀπόστολος: Πράξ. στ´ 1-7

Εὐαγγέλιον: Μᾶρκ. ιε´ 43- ιστ´ 8

Ἦχος: β´.— Ἑωθινόν: Δ´

«Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ

καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη

ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν»

Τὸ σημερινὸν Εὐαγγέλιον μᾶς μεταφέρει στὰ γεγονότα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ποὺ ἐπηκολούθησαν τὴν Σταύρωση τοῦ Κυρίου. Ὅταν ὅλοι οἱ μαθητὲς εἶχαν διασκορπισθεῖ ἀπὸ φόβο, ἢ ὅπως ὁ Πέτρος Τὸν εἶχε ἀρνηθεῖ τρίς, ποιὸς θὰ εἶχε τὴν τόλμη νὰ ἐμφανισθεῖ καὶ νὰ ζητήσει νὰ κηδεύσει τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ; Τότε ὁ Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, ἐπίσημος καὶ διαπρεπὴς βουλευτής, τολμᾶ νὰ ἐμφανισθεῖ στὸν Πιλᾶτο ποὺ εἶχε καταδικάσει τὸν Ἰησοῦ σὲ θάνατο, καὶ ζητεῖ τὴν ἄδεια νὰ ἀποκαθηλώσει τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὸν Σταυρό, τὸ ἐνετύλιξε σὲ καθαρὰ σινδόνη καὶ τὸ ἐνεταφίασε στὸ μνῆμα.

Κοντὰ στὸν Ἰωσὴφ ἐξ ἴσου τολμηρὲς ἀνεδείχθησαν καὶ οἱ Μυροφόρες γυναῖκες ποὺ ἔλαβαν μύρα καὶ ἀρώματα γιὰ νὰ ἀλείψουν τὸ νεκρὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Καὶ ἀξιώθησαν αὐτὲς πρῶτες νὰ πληροφορηθοῦν ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ ἀγγέλου τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Γιατί ὅμως ἐπελέγησαν αὐτὲς οἱ γυναῖκες, γιὰ νὰ γίνουν οἱ πρῶτες μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως;

Διότι αὐτές, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τοὺς ἄνδρες μαθητὲς τοῦ Κυρίου, τοὺς Ἀποστόλους, ποὺ ἐκρύφθησαν ἀπὸ φόβον, οἱ γυναῖκες αὐτὲς ἐπέδειξαν ἀξιοθαύμαστες ἀρετὲς, ὥστε κατηξιώθησαν νὰ ἀκούσουν πρῶτες τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνέστη.

Ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα ποὺ γνώρισαν τὸν Κύριο στὴν Γαλιλαία, ἔγιναν πιστὲς μαθήτριές Του, Τὸν ἀκολουθοῦσαν (Μᾶρκ. ιε' 41) καὶ "διηκόνουν αὐτῷ ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτῶν" (Λουκ. η' 3). Ὅταν τὴν ὥρα τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ὅλοι οἱ ἄλλοι μαθητὲς πλὴν τοῦ Ἰωάννου Τὸν εἶχαν ἐγκαταλείψει (Ματθ. κστ' 56), οἱ γυναῖκες αὐτὲς ἔμειναν πιστὲς καὶ ἀφοσιωμένες στὸν Κύριο, παρακολουθώντας τὸ Θεῖο Δράμα πάνω στὸν Φρικτὸ Γολγοθᾶ, χωρὶς οὔτε μία στιγμὴ νὰ ἀποχωρισθοῦν τὸν ἀγαπημένο τους Διδάσκαλο.

Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὸν θάνατό Του δὲν ἔφυγαν. Ἔμειναν θρηνώντας κοντὰ στὸν Σταυρὸ μαζὶ μὲ τὴν Παναγία. Τὴν ἀγάπη τους, ὅμως τὴν ἀνδρεία, τὸ μεγάλο τους θάρρος, ἔδειξαν οἱ Μυροφόρες, ὅταν διαγενομένου τοῦ Σαββάτου, καὶ ἐνῶ ἐγνώριζαν ὅτι τὸ μνῆμα εἶναι σφραγισμένο, ὅτι ὁ λίθος ποὺ ἐσφράγιζε τὴν θύρα τοῦ μνημείου ἦταν μεγάλος καὶ βαρύς, ὅτι ἔνοπλοι Ρωμαῖοι στρατιῶτες φρουροῦν τὸν τάφο, παρ᾽ ὅλα αὐτὰ οἱ μυροφόρες γυναῖκες "λίαν πρωΐ", "ὄρθρου βαθέος" (Λουκ. κδ' 1), πρὶν ἀκόμη ἀνατείλει ὁ ἥλιος, ξεκινοῦν νὰ ἔλθουν στὸ μνῆμα φέρνοντας μαζί τους ἀρώματα, γιὰ νὰ μυρώσουν τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Κανένας φόβος ἢ δισταγμὸς δὲν ἐστάθησαν ἱκανοὶ νὰ τὶς ἐμποδίσουν. Τὸ μόνον ποὺ τοὺς ἀπασχολοῦσε ἦταν πῶς θὰ ἀποκυλίσουν τὸν μεγάλο καὶ βαρὺ λίθο ποὺ ἐσφράγιζε τὴν θύρα τοῦ μνημείου.

Μία τέτοια ἀγάπη, μία τέτοια ἀφοσίωση, ἐπιβραβεύεται ἀπὸ τὸν Κύριο, ὥστε αὐτὲς πρῶτες νὰ ἀκούσουν τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως καὶ νὰ τὸ μεταφέρουν στοὺς μαθητές. Ἔτσι, ὁ Κύριος " ταῖς γυναιξὶν ἀποστόλοις ἐχρήσατο πρὸς τοὺς Ἀποστόλους", δηλ. τὶς γυναῖκες ἐχρησιμοποίησε ὡς ἀποστόλους πρὸς τοὺς Ἀποστόλους (Εὐθύμιος Ζιγαβηνός).

Πρὸς τιμὴν λοιπὸν αὐτῶν τῶν γυναικῶν, ἡ σημερινὴ Τρίτη Κυριακὴ ἀπὸ τὸ Πάσχα, εἶναι ἡ Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων. Ἂς ἐξετάσουμε τὴν εἰκόνα αὐτῶν τῶν γυναικῶν. Λίαν πρωί, ὄρθρου βαθέος, μερικὲς γυναῖκες κατευθύνονται πρὸς τὸ μνῆμα τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ ἐνδοιασμὸς τους εἶναι πῶς θὰ ἀποκυλίσουν τὸν μεγάλο καὶ βαρὺ λίθο ἀπὸ τῆς θύρας τοῦ μνημείου.

Καὶ σήμερα γιὰ πολλοὺς ἀνθρώπους ἰσχύει ἡ ἴδια δυσκολία. Ποιὸς θὰ ἀποκυλίσει τὸν βαρὺ λίθο τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἀγνοίας, τῆς ἀδιαφορίας, ποὺ μᾶς ἐμποδίζει νὰ προσεγγίσουμε τὸν Χριστό. Ὡστόσο, οἱ γυναῖκες προχωροῦν χωρὶς νὰ γνωρίζουν πῶς θὰ παραμερίσουν τὸ ἐμπόδιον τοῦ λίθου. Τὶς ὁδηγεῖ ἡ πίστη καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριον. Ἔτσι καὶ ἐμεῖς, ἂς ἐγερθοῦμε, ἂς ἀκολουθήσουμε τὴν ὁδὸν πρὸς τὸν Χριστὸ παραμερίζοντες κάθε ἐμπόδιο μὲ ὁδηγὸ τὴν πίστη.

Οἱ γυναῖκες δὲν πηγαίνουν μὲ ἄδεια χέρια στὸν Τάφο τοῦ Ἰησοῦ. Φέρουν μύρα καὶ ἀρώματα ὡς ἔνδειξη ἀγάπης πρὸς τὸν Διδάσκαλο. Ἐμεῖς τί ἔχουμε νὰ προσφέρουμε ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό; Ἂς βαδίσουμε πρὸς τὸν Κύριο μὲ καρδιὰ γεμάτη πίστη καὶ ἐλπίδα. Καὶ τότε ὁ Κύριος θὰ μᾶς ἐλεήσει καὶ θὰ φροντίσει νὰ ἀφαιρέσει ἀπὸ ἀνάμεσά μας τὸ ἐμπόδιο, τὸν βαρὺ λίθο τῆς ἁμαρτίας ποὺ μᾶς ἐμποδίζει νὰ Τὸν πλησιάσουμε.

Ἡ ἀποκύλιση τοῦ λίθου δὲν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Προϋποθέτει ἐκ μέρους μας πίστη ἀλλὰ καὶ μετάνοια. Ἂς μὴ φοβηθοῦμε τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὁ Κύριος θὰ μετακινήσει τὸν λίθο ποὺ μᾶς βαραίνει, ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ Τοῦ προσφέρουμε τὴν καρδιά μας καὶ νὰ Τὸν δεχθοῦμε ὡς τὸν Ζῶντα Κύριο τῆς ζωῆς μας. Καὶ τότε, "τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διά τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς" (Ρωμ. η' 36), μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ θὰ ἀναδειχθοῦμε νικητές.

Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος

Ορθόδοξος Τύπος,02/05/2014