Ας συγχωρήσουμε, για να συγχωρηθούμε

Την Πρώτη Κυριακή του Τριωδίου με την Παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου διδασκόμαστε την ταπεινή προσευχή και το ακατάκριτο.

Τη Δεύτερη Κυριακή με την Παραβολή του Ασώτου διδασκόμαστε τη δύναμη της Μετάνοιας και την Αγάπη του Θεού Πατέρα για τον παραστρατημένο άνθρωπο.

Την Τρίτη Κυριακή, των Απόκρεω, με το Ευαγγέλιο της Μελλούσης Κρίσεως μαθητεύουμε στην άπειρη και απροσωπόληπτη Δικαιοσύνη του Αδεκάστου Κριτού, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Την Τέταρτη Κυριακή, της Τυρινής, της λεγομένης Κυριακής της Συγχωρήσεως, αναλαμβάνουμε όλοι την υποχρέωση να συγχωρούμε τους εχθρούς μας.

Η συγχώρεση των εχθρών μας είναι το πιο δύσκολο μάθημα για όλο τον κόσμο, αλλά και για μας τους χριστιανούς. Μπορεί να συμμετέχουμε στις Ακολουθίες και τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, να εξομολογούμαστε και να κοινωνούμε, αν όμως δεν συγχωρούμε τους εχθρούς μας, θα παραμείνουμε δυστυχώς μέσα στις δικές μας ασυγχώρητες αμαρτίες.

Αναγκαία και ικανή συνθήκη για να συγχωρεθούμε από τον Θεό Πατέρα είναι να συγχωρούμε κι εμείς με τη σειρά μας όσους με διαφόρους τρόπους μας έβλαψαν. Το λέμε εξάλλου κάθε μέρα στην Κυριακή Προσευχή: «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». <Συγχώρεσέ μας, όπως και μείς συγχωρούμε αυτούς που μας έφταιξαν>.

Η υποχρέωσή μας να αγαπούμε και να μη μισούμε προέρχεται από πολύ μακριά. Η Αντιγόνη στον Σοφοκλή λέγει ότι «γεννήθηκα για να αγαπώ και όχι για να μισώ».

Άγια παραδείγματα στην Παλαιά Διαθήκη, όπως του Προφητάνακτα Δαβίδ του Ψαλμωδού που συγχώρεσε τον διώκτη του Σαούλ και τον υβριστή του Σεμεϊ μας προετοιμάζουν την ψυχή για να δεχθεί τον τέλειο νόμο της Αγάπης του Ευαγγελίου.

Το σύνθημα πλέον των Χριστιανών στην εποχή της Χάριτος, δηλαδή την Καινή Διαθήκη και στην Εκκλησία, δεν μόνο το «αγαπάτε αλλήλους», αλλά και το «αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, εύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς».

Το παράδειγμα της συγχωρητικότητος μας το δίδαξε πάνω από το Σταυρό αυτός ο Κύριος, ο Οποίος συγχώρεσε τους σταυρωτές Του, αλλά και όλοι οι άγιοι, με κορυφαίους τον Άγιο Πρωτομάρτυρα Στέφανο και τον Άγιο Διονύσιο Ζακύνθου. Ακόμη δε και ήρωες του Ελληνισμού, όπως ο Κολοκοτρώνης που συγχώρεσε τον φονιά του αδελφού του και ο Μάρκος Μπότσαρης, που συγχώρεσε τον φονιά του πατέρα του.

Είναι αλήθεια ότι καταλαβαίνουμε την αξία της συγχωρήσεως, αλλά αδυνατούμε να την εφαρμόσουμε στην εντέλεια.

Μπορεί δηλαδή να λέμε «καλημέρα», ένα ξερό χαιρετισμό, ίσως και να βοηθάμε, αλλά δεν ξεχνάμε, δεν σιωπούμε ενώπιον άλλων ενθυμούμενοι το κακό που μας έκανε κάποιος, κάπου μέσα μας μπορεί και να χαιρόμαστε, όταν μαθαίνουμε ότι ο εχθρός μας πάσχει. Συνεπώς η καρδιά μας δεν έχει καθαρίσει τελείως από το μίσος, τη μνησικακία και την εκδικητικότητα.

Για να μπορέσουμε να καθαρίσουμε τελείως τον εσωτερικό μας κόσμο από την ανάμνηση του κακού και την πικρία που δηλητηριάζουν την ψυχή μας,χρειάζεται να καταλάβουμε:

Πρώτον, πόση δυστυχία κουβαλάμε μέσα μας αν δεν συγχωρούμε. Είμαστε αιχμάλωτοι των πικρών αισθημάτων μας και δεν ησυχάζουμε. Αυτό όμως δεν είναι ευτυχία και ζωή.

Δεύτερον, πόση αποστροφή μας δημιουργεί το γεγονός όταν βλέπουμε σε άλλους τη διατήρηση του μίσους και τη συντήρηση της έχθρας. Όταν ακούμε: ότι ο άλλος πήγε ανήμερα το Πάσχα στο Αστυνομικό τμήμα για να κάνει μήνυση στον αδελφό του ή η άλλη πάει την Κυριακή να μεταλάβει και τη Δευτέρα έχει δικαστήριο με τον αδελφό της ή ο άλλος που δεν θέλει να κοινωνήσει μέχρις ότου γίνει το Δικαστήριο. Καταλαβαίνουμε λοιπόν το χάος στο οποίο βρισκόμαστε!

Τρίτο, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μας συμφέρει να συγχωρούμε, γιατί θέλουμε και εμείς να συγχωρηθούμε κάποια στιγμή. Ύστερα, εμείς αν δεν συγχωρήσουμε, κανονικά δε θα πρέπει να κοινωνήσουμε ποτέ! Με την καρδιά μας γεμάτη από τα αγκάθια του μίσους πως μπορούμε να πλησιάσουμε το άγιο Ποτήριο;

Είναι και ένα τέταρτο: ό,τι άλλο κι αν κάνουμε, νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές, ελεημοσύνες, προσκυνήματα και ιεραποδημίες, τίποτε δεν τελεσφορεί και δεν μας ωφελεί, αν δεν συγχωρούμε. Ο Σαπρίκιος έχασε το στεφάνι του μαρτυρίου επειδή ακόμη και την τελευταία στιγμή δεν συγχώρεσε τον εχθρό του, τον Νικηφόρο, που του ζητούσε επίμονα συγγνώμη!

Πέμπτο και τελευταίο, είναι η μεγάλη αλήθεια που ο Ίδιος ο Θεός έχει πεί, ότι τίποτε δεν θα μείνει αναπάντητο και ατακτοποίητο πάνω στη γη. «Εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω», λέγει Κύριος ο Θεός. Πρέπει λοιπόν να πάρουμε απόφαση ποιος θα αποδώσει το δίκαιο: εμείς ή ο Θεός. Αν θελήσουμε εμείς να τα τακτοποιήσουμε με τους εχθρούς μας με την ανθρώπινη λογική, δικαιοσύνη και τακτική, πιθανότατα να τα κάνουμε χειρότερα. Ας αφήσουμε καλύτερα το Θεό μας να ξεκαθαρίσει τα πράγματα.

Πήγαν κάποτε δύο να εξομολογηθούνε. Ο ένας πήγαινε συχνά και ο άλλος ήταν για πρώτη φορά. Ο πρώτος είχε παρακινήσει και τον δεύτερο. Όμως ο πνευματικός έδωσε ευλογία να κοινωνήσει ο «άσχετος» και στον «καλό» έβαλε επιτίμιο ακοινωνησίας για κάποιο διάστημα. Στην απορία του «ευσεβούς» για την απόφαση του πνευματικού, ο γέροντας απάντησε:

 - «Πράγματι, παιδί μου, ο φίλος σου είχε διαπράξει πολλά και βαριά αμαρτήματα… Όταν όμως τον ρώτησα αν έχει εχθρούς και αν τους συγχωρεί, μου απάντησε: <με όλη μου την καρδιά τους συγχωρώ, εγώ εξάλλου φταίω πιο πολύ από όλους μπροστά στο Θεό>. Αυτό μου φάνηκε σαν ένα σπίρτο που έβαλε στη θημωνιά των κακών πράξεων και δεν έμεινε τίποτε».

 -«Ήρθες και σύ, καλός και ευλογημένος, χωρίς πολλά αμαρτήματα, κι όταν σε ρώτησα, αν συγχωρείς κάποιον εχθρό που μου ανέφερες, σύ απέκλεισες ακόμη και στην κηδεία σου να έλθει. Τούτο μου φάνηκε σαν μια σταγόνα δηλητήριο σε μια καρδάρα γάλα, που το χάλασε όλο. Γι΄ αυτό δεν σε άφησα να κοινωνήσεις με τέτοιο <γινάτι> μέσα σου».

Τέλος, σε ένα χωριό του Αγρινίου, κάποτε, συκοφαντήθηκε και δικάστηκε ένας αθώος σε 23 χρόνια φυλακή. Στην αρχή δυσκολεύτηκε πολύ. Σιγά-σιγά με τη βοήθεια του Θεού γαλήνεψε και συγχώρεσε μέσα του τους εχθρούς του και αφοσιώθηκε στο Θεό. Μάλιστα όταν βγήκε, έκανε τραπέζι σε όλο το χωριό. Τόμαθε ο Δεσπότης και τον κάλεσε. Αφού εξακρίβωσε το γεγονός, τον χειροτόνησε ιερέα, διότι μια τέτοια καρδιά γεμάτη συγχώρεση και αγάπη, έπρεπε να γίνει θρόνος του Θεού της Συγγνώμης και της Αγάπης.

Ας συγχωρήσουμε, αδελφοί, για να συγχωρηθούμε. Ας παρακαλέσουμε τον Άγιο Θεό να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε μέσα μας το πρόβλημα. Επίσης ας εξομολογηθούμε με ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα το «κρυπτόν ανόμημα της καρδίας μας» που δεν συγχωρούμε εύκολα και ολοκληρωτικά και ας ζητήσουμε και τη βοήθεια από τον πνευματικό μας. Η θεία Κοινωνία μετά θα επουλώσει την πληγή μας. Χωρίς συγχώρεση δεν κοινωνούμε και στον Παράδεισο δεν προχωρούμε.

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ 2013!!!

Χριστιανική Εστία Λαμίας