Μὲ ἀφορμὴν τὴν αἰφνίδιον παραίτησιν τοῦ Πάπα
ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΠΟΥ ΕΙΜΕΘΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ;
ΟΣΟΙ αἰσθανόμαστε Ὀρθόδοξοι, δηλαδή, ὅσοι
πιστεύουμε ὅτι μόνο ἡ Ὀρθοδοξία μας εἶναι ἡ ἀληθινὴ καὶ ἀνόθευτη χριστιανικὴ πίστη
καὶ πράξη καὶ ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, «εἰσπράττουμε» ἀπὸ τοὺς «ἐκσυγχρονιστὲς
τῆς Ὀρθοδοξίας» τὴν χλεύη τοῦ «μονολιθικοῦ», τοῦ «φανατικοῦ», τοῦ «ἀπαρχαιωμένου».
Μὲ τὸν στόμφο τοῦ «μόνου ἱκανοῦ νὰ ἑρμηνεύσει τὴν ὀρθόδοξη παράδοση», ἐπιτίθενται
σὲ ὅλους ἐμᾶς, ποὺ τηροῦμε τὴν προσήλωσή μας στὴν ὀρθόδοξη παράδοση καὶ τοὺς ἁγίους
Πατέρες, ὅτι δῆθεν δὲν ἔχουμε πραγματικὴ ἀγάπη πρὸς τοὺς πιστοὺς τῶν ἄλλων «ἐκκλησιῶν»
καὶ προσπαθοῦμε νὰ «κλείσουμε τὴν πόρτα» σὲ ὅσους κάνουν ἀνοίγματα πρὸς αὐτούς.
Μὲ ἄλλα λόγια, μᾶς κατηγοροῦν ὅτι δὲν συμμεριζόμαστε τὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα
πρὸς τὴν ποικίλη ἑτεροδοξία καὶ μᾶς κολλοῦν τὴ «ρετσινιά», ὅτι δῆθεν αὐτὴ ἡ ἐμμονή
μας, δὲν εἶναι ὀρθόδοξη πρακτικὴ καὶ τακτική! Μητροπολίτης μάλιστα τῆς Εὐρώπης,
δήλωσε πρόσφατα ἀπροκάλυπτα πώς, ὅποιος δὲν εἶναι οἰκουμενιστὴς δὲ μπορεῖ νὰ εἶναι
Χριστιανός!
Ἀντὶ γιὰ μακρόσυρτες ἀπολογίες πρὸς αὐτοὺς
θέλουμε νὰ τοὺς ἀπευθύνουμε μερικὰ ἐρωτηματικά, μὲ τὴν ἐπαναλαμβανόμενη (δυστυχῶς
κουραστικὴ) λέξη: «πειράζει», ἴσως νὰ καταλάβουν, γιατί ἐπιμένουμε νὰ εἴμαστε ὀρθόδοξοι.
Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὴν Ἐκκλησία τοῦ
Χριστοῦ μία καὶ ἀδιαίρετη καὶ τὴν Ὀρθοδοξία μας ὡς τὴν μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ
Χριστοῦ; Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε ὅλες τὶς ἄλλες «ἐκκλησίες» ὁμάδες, ποὺ ἀποτοιχίστηκαν
ἀπὸ τὴν μία καὶ ἀδιαίρετη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ κατὰ καιροὺς καὶ ἐμμένουν στὶς
κακοδοξίες τους; Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ὡς τὴ μόνη ἱκανὴ
νὰ ἀπεργάζεται τὴ σωτηρία τῶν πιστῶν, ὡς τὴ μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ;
Πειράζει, ποὺ πιστεύουμε ὅτι «ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία» (Ἅγιος
Κυπριανὸς) καὶ κατὰ συνέπεια: ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία;
Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε πὼς ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ διοχετεύεται στὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα
μόνο μέσῳ τῆς ἀληθινῆς Του Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἄρα θεωροῦμε τὰ «μυστήρια»
τῶν αἱρετικῶν ἄκυρα, ἀπογυμνωμένα τῆς θείας χάριτος;
Πειράζει, ποὺ δεχόμαστε τὸ ἀλάθητο τῆς Ἐκκλησίας
καὶ ἀρνούμαστε τὸ δαιμονικό, καὶ συνάμα γελοῖο ἀλάθητο του, ἐμμένοντος
πεισματικὰ στὶς μύριες κακοδοξίες, πάπα; Πειράζει, ποὺ δεχόμαστε τὸ ἀρχέγονο δημοκρατικὸ
πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀρνούμαστε τὸ ἀντίχριστο ἑωσφορικὸ παπικὸ πρωτεῖο;
Πειράζει, ποὺ ἀπορρίπτουμε τὶς φαιδρὲς καὶ ἀνιστόρητες ἑρμηνεῖες τοῦ παπισμοῦ
περὶ τῆς δῆθεν«πετρείου διαδοχῆς τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης» καὶ πετᾶμε στὸν κάλαθο τῶν
ἀχρήστων τὰ ἀποδεδειγμένα πλαστὰ καὶ χαλκευμένα ἀπὸ τὸν παπισμὸ κείμενα «Ψευδοκωνσταντίνειο
Δωρεὰ»καὶ«Ψευδοϊσιδώρειες Διατάξεις»,τὰ ὁποῖα ἀδιάντροπα προβάλλει, γιὰ νὰ
στηρίξει τὸ σαθρὸ παπικὸ οἰκοδόμημα;
Πειράζει, ποὺ ἐμμένουμε στὸ Σύμβολο τῆς
Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἀρνούμαστε τὸ φιλιόκβε, τὴ φρικτὴ κακοδοξία τῶν
αἱρετικῶν φράγκων, τὴν ὁποία εἶχε καταδικάσει καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, ὅσο ἦταν
ὀρθόδοξη;
Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὴν οὐνία ὡς τὴν πιὸ
μεγάλη ἀτιμία τοῦ παπισμοῦ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας μας; Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὰ
παπικὰ χαμόγελα ὑποκριτικὰ καὶ δόλια, ἐφόσον δὲν ἔχουν ὑποχωρήσει οἱ παπικοὶ συνομιλητές
μας, στοὺς ἀτέρμονες θεολογικοὺς διαλόγους, οὔτε στὸ ἐλάχιστο ἀπὸ τὶς
κακοδοξίες τους ὡς τώρα; Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὸν πάπα ἐγκάθετο τοῦ Πατριαρχείου
τῆς Δύσεως, ὡς διάδοχος τῶν φράγκων φεουδαρχῶν καταληψιῶν του τὸ 1049;
Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε ἀπαράδεκτη τὴν βλάσφημη ἀξίωση τοῦ πάπα νὰ διεκδικεῖ τὴν
ἀντιπροσωπεία τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ, ἐξορίζοντάς Τον στὸν οὐρανό, καὶ τὴν
«διαχείριση» ὅλων τῶν ἐξουσιῶν; Πειράζει, ποὺ ἀρνούμαστε τὴν πολιτικὴ ἐξουσία τῆς
Ἐκκλησίας, σύμφωνα μὲ τὴ ρητὴ διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου ὅτι ἡ βασιλεία Του «οὐκ ἔστιν
ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰωάν.18,36 ) καὶ ἀπορρίπτουμε τὸ κρατικὸ δεῖγμα τοῦ
Βατικανοῦ; Πειράζει, ποὺ πιστεύουμε ὅτι ὁλόκληρο τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα κληρικοὶ
καὶ λαϊκοὶ συναποτελοῦμε τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπορρίπτουμε τὴν κακόδοξη παπικὴ
δοξασία ὅτι Ἐκκλησία εἶναι μόνον ὁ παπικὸς «κλῆρος»; Πειράζει, ποὺ κοινωνοῦμε Σῶμα
καὶ Αἷμα Χριστοῦ σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς πιστοὺς λαϊκοὺς τοῦ παπισμοῦ, οἱ ὁποῖοι
«κοινωνοῦν» μόνο «σῶμα»;
Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὶς χιλιάδες αἱρετικὲς
ὁμάδες τοῦ προτεσταντισμοῦ, θλιβερὰ κακέκτυπα καὶ συμφύσεις τοῦ παπισμοῦ; Πειράζει,
ποὺ λαμβάνουμε τὴ σώζουσα χάρη τοῦ Θεοῦ, διὰ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, ὅπως ἔκανε ἡ
δισχιλιόχρονη ἐκκλησιαστική μας παράδοση, τὰ ὁποῖα κατάργησε ὁ προτεσταντισμός;
Πειράζει, ποὺ δεχόμαστε τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καὶ ἀπορρίπτουμε τοὺς «ἐκκλησιαστικοὺς»
αὐτοσχεδιασμοὺς τῶν διαφόρων προτεσταντῶν αἱρεσιαρχῶν; Πειράζει, ποὺ δεχόμαστε τὴν
ἐκκλησιαστικὴ ἑρμηνεία τῶν Ἁγίων Γραφῶν καὶ ἀπορρίπτουμε τὶς «ἀτομικὲς ἑρμηνεῖες»
τῶν ἐκκεντρικῶν παστόρων καὶ τῶν «φωτισμένων» προτεσταντῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖες
πολλαπλασιάζουν μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο τὶς πλάνες στὸ χῶρο τοῦ προτεσταντισμοῦ;
Πειράζει, ποὺ ἀρνούμαστε τὴ χειροτονία τῶν
γυναικῶν καὶ τοῦ «γάμους» τῶν ὁμοφυλοφίλων, τοὺς ὁποίους «εὐλογοῦν» προτεστάν- τες
πάστορες;
Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὸν οἰκουμενισμὸ ὡς τὴν
σατανικότερη πλάνη ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ τὸν ὁρίζουμε ὡς παναίρεση, ὅπως τὸν ὅρισε
ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς;
Πειράζει, ποὺ ἀπορρίπτουμε μὲ βδελυγμία τὴν ἄκρως
βλάσφημη «θεωρία τῶν κλάδων» ὅτι δηλαδὴ ὅλες οἱ αἱρέσεις εἶναι ἕνα κομμάτι τῆς
δῆθεν «ἀόρατης ἐκκλησίας»;
Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο
Ἐκκλησιῶν ὡς τὸ χωνευτήρι τῶν πλέον ἀκραίων συν ιστωσῶν καὶ βλάσφημων δοξασιῶν;
Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὴν ἐπιδιωκόμενη, ἀπὸ ὅλες
τὶς πλευρές, «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν»,χωρὶς τὴν ἐπιστροφὴ τῶν πλανεμένων στὴν ἀνόθευτη
ὀρθόδοξη πίστη, ὡς «δούρειο ἵππο» γιὰ τὴν ἀπορρόφηση τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ πανθρησκιακὸ
ὅραμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ;
Πειράζει, ποὺ πιστεύουμε στὴν βιβλικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ
διδασκαλία ὅτι ὁ μοναδικὸς Θεὸς εἶναι ὁ ἀποκαλυφθεὶς ἀπὸ τὸν ἔνσαρκο Θεὸ Λόγο,
Τριαδικὸς Θεός; Πειράζει, ποὺ πιστεύουμε ὅτι «οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν (εἶναι)
δαιμόνια» (Ψαλμ. 95, 5) καὶ ὡς ἐκ τούτου οἱ θεοὶ ὅλων τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου
δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεὸ καὶ εἶναι ἀνύπαρκτοι, εἴδωλα ἀνθρωπίνων
ἐπινοήσεων; Πειράζει, ποὺ πιστεύουμε ὅτι «πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν υἱὸν οὐδὲ τὸν
πατέρα ἔχει» (Α´ Ἰωάν. 2, 23) καὶ κατὰ συνέπεια, ἐκτὸς τοῦ ἀποκαλυφθέντος διὰ
τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἄλλος Θεὸς δὲν ὑπάρχει; Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὶς
διαθρησκειακὲς συναντήσεις, τύπου Ἀσίζης, βλάσφημες κατὰ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ
ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν μᾶς παραγγέλλει: «μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τὶς
γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τὶς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; τὶς δὲ
συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τὶς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; τὶς δὲ
συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; …διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε,
λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρ- του μὴ ἅπτεσθε» (Β΄ Κορ. 6,14–17);
Πειράζει, ποὺ δὲ βρίσκουμεκαμιὰ δικαιολογία
γιὰ τὴ συμμετοχὴ ὀρθοδόξων σὲ αὐτὲς τὶς φρικτὲς συναντήσεις; Θὰ μπορούσαμε νὰ
παραθέσουμε καὶ ἄλλα, ἄπειρα ἐρωτήματα στοὺς ἐπικριτές μας, διότι οἱ διαφορές
μας μὲ τὶς ἄλλες νομιζόμενες «ἐκκλησίες» οὐκ ἔστιν ἀριθμός! Ὅμως σταματᾶμε ἐδῶ,
διότι νομίζουμε ὅτι δώσαμε ἕνα ἱκανοποιητικὸ δεῖγμα τῆς πίστης μας, ἡ ὁποία
φαίνεται ὅτι πειράζει τοὺς «ἐκσυγχρονιστὲς» τῆς Ἐκκλησίας.
Πιστεύουμε ὅμως πὼς ἡ ἐμμονή μας στὴν ὀρθόδοξη
πίστη, ὅπως τὴν περιχαράκωσαν οἱ θεοφόροι Πατέρες, εἶναι ὁ ὀφειλόμενος σεβασμός
μας στὸ Πανάγιο Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰωάν.16,
13). Ἀπορρίπτουμε τὴν προβαλλόμενη (ὄντως περίεργη καὶ ἀκατανόητη σὲ μᾶς) ἀγάπη
τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους, χωρὶς τὴν προϋπόθεση τῆς ἀλήθειας. Οἱ Ἅγιοι
Πατέρες μᾶς δίδαξαν πὼς ἡ ἀγάπη χωρὶς τὴ ζεύξη τῆς ἀλήθειας εἶναι ὀλέθριο συναισθηματικὸ
σχῆμα, χωρὶς κα- μιὰ πρακτικὴ χρησιμότητα γιὰ τὸν πλανεμένο. Δὲ νομίζουμε ὅτι ἀγαποῦν
περισσότερο τοὺς παπικοὺς οἱ σύγχρονοι οἰκουμενιστές, ἀπὸ τὸν Ἅγιο Μάρκο τὸν Εὐγενικό,
ὁ ὁποῖος δὲ δίστασε νὰ ἀποκαλέσει τοὺς ἐμμένοντες στὶς φρικτές τους πλάνες,
παπικούς, «φίδια» πρὸς ἀποφυγή!
Ποθοῦμε, προσευχόμαστε καὶ προσπαθοῦμε γιὰ τὴν
ἕνωση ὅλων τῶν χριστιανῶν, ἴσως περισσότερο ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστές! Κλαῖμε καὶ ὀδυρόμαστε,
ποὺ ἡ πλειονότητα τῶν χριστιανῶν δὲν εἶναι ὀργανικὰ μέλη τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς
καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ δὲν εἶναι Ὀρθόδοξοι. Ἀλλὰ αὐτὸς ὁ
ὀδυρμός μας καὶ ἡ μόνιμη λύπη μας δὲν μᾶς ὁδηγεῖ στὴν χωρὶς προϋποθέσεις ἕνωση,
διότι αὐτὸ θὰ ἦταν τραγικὸ καὶ γιὰ κείνους καὶ γιά μᾶς.
Ὡς ἕνωση δεχόμαστε μόνον τὴν ἐπανένωση, τὴ
συσσωμάτωση, τῶν πολυάριθμων αἱρετικῶν συντριμμάτων στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ,
τὴν Ὀρθοδοξία, ἤτοι τῶν ὁμάδων, ποὺ ἀποκόπηκαν ἀπὸ Αὐτή. Δὲ δεχόμαστε «μέσες λύσεις»
καὶ «συμβιβασμούς», ὥστε διὰ τῆς συνενώσεως νὰ δημιουργηθεῖ μία νέα «ἐκκλησία»
κομμένη καὶ ραμμένη στὰ μέτρα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία θὰ «βαπτίσει» τὶς ἐπὶ
μέρους κακοδοξίες, ὡς δῆθεν «πλουραλιστικὲς παραδόσεις» καὶ θὰ χαθεῖ, σὲ αὐτὴ τὴν
χοάνη, ἡ σώζουσα ἀλήθεια τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Δηλώνουμε κατηγορηματικὰ πὼς μίας τέτοιας
τερατώδους «ἐκκλησίας», δαιμονικῆς, κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, δὲ θὰ δεχτοῦμε
ποτὲ νὰ εἴμαστε μέλη της, καὶ ὁμολογοῦμε πὼς θὰ παραμείνουμε ἑδραῖοι στὴν Ὀρθοδοξία
μας, τὴν ἀληθινή, τὴν ἀεὶ ἀδιαίρετη Καθολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς τὴν
παραμικρὴ παρέκκλιση. Ὅσο γιὰ τὸν Μητροπολίτη, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖται τὴ χριστιανική
μας ἰδιότητα, ἐπειδὴ δὲν εἴμαστε οἰκουμενιστές, θλιβόμαστε, καὶ τὸν παρακαλοῦμε
νὰ ψάξει καλλίτερα, προκειμένου νὰ διαπιστώσει, ποιὸς δὲν εἶναι Χριστιανός, καὶ
δεῖ Ὀρθόδοξος!
Ορθόδοξος Τύπος,8/03/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου