Κυριακή του Θωμά - Ο ζήλος

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Πραξ. ε΄ 12-20  

«Ο ΖΗΛΟΣ »

«Ἀναστὰς δὲ ὁ ἀρχιερεὺς καὶ πάντες οἱ σὺν αὐτῷ, …ἐπλήσθησαν ζήλου καὶ ἐπέβαλον τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐπὶ τοὺς ἀποστόλους» (Πράξεων ε΄ 17-18)

Μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἄρχισαν τό ἔργο πού τούς ἀνέθεσε καί ἐμπιστεύθηκε ὁ Ἀναστάς Κύριος. Συνέβαιναν μάλιστα καί πολλά θαύματα «σημεῖα καί τέρατα» μεταξύ τοῦ λαοῦ, ὅπως μᾶς περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ὁ συγγραφέας τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων ἐκ τῶν ὁποίων λαμβάνονται τήν περίοδο αὐτή ἕως τῆς Πεντηκοστῆς τά ἀποστολικά ἀναγνώσματα. Ἀλλά τό κήρυγμα καί τά θαύματα τῶν μαθητῶν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ προσέλευση χιλιάδων ψυχῶν στήν νέα πίστη δέν συγκίνησαν τόν Ἀρχιερέα καί τούς Σαδδουκαίους γιά νά ἀναγνωρίσουν τό ἔγκλημά τους καί νά πιστεύσουν καί αὐτοί. Ἀντιθέτως τούς ἐρέθισαν καί τούς ἐξόργισαν «ἐπλήσθησαν ζήλου». Γέμισαν ἀπό ζῆλο. 

Ἀλλά τί ζῆλο; Ὁ ζῆλος ἀπό τό ρῆμα «ζέω» δηλαδή βράζω, εἶναι βρασμός ψυχῆς. Ὑπάρχει βρασμός ψυχῆς ἀπό τόν Θεό, θεῖος ζῆλος καί βρασμός ψυχῆς ἀπό τόν Σατανᾶ, σατανικός ζῆλος. Ὁ Ἀρχιερεύς καί οἱ Σαδδουκαίοι γέμισαν ἀπό σατανικό ζῆλο ἀπό ζήλεια γιά τήν πρόοδο τοῦ ἔργου τοῦ Ἰησοῦ ἀπό μῖσος καί μανία καί λύσσα ἀπό φανατισμό πού σκοτώνει καί τυφλώνει τήν ψυχή. Ὁ σατανικός ζῆλος τούς ἐξώθησε σέ νέο διωγμό κατά τῶν Ἀποστόλων. Φυλάκισαν τούς Ἀποστόλους καί ἐσκέπτοντο νά τούς ἐκτελέσουν ἀλλά τούς συγκράτησε ὁ Γαμαλιήλ καί ἀρκέσθηκαν στόν ξυλοδαρμό.

Ὁ θεῖος ζῆλος ἀντιθέτως ἔκανε τούς Ἀποστόλους νά ὁμιλοῦν μέ εὐγένεια καί νά προσπαθοῦν νά σώσουν τούς ἐχθρούς τους, ὅπως μᾶς περιγράφει αὐτό τό περιστατικό λίγο πιό κάτω ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς. Ἔτσι συμβαίνει σέ κάθε ἐποχή οἱ χριστιανοί ἀπό θεῖο ζῆλο προσεύχονται καί ἀγωνίζονται γιά τήν σωτηρία τῶν ἐχθρῶν τους, ἀπό σατανικό ζῆλο οἱ ἐχθροί ἀπό τυφλό πάθος μίσους καί φανατισμοῦ, καταδιώκουν παντοιοτρόπως τούς χριστιανούς. Ὁ Θεός ἄς μή ὑπολογίσει τήν ἁμαρτία τους. Γι’ αὐτό σήμερα θά ἀναφερθοῦμε στόν ζῆλο καί στό σατανικό καί στόν θεϊκό.

Ὁ σατανικός ζῆλος

Μπορεῖ νά προέρχεται ἀπό διάφορα συναισθήματα πού κυριεύουν τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί τόν ὁδηγοῦν στήν ἀλλοίωση τοῦ προσώπου του, στήν ὀργή ἀκόμα καί στήν ἀδελφοκτονία. Ὅλοι ἔχετε δεῖ τήν ὀργισμένη ὄψη, τό κατακόκκινο πρόσωπο ἑνός παθιασμένου ἀνθρώπου. Τά μάτια του θολά καί σκοτεινά δέν τοῦ ἀφήνουν νά δεῖ τίποτα. Τά λόγια του πικρά καί γεμᾶτα φαρμάκι, δηλητηριάζουν τήν ψυχή τοῦ ἀδελφοῦ του. Ὁ τόνος τῆς φωνῆς ὑψηλός καί ἡ ἐκφορά τοῦ λόγου ἄναρχη καί συγκεχυμένη. Τό σῶμα δονεῖται ἀπό ἕνα πάθος τυραννικόν. Ὁ φθόνος εἶναι ἡ «σής τῶν ὀστέων» πού κατατρώγει τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ὀρθώνεται ἀνάμεσα σέ ἀδέλφια, ἀνάμεσα σέ γυναῖκες, ἀνάμεσα σέ συζύγους, ἀνάμεσα σέ λαούς καί ἀκόμα ἀνάμεσα στόν δίκαιο καί στόν ἀσεβῆ, ὅπως σήμερα ἀνάμεσα στούς Ἀποστόλους καί στούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ σατανικός ζῆλος φθείρει τήν ἑνότητα τῆς χριστιανικῆς κοινότητας μέ τίς ἔριδες, τίς διχοστασίες μέ τήν πικρία καί τήν φιλονικία.

Ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων πατέρων μας διδασκόμεθα, ὅτι κάθε πάθος καί ἁμαρτία προέρχεται ἀπό τήν ζηλοφθονία. Αὐτή μπορεῖ νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο παντοῦ ἀκόμα καί στόν φθόνο.

Οἱ χριστιανοί ὀφείλουμε νά μήν κινούμεθα ποτέ ἀπό σατανικό ζῆλο. Δέν πρέπει νά ἐπιτρέπουμε στόν ἑαυτό μας νά γίνεται παίγνιο στά χέρια τῶν δαιμόνων. Ὁ σατανικός ζῆλος εἶναι κατάσταση που μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό καί πρέπει νά τήν ἐκριζώσουμε ἀπό τήν καρδιά μας μέ τήν ταπείνωση, τήν ἀγάπη, τήν ἀνεξικακία, τήν συγγνώμη.

Ὁ θεῖος ζῆλος

Ἐντελῶς ἀντίθετος εἶναι ὁ θεῖος ζῆλος. Ἡ ζέση τῆς καρδιᾶς ὅταν σκέφτεται τόν Θεό. Ὁ πιστός συχνά καί ὄχι συχνά ἀλλά πάντοτε θυμᾶται ὅλα ὅσα ἔκανε ὁ Ἰησοῦς Χριστός γιά μᾶς. Αὐτή ἡ θεωρία ἀνάβει πόθο στήν ψυχή τοῦ πιστοῦ. Αὐξάνει καί τήν πίστη του. Θέλει νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό, ὅπου πηγαίνει. Θυσιάζει τά πάντα, ἀκόμα καί τήν ζωή του γιά τόν Χριστό. Ὁ θεῖος ζῆλος δίνει δύναμη σέ κάθε πιστό χριστιανό νά ὑπομένει διωγμούς καί πολέμους ἐναντίον του καί νά αἰσθάνεται εὐτυχισμένος. Ὁ θεῖος ζῆλος παρακινεῖ τόν πιστό γιά νά ἐκδηλώσει μέ ποικίλους τρόπους τήν ἀγάπη του στό Θεό καί στούς ἀδελφούς του. Ὁ θεῖος ζῆλος τόν ὁδηγεῖ σέ «παροξυσμό ἀγάπης». Ἀναλαμβάνει πρόθυμα ὁποιαδήποτε ὑπηρεσία χάρη τοῦ Χριστοῦ. Ὑπό θείου ζήλου κινούμενος ὁ Χριστιανός ἀναζητεῖ τά «κρείττονα χαρίσματα».

Ὅσο μεγαλύτερος εἶναι ὁ θεῖος ζῆλος τόσο ὑψηλότερα ἔργα ἀρετῆς κατορθώνει ὁ χριστιανός. Ἀντίθετα, ὅταν δέν ὑπάρχει ζῆλος Θεοῦ, φλόγα καί πόθος ἱερός, τότε δέν ἔχουμε καμμία ἐκδήλωση ἀπό αὐτές πού περιγράφησαν προηγουμένως.

Ἀδελφοί μου

Ὁ σατανικός ζῆλος εἶναι τυφλός καί μᾶς καταστρέφει. Δέν μᾶς ἀφήνει νά δοῦμε τήν πραγματικότητα καθαρά. Ὅ, τι πράξουμε κινούμενοι ὑπ’ αὐτόν δέν θά εἶναι εὐάρεστο στό Θεό γιατί θά εἶναι ἀντίθετο τοῦ ἁγίου θελήματος.

Ὁ Χριστός γιά τοῦτο ἦλθε καί σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε γιά νά δημιουργήσει ἕναν «λαόν περιούσιον, ζηλωτήν καλῶν ἔργων» (Τίτον β΄ 14). Ἀνάμεσα σ’ αὐτό τό λαό ἄς φροντίσουμε νά ἐνταχθοῦμε κι ἐμεῖς.

«Αρχιμ. Καλλίνικος Νικολάου, Ι.Μ. Καισαριανής»