Η γενιά του 1821 κι εμείς

Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ 1821 ΚΙ ΕΜΕΙΣ

Aργοῦσε πολὺ νὰ ξημερώσει ἡ ἀσέληνη νύχτα ποὺ ἅπλωσε στὴ χώρα μας ἡ τουρκικὴ ἡμισέληνος. Ὁ λαός μας, ποὺ εἶχε διδάξει τὸν κόσμο νὰ ζεῖ ἐλεύθερος, σήκωνε στενάζοντας ἐπὶ αἰῶνες τὸν σκληρὸ τῆς τυραννίας ζυγό. Ἕνας λαὸς ποὺ ἐκπολίτισε καὶ φώτισε μὲ τὸ φῶς τοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ τὴν οἰκουμένη ζοῦσε τετρακόσια χρόνια στὸ πηχτὸ σκοτάδι τῆς τουρκοκρατίας. Οἱ ἀπόγονοι τοῦ Σωκράτη, τοῦ Περικλῆ, τοῦ Μιλτιάδη, τοῦ Μεγαλέξανδρου καὶ ὅλων τῶν ἁγίων καὶ μαρτύρων τῆς Πίστεώς μας εἶχαν καταντήσει ἀξιοθρήνητοι ραγιάδες. Καὶ ζοῦσαν μέσα στὴ φρικτὴ ἀτίμωση.Δὲν εἶχαν χάσει ὅμως τελείως τὴν ἐλπίδα τους. Βαθιὰ μέσα τους πίστευαν στὸ θαῦμα τῆς νεκραναστάσεως τοῦ Γένους. Ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ποὺ οἱ Τοῦρκοι τοὺς ἐπέτρεπαν νὰ γιορτάζουν, γεννοῦσε καὶ φτέρωνε στὶς καρδιές τους τὴν ἐλπίδα καὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Γένους. Τὰ τραγούδια τῆς κλεφτουριᾶς – «ἀκόμα τούτη τὴν Ἄνοιξη... ραγιάδες, ραγιάδες» – τροφοδοτοῦσαν σὰν τὸ λάδι στὸ καντήλι τὴν ἐλπίδα τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας.

Καὶ ἡ Ἄνοιξη, ποὺ τὴν καρτεροῦσαν τόσο ὑπομονητικά, ἦλθε στὴν ὥρα της, τὴν ὥρα ποὺ εἶχε ὁρίσει Ἐκεῖνος ποὺ ρυθμίζει τὴν ἱστορία προσώπων καὶ λαῶν ὁλοκλήρων. Ἦταν ἡ εὐλογημένη Ἄνοιξη τοῦ 1821.

Τὴ ροδοδάκτυλη ἀνατολή της τὴ σήμανε στὶς 24 Φεβρουαρίου 1821 μὲ τὴν ἱστορικὴ προκήρυξή του ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης καλώντας τοὺς Πανέλληνες σὲ ξεσηκωμὸ καὶ ἔνοπλο ἀγώνα κατὰ τῶν Τούρκων: «....Ἡ ὥρα ἦλθεν, ὦ ἄνδρες Ἕλληνες!... Ἂς ἀντηχήσουν λοιπὸν ὅλα τὰ ὄρη τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὴν τρομερὰν κλαγγὴν τῶν ὅπλων μας... Εἶναι καιρὸς νὰ ἀποτινάξωμεν τὸν ἀφόρητον τοῦτον ζυγόν, νὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν πατρίδα, νὰ κρημνίσωμεν ἀπὸ τὰ νέφη τὴν ἡμισέληνον, διὰ νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖ ον, δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τὸν Σταυρόν, καὶ οὕτω νὰ ἐκδικήσωμεν τὴν πατρίδα καὶ τὴν ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιν ἀπὸ τὴν ἀσεβῆ τῶν βαρβάρων κατα φρόνησιν...».

Καὶ δὲν ἄργησε ν’ ἀνάψει ἡ φωτιά. Ἕνα μήνα ἀργότερα ξεσηκώθηκε ὁ Μοριάς, ἡ Καλαμάτα, ἡ Μάνη, ἡ Πάτρα· καὶ μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, ἀνήμερα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Ἁγίας Λαύρας, ἄρχισε ἐπίσημα ἡ ἐποποιΐα τῆς ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας. Ἡ καταπίεση τόσων αἰώνων ξέσπασε καὶ τινάχθηκε σὰν λάβα ἡφαιστείου καὶ ἁπλώθηκε μὲ τὰ φλάμπουρα τῶν ὁπλαρχηγῶν ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη σ’ ὅλη τὴ χώρα. Παντοῦ ἔπνεε ἄνεμος ἐλευθερίας, καὶ μιὰ ἀπόφαση δονοῦσε τὶς καρδιὲς ὅλων: «Ἐλευθερία ἢ θάνατος»! Εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα νὰ περάσει πλέον τὸ Γένος μας ἀπὸ τὸν Γολγοθά του στὴν ἀνάσταση.

Ἡ γενιὰ τῶν Ἑλλήνων τοῦ 1821 εὐτύχησε νὰ ἔχει ἀνάμεσά της γενναῖα παλληκάρια ποὺ ρίχτηκαν ἀτρόμητοι στὸν ὑπὲρ πάντων ἀγώνα. Πόθος τους νὰ ἀναστήσουν τὸ Γέ νος, νὰ γραφεῖ καὶ πάλι τὸ ὄνομα «Ἑλλὰς» ἀνάμεσα στὰ κράτη τοῦ κόσμου.

Καὶ μὲ τὴ γενναία ὁρμή τους παρακινοῦσαν ὅλους νὰ συμβάλουν στὴν πραγματοποίηση τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ὁράματος, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν κανένα κίνδυνο, κανένα κόστος, οὔτε τὴν ἴδια τους τὴ ζωή.

Ἑπτὰ χρόνια πάλευαν γι’ αὐτὸν τὸν ἅγιο σκοπό. Ἑπτὰ χρόνια μέρα - νύχτα χτυποῦσαν σὰν ἄλλα μανιασμένα κύματα τὸν τεράστιο βράχο τῆς σκλαβιᾶς, ποὺ ἀντιστεκόταν μὲ τὴ σκληρότητά του. Καὶ τελικὰ μὲ τὶς συγκλονιστικὲς νίκες τους, τὴ μιὰ μετὰ τὴν ἄλλη, στὴ στεριὰ καὶ στὴ θάλασσα, «μέριασε ὁ βράχος καὶ διάβηκε τὸ κύμα», γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὸν μεγάλο ποιητή μας Βαλαωρίτη. Τὸ «θεριὸ» ποὺ λυσσομανοῦσε ἀναγκάσθηκε νὰ παραδεχθεῖ τὴ νίκη τῶν ραγιάδων καὶ μὲ τὸ Πρωτόκολλο τοῦ Λονδίνου τοῦ 1830 νὰ ἀναγνωρίσει καὶ τὴν ὑπόσταση τοῦ ἐλεύθερου μικροῦ κράτους τῆς Ἑλλάδος.

Αἰώνια δοξαστικὰ πρέπει νὰ ἀναπέμπονται στὸν Κύριο καὶ Θεό μας, ὁ Ὁποῖος ἀνέδειξε τὴν ἀντρειωμένη ἐκείνη γενιὰ τοῦ 1821, ποὺ μὲ τὶς θυσίες της ὕψωσε καὶ πάλι τὴ σημαία τοῦ Σταυροῦ στὸ γαλανὸ οὐρανὸ τῆς πατρίδας μας.

Ἡ γενιὰ τοῦ 1821 ἦταν γενιὰ πιστῶν ἀνθρώπων. Οἱ καρδιές τους σκιρτοῦσαν γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ λατρεία τοῦ Χριστοῦ καί, νιώθοντας πίκρα καὶ χύνοντας μαῦρο δάκρυ γιὰ τὴν ἀτίμωσή τους ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Μωάμεθ, ἅρπαξαν τ’ ἄρματα γιὰ νὰ πάψει ἡ καταφρόνια τοῦ Σταυροῦ.

Τὸ διεκήρυξε τοῦτο ὁ πολέμαρχος βασικὸς συντελεστὴς τῆς μεγάλης νίκης Γέρος τοῦ Μοριᾶ μιλώντας λίγα χρόνια ἀργότερα στὰ νιάτα τῶν Ἀθηνῶν, στὴν Ἀκρόπολη:«...Παιδιά μου! Πρέπει νὰ φυλάξετε τὴν πίστι σας καὶ νὰ τὴν στερεώσετε, διότι ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ πατρίδος. Νὰ ἔχετε ὁμόνοια... Σὲ σᾶς μένει νὰ ἰσάσετε καὶ νὰ στολίσετε τὸν τόπο ὅπου ἡμεῖς ἐλευθερώσαμε...».

Τὰ λόγια τοῦ θρυλικοῦ Κολοκοτρώνη προβάλλουν ἐνώπιόν μας, ἐνώπιον τῶν ἡγετῶν μας ἀλλὰ καὶ ὅλων μας, ὅλων ὅσοι ἀποτελοῦμε τὴ σύγχρονη ἑλληνικὴ γενιά, τὸ μεγάλο καὶ ἱερὸ χρέος μας: Φλογερὴ ἀγάπη πρὸς τὴν Πίστη τῶν πατέρων μας καὶ πρὸς τὴν Πατρίδα μας. Χωρὶς αὐτὴ τὴν ἀγάπη θὰ καταντήσουμε καὶ πάλι θλιβεροὶ ραγιάδες. Κι ἂν ζοῦμε στὶς μέρες μας πολλὰ δείγματα ἀτιμώσεως τῆς χώρας μας διεθνῶς, εἶναι γιατὶ ὁρισμένοι ἡγέτες μας καὶ ἀρκετοὶ Νεοέλληνες ζοῦν καὶ ἐνεργοῦν σὰν νὰ μὴν τοὺς συγκινοῦν οἱ ἔννοιες τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος καὶ θέλουν ν’ ἀλλάξουν καὶ τὴν Ἱστορία μας.

Ἂν θέλουμε νὰ ἀτενίζουμε χωρὶς νὰ ντρεπόμαστε, τὶς ἡρωικὲς μεγάλες μορφὲς τοῦ 1821, πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε τὰ ἴχνη τους καὶ νὰ μιμούμαστε τὶς ἀρετές τους.Εἶναι ὁ μόνος δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀληθινὴ δόξα καὶ στὸ ἀνυπέρβλητο καὶ αἰώνιο μεγαλεῖο τὴν Ἑλλάδα μας.

«Ο ΣΩΤΗΡ»,15-3-2011