«28 η Οκτωβρίου 1940».Το θαύμα της Πίστεως.

Δεκαπενταύγουστος του 40. Το Αιγαίο από τον ιερό οκρίβαντα του Ναού της Μεγαλόχαρης στην Τήνο, και μαζί του ολόκληρη η Ελλάδα, γιορτάζουν την μεγάλη Θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Παναγίας. Πλήθη προσκυνητών έχουν κατακλύσει το Ιερό νησί και πορεύονται άλλοι γονατιστοί και άλλοι ορθοί γεμάτοι σκέψεις και συλλογισμούς, την λεωφόρο Μεγαλόχαρης, την λεωφόρο αυτή των δακρύων, για να φτάσουν, υπομονετικά περιμένοντας ώρα πολύ, ως το ιερό και περίπυστο εικόνισμα της Παναγίας, και ζητήσουν την μεσιτεία Της και την πρεσβεία Της.

Την Μεγάλη Ημέρα αυτή για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό επέλεξαν οι Ιταλοί για να τορπιλίσουν το πολεμικό πλοίο «Έλλη» και με την άνανδρη αυτή επίθεση ουσιαστικά η Τήνος το ιερό νησί της Μεχαλό-χαρης να δεχθεί τις πρώτες πληγές του πολέμου.

Αφού λοιπόν το προσκλητήριο των νεκρών για τα Μεγάλα Ιδανικά της Πίστεως και της Πατρίδος έγινε στα ιερά χώματα της Τήνου δεν ήταν δυνατόν το Πανελλήνιο Προσκύνημα της Μεγαλόχαρης να υστερήση σε εκδηλώσεις συμπαραστάσεως και συμπαθείας προς τον αγωνιζόμενο Ελληνικό λαό.

Η Διοικούσα το Πανελλήνιο Προσκύνημα της Μεγαλόχαρης Επιτροπή με την ιστορική της απόφαση διέθεσε όλα τα αναθήματα, τα τάματα, τα πολύτιμα αντικείμενα και τα κοσμήματα υπέρ του μαχόμενου Έθνους. Και αυτό είναι μόνο η αρχή.Ένας τεράστιος αριθμός Ιερέων με ηρωισμό και αυταπάρνηση όπως όλοι οι Έλληνες θυσιάζεται στον βωμό του καθήκοντος και της τιμής, αλλά και κράτησε ψηλά το ηθικό φρόνημα του λαού και άνοιξε παράθυρα ελπίδας μέσα στα σκοτεινά και μαύρα αυτά χρόνια.

Η Παναγία μας δια των γενναίων πρωτοβουλιών των Ιεραρχών και των απλών παπάδων της εποχής με τα συσσίτια, την συμπαράσταση στους τραυματίες, τις χαροκαμένες μάνες, τις χήρες και τα ορφανά, τις ηρωικές παρεμβάσεις υπέρ ομήρων, κρατουμένων και αντιστασιακών κ.α ,πρώτη έβγαλε το μαντήλι για να σπογγίσουν οι Έλληνες τα τίμια δάκρυα τους την περίοδο του πολέμου της πείνας, της Κατοχής και του εμφύλιου σπαραγμού.

Η Παναγία μας όμως δεν στήριξε μόνον υλικώς τον Αγώνα του 40. Περπάτησε στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου δίπλα στους Έλληνες και ’’εφαπλώσασα αοράτως την υπέρφωτον Σκέπην της’’, τους προστάτευε και τους έδινε την δύναμη και το κουράγιο για να πολεμούν. Πολλοί την είδαν μπροστά τους, πολλοί την αισθάνθηκαν δίπλα τους και άλλοι άπλωσαν το χέρι τους και την άγγιξαν.

Στους Ιερούς βωμούς της θυσίας των Ελλήνων στα απρόσιτα και αφιλόξενα βουνά της Αλβανίας, εκεί που το πάναγνο χιόνι του Θεού, πέφτοντας σιωπηλά γινόταν το νεκρό σάβανο των ηρώων – νεκρών, πρώτη Εκείνη δίπλα τους, σαν να ήταν η μάννα τους και κατέγραφε τα ονόματα στις δέλτους των νεοελλήνων ηρώων.

Όταν το πρωί ο ήλιος ξανοιγόταν από τις χιονισμένες βουνοκορφές και το βράδυ έγερνε στη δύση του, προσθέτοντας στο ημερολόγιο του Πολέμου άλλοτε ημέρες νίκης και γιορτής και άλλοτε ημέρες απογοητεύσεως και ήττας, Εκείνη, με την παρουσία Της, ενίσχυε την υψηλή φρόνηση των Ελλήνων στρατιωτών και τους υποκινούσε να ζουν με την λαχτάρα να υψώσουν την Ελλάδα σαν του ελευθέρου πνεύματος και σαν υπόδειγμα αληθινής ελευθερίας, απέναντι στα μάτια όλου του κόσμου.

Τα ιερά της εικονίσματα μικρά, ξύλινα, χάρτινα, ταπεινά, ήταν κρυμμένα σαν φυλακτά πολύτιμα στις χλαίνες των πολεμιστών και στο γεμάτο από ουράνιο φως πρόσωπό Της, που μερικές φορές γινόταν πιο φωτεινό από τις λάμψεις των οβίδων που ανελέητα σκορπούσαν γύρο τους τον θάνατο, οι στρατιώτες έβλεπαν την προσφορά της αληθινής αγάπης του Θεού προς τον Κόσμο, αλλά και την ελπίδα ότι δεν θα πάλευαν μόνοι τους!

Αυτός είναι ο λόγος που την ημέρα της Εθνικής μας Εορτής ιδιαιτέρως τιμούμε την φωτοφόρο Σκέπη της Παναγίας και της απονέμουμε τα Ευχαριστήρια για το ότι σαν Υπέρμαχος Στρατηγός οδήγησε στην νίκη και στην ανεξαρτησία το ευσεβές Έθνος μας.

Ας την παρακαλούμε να διασώζει πάντοτε την Θεοτοκόφιλη πατρίδα μας από ορατούς και αοράτους κυνδίνους και ας ακούμε την φωνή της που μας προτρέπει να κάνουμε στην προσωπική αλλά και στην εθνική μας ζωή ότι μας λέει ο Πανάχραντος Υιός της.

Αγίου Νικολάου του Νέου Θηβών «28 η Οκτωβρίου 1940».Το θαύμα της Πίστεως.