Θεοτόκος και Σταυρός

Μ’ αυτό τον τίτλο δημοσιεύεται στο φοιτητικό περιοδικό «Η Δράσις μας» (τεύχος Αυγούστου – Σεπτεμβρίου ε.ε.). Είναι πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο και αξίζει να μελετηθεί από όλους τους Έλληνες.

«…Όσο κι αν υπεισέρχεται ο ανθρώπινος παράγοντας και βοηθεί και η «ποιητική άδεια», όμως δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η Παναγία ήταν πραγματική μητέρα του θεανθρώπου. Και είναι φυσικό να πόνεσε και πολύ μάλιστα, καθώς συμπαρίστατο στον κρεμάμενο στον ατιμωτικό σταυρό Υιό της… Γιατί όμως τα θυμόμαστε αυτά αυτή την εποχή; Διότι έχουν μια συμβολική επικαιρότητα. Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της Παναγίας και ο Σεπτέμβριος ο μήνας του Σταυρού. Και για μας τους Έλληνες, τους μήνες αυτούς, στη νεότερη ιστορία μας, πόνεσε πολύ η Θεοτόκος. Αύγουστος ήταν όταν στο πανηγύρι της, στο νησί της του Αιγαίου μας, πρόσβαλε την ιερή μνήμη της η τορπίλη της φασιστικής Ιταλίας. Στο πανηγύρι της του Αυγούστου, ο δεύτερος Αττίλας, ύστερα από λίγα χρόνια, το 1974, καταπάτησε, με την ανοχή των ισχυρών της γης, την Κύπρο μας, το νησί στο οποίο αναπαυόταν τα ιερά λείψανα του αγαπημένου φίλου του υιού της (του Λαζάρου).

Αλλά και τον Σεπτέμβριο πόνεσε πολύ για μας η Θεοτόκος. Αντίκρισε σταυρό. Με τη φοβερή Μικρασιατική καταστροφή, με τη φρικτή σφαγή των Χριστιανών, που προκάλεσε η «κατάρα της Ανατολής», όπως χαρακτηρίστηκαν οι ορδές των Τούρκων, τα δάκρυα για τη συμφορά των παιδιών της, των πιστών του Εσταυρωμένου Υιού της, γέμισαν ασφαλώς τα ουράνια. Όταν έβλεπε τις εκκλησίες να γίνονται τζαμιά και στάβλοι και καφενεία, τους σταυρούς να πετιούνται στα σκουπίδια, τις εικόνες της να καίγονται, τους κληρικούς να σφαγιάζονται και να μη λατρεύεται πλέον ο Υιός της εκεί όπου τον δοξολογούσαν μυριάδες άνθρωποι, πονούσε πολύ η αγία ψυχή της.

Αλλά και σήμερα εξακολουθεί να πονά εξαιτίας μας. Όταν βλέπει αρκετοί νεοέλληνες να μην υπολογίζουν τις εντολές του υιού της, να αδιαφορούν για τη σταυρική θυσία του, να μη θέλουν τις ιερές εικόνες και τον Τίμιο Σταυρό του στα σχολεία των παιδιών τους, δεν μένει αδιάφορη. Υπομένει καρτερικά και σήμερα τον κατατρεγμό του υιού της, αλλά δέεται και ελπίζει.

Επειδή όμως δεν δοκίμασε μόνο τον οδυνηρό πόνο του Σταυρού η Θεοτόκος, αλλά γεύθηκε και την ανέκφραστη χαρά της Αναστάσεως του υιού της, ελπίζουμε ότι με τις δικές της πρεσβείες και ο πόνος της για όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στην πατρίδα μας θα αντικατασταθεί από τη θεόσδοτη χαρά…» υπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!

«Η ΕΡΕΥΝΑ» 12/09/2010- Του πρωτ. Πολυκ. Γρ. Τύμπα