Μιχαήλ Χρυσανθόπουλος , Η άλλη άλωση

Η άλλη άλωση

Γράφει ο Μιχαήλ Χρυσανθόπουλος, καθηγητής ιστορικού, συγγραφέας, δημοσιογράφος SBS Αυστραλίας

13 Απριλίου 1204…
Μήπως ακούγονται ακόμη οι φωνές, οι οιμωγές των σφαζομένων Ρωμαίων της Πόλης από τους λεγόμενους “σταυροφόρους”, που “κατά λάθος” αντί να απελευθερώσουν, όπως διακήρυτταν διαπρυσίως με καυτά κηρύγματα, τα ιερά χώματα του Θεανθρώπου, την Ιερουσαλήμ, “απελευθέρωσαν” εκμεταλλευόμενοι και τα ολέθρια λάθη και πάθη της φυλής, την Κωνσταντινούπολη.
Μήπως η Ε.Ε. της εποχής έτρεφε άσβεστο μίσος για το ανατολικό κομμάτι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, μη αποδεχόμενη ότι αποτελεί συνέχειά της; Μήπως και τότε δεν ανέχονταν το υψηλότατο πολιτισμό και την ανωτερότητα της Κωνσταντινουπόλεως σε σχέση με τους “εν τη λάσπη κειμένους λαούς της Ευρώπης”;
2010…
Μήπως ζούμε τώρα την συνέχεια του 1204; Η Ε.Ε. του 2010 δεν είναι μήπως της ιδίας σύνθεσης με του 1204; Μήπως παρά τους ποταμούς αιμάτων και επαναστάσεων, αυτή η Ε.Ε. δεν έφτιαξε το μίζερο, καχεκτικό και φυσικά πολιτικοοικονομικό ελεγχόμενο “ελλαδικό” κράτος του 1831; Μήπως δεν αντιτάχθηκε σε όλα τα απαράγραπτα εθνικά δίκαια του ελληνισμού ανά τους αιώνες; Μήπως δεν έκλεισε τα μάτια ή και δεν υποβοήθησε τις γενοκτονίες των Ελλήνων της Μακεδονίας, των Μακεδόνων δηλαδή, και των Ποντίων, των Θρακών, των Μικρασιατών; Βέβαια το μερίδιο ευθύνης μας είναι τεράστιο, γιατί οι πράξεις μας δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν αγαπάμε αυτό τον ευλογημένο τόπο και κάνουμε ό,τι μπορούμε να τον καταποντίσουμε. Το έχουμε ξαναγράψει, είναι βαριά η πατρογονική κληρονομιά, που αντί να τη σεβαστούμε, να τη διατηρήσουμε και να την επεκτείνουμε με δόξα, δουλειά και προσοχή, θέλουμε να την αποτινάξουμε από πάνω μας.
Όπως και με την υπόθεση της Μακεδονίας, και την επιχειρούμενη να καθιερωθεί, μεγαλύτερη ιστορική απάτη όλων των εποχών, από τα καλύτερα παιδιά της Σόφιας, γιατί αυτά είναι οι σλάβοι της γειτονικής χώρας, μια και όπως έχουμε τονίσει και επιμένουμε ότι πρόκειται για τη σύγχρονη φάση του βουλγαρικού διεκδικητισμού.
Με περισσή αφέλεια και προπαντός παντελή άγνοια της ιστορίας, υποστηρίζουμε ως κόκκινη γραμμή το γεωγραφικό προσδιορισμό για το όνομα Μακεδονία erga omnes (έναντι όλων), χωρίς δυστυχώς να καταλαβαίνουμε ότι η Μακεδονία ιστορικά, εθνοτικά, εθνολογικά, γεωγραφικά κατά την αρχαία εποχή, αν και δεν είχε σαφή “σύνορα”, αυτά θα ήταν σχεδόν τα ίδια με τα σημερινά εντός της ελληνικής επικράτειας, με μια μικρή λωρίδα 5-10 χλμ., το πολύ, στη γειτονική χώρα, που ανήκε και ανήκει στον ελληνικό πολιτισμό, που μας χρωστάνε οι γείτονες. Μια λωρίδα ελληνισμού, που έχει τα σπλάχνα της και την παρατημένη, αφημένη στην τύχη της, πραγματική μακεδονική (ελληνική) μειονότητα και έδωσε δείγματα υψηλού πολιτισμού, όπως το Μοναστήρι, Γευγελή, Στρώμνιτσα, Κρούσοβο λίγο πιο βόρεια.
Δεν γνωρίζουμε ότι οι δυτικοί της Ε.Ε. του 1204-2010, όταν εννοούν Μακεδονία, εννοούν τη “ρωμαϊκή επαρχία της Μακεδονίας”, που περιλάμβανε ακόμη και το κατοπινό ιλλυρικό και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική Μακεδονία; (Να σημειώσουμε ότι και κατά την περίοδο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της “Βυζαντινής” κατά το δυτικό όρο, το θέμα της Μακεδονίας ήταν η Θράκη και η Μακεδονία ήταν το θέμα της Ελλάδος ενίοτε). Αυτοί οι σύγχρονοι σταυροφόροι της Ε.Ε. αφού στοχοποίησαν οικονομικά την Ελλάδα, την εξύβρισαν και την υβρίζουν καπηλικότατα, ξεφτιλίζοντας την ιστορία της, μια ιστορία 7.500 ετών, προσπαθώντας να την ελέγξουν και ίσως το καταφέρουν, αφού και εμείς σκύβουμε το κεφάλι, από τα δικά μας τεράστια λάθη, που έδωσαν λαβή και θα ζητήσουν άμεση υποχώρηση στα εθνικά ζητήματα και φυσικά στο σκοπιανό.
Η ευφορία του Νίμιτς, η “διάθεση” για συμβιβασμό, που διατυπώθηκε από τον Nikola Gruevski, η “χαρά” της δικής μας πλευράς για γρήγορη επίλυση του ζητήματος, είναι το προσκήνιο, η βιτρίνα, που πίσω της κρύβει την υποχώρηση σχετικά με το θέμα. Σε τι συνίσταται αυτή η υποχώρηση; Αν γίνει αποδεκτός αυτός ο γεωγραφικός προσδιορισμός, γιατί όπως είναι γνωστό η γειτονική χώρα διά των επισήμων χειλέων του Gruevski “δέχεται”, αν και είναι σλαβικός ελιγμός ευφυέστατος, το “Βόρεια Δημοκρατία της Μακεδονίας”, αντί του “Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας”, αυτομάτως η Ελλάδα αποδέχεται μακεδονική ταυτότητα διάφορη της ελληνικής και μακεδονική γλώσσα διάφορη της ελληνικής, μια και θα γίνει αποδεκτός τελικά ο βίαιος αποχωρισμός - διαχωρισμός του όρου “Μακεδών” εθνολογικά, από τον όρο “Έλλην”.
Γιατί θα ήταν ανοησία να γίνει πιστευτό ότι θα μείνει αυτός ο “γεωγραφικός” προσδιορισμός, ή ότι οι Σλάβοι ξαφνικά θα σεβαστούν την ιστορία και θα προσαρμοστούν στην καινούρια κατάσταση. Συζητάμε με τους κλέφτες, τους παραχαράκτες, τους λωποδύτες, που μας χρωστάνε την ίδια τους την ύπαρξη, από όλες τις απόψεις, τους παρακαλούμε για συμβιβασμό, ενεργούντες ως ένοχοι γιατί; Γιατί αυτή η εθνική κατάπτωση; Γιατί αυτός ο διασυρμός; Δεν φτάνουν τόσες αλησμόνητες “χαμένες” πατρίδες; Δεν φτάνει πια; Η ιστορική γνώση, η οποία θα μπορούσε να μας θωρακίσει “erga omnes” λοιδορείται και περιθωριοποιείται από ανίκανους, ανόητους, ανιστόρητους εγκληματικά, δήθεν πραγματιστές για έντιμο συμβιβασμό, τον οποίο θα τον παρουσιάσουμε ως εθνική υπερήφανη επιτυχία, κοιτάζοντας το εθνικό μας πτώμα και θεωρώντας το ως άλλη κοιμωμένη του Χαλεπά.
Πόσα γνωρίζουν από αυτούς τους πραγματιστές, ότι έγινε μια μεγάλη διάσπαση ανάμεσα στις “ομογενειακές” οργανώσεις των Σκοπίων στις ΗΠΑ. Είπαμε και δικαιωνόμαστε πλήρως, οι Σλάβοι της γειτονικής χώρας είναι η αιχμή του δόρατος του σύγχρονου βουλγαρικού διεκδικητισμού. Η ΜΠΟ (η μακεδονική πατριωτική οργάνωση), η πιο φανατική βουλγαρική οργάνωση του 1922 (την χρονιά που ιδρύθηκε) στις ΗΠΑ που ενεργοποιείται από τότε, εξεδίωξε κακήν κακώς από τα σπλάχνα τις σκοπιανές οργανώσεις, που ενώ το παίζουν “μακεδονικές” ήταν πιο “βουλγάρικες” σε βαθμό υπερβολικό, σύμφωνα με τις δηλώσεις του Andrea Alusev, προέδρου της ΜΠΟ, που ζημίωσε την βουλγαρική υπόθεση. Και τα σκοπιανά ΜΜΕ που επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι οι Σκοπιανοί είναι κάτι διαφορετικό από τους Βουλγάρους στην κυριολεξία με απέραντη λύπη ανήγγειλαν αυτή τη διάσπαση - εκδίωξη, με τον δακρύβρεχτο τίτλο “Πάλι διάσπαση στην ηρωική διασπορά μας”, μη κρύβοντας πλέον τον πραγματικό βουλγαρισμό, για να επιτευχθούν τα δόλια, σκοτεινά σχέδια του σλαβισμού διαχρονικά, που υποβοηθείται και από την Ε.Ε. του 1204-2010.
Σιωπή από τους εδώ πραγματιστές, ενώ θα έπρεπε να παρακολουθείται από το θέμα κάθε στιγμή, κάθε ώρα, σε κάθε πτυχή, εξέλιξη, πορεία για να αντιμετωπισθεί με σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα, με επιχειρήματα και όχι με κορόνες την μια φορά και άτακτη υποχώρηση την άλλη. Ο σλαβισμός που παραλλάσσεται, προσαρμόζεται, περιμένει, διεκδικεί ανάλογα με τις περιστάσεις, που βουλγαρίζει “μακεδονίζοντας” ή “μακεδονίζει” βουλγαρίζοντας, απατώντας τους πάντες, δημιουργώντας “ιστορία” εκ του μηδενός, από την “οποία” λαμβάνει “επιχειρήματα” με “ιστορική” σοβαροφάνεια, παρουσιάζοντας τους Έλληνες ως κλέφτες της ιστορικής αλήθειας για τη Μακεδονία. Και τώρα που η Ελλάδα στενάζει υπό την οικονομική πίστη και επίθεση, είναι ευάλωτη σε κάθε είδους απαιτήσεις.
Γι’ αυτό και ο Gruevski ζήτησε από παράγοντες της Ευρώπης να πατήσουν την “Ελλάδα στο λαιμό”! Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η δήλωση, θα έλεγα ότι ήταν αναμενόμενη καθώς μέσα από τα γραφόμενά μας, έχουμε γράψει μέχρι κοπώσεως, ότι οι γείτονες δεν πρόκειται να αλλάξουν ούτε την άψογη προπαγάνδα τους στο εσωτερικό και το εξωτερικό, ούτε τις απαιτήσεις τους, ούτε τους τρόπους ενέργειάς τους. Και εμείς προσπαθούμε να διατηρήσουμε τα σύνορά μας, με φόβο μήπως τα χάσουμε, αγνοώντας βασικές αρχές της ιστορίας, την οποία δημιουργήσαμε, ότι αν δεν ζητάς χάνεις και αυτά που έχεις (Θουκυδίδης).
Είναι λυπηρό να βλέπει κανείς την Ελλάδα της φιλοσοφίας, της ιατρικής, της λογοτεχνίας, της αρχιτεκτονικής, της τέχνης του πολέμου, της στρατηγικής, των επιστημών, την Ελλάδα της βάσης του πολιτισμού, να διαπραγματεύεται επί ίσοις όροις με τους απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου.
Αλλά όταν η ιστορία βιάζεται γεννά τέρατα και τερατουργήματα, όπως αυτό των επαίσχυντων εθνολογικών εργαστηρίων της γείτονος, που φτιάχνει ιστορία του σωλήνα, κλωνοποιημένη από βιασμό.
1204… 2010, η ιστορία συνεχίζεται, η άλωση ακόμη δεν τελείωσε, οι φωνές ακόμη ακούγονται, οι γνώσεις δεν σταμάτησαν (αυτά που έκαναν οι Τούρκοι το 1453 ωχριούν σε αυτά που έκαναν οι Σταυροφόροι). Η Πόλη κραυγάζει… Αλλά “έστιν δίκης οφθαλμός ος τα πανθ’ ορά”.
«Μακεδονία»- 06/03/2010