Ισλαμικός εξτρεμισμός με αμερικανικό διαβατήριο

Η αντίληψη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν γεννούν τρομοκράτες είναι εσφαλμένη

The Observer

Μόλις ένας βομβιστής αυτοκτονίας πυροδοτήσει το εκρηκτικό του φορτίο, οι ιδεολόγοι σπεύδουν να προσεταιρισθούν την πράξη του, λες και πρόκειται για νεκροθάφτες που διεκδικούν σορό προς ταφή. Η σύλληψη πέντε Αμερικανών υπηκόων την περασμένη εβδομάδα στο Πακιστάν, που προέρχονται από την περιοχή της Ουάσιγκτον, οδήγησε την εφημερίδα The New York Times να αναρωτηθεί εάν οι συλληφθέντες ανήκουν σε ευρύ τρομοκρατικό δίκτυο ή έπεσαν απλά θύματα απάτης, εκτιμώντας ότι ο εξτρεμιστικός ισλαμισμός δεν μπορεί να συνυπάρξει με αμερικανικό διαβατήριο.
Μετά το αμόκ του ταγματάρχη Νιντάλ Μαλίκ Χασάν, που σκότωσε 13 ανθρώπους στη στρατιωτική βάση Φορτ Χουντ του Τέξας, το FBI αποκάλυψε ότι είχε υποκλέψει μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του δράστη με τον Ανουάρ αλ Αουλάκι, διαβόητο ισλαμιστή ιεροκήρυκα που προσηλυτίζει υπέρ του ιερού πολέμου μέσω βίντεο στο Ιντερνετ. Αμερικανοί συντηρητικοί σχολιαστές επεσήμαναν την ολιγωρία των αρχών να συλλάβουν τον Χασάν, παρουσιάζοντάς την ως δείγμα των φονικών συνεπειών της πολιτικής ορθότητας, που δεν επιτρέπει την αποτελεσματική αστυνόμευση, με πρόφαση τον σεβασμό των πολιτιστικών διαφορών.
Υπάρχει, όμως, μεγάλη πιθανότητα το FBI να τυφλώθηκε από την πεποίθηση ότι ουδείς Αμερικανός μπορεί να γίνει στρατιώτης της τζιχάντ, πιστεύοντας ότι ο Χασάν επικοινωνούσε με τον εξτρεμιστή μέντορά του στο πλαίσιο επιστημονικής έρευνας.

Η «εξαίρεση»

Η άποψη ότι οι ιδεολογικές δυνάμεις, που ακμάζουν σε άλλα σημεία του πλανήτη, δεν αγγίζουν τις ΗΠΑ, οδήγησε ανέκαθεν σε παρανοήσεις. Ο Φρίντριχ Ενγκελς έγραφε το 1851 ότι «η ταχεία ανάπτυξη του πλούτου στη χώρα παρασύρει τους Αμερικανούς εργάτες μακριά από το επαναστατικό καθήκον τους».
Αλλοι θεωρητικοί της Αριστεράς εξέφρασαν και αυτοί την αγανάκτησή τους. Σύμφωνα με τη σοσιαλιστική θεωρία, οι Αμερικανοί θα έπρεπε να έχουν αναπτύξει ισχυρή και διακριτή ταξική συνείδηση. Τα πανίσχυρα συνδικάτα και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που εδραιώθηκαν σε Ευρώπη και Καναδά δεν επανέλαβαν την επιτυχία τους στις ΗΠΑ. Αυτό οφείλεται στην απουσία τάξης γαιοκτημόνων ευγενών και στην πάνδημη εδραιωμένη πεποίθηση ότι καθένας –εκτός των σκλάβων– μπορούσε να έχει μερίδιο στο αμερικανικό όνειρο.
Η υπερηφάνεια για την «αμερικανική εξαίρεση» ήταν έκδηλη στην ομιλία του προέδρου Ομπάμα ενώπιον της νορβηγικής επιτροπής απονομής του Νομπέλ Ειρήνης. «Σε πολλές χώρες, η κοινή γνώμη είναι διχασμένη σε ό,τι αφορά τη χρήση στρατιωτικής βίας. Μερικές φορές, η διχογνωμία αυτή συνοδεύεται από αντανακλαστική δυσπιστία απέναντι σε κάθε τι αμερικανικό.
Μη γελιέστε: το κακό υπάρχει στον κόσμο. Ενα ειρηνικό κίνημα δεν θα μπορούσε να έχει εμποδίσει τις στρατιές του Χίτλερ. Οι διαπραγματεύσεις δεν μπορούν να πείσουν τους ηγέτες της Αλ Κάιντα να παραδώσουν τα όπλα», είπε ο Αμερικανός πρόεδρος που συνέχισε σκιαγραφώντας την εικόνα μιας φιλειρηνικής Ευρώπης, που αρνείται να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα και μιας ιδεαλιστικής Αμερικής, έτοιμης να προασπίσει τον πολιτισμό «με το αίμα των πολιτών μας και την ισχύ των όπλων μας».
Η αμερικανική ικανοποίηση για την «εθνική ιδιαιτερότητα» της χώρας φανερώνεται με τον χειρότερο τρόπο στους επαίνους που εκφωνούν οι Αμερικανοί για τη διαχείριση της μετανάστευσης από τη χώρα τους. Αρθρα που αντιπαραβάλλουν την επιτυχία της ενσωμάτωσης των μουσουλμάνων μεταναστών στην αμερικανική κοινωνία με τις βρετανικές αποτυχίες στον τομέα αυτό, εμφανίζονται τακτικά στον αμερικανικό Τύπο.
Προοδευτικοί σχολιαστές υπογραμμίζουν ότι όσοι μετανάστες στις ΗΠΑ είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τις παλιές τους εθνικές ταυτότητες, βοηθούνται σε αυτό από το Σύνταγμα, που τους αποδέχεται ως ισότιμους πολίτες, ενώ συντηρητικοί συνάδελφοί τους επισημαίνουν ότι οι μετανάστες στις ΗΠΑ δεν έχουν τη δυνατότητα να κάθονται στα σπίτια τους, εισπράττοντας κοινωνικά βοηθήματα και μεμψιμοιρώντας για τη «δυτική» τους εξορία, όπως συμβαίνει στη διεφθαρμένη Ευρώπη. Αντίθετα, οι μουσουλμάνοι μετανάστες στην Αμερική υποχρεώνονται να βγουν στην αγορά εργασίας, ερχόμενοι μοιραία σε επαφή με Αμερικανούς πολίτες και τον αμερικανικό πολιτισμό.

Πρώτα η θρησκεία

«Στη Βρετανία, 81% των μουσουλμάνων θεωρούν τους εαυτούς τους πρωτίστως μουσουλμάνους και δευτερευόντως Βρετανούς. Στις ΗΠΑ, 47% των μουσουλμάνων χαρακτηρίζουν τους εαυτούς τους πρωτίστως μουσουλμάνους», έγραφε σε άρθρο του το 2007 το διαδικτυακό περιοδικό «Slate», που συνέχιζε επαναλαμβάνοντας για μία ακόμη φορά τις μεγάλες πιθανότητες ενός μετανάστη στις ΗΠΑ να προτιμήσει να συνεχίσει την ελπιδοφόρα ζωή του, παρά να εμπλακεί σε σχέδιο αυτοκτονίας.
Δεν υποστηρίζω ότι όλες οι παραπάνω συγκρίσεις είναι εσφαλμένες. Δυστυχώς για τη Βρετανία, ακόμη και ένας αναλφάβητος μετανάστης στις ΗΠΑ γνωρίζει ότι το Σύνταγμα της χώρας τού εξασφαλίζει συγκεκριμένα θεμελιώδη δικαιώματα, όπως την ελευθερία του λόγου και της σκέψης. Την ίδια στιγμή, ακόμη και ο πλέον ευφυής μετανάστης στη Βρετανία δεν μπορεί να ανακαλύψει ποια είναι τα δικαιώματά του.
Οι αντιλήψεις, όμως, τείνουν να αλλάξουν ριζικά. Τα πρόσφατα περιστατικά στο Τέξας και το Πακιστάν έκαναν την αμερικανική δικαιοσύνη να στρέψει το ενδιαφέρον της στις εγχώριες εξτρεμιστικές οργανώσεις, με αμφίβολα, όμως, αποτελέσματα. Δυστυχώς, οι Αμερικανοί μοιάζουν εξίσου ανίκανοι με τους Βρετανούς να διαχωρίσουν το Ισλάμ από τον ισλαμισμό. Προσπαθώντας να ερμηνεύσει την άνοδο της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, ο κ. Ομπάμα είπε στο Οσλο: «Δεδομένου του γρήγορου ρυθμού της παγκοσμιοποίησης, δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε από τον φόβο που προκαλεί στους ανθρώπους η απώλεια της εθνικής και θρησκευτικής τους ταυτότητας». Αναρωτιέμαι εάν αντιλαμβάνεται ότι οι Αμερικανοί δεν διαθέτουν ανοσία από τις μανίες του καιρού μας και ότι η πάλαι ποτέ «ιδιαίτερη χώρα» δεν μοιάζει πια τόσο ξεχωριστή.
Πηγή:http://news.kathimerini.gr