Φασισμός στο όνομα της Ελευθερίας;;;
Δεν θέλω να σοκάρω με τον τίτλο αυτού του σχολίου, ούτε να προκαλέσω. Τα πρόσφατα όμως γεγονότα σχετικά με την απαγόρευση του Σταυρού στα σχολεία της Ιταλίας -πράγμα που ούτε η Κυβέρνηση, ούτε η Εκκλησία ούτε η Κοινωνία της γείτονος χώρας ασπάζεται- και η αναδίφηση εκ νέου τόσο στη χώρα μας όσο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες της συζήτησης σχετικά με το σεβασμό των θρησκευτικών πεποιθήσεων των πολιτών τους και κυρίως ο τρόπος που προβάλλονται αυτές οι θέσεις, δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους.
Δεν θα μπω στη διαδικασία που πολλοί πίπτουν, να κάνω δηλαδή διάκριση μεταξύ μειονοτήτων και πλειονοτήτων. Αυτό που θα πρέπει να μας ανησυχεί όλους είναι ο τρόπος που δήθεν προασπίζονται και διασφαλίζονται οι Ελευθερίες των πολιτών. Σε ένα Δημοκρατικό περιβάλλον σαφώς και οφείλουμε να σεβόμαστε τις θρησκευτικές πεποιθήσεις ΟΛΩΝ των πολιτών.
Το πρόβλημα όμως αρχίζει όταν στο όνομα της ισοπολιτείας οι ελευθερίες κάποιων, άσχετα από το αν αποτελούν μικρό ή μεγάλο μέρος των πολιτών, μπαίνουν σε πρώτη προτεραιότητα έναντι των υπολοίπων. Όταν δηλαδή ξεχνάμε ότι η ελευθερία του κάθε πολίτη δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιορίζει την ελευθερία του άλλου.
Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια έντονη προσπάθεια στον Ευρωπαϊκό χώρο, από διάφορες κατευθύνσεις (πολιτικές, θρησκευτικές, κλπ) ώστε να υποβαθμιστούν τα χριστιανικά σύμβολα και παράλληλα να υπερτονιστούν άλλα. Είναι γνωστός ο σάλος που προκλήθηκε π.χ. για την απαγόρευση της μαντήλας στη Γαλλία.
Μέχρι και ο Τούρκος πρωθυπουργός τότε είχε εκφραστεί κατά της απαγόρευσης αυτής, τη στιγμή που στο δικό του κράτος απαγορεύονται γενικώς τα χριστιανικά σύμβολα, στο όνομα δήθεν του λαϊκού κράτους.
Είδαμε πάλι τις αντιδράσεις στην Αθήνα για το σχίσιμο ενός σημειώματος με στίχους από το Κοράνι, και πολλοί δικαιολόγησαν τα ακραία γεγονότα που ακολούθησαν. Κανείς όμως από τα ΜΜΕ και τους "προασπιστές" των θρησκευτικών ελευθεριών δεν ανέφερε καν ότι στο Ιράν δύο κοπέλες καταδικάστηκαν σε θάνατο επειδή είναι χριστιανές.
Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε, κανείς δεν επέδειξε την ελάχιστη ευαισθησία... Και αν τολμήσουν κάποιοι χριστιανοί να προβάλλουν αντίρρηση για κάποια θέματα, τότε χρωματίζονται αυτόματα ως "σκοταδιστές", "σωβινιστές", "γραφικοί", κλπ.
Στην Ευρώπη το ζήτημα της απάλειψης των χριστιανικών συμβόλων προέρχεται είτε από τις μουσουλμανικές κοινότητες είτε από ανθρώπους πολιτικά και ιδεολογικά αντίθετους με τη θρησκεία. Στην Ιταλία τις τελευταίες μέρες το ζήτημα έχει λάβει δραματικές διαστάσεις, με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου από τη μια να θέλει να καταργηθεί ο σταυρός από τις σχολικές αίθουσες, και την αντίδραση του συνόλου της κοινωνίας (συμπεριλαμβανομένης και της Κυβέρνησης) σε μια τέτοια προοπτική. Το αιτιολογικό της απόφασης αλλά και των υπερασπιστών της απαλοιφής των χριστιανικών συμβόλων είναι ότι η ύπαρξή τους προσβάλλει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις κάποιων.
Αν όμως δεχτούμε την αρχή ότι κάθε τι που δεν αρέσει σε κάποιους πρέπει να καταργείται, τότε μοιραία οδηγούμαστε σε αυτό που καταδικάζουμε. Στο όνομα δηλαδή της ελεύθερης έκφρασης μιας ομάδας πολιτών καταπιέζουμε την ελευθερία της έκφρασης των άλλων. Στο όνομα της ελευθερίας καταργούμε την αρχή του αμοιβαίου σεβασμού και της αποδοχής όλων από όλους. και αυτό σαφώς είναι φασισμός, άσχετα από που προέρχεται.
Οι συνέπειες μιας τέτοιας συμπεριφοράς δεν μπορεί παρά να είναι καταστροφικές για τις κοινωνίες, εφόσον από τη μια αντί να αμβλύνονται οι διαφορές ανάμεσα στις ομάδες του κοινωνικού ιστού αυτές οξύνονται και περιχαρακώνονται, και από την άλλη, αν εφαρμόσουμε την αρχή ότι κάθε τι που δεν αρέσει πρέπει να εξαλείφεται, τότε τίποτα δεν μπορεί να σταθεί όρθιο σε μια κοινωνία ούτε να εγγυηθεί ακόμα και την ύπαρξη ευνομούμενων κρατών.
Τι δηλαδή; επειδή δεν αρέσει σε κάποιους το Σύνταγμα, θα πρέπει να το καταλύσουμε; επειδή δεν αρέσει σε κάποιους το ποδόσφαιρο θα πρέπει να γκρεμίσουμε τα γήπεδα; επειδή δεν αρέσει σε κάποιους η θρησκεία θα πρέπει να την καταργήσουμε; επειδή δεν αρέσουν σε κάποιους τα υφιστάμενα σύνορα της χώρας μας, θα πρέπει να τα καταργήσουμε; να γκρεμίσουμε τότε και τις εκκλησιές, και τα καμπαναριά, και τους μιναρέδες, και τις συναγωγές, και τη Βουλή, και τα Δικαστήρια και τις φυλακές. Και τί θα μείνει τελικά; το απόλυτο χάος.
Ίσως ακούγονται υπερβολικά. Και είναι. Φαίνεται όμως από τα υπερβολικά αυτά παραδείγματα ότι ο τρόπος που τα ζητήματα της ελεύθερης έκφρασης προασπίζονται, οφείλει πρωτίστως να τηρεί την αρχή την οποία θέλει να υπερασπιστεί, δηλαδή την ελευθερία όλων ανεξαιρέτως. Και τούτο, επειδή ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται η πολεμική κατά των χριστιανικών συμβόλων δεν δείχνει ούτε σεβασμό ούτε αποδοχή ούτε την ελάχιστη ανοχή προς εκείνους που τα δέχονται. Στην Ελλάδα για παράδειγμα έρχεται κατά καιρούς (και έγινε λόγος και πριν λίγες μέρες) για την καύση των νεκρών. Οι σκέψεις και οι πεποιθήσεις των υποστηρικτών τους είναι απόλυτα σεβαστές.
Επιθυμούμε όμως να σέβονται κι εκείνοι τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω όλων εκείνων που δεν επιθυμούν να αποτεφρωθούν, αλλά προτιμούν την ταφή ως στοιχείο της παράδοσής τους ή πολύ περισσότερο της Πίστεώς τους. Για ποιό λόγο και στο όνομα ποιάς ελευθερίας θα πρέπει δηλαδή υποχρεωτικά όλοι να ενταχθούμε στις πεποιθήσεις των υπερασπιστών της αποτέφρωσης; Γιατί η υποχρέωση όλων στην επιθυμία του μέρους δεν είναι τίποτε άλλο από στέρηση της δικής τους ελευθερίας.
Για ποιό λόγο και στο όνομα ποιάς ελευθερίας θα πρέπει να καταργήσουμε το σταυρό από τη σημαία; κάποιοι τον θέλουν κάποιοι άλλοι όχι. Αν πάλι βρίσκεται ο σταυρός στη σημαία μας δεν είναι για να υπογραμμίζει ότι η Ελλάδα είναι χριστιανικό κράτος αλλά για να μας θυμίζει ότι ο αγώνας για την Ελευθερία ήταν "υπέρ Πίστεως και υπέρ Πατρίδος", όπως μας το έχουν διηγηθεί οι πρωταγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης, που πολέμησαν έχοντας σαν σύνθημα το "Ελευθερία ή Θάνατος".
Ούτε πάλι είμαστε η μόνη χώρα που έχει στη σημαία της το σταυρό, ούτε θα φανούμε πιο "δημοκρατικοί και προοδευτικοί" αν τον καταργήσουμε.
Όσοι γνωρίζουν τα στοιχειώδη έστω για την Ευρώπη, ξέρουν καλά ότι στη χώρα μας επικρατούν προοδευτικότερες και πιο φιλελεύθερες πρακτικές σε σχέση με ό,τι ισχύει στη Γερμανία, την Αγγλία, τη Δανία, τη Φινλανδία, την Ελβετία και τη Γαλλία.
Κατά τον ίδιο τρόπο, κάποιοι ενοχλούνται από τις εικόνες του Χριστού στα σχολεία. Κάποιοι άλλοι όμως τις επιθυμούν. Όπως κάποιοι μπορεί να ενοχλούνται από πολλά στην κοινωνία μας, αλλά είναι υποχρεωμένοι να τα δέχονται και να τα ανέχονται, άσχετα από το αν τα εγκρίνουν ή όχι.
Η ύπαρξη πάλι των συμβόλων στα δημόσια κτίρια (σχολεία, δικαστήρια κλπ) ουδέποτε εκλήφθηκε ως στοιχείο προσηλυτισμού ή επιβολής της θρησκείας ή ότι δηλώνει πως το Κράτος δίνει προτεραιότητα στους χριστιανούς έναντι των μη χριστιανών.
Κανένα Σύνταγμα και κανένας Νόμος δεν αφήνει περιθώριο τέτοιας παρερμηνείας, πέρα από το γεγονός του σεβασμού στις χριστιανικές ρίζες του Πολιτισμού αλλά και των αρχών του Δικαίου τόσο της Ευρώπης όσο και των επιμέρους χωρών.Σαφώς και οφείλουμε να σεβόμαστε τις ελευθερίες των άλλων. Σαφώς και οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε τις αρχές της πολυπολιτισμικότητας και του πλουραλισμού. Δεν μπορούμε όμως να επικαλούμαστε ότι η κατάργηση των πεποιθήσεων και των συμβόλων μιας μερίδας της κοινωνίας είναι αυτή που εξασφαλίζει την άνεση μιας άλλης, ότι η κατάργηση των θρησκευτικών ελευθεριών των χριστιανών εξασφαλίζει τις θρησκευτικές ελευθερίες των μη χριστιανών. Αυτό είναι τουλάχιστον υποκριτικό, είναι το προπέτασμα καπνού όλων εκείνων που επιθυμούν την αποσύνδεση των πολιτών από τις ρίζες τους, από την πίστη τους και από τις παραδόσεις τους.
Ως χριστιανοί δεν είμαστε αντίθετοι στην ελευθερία των άλλων. Δεν δεχόμαστε όμως η επίκληση της ελευθερίας των άλλων να καταλύει τις δικές μας ελευθερίες. Απλά και συνεπέστατα.
Πηγή: xerouveim
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου