Αγγλία, Κράτος πνευματικά ανίσχυρο

(Στη φωτογραφία ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ Ρόουαν Ουΐλλιαμς)

Στην σαραντάλεπτη διαδρομή με το ταξί από το αεροδρόμιο του Stansted μέχρι την Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ της Αγγλίας έγινε μια συζήτηση με τον ευγενή οδηγό του ταξί, που αξίζει να σχολιασθή.
Επειδή πιθανώς στην πίσω θέση είδε Ιερέα και ο προορισμός ήταν Ορθόδοξο Μοναστήρι, άνοιξε με αυτόν που κάθησε δίπλα του, στην θέση του συνοδηγού, συζήτηση με ιστορικό και θεολογικό περιεχόμενο.
Η επαγγελματική ευγένεια του οδηγού φάνηκε από την κίνησή του, μόλις κατάλαβε ότι είμαστε Έλληνες, να βάλη το GPS στα ελληνικά, ώστε να ακούμε στην γλώσσα μας την καθοδήγηση που του δινόταν για να μας φθάση στον προορισμό μας.
Ενδιαφέρθηκε για τις διαφορές της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον Πάπα. Η συζήτηση πήγε στην ιστορία της κατάληψης του Πατριαρχείου της Ρώμης από τους Φράγκους. Κι ο ίδιος ομολόγησε: «Εμείς εδώ έχουμε χάσει την πίστη». Στην έντονη παρουσία του μουσουλμανικού στοιχείου, που απαιτεί την ικανοποίηση των θρησκευτικών του απαιτήσεων, οι Άγγλοι αισθάνονται ανίσχυροι. Δεν διαθέτουν δική τους πίστη.
Ο Χριστιανισμός τους αδυνάτισε πολύ. Στους περισσότερους ίσως έσβησε. Πως, άλλωστε, να πιστέψουν; Πως να εμπιστευθούν, όπως χαρακτηριστικά είπε ο οδηγός μας, μια εκκλησία που έχει αρχηγό την Βασίλισσα;
Δεν προχώρησε στα άλλα διαλυτικά φαινόμενα της Αγγλικανικής Εκκλησίας.
Στάθηκε μόνο στο ότι το Κράτος, πνευματικά ανίσχυρο απέναντι στους Μουσουλμάνους, προτιμά να μη συζητά θρησκευτικά θέματα και να μην επιτρέπη την ανακίνηση τέτοιων θεμάτων.
Το Ηνωμένο Βασίλειο, ένα Κράτος με πολύ εθιμοτυπία και οργάνωση και με πολίτες που τηρούν –στα μάτια, τουλάχιστον, ενός Έλληνα επισκέπτη– τους αυτονόητους κανόνες κοινωνικής οργάνωσης, ζη χωρίς πνευματικά στηρίγματα, αποχριστιανισμένο, η, μάλλον, με ένα ξεθωριασμένο επίχρισμα ενός αιρετικού Χριστιανισμού.
Γι’ αυτό η Ιερά Μονή του Έσσεξ, που ήταν ο προορισμός μας, όπως και άλλες Ορθόδοξες κοινότητες μέσα στο Ηνωμένο Βασίλειο, είναι οάσεις πνευματικές για τους κουρασμένους αναζητητές της αληθινής ζωής, πάσης εθνικής προελεύσεως, όπως φαίνεται και από το πλήρωμα της Ι. Μονής, που αριθμεί περί τις δεκαέξι εθνότητες.

Η αρχοντική ρίζα

Εμείς εδώ, στο νότιο άκρο της Βαλκανικής, δεν έχουμε χάσει ακόμη την πίστη μας. Κάνουμε, όμως, ο,τι μπορούμε για να την χάσουμε. Αντέχουν πάντως ακόμη τα θεμέλιά μας. Η Εκκλησία λειτουργεί.
Υπάρχει λαός, έστω και αριθμητικά μικρός, που προσεύχεται. Είναι το «μικρόν ποίμνιον», στο οποίο ευδοκεί ο Θεός.
Σαν οργανωμένη κοινωνία όμως δεν τα πάμε και τόσο καλά, αφού δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε ακόμη και σε μερικούς αυτονόητους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς. Αυτό που μας διατηρεί είναι ο,τι έρχεται από παλιά.
Ο,τι πέρασε σε μας σαν παράδοση τροφοδοτούμενη από την Εκκλησία. Είναι η αρχοντιά αυτών που έχουν προστάτες και πρότυπα τους οσίους και τους μάρτυρες.
Όσο τους θυμόμαστε, όσο τους επικαλούμαστε θα τρεφόμαστε από την αρχοντική μας ρίζα. Αν τους ξεχάσουμε, θα γίνουμε πνευματικά αναιμικοί σαν τους Ευρωπαίους, χωρίς να έχουμε την κουλτούρα της δικής τους εξωτερικής κοινωνικής ευταξίας.
Θα είμαστε τότε ως κοινωνία το πρότυπο της διάλυσης.

του Πρωτ. π. Θωμά Βαμβίνη
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2008