Συνεργασία συμβιβασμών;

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
.
Συχνά - πυκνά ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος τονίζει ότι η Εκκλησία πρέπει να συνεργάζεται με την Πολιτεία για το καλό του λαού. Το είπε και επίσημα στη συνεδρίαση της Ιεραρχίας τον Οκτώβριο του 2008: «Μία συντεταγμένη και ευνομούμενη Πολιτεία και μία Εκκλησία, η οποία διακονεί τον ίδιο λαό με την πρώτη, έχουν χρέος να συνεργάζονται προς ωφέλεια αυτού του λαού». Κανένας δεν διαφωνεί με τον Αρχιεπίσκοπο στο θέμα της συνεργασίας της Εκκλησίας με την Πολιτεία. Όμως υπάρχει μία σοβαρότατη ένσταση στο πως θα επιτευχθεί η συνεργασία, όταν οι εκπρόσωποι της Πολιτείας είναι αιρετοί και κάθε τόσο αλλάζουν. Και πώς επίσης οι πολιτικοί, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν είναι συνειδητά μέλη της Εκκλησίας, θα δεχτούν τις προτάσεις της; Πρόκειται για μια αντικειμενική δυσκολία, την οποία η Ιερά Σύνοδος και ιδιαίτερα ο Πρόεδρος της δεν πρέπει να αγνοούν.
.
Οι επιλογές των πολιτικών δεν συμπίπτουν με τις χριστιανικές αρχές. Καθημερινά το διαπιστώνουμε. Οι πολιτικοί —σχεδόν όλοι— είναι αντίθετοι με το ήθος και το σκοπό της Εκκλησίας. Τηρούν βέβαια τα προσχήματα κι εκδηλώνουν έναν εξωτερικό σεβασμό προς τους κληρικούς και ιδιαίτερα τους Μητροπολίτες —και αυτό για τα ματιά του λαού, που τους εκλέγει— στην πραγματικότητα όμως κινούνται έξω από την τροχιά του Ευαγγελίου. . Η κατάσταση λοιπόν, που επικρατεί οδηγεί σε αντιθέσεις και συγκρούσεις. Και όμως! Στις μέρες μας ούτε αντιθέσεις βλέπουμε ούτε συγκρούσεις διαπιστώνουμε. Όλα βαίνουν καλώς! Ποιο μαγικό ραβδάκι μεταβάλλει τις αντιθέσεις σε συμφωνίες και τις συγκρούσεις σε συμμαχίες;
.
Θ’ απαντήσω ευθέως. Το ραβδάκι το κρατάει στα χέρια του ο Μακαριώτατος, ο οποίος δεν αντιδρά δυναμικά στα όσα αντιχριστιανικά νομοθετεί η κυβέρνηση και στα όσα περιφρονητικά για την ορθόδοξη πίστη δηλώνουν οι εξτρεμιστές της αριστεράς. Έχουμε συγκεκριμένα παραδείγματα. Η αντίδραση της Ιεράς Συνόδου για το άθλιο σύμφωνο της ελεύθερης συμβίωσης ήταν ήπια έως ανύπαρκτη. Επίσης για την υποβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών δεν ανησύχησε πολύ. Αλλά και για την καύση των νεκρών δεν διατύπωσε με σαφήνεια τη γνώμη της.
.
Η Διοίκηση της Εκκλησίας έχει ευαισθησία απέναντι στους πολιτικούς. Δεν επιθυμεί να τους κακοκαρδίσει. Ανεξήγητη αυτή η στάση, αλλά κι ενοχλητική για τους συνειδητούς χριστιανούς. Μήπως για χάρη των υλικών αγαθών θυσιάζονται οι ηθικές αξίες; Μήπως συμβιβάζονται τα ασυμβίβαστα; Μήπως για χάρη της συνεργασίας με την Πολιτεία η Διοίκηση της Εκκλησίας έχασε τη φωνή της; Αν συμβαίνουν αυτά, πρέπει ο λαός να αντιδράσει και ν' απαιτήσει τη διακοπή εκ μέρους της Εκκλησίας αυτής της ανίερης συνεργασίας. Πρέπει οι υπεύθυνοι να καταλάβουν ότι η συνεργασία με την Πολιτεία, όταν προϋποθέτει συμβιβασμούς σε θέματα χριστιανικής ηθικής και διδασκαλίας, είναι επιζήμια και πρέπει να διακόπτεται.
.
Πηγή:Ορθόδοξος Τύπος, 12/12/2008