Συνειδητοὶ Χριστιανοὶ

 

Συνειδητοὶ Χριστιανοὶ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

  Ὅποιος πιστεύει ὅτι εἶναι συνειδητὸς χριστιανός, χωρὶς νὰ ἀναλαμβάνει ὑποχρεώσεις, πλανᾶται. Ὁ ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε ὅτι «ἀπαιτεῖται θυσία ἀγάπης γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ τὸν πλησίον». Ἡ λέξη «θυσία» εἶναι ἄγνωστη στοὺς περισσότερους σύγχρονους ἀνθρώπους, ἢ ἀκριβέστερα περιμένουν τὶς θυσίες τῶν ἄλλων γιὰ λογαριασμό τους! Λησμονοῦν ὅτι ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε γιὰ τὴ δική τους σωτηρία. Ἀλλὰ καὶ ἑκατομμύρια χριστιανοί, κατὰ τοὺς αἰῶνες τῶν διωγμῶν, θυσιάστηκαν γιὰ τὴν πίστη.

  Στὴν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι βασανίζονται ἀπὸ πολλὲς βιοτικὲς μέριμνες καὶ γήινες ἐπιθυμίες καὶ κάθε πρόταση γιὰ θυσία, ἔστω καὶ τὴν πιὸ μικρή, δὲν γίνεται εὔκολα δεκτή. Τοὺς ἀρέσει νὰ ἀκοῦν γιὰ τὶς θυσίες τῶν ἁγίων τοῦ παρελθόντος, ὄχι ὅμως καὶ γιὰ τὶς θυσίες ποὺ οἱ ἴδιοι πρέπει νὰ κάνουν, παρόλο ποὺ ἔχουμε συγχρόνους ἁγίους ποὺ μᾶς ἔχουν δώσει πάρα πολλὰ παραδείγματα. Σημειώνουμε ἐνδεικτικὰ μερικὰ ἀπὸ τὴ ζωή τους.

Ἡ ἀφοσίωσή τους στὸ Χριστὸ ἦταν σταθερή, ἐνῷ ὁ κόσμος τοὺς ἄφηνε ἀδιάφορους.

Ἦταν ἐλεύθεροι ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, γι’ αὐτὸ δὲν εἶχαν πολλὲς βιοτικὲς καὶ μάταιες μέριμνες.

Ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ ἦταν ἡ δεύτερη ἀναπνοή τους.

Γιὰ νὰ μὴ διακόπτεται τὸ πνευματικό τους πρόγραμμα, ἀρνοῦνταν τὰ χρήματα. Δὲν ἤθελαν νὰ ἔχουν λογισμοὺς διαχείρισης. Ἦταν ὄντως ἀκτήμονες. Εἶχαν ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἀγάπη τους πρὸς τὸν πλησίον ἦταν μεγάλη καὶ ἔμπρακτη. Δὲν ἔκαναν διακρίσεις. Ὅλοι οἱ ἄνθρωπο ἦταν ἀδελφοί τους καὶ τοὺς θεωροῦσαν ἀνώτερους καὶ ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους, γιατί εἶχαν τὴ δυνατότητα ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ βρεθοῦν στὸν παράδεισο, ὅπως ὁ λῃστὴς ποὺ συσταυρώθηκε μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μετενόησε τὴν τελευταία στιγμὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς του.

Τὸ ἀρχονταρίκι τους ἦταν πάντα ἀνοικτό. Ἔδιναν πολλὰ ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα ποὺ εἶχαν!

Τὰ λόγια τους ἦταν βιωματικά. Ὅ,τι ἔλεγαν στοὺς ἀνθρώπους τὸ εἶχαν προηγουμένως ζήσει οἱ ἴδιοι καὶ γι’ αὐτὸ ποτὲ δὲν ἔφταναν στὴν εὔκολη ὑπερβολή.

Οἱ διδαχὲς τους πάντα μὲ διάκριση καὶ εὐαισθησία. Δὲν ἤθελαν νὰ πληγώνουν μὲ τὸ σκληρὸ ἔλεγχο. Ἐπεδίωκαν νὰ θεραπεύσουν τὶς πληγὲς ποὺ εἶχαν δημιουργήσει οἱ ἁμαρτίες. Ὁ πόνος τῶν ἀνθρώπων γινόταν καὶ δικός τους πόνος.

Συμβούλευαν γιὰ πνευματικὰ θέματα ποὺ γνώριζαν καὶ ἀπέφευγαν νὰ σχολιάσουν ὑποθέσεις ποὺ δὲν εἶχαν πνευματικὴ ἀξία.

Τὰ πολιτικὰ καὶ κοινωνικὰ θέματα τὰ ἔβλεπαν ἀπὸ πνευματικὴ σκοπιά, χωρὶς νὰ τοὺς δίνουν μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ ὅ,τι εἶχαν, καὶ δὲν πρότειναν λύσεις, ἐὰν δὲν εἶχαν πλήρη γνώση τῆς πραγματικότητας.

Ἐνδιαφέρονταν γιὰ τὶς ὑποθέσεις τῶν ἀνθρώπων καὶ τὶς ἔβαζαν στὴν προσευχή τους.

Δὲν ὑπελόγιζαν τὸν κόπο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τοὺς ἀναζητοῦσαν. Ὁ χρόνος τους ἦταν μία ἀδιάκοπη προσφορὰ στοὺς ἀδελφούς.

Προσέφεραν χωρὶς νὰ περιμένουν καμιὰ ἀνταπόδοση.

Σήκωναν τὶς ὑποθέσεις καὶ τὰ προβλήματα τῶν ἀδελφῶν, θυσιάζοντας τὸ χρόνο τους γιὰ τὴν τακτοποίησή τους.

Θυμοῦνταν πάντα τὶς εὐεργεσίες ποὺ εἶχαν δεχτεῖ κατὰ καιροὺς καὶ λησμονοῦσαν τὶς εὐεργεσίες ποὺ συνεχῶς ἔκαναν, πρόθυμα καὶ ἀκούραστα στοὺς ἀδελφούς τους.

Πάντα προσεύχονταν, ἀγαποῦσαν, συγχωροῦσαν καὶ δὲν εἶχαν κακοὺς λογισμοὺς γιὰ τοὺς ἄλλους. Δὲν ἤθελαν νὰ καταδικάζουν, ἀλλὰ νὰ διορθώνουν.

Ὅλα τὰ ἀνωτέρω εἶναι θυσίες ἀγάπης πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τὸν πλησίον. Εἶναι καθήκοντα ποὺ δὲν πρέπει νὰ παραθεωροῦνται ἀπὸ τοὺς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ εἶναι συνειδητοὶ καὶ ὄχι μόνο κατ’ ὄνομα.

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος