«Δεῦτε καὶ ἡμεῖς Χριστῷ συναντηθῶμεν»

 

«Δεῦτε καὶ ἡμεῖς Χριστῷ συναντηθῶμεν»

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος - θεολόγος

«Δεῦτε, οὖν, καὶ ἡμεῖς Χριστῷ συναντηθῶμεν…», μᾶς προτρέπει ὁ θεῖος ὑμνογράφος σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ τροπάρια τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς. Καὶ ὄχι μόνον «συναντηθῶμεν», ἀλλὰ καὶ «δεξώμεθα αὐτόν, οὗ τὸ σωτήριον ὁ Συμεὼν ἑώρακεν.»

Ὑπάρχει, ἄραγε, ὡραιότερη προτροπὴ ἀπὸ αὐτήν, ἀγαπητοί μου; Ὄχι μόνον νὰ συναντηθοῦμε μὲ τὸν Κύριο, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸν δεχθοῦμε μέσα μας, νὰ δεχθοῦμε δηλαδὴ «τὸ σωτήριον», τὴν σωτηρία μας, ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Νὰ δεχθοῦμε Αὐτὸν ποὺ εἶδε μὲ τὰ μάτια του καὶ δέχθηκε στὶς ἀγκάλες του ὁ θεοδόχος Συμεών, γιὰ νὰ τὸν εὐλογήσῃ καὶ νὰ εὐλογηθῆ ἀπὸ Ἐκεῖνον, «ὡς ἔπρεπε», σύμφωνα μὲ τὸ ὑπέροχο Κοντάκιο.

Ἔχομε ἀναφερθῆ σὲ ἄλλο μας ἄρθρο στὶς προϋποθέσεις τῆς εὐλογημένης αὐτῆς συναντήσεως μὲ τὸν Κύριο, γιὰ τὴν προεργασία ποὺ χρειάζεται νὰ κάνῃ κάθε ἄνθρωπος, πόσῳ μᾶλλον οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν προσευχή, τὴν νηστεία καὶ τὴν συνεχῆ ἄσκηση καὶ μάλιστα στὴν ὑπομονὴ καὶ στὴν ἐπιμονή, ὥστε νὰ ἐπωφεληθοῦμε ἀπὸ τὴν σωτήρια αὐτὴν συνάντηση μὲ τὸν ἀγαπημένο μας Κύριο.

Στὸ παρόν, θὰ ἑστιάσωμε κυρίως στὸ ποιός ἢ ποιοί εἶναι οἱ εὐεργετούμενοι ἀπὸ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ σωτηρίου μηνύματος καὶ ποιές εἶναι οἱ συνέπειες αὐτῆς τῆς ἀποδοχῆς.

Ἐὰν διαβάσωμε τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς ἡμέρας καὶ ῥίξωμε μιὰ κάπως προσεκτικώτερη ματιὰ στὴν εἰκόνα τῆς Ὑπαπαντῆς, θὰ δοῦμε ὅτι ὁ Χριστὸς ὁδηγεῖται στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του, τὴν μητέρα Του, τὴν Παρθένο Μαρία, καὶ τὸν προστάτη της, τὸν Ἰωσήφ. Ἐκεῖνοι, πιστοὶ στὸν «νόμο τοῦ Μωϋσέως» καὶ στὸν «νόμο τοῦ Κυρίου», ἐπιτελοῦν ὅλα τὰ σχετικὰ μὲ τὸν σαραντισμὸ τοῦ βρέφους καὶ τὴν ἀπόδοση τῶν ὡρισμένων προσφορῶν (Λουκ., β’ 22-24).

Ὁ Συμεών, ἀπὸ τὴν πλευρά του, ποὺ συμβολίζει τὸν «παλαιὸ νόμο», ὑποδέχεται στὴν ἀγκαλιά του τὸν «νέον νόμο», τὸν Χριστό, εὐλογεῖ Ἐκεῖνον καὶ τοὺς γονεῖς Του καὶ εὐλογεῖται μὲ τὴν σειρά του ἀπὸ τὸν Χριστό, ὅπως ἀναφέρει καὶ τὸ Κοντάκιο («καὶ χεῖρας τοῦ Συμεὼν εὐλογήσας, ὡς ἔπρεπε»). Ἑπομένως, ὑπάρχει μιὰ εὐλογημένη συνέχεια καὶ διαδοχή, τὰ εὐεργετικὰ ἀποτελέσματα τῆς ὁποίας ἐμφανίζονται σὲ ὅλους.

Ἔτσι, οἱ γονεῖς τοῦ Κυρίου θαυμάζουν «ἐπὶ τοῖς λαλουμένοις περὶ αὐτοῦ», γιὰ τὴν προφητεία δηλαδὴ τοῦ Συμεὼν περὶ τοῦ Κυρίου, ὅτι θὰ εἶναι «φῶς εἰς ἀποκάλυψιν λαῶν καὶ δόξα  λαοῦ του Ἰσραήλ», ἡ Παναγία εἰδικὰ προβληματίζεται σίγουρα γιὰ τὴν προφητεία περὶ αὐτῆς ὅτι «ῥομφαία διελεύσεται» τὴν καρδία της, τὸ δὲ παιδίον Ἰησοῦς, ἀφοῦ τελέστηκαν «ἅπαντα κατὰ τὸν νόμον Κυρίου», καὶ ἐπέστρεψαν στὴν Ναζαρέτ, «ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο πνεύματι πληρούμενον σοφίας, καὶ χάρις Θεοῦ ἦν ἐπ’ αὐτό.» (Λουκ., β’ 30-40).

Ὅσο γιὰ τοὺς γηραιοὺς προφῆτες Συμεὼν καὶ Ἄννα, ποὺ προσέμεναν μὲ λαχτάρα τὸν Κύριο, ἀνταμείβονται ἀπὸ τὸν Ἴδιο, μὲ τὸ νὰ τὸν ἀντικρύζουν μὲ τὰ μάτια των μόνοι ἐκεῖνοι ἀπ’ ὅλους ὅσοι τὸν προεφήτευσαν – μὲ ἐξαίρεση τὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο. Ἡ προφῆτις, μάλιστα, Ἄννα, ὡς ἄλλος Πρόδρομος, κήρυξε τὸν Χριστὸ «πᾶσι τοῖς προσδεχομένοις λύτρωσιν ἐν Ἱερουσαλήμ.» (Λουκ., β’ 38).

Συνεπῶς, ἀπὸ τὴν εὐλογημένη αὐτὴν συνάντηση εἶναι ὅλοι εὐνοημένοι. Ἡ παλαιὰ γενιὰ ποὺ παραδίδει τὰ σκῆπτρα στὴν νέα, ἔχοντας ἐκπληρώσει τὸν σκοπό της νὰ δῆ τὸν Κύριο, οἱ πιστοὶ γονεῖς ποὺ ὡδήγησαν τὰ βήματα τοῦ παιδιοῦ των στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ καὶ ἔφυγαν εὐλογημένοι ἀπὸ αὐτόν, ἀκόμη καὶ τὸ ἴδιο τὸ παιδίον Ἰησοῦς, ποὺ ὕστερα ἀπὸ τὴν εὐλογία ποὺ ἔλαβε αὐξήθηκε καὶ κραταιώθηκε μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ποιό εἶναι, λοιπόν, τὸ μήνυμα τῆς Ὑπαπαντῆς; Νὰ ὁδηγοῦμε καὶ ἐμεῖς τὰ παιδιά μας στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ, στὴν Ἐκκλησία, ἐὰν θέλωμε νὰ αὐξάνονται καὶ νὰ προοδεύουν ὄχι μόνον σωματικὰ ἀλλὰ καὶ πνευματικά. Μόνον μέσα στὴν Ἐκκλησία μποροῦν νὰ ἀντικρύσουν οἱ ὀφθαλμοί μας τὸ «σωτήριον», νὰ δοῦν τὸ φῶς τὸ ἀληθινό.

Νά, γιατὶ ἡ Ὑπαπαντὴ εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν ἑορτὴ σύνολης τῆς οἰκογενείας, ὄχι μόνον τῆς μητέρας, διότι ὅλη ἡ οἰκογένεια χρειάζεται νὰ εἰσέλθῃ στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ εὐλογηθοῦν ὅλα της τὰ μέλη καὶ μάλιστα οἱ νεώτεροι βλαστοί, τὰ τέκνα, ὥστε νὰ λάβουν Πνεῦμα Ἅγιο καὶ νὰ βαδίζουν καὶ ἐκεῖνα, μὲ τὴν σειρά των, σύμφωνα μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν γονέων των.

Στὶς ἡμέρες μας, μάλιστα, ποὺ ἡ οἰκογένεια βρίσκεται στὸ στόχαστρο μὲ τὰ κάθε λογῆς σὲ βάρος της νομοθετήματα, χρειάζεται καὶ πάλι τὰ μέλη της νὰ ἐνδυναμώσουν τὴν σχέση των μὲ τὸν Θεό, κατὰ τὸ πρότυπο τῆς οἰκογενείας τοῦ Χριστοῦ, ὥστε τροφοδοτούμενοι πνευματικὰ ἀπὸ τὰ μόνα σωτήρια νάματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ζωῆς καὶ πολιτείας, νὰ ἀντισταθοῦν σταθερὰ καὶ νὰ ἀντέξουν σὲ ὅλες τὶς προκλήσεις καὶ συγχύσεις τῶν καιρῶν.

Στὴν περίπτωση αὐτήν, ἐὰν δὲν προτάξουν τὰ στήθη των οἱ μεγαλύτεροι, γονεῖς, διδάσκαλοι καὶ ἄλλοι πατέρες, εἶναι ἀδύνατον νὰ στηριχθοῦν οἱ νεώτεροι. Ἐὰν δὲν εὐλογηθῆ ἡ οἰκογένεια ἀπὸ τὸν Χριστό, τότε πῶς θὰ στηριχθῆ; Χωρὶς πρότυπα καὶ ἀξίες, γρήγορα θὰ διαλυθῇ.

Ἂς μὴν παρασυρώμαστε, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τὶς δῆθεν προοδευτικὲς φωνὲς ποὺ ὅμως ὑβρίζουν τὴν οἰκογένεια καὶ ἀπεργάζονται ὕπουλα τὴν διάλυσή της. Ἐμεῖς ἂς ἀκολουθοῦμε πιστὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ εὐλόγησε τὸν γάμο καὶ τὰ παιδιά, παραδίδοντας καὶ σὲ μᾶς ἱερὴ παρακαταθήκη, νὰ προστατεύσωμε τὸν γάμο καὶ τὴν οἰκογένεια.

Ἂς μὴν ἀφήσωμε τοὺς κάθε λογῆς ἀπαιδεύτους καὶ ἀχρή(ί)στους νὰ μᾶς νουθετήσουν περὶ τοῦ ὀρθοῦ καὶ μή, ἀλλὰ νὰ ἐμπιστευώμαστε τὴν διαχρονικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Πατέρων μας, ποὺ μᾶς καθοδηγοῦν πάντοτε ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Μὲ τὸν δικό μας ἀγῶνα καὶ τὴν διαρκῆ μας προσευχὴ καὶ μετάνοια, στὸ τέλος οὔτε ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς δικαιοσύνης δὲν θὰ ἀφήσῃ τοὺς ἀνθρώπους του πρὸς δόξα δική Του καὶ γιὰ τὴν δική μας σωτηρία.

Ἀρκεῖ καὶ ἐμεῖς νὰ σπεύσωμε νὰ συναντήσωμε τὸν Κύριο καὶ νὰ ἀποδεχθοῦμε τὸ σωτηριῶδες μήνυμα τῆς ἀγάπης Του: «Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς συναντήσωμεν τῷ Κυρίῳ καὶ δεξώμεθα τὸ σωτήριον αὐτοῦ». Ἀμήν. Γένοιτο!