Κυριακή ΙΕ΄ Ματθαίου

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Γνώτωσαν ἔθνη, ὁ Θεός ἐν ἀνθρώποις· ὁ Θεός εἶναι μαζί μας· ἔλαβε δούλου μορφήν, ὥστε δύνανται οἱ ἄνθρωποι ἄφοβα, προσερχόμενοι στόν θρόνο τῆς Χάριτος νά ρωτοῦν ποῖα εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἐντολή πού ὁδηγεῖ τούς δούλους τῆς ἁμαρτίας, εἰς τήν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεάνθρωπος κρύπτοντας τήν Θεότητα ἀπαντᾶ μέ εὐγένεια, ὡς φίλος πρός φίλον. Θεοπρεπῶς καί μέ σαφήνεια ἀποκαλύπτει μέ καλοσύνη ἐνώπιον τοῦ Νομικοῦ σήμερα, τήν μοναδική ἀλήθεια ὑπό τόν ἥλιον: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου· αὕτη ἐστί πρώτη καί μεγάλη ἐντολή. Δευτέρα δέ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν».

Ὑπογραμμίζοντας, βεβαίως, ὅτι εἶναι μακάριος ἐκεῖνος πού δέν θά σκανδαλιστεῖ ἀπό τήν πτωχείαν τῆς ἐπί γῆς παρουσίας Του. «Μακάριος ὅς οὐ μή σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί». Ὁ Κύριος ἐν Πνεύματι, καλεῖ τό πλάσμα Του, ὅπως ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν ψυχρή λογική  καί μέ τήν καρδιά νά κινηθεῖ στήν πίστη, στήν εὐλάβεια. Τονίζει ὅτι, ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώνει· ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον πυρπολεῖ τόν νοῦν, ὥστε νά γνωρίζει ἐμπειρικά τήν πρόνοια τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο.

Συνεπῶς, σεβαστή γερόντισσα, ὁ πιστός ὀρθόδοξος χριστιανός, πού ζητάει νά συναντήσει τόν Τριαδικό Θεό, δέν αἰσχύνεται μέ τήν ἑκούσια πτωχεία τοῦ Μεσσίου· ὄχι μόνον δέν ἐντρέπεται, ἀλλά ἀντίθετα λαχταρᾶ κάθε ὀνειδισμό καί ὑπομένει κάθε ἐντροπή, ἀθῶος ὤν, χάριν τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ καί τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί παραδόσεως. Ὁ ζῆλος τῆς ψυχῆς νά συμπάσχει γιά τόν Χριστόν, σάν ξένος μεταξύ τῶν υἱῶν τῆς ἀπειθείας, γίνεται γνῶσις καί ἀποδεικνύεται φορέας θείων καί οὐρανίων ἀποκαλύψεων. Ἐρμηνεύει παραβολές· κατανοεῖ ὁ νοῦς σκοτεινά χωρία τῶν γραφῶν, παραθέτει ἐνώπιον τῶν ὀματιῶν τοῦ ἔσω τῆς καρδίας ἀνθρώπου τά συμβαίνοντα πρίν, τωρινά καί μελλούμενα. Ὁρᾶ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τήν ἐκπλήρωση τῶν προφητειῶν τῆς Π.Διαθήκης, πῶς πραγματοποιοῦνται στό Θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ.[1] Βλέπει ἐν Χάριτι Θεοῦ ἐπίσης νά ἐκπληρώνονται δύο χιλιάδες χρόνια καί πλέον ὅλες οἱ προφητεῖες καί οἱ λόγοι τοῦ Ἰησοῦ ἀκριβῶς μέ πληρότητα στήν ἱστορία τῶν ἀνθρώπων· ἐπίκαιρη πάντοτε ἡ προφητεία πού λέει: «ὅσα ποιῶ ἐγώ θά ποιήσετε  καί ἐσεῖς ἐν τῷ ὀνόματί μου καί περισσότερα ἀπό αὐτά». Ἀπόδειξις: Tά θαύματα πού ἐποίησε ὁ Μεσσίας ἐπί τῆς γῆς ἐπαναλαμβάνονται διαχρονικά ἀπό τούς Ἁγίους Του, ἕως καί σήμερα (Πορφύριος, Παΐσιος, Ἰάκωβος) καί φανερώνεται ἡ ἀλήθεια ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ.

Τοιουτοτρόπως ἡ προσευχή πρός τόν Ἰησοῦν, τόν Κύριον καί Θεόν, τόν υἱόν τοῦ Δαβίδ κατά σάρκα, τόν συναΐδιον  τοῦ Πατρός, ἡ Δευτέρα Ὑπόστασις τῆς Ἁγίας Τριάδος σηματοδοτεῖ ἀεί γιά τούς πιστούς, τόν καιρόν τῆς εὐδοκίας. Φρονοῦμε σεβαστή γερόντισσα, ὅτι ὁ Τριαδικός Θεός, ἐν τῷ πλήθει τοῦ ἐλέους Του, ἐμπνέει καί καθοδηγεῖ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, νά κατανοεῖ ἐν Πνεύματι, τούς λόγους τοῦ Σωτῆρος καί Θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Χωρίς ἐμοῦ, οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν».

 «Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου· κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἄν θῶ τούς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου». Προφανῶς, ἀδελφοί, ἔκτοτε ἡ ἁγία τράπεζα τῶν ὀρθοδόξων ὑπάρχει καί θά ὑπάρξει, ἕως συντελείας τῶν αἰώνων παράκλησις· παρακαλῶντας καί εὐφραίνοντας τίς ψυχές καί τίς καρδιές τῶν Ὀρθοδόξων. Γιά ἐκείνους δέ, ἐν ὅσῳ σκανδαλίζονται καί λένε: «Τί Θεός εἶναι αὐτός πού κάθεται καί Τόν σταυρώνουν καί πεθαίνει περιφρονημένος καί ἀδύνατος»; Λέγει τό Πνεῦμα: «Γενηθήτω ἡ τράπεζα αὐτῶν ἐνώπιον αὐτῶν εἰς παγίδα καί εἰς ἀνταπόδοσιν καί εἰς σκάνδαλον».[2]

Ἐν τούτοις, ἀδελφοί μου, ἐμεῖς εὐχόμαστε νά ἀνανήψουν ὅλοι αὐτοί, ὥστε νά ἀποτινάξουν ἀπό τούς ὀφθαλμούς τους τήν βλασφημίαν καί ἀπό τήν καρδιά τους, τήν πλάνην. Εἰδάλλως, λέγει τό Πνεῦμα: «ἐξαλειφθήτωσαν ἐκ βίβλου ζώντων, καί μετά δικαίων μή γραφήτωσαν». Σαφῶς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, σεβαστή γερόντισσα, τολμᾶ καί ὁμολογεῖ τόν Ἰησοῦν Χριστόν «εἶναι, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ ἐν σαρκί ἐληλυθότα». Τό μυστήριον τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, ἀποτελεῖ γιά τούς πιστούς, ὅπως διδάσκει ὁ Θεάνθρωπος, τήν ὑψίστην εὐλογίαν καί τιμήν καί ὁμολογία. Περιποιεῖται στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τό καύχημα, τήν δόξαν, τήν δύναμιν, τόν θρίαμβο, ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους καί τῆς ἀτιμίας· ἀποτελεῖ τέλος, τό καύχημα Αὐτῆς καί  πάντων τῶν πιστῶν.

Φρονοῦμε λοιπόν, λέγοντας μέ ἕναν λόγον,  στούς ἀρνητές καί σκανδαλοποιούς τῆς ἐποχῆς μας, ἀλλά καί κάθε ἐποχῆς: ἐάν δέν προσέλθουν νά προσκυνήσουν τόν Ἐσταυρωμένον, συνταφέντες καί συσταυρωθέντες, ἐν τοῖς παθήμασιν Αὐτοῦ, ὥστε νά συναντηθοῦν μέ τόν Χριστόν, οὐδέποτε θά γνωρίσουν τήν Ἀλήθεια, παραμένοντας στό σκοτάδι, καί σκοτώνοντας ὁ ἕνας τόν ἄλλον· οὐδέποτε θά συναναστηθοῦν μέ τόν Μεσσίαν· καλύτερα γι’ αὐτούς νά μήν εἶχαν γεννηθεῖ. Ὁ Τριαδικός Θεός, ἀδελφοί, εἰσήκουσε τῶν πενήτων καί δέν ἐξουδένωσε τούς πεπεδημένους, ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν πτῶσιν· ἔστειλε τόν Υἱόν Του· ἦλθε· μᾶς ἀγάπησε εἰς τέλος· ἄς μή σκανδαλίζονται ἔκτοτε οἱ ἐχθροί Του· ἄς ἐντραποῦν φοβούμενοι τόν Θεόν.

Ἀκοῦστε, ἀκοῦστε, ὅλοι ἐσεῖς: «Εἰ οὖν Δαυΐδ καλεῖ αὐτόν Κύριον, πῶς υἱός αὐτοῦ ἐστι»;

Μπορεῖτε νά ἀποκριθεῖτε; Ἐάν εἶστε καλοπροαίρετοι, ΝΑΙ. Πέστε, λοιπόν: «Ὁ λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας»[3].

Στόν γλυκύτατον Ἰησοῦν, τόν Μεσσίαν, ἡ Βασιλεία, ἡ Δόξα, ἡ Προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1]Βλέπε τήν πορεία πρός Ἐμμαούς

[2](Ψαλμός 68)

[3](Ἰωάν. 1, 14)