Τί σχέση μπορεί να έχει ο σταυρωθείς και
αναστάς Ιησούς Χριστός, τον οποίο διατείνεται ότι υπηρετεί ο Πάπας και οι
ιερωμένοι του Βατικανού, με τη διεθνή του καπιταλισμού, που συνιστά η Μασονία;
ΒΑΤΙΚΑΝΟ:
Ο Πάπας υποτάχθηκε στη Μασονία!...
του δημοσιογράφου
Riccardo Cascioli
Μια συνάντηση που πραγματοποιήθηκε αυτές τις μέρες στο Μιλάνο, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Delpini και των μεγάλων Διδασκάλων των τριών βασικών ιταλικών μασονικών Στοών φαίνεται να πηγαίνει καλά προς αυτή την κατεύθυνση της «συναδέλφωσης». Και ως συνήθως, η Εκκλησία - «ποιος είμαι εγώ να κρίνω;» - θα κληθεί να αναγνωρίσει το mea culpa της (άλλωστε, αν ανοίγει την αγκαλιά της στους γκέι, γιατί όχι και στους μασόνους;).
Όλα αυτά προφανώς χωρίς την επίσημη
έγκριση του Πάπα και μάλιστα με κάποιο προπέτασμα απροθυμίας από την πλευρά
του. Αλλά ο κύριος αρχιτέκτονας μιας προσέγγισης είναι o μονσινιόρ Stagliano, ο
επίσκοπος της Καλαβρίας, τον οποίο ο ίδιος διόρισε το 2022 επικεφαλής της
Ποντιφικής Ακαδημίας Θεολογίας και ο οποίος, στην ομιλία του, θρυμμάτισε τη
δογματική προσέγγιση και προετοίμασε το δρόμο για το άνοιγμα στο όνομα του
Ελέους.
Αρκούσε
μόνο η πρόταση του Καρδινάλιου Coccopalmerio για ένα «μόνιμο τραπέζι»
αντιπαράθεσης μεταξύ της Εκκλησίας και των μασονικών στοών: κατά τη διάρκεια
της συνάντησης του Μιλάνου, ο μονσινιόρ Staglianò θρυμμάτισε τη δογματική
προσέγγιση και προετοίμασε το δρόμο για το άνοιγμα στο όνομα του Ελέους.
Ο
διάλογος, ακόμη και η συνεργασία, μεταξύ της Εκκλησίας και του Τεκτονισμού
πρέπει να συνεχιστεί, ίσως με ένα «μόνιμο τραπέζι» όπως ελπίζει ο
καρδινάλιος Francesco Coccopalmerio. Αλλά είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον να γνωρίζουμε
ότι το νόημα του διαλόγου έγκειται στο γεγονός ότι η Καθολική Εκκλησία
πρέπει να αλλάξει, πρέπει να αναγνωρίσει ότι έχει κάνει μια εσφαλμένη κρίση
για τον Τεκτονισμό και έτσι να αφαιρέσει το στίγμα που εμποδίζει πολλούς
μασόνους να λάβουν τη θεία κοινωνία.
Αυτή
είναι η ουσία της «ιστορικής συνάντησης» που διοργάνωσε το GRIS [ Gruppo
di Ricerca e Informazione Socio-religiosa] –με επιλεγμένο κοινό και κλειστή για
τα Μέσα Ενημέρωσης – που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Παρασκευή, 16
Φεβρουαρίου, στο Μιλάνο παρουσία ειδικευμένων εκπροσώπων της Εκκλησίας και του
Τεκτονισμού: αφενός, οι τρεις Μεγάλοι Διδάσκαλοι των τριών Ιταλικών Στοών –
Stefano Bisi για τη Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας (GOI), Luciano Romoli για τη
Μεγάλη Στοά της Ιταλίας του ALAM (GLDI) και Fabio Venzi (σε τηλεδιάσκεψη από τη
Ρώμη) για την Κανονική Μεγάλη Στοά της Ιταλίας (GLRI) - από την άλλη, ο
Αρχιεπίσκοπος του Μιλάνου Mario Delpini, ο ήδη αναφερόμενος Καρδινάλιος
Coccopalmerio, ο Φραγκισκανός θεολόγος Zbigniew Suchecki και, κυρίως, ο μονσινιόρ
Antonio Staglianò, πρόεδρος της Ποντιφικής Ακαδημίας Θεολογίας και πραγματικός
σταρ της συνάντησης.
Οι
τρεις Ελευθεροτέκτονες –δύο από τους οποίους δημοσιοποίησαν την ομιλία τους –
με διαφορετικές αποχρώσεις υπερασπίστηκαν όλοι τη συμβατότητα του Τεκτονισμού
με την Καθολική πίστη: Ο Bisi εξιστόρησε
πώς όσο μεγάλωνε η πίστη του στην Καθολική Εκκλησία τόσο εισχωρούσε στη Μεγάλη
Ανατολή. Ο Romoli ανέπτυξε ένα πανόραμα από τον Άγιο Anselm στον Καρδινάλιο
Zuppi. Ο Venzi τόνισε
πώς τα αγγλικά τελετουργικά της Στοάς ήταν χριστιανικά από την αρχή τους.
Κατά
συνέπεια, οι επανειλημμένες καταδίκες της Εκκλησίας (σχεδόν 600 σε τρεις
αιώνες) ήταν το αποτέλεσμα της αδυναμίας της Εκκλησίας να καταλάβει τι
ακριβώς είναι ο Τεκτονισμός. Ο Bisi έδειξε επίσης
την απογοήτευσή του για το γεγονός ότι ο Πάπας Φραγκίσκος άνοιξε την πόρτα στους
ομοφυλόφιλους και μετά στους διαζευγμένους, αλλά ξέχασε ότι μεταξύ των
Ελευθεροτέκτονων υπάρχουν επίσης πολλοί Καθολικοί που δεν μπορούν να λάβουν
θεία κοινωνία και όταν επρόκειτο για τη χορήγηση διαπιστευτηρίων σε έναν
Ελευθεροτέκτονα πρεσβευτή, είπε «όχι».
Συνοψίζοντας,
είναι δυνατόν «Ποιος είμαι εγώ να κρίνω;» και «Todos, todos» [Όλοι, Όλοι] δεν
ισχύουν για τους Τέκτονες;
Αλλά ο
Μέγας Διδάσκαλος πρέπει να ξέρει με ποιον έχει να κάνει και μετά την επίπληξη
έρχεται ενθάρρυνση, εκτιμώντας εκείνους στην Εκκλησία που ασκούν το διάλογο και
είναι πάντα έτοιμοι να κάνουν ερωτήσεις: έτσι, εν κατακλείδι, παραθέτει τον
Καρδινάλιο Carlo Maria Martini στη
συνέχεια ελπίζει ότι " Μια μέρα, ένας Πάπας και ένας Μέγας Διδάσκαλος
θα μπορέσουν να συναντηθούν και να περπατήσουν ένα μέρος της διαδρομής μαζί,
στο φως του ήλιου», ακόμη και «υπό το φως του Μεγάλου Αρχιτέκτονα του σύμπαντος».
Αντιμέτωπη
με αυτές τις σαφείς και στοχαστικές παρεμβάσεις, η καθολική πλευρά ανησύχησε.
Στο κλίμα συνεργασίας της συνάντησης, η παρέμβαση του απλοϊκού π. Sucheki, ο
οποίος είχε ετοιμάσει μια επιστημονική έκθεση για τις θέσεις της Εκκλησίας κατά
του Τεκτονισμού, φάνηκε μόνο ως τυπική ενέργεια, άλλωστε χλευάστηκε εν μέρει
από τον μονσινιόρ Staglianò, ο οποίος φαινόταν να μην ανέχεται τις υπενθυμίσεις
του δόγματος.
Σημεία των καιρών: Επί τρεις αιώνες το
Βατικανό εξέδωσε 600 (!!!) καταδίκες της Μασονίας, ώσπου τελικά υποτάχτηκε σ’
αυτήν. Απόδειξη: Ο μονσινιόρ Staglianò κρύβει επιμελώς το Σταυρό του μπροστά
στον εκπρόσωπο της Στοάς!...
Ο
Αρχιεπίσκοπος Delpini –ο οποίος, αφού επέβαλε την ημερομηνία, την ώρα και τους
όρους της συνάντησης, εμφανίστηκε με καθυστέρηση 45 λεπτών – και ο καρδινάλιος
Coccopalmerio προσποιήθηκαν ότι δεν γνώριζαν τίποτα για τον Τεκτονισμό,
αλλά με διαφορετικά λόγια είπαν τα ίδια πράγματα, δύο συγκεκριμένα: ικανοποίηση
για αυτή τη «συνάντηση μεταξύ ανθρώπων» και όχι μεταξύ των αντίθετων αρκτικόλεξων
και την ανάγκη να συνεχιστούν και να ενταθούν αυτές οι συναντήσεις, ίσως με ένα
«μόνιμο τραπέζι», όπως τόνισε η Coccopalmerio.
Όταν
ήρθε η σειρά του μονσινιόρ Staglianò να ανέβει στη σκηνή, - και μάλιστα
μακρηγόρησε -, έθεσε τα θεμέλια για το μέλλον: υποτίθεται να εξηγήσει τους
λόγους του ασυμβίβαστου μεταξύ Εκκλησίας και Τεκτονισμού, στην
πραγματικότητα έκανε μια μακρά θεαματική ομιλία
καταρρίπτοντας τη δογματική προσέγγιση της καθολικής πλευράς και ευθυγραμμιζόμενος
επί της ουσίας με την κατεύθυνση των απαιτήσεων των μασόνων ομιλητών.
Είναι
ενδιαφέρον να
σημειωθεί ότι ο Staglianò επιμένει πάντα να δείχνει
άσχετος με το θέμα και επομένως
είναι παρών μόνο για να δώσει μαρτυρία πίστεως. Μάλιστα, όχι μόνο είχε ήδη
παρευρεθεί τουλάχιστον σε μία τέτοια συνάντηση
το 2017, όταν ήταν επίσκοπος του Noto της Σικελίας, αλλά κατά την άφιξή του
στην αίθουσα συνεδριάσεων
έδειξε μεγάλη εξοικείωση με αρκετούς εκπροσώπους τέκτονες. Και μπορεί να είναι
σύμπτωση, αλλά ο επισκοπικός του σταυρός μετακινήθηκε (κρύφθηκε;) στην εσωτερική
αριστερή τσέπη στο στήθος του, μη ορατός στο κοινό (όπως φαίνεται στη
φωτογραφία): ένας περίεργος τρόπος μαρτυρίας πίστεως.
Επιστρέφοντας
όμως στην ομιλία του, η γραμμή του διαλόγου είναι ξεκάθαρη. Ο Staglianò εγκαταλείπει το
δογματικό κυκεώνα: το δόγμα, λέει συνοπτικά, δεν είναι η μόνη προϋπόθεση
συμμετοχής στην Εκκλησία, είναι στην πραγματικότητα πρώτα και κύρια η ζωή,
επιβεβαίωση με την οποία θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε αν δεν ήταν κόλπο για να
γίνει η πίστη «ρευστή». Και μάλιστα, ο Staglianò συνεχίζει: «Με
ενδιαφέρει το χριστιανικό γεγονός, όχι το δόγμα». Και πώς μπορούμε να
ορίσουμε το χριστιανικό γεγονός; Ως εκδήλωση εν Ιησού Χριστώ του «Θεού που
είναι αγάπη, μόνο και πάντα
αγάπη». Και επομένως Έλεος: εάν
ο κόσμος διαφθείρεται από το προπατορικό αμάρτημα, το Έλεος έρχεται πριν από το προπατορικό αμάρτημα «επί δικαίους
και αδίκους», σε όλους. Και ιδού το απόσπασμα που αφορά τον ισχυρισμό του Bisi:
Αν,
παράδειγμα, ένα
ζευγάρι ομοφυλόφιλων δεν πρέπει να
λάβει ευλογία, αποφασίζει ο Θεός, όχι εγώ. «Ποιος είμαι εγώ να κρίνω; » σημαίνει ακριβώς αυτό: (…) ποιος
είμαι εγώ που θα κρίνω
ότι μια ανθρώπινη κατάσταση είναι τέτοια που, όταν το έλεος του Θεού «βρέχει»
σε δίκαιους και άδικους, δεν τον αγγίζει καν με την υγρασία του, γιατί μερικές
φορές η υγρασία του νερού
του Ελέους του Θεού είναι αρκετή να αναγεννήσει
τη ζωή του.
Είναι
λοιπόν σαφές ότι αυτός είναι
και ο τρόπος να ξεπεραστεί η ασυμβατότητα με τον Τεκτονισμό. Και ετοιμάζεται και ad hoc θεολογία.
Μάλιστα, ο Staglianò επέκρινε και το έγγραφο του Δικαστηρίου για το Δόγμα και
την Αλήθεια το οποίο τον περασμένο
Νοέμβριο επανέλαβε την
απαγόρευση των Καθολικών να ενταχθούν σε μασονικές στοές, επειδή είναι απαγορευτικό, παραμένει σε επίπεδο δογματικής αντιπαράθεσης.
Χρειαζόμαστε όμως άλλες κατηγορίες, «χρειαζόμαστε μια υγιή θεολογία»,
αυτή που ο Πάπας Φραγκίσκος ζήτησε να αναπτύξει η Ποντιφική Ακαδημία Θεολογίας
με επικεφαλής τον Staglianò.
Τι
σημαίνει αυτό;
«Μια
θεολογία ικανή
να σκέφτεται κριτικά για τα πάντα, να ανταποκρίνεται και στις κρίσιμες
περιπτώσεις της καθολικής λογικής, γιατί ζούμε σε έναν κόσμο όπου αν δεν κάνεις
διάλογο, κινδυνεύεις να είσαι εντελώς έξω από τον κόσμο. Βιβλική σοφία σημαίνει
ότι ξέρεις πώς να ενώνεις
την επιστήμη και τη σοφία της ζωής».
Δεν
είναι ξεκάθαρο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου