Κυριακή Ι΄ Λουκά (Συγκυπτούσης)

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι’ ΛΟΥΚΑ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Βούλιαξε ἡ ἀνθρωπότης στό χάος, ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς τῶν Πρωτοπλάστων. Ἡ ἐσωτερική διάθεση τῆς ψυχῆς, ἀλλοιώθηκε, μαζί κι αὐτή ἡ φύση τῶν πραγμάτων. Κυρτωμένοι οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας, ζῶντες τήν ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ, πού οἱ ἴδιοι ἐπέλεξαν, ἀμαυρωμένοι, περίμεναν νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό κύρτωμα τῆς δουλείας, μή δυνάμενοι νά ἀνακύψουν, νά ἀναστηθοῦν, «εἰς τό παντελές».

Ἔρχεται, λοιπόν, ὁ Χριστός, γιά νά προσφέρει μία καινή θεοποιό ζωή καί νά δωρίσει θεῖες δυνάμεις, στόν ἄνθρωπο· «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς». Προσκαλεῖ παγγενῆ τόν Ἀδάμ· τήν κάθε ψυχή χωριστά· ἀκουμπᾶ τό πανάγιο χέρι Του καί προστάζει: «Θυγατέρα μου, σήκω, ἀνάστα»· ἀπαλάσσεσαι ἀπό τήν διαβολική κακία, ἀπό τό βάρος τῆς παρακοῆς. Πρόσεχε, ἡ συναγωγή τώρα σοῦ θυμίζει τίς προφητεῖες γιά τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία· ἰδού,ἦλθε.

Ἡ Ὀρδόδοξη Ἐκκλησία Τόν προσφέρει ζωντανόν καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, Τόν καθιστᾶ ἐπίκαιρον. Πάντοτε Νέον ἐνώπιόν σου, γιά νά Τόν φᾶς καί νά ζήσεις, νά σωθεῖς, καθ’ ὅτι ἡ ζωή τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, εἶναι ζωή ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. «Σωματοειδῶς ὑμῖν ἐπιφοιτήσαν, πυρός ἐν εἴδει, τό Παράκλητον Πνεῦμα ἀπειργάσατο, ὡς λαμπάδος κατακαίει τούς ἀθέους καί ἁγιάζει τούς πιστούς».

Ἐν τούτοις, βλέπουμε σήμερα ἀδελφοί δύο ἀντίθετα, τό ἕνα ἀπ’ τό ἄλλο, γεγονότα· πίστη δοξολογία ἀφ’ ἑνός, ἀπιστία θυμό ἀφ’ ἑτέρου. Τά μέλη τοῦ Θεανθρωπίνου σώματος τοῦ Χριστοῦ, οἱ χριστιανοί, ἀρχίζουν στό ἑξῆς νά ζοῦν μία καινούρια ζωή, μία ζωή ἀντάξια τοῦ Θεοῦ. Ἡ ζωή, δηλαδή, πού εἶναι χριστοειδής, θεοειδής ζωή ἐν δόξῃ καί τιμῇ.

«Δοξάσατε δή τόν Θεόν, ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καί ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἄτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ». «Τό δέ σῶμα τῷ Κυρίῳ καί ὁ Κύριος τῷ σώματι». Τοῦτ’ἔστιν, ἄνθρωπος ὑγιής, ἀναστημένος· καί μηδέποτε κυρτωμένος ὑπό τοῦ διαβόλου.

Οὐσιαστικά λοιπόν ὁ Χριστός, ζεῖ μέσα στούς Ὀρθοδόξους πιστούς, ἐπαναλαμβάνει τήν ζωή Του σ’ αὐτούς, τή ζωντανεύει, τήν ἀνορθώνει, ὅπως ἀκριβῶς ἀκούσαμε σήμερα μέ τήν συγκύπτουσα, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί διά τῆς Ἐκκλησίας.

Φρονοῦμε, σεβαστή γερόντισσα αὐτό συμβαίνει, ἐφ’ ὅσον βέβαια ὁ κάθε χριστιανός τό ἐπιθυμεῖ καί τό λαχταρᾶ ἀληθινά.Ἡ κληρονομιά αὐτή ἐπίσης πού προσφέρει σήμερα ὁ Κύριος στό ἀνθρώπινο γένος, εἶναι ἄφθαρτη, ἐπειδή περιβάλλεται ἀπό τό ἀπρόσιτο θεῖο φῶς, μέ τήν εὐδοκία τοῦ  Πατρός καί τήν συνέργεια τοῦ Παρακλήτου. Τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐνδυναμώνει μέ κάθε θεία δύναμη καί μέ τόν τρόπο αὐτό, δέν βλάπτεται τό δώρημα ἀπό τίποτε τό θνητό καί καταστροφικό.

Ὑπάρχει παρά ταῦτα, ἀδελφοί μου, καί ἡ ἀντίδραση ἤ ἡ ἀντίρρηση στή δωρεά· «ἀποκριθείς δέ ὁ ἀρχισυνάγωγος…, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ…·» Φοβερό!! Ἡ ὑποκρισία, εἶχε σβήσει ὅλο τό φῶς ἀπό τούς ὀφθαλμούς τοῦ ἀρχισυναγώγου. Τό σκότος εἶχε καλύψει τά μάτια του, ὥστε νά νομίζεται σάν μία κοινή ἐργασία, ἡ εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ στό ἀνθρώπινο γένος, ἐξαιτίας τῆς ἐπίμονης φιλαμαρτίας.

Ἡ ἐξουσία τοῦ σκότους, εἶχε καταστεῖ κυρίαρχη δύναμη στό ὁπτικό τῆς ψυχῆς του, ἐξαιτίας τῆς κακίας, ὥστε νά μή θεωρεῖ τήν ὑγεία τῆς συγκυπτούσης, ὡς δῶρο Θεοῦ. Λόγω τῆς σκληροκαρδίας καί τῆς ἰσχυρογνωμοσύνης αὐτός ὁ ἄνθρωπος, καθίσταται ἀπελπισμένα ἀνίσχυρος. «Ἐν […] σκιά θανάτου».[1] Οἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί τῶν συνοδοιπόρων του κινοῦνται παρά φύσιν καί στασιάζουν μεταξύ τους(μπέρδεμα)· τότε καί αὐτήν τήν παρουσία τοῦ Μεσσίου, ὁ ἀρχισυνάγωγος, τή βλέπει παρά φύσιν· γι’ αὐτό καί δέν ἀνυψώνει μέ τό θαυμαστό σημεῖο πού βλέπει ἐμπρός του, τήν καλλονή, τήν εὐπρέπεια, τήν ὡραιότητα τοῦ Δημιουργοῦ, στό πρόσωπο τῆς συγκυπτούσης, ὥστε νά συμμετάσχει ὁ νοῦς του, στή χαρά της.

Ἔτσι, ἐξαιτίας τῆς ἐμπαθεστάτης ἕξεως καί κακίας, κατεβάζει τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς στόν βυθό τῆς ἀπωλείας. Νόει ἄ λέγω ἄνθρωπε· ἀκριβῶς σ’ αὐτήν τήν περίπτωση εἶναι τραχύτατη καί παράδοξη ἡ ἕξις, χωρίς γυρισμό. Ἐν τούτοις ἄν ἔπεσες, σ’ αὐτή τήν κακία, σήκω ἀδελφέ· ὅσο μᾶς ἀφήνει ὁ Θεός καί ἐπιτρέπει νά ζοῦμε, ὑπάρχει μετάνοια.

Μέ τήν ἔλευση τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἀνάμεσά μας,(τά Χριστούγεννα ἐγγύς) ἀνέτειλε τό Φῶς τῆς γνώσεως, τό ἀληθινό καί χάθηκε τό σκότος τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου· τό Φῶς τό ἀληθινό, ὁ Χριστός· πού κανένα σκοτάδι δέν μπορεῖ νά Τόν ὑπερνικήσει. Ὅπου εἶναι ὁ Ἰησοῦς, ὁ Μεσσίας, ἐκεῖ καί ἡ ἐξουσία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα.

Περιφρόνησε λοιπόν τούς φαφλατάδες, ἀνοήτους καί ἄ-χρηστους, νά καυχῶνται ὅτι, τάχα, θά ἀλλάξουν τόν κόσμο μέ τήν τεχνητή νοημοσύνη, τόν μετανθρωπισμό καί τά λοιπά χαζά, βορβορώδη καί ἄτιμα, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός, πού αἰσχρόν ἐστι καί λέγειν.

Ἀλίμονον! Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δυστυχεῖ· δέν ξέρει νά ζεῖ· ἀπομονώνεται, δέν δίδεται, δέν ἀγαπᾶ τόν Ἰησοῦν, δέν θυσιάζεται. Ἀρνεῖται τήν δικαιοσύνη καί τήν εἰρήνη· ἔτσι σκοτώνει καί σκοτώνεται.

Τέλος, σεβαστή γερόντισσα, μόνον ἀκολουθῶντας μέ τόν Χριστόν οἱ ἄνθρωποι, δέν περιπατοῦν στό σκοτάδι, ἀλλά ἔχουν τό Φῶς τῆς ζωῆς.[2] Φρονοῦμε λοιπόν, τό πέρασμα ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ σκότους καί τοῦ διαβόλου, στό βασίλειο τοῦ φωτός, συντελεῖται μέ τήν πίστη στόν Χριστόν Μεσσίαν, τόν Ἰησοῦν, καί Θεόν.[3]

Σ’ Αὐτόν ἡ Βασιλεία, ἡ Δόξα καί ἡ Προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Ματθ. 4, 16), (Α’ Ἰωάν.2,8 καί 9,11)

[2](Ἰωάν.8,12)

[3](Πράξ.26,18 καί Α’ Πέτρ. 2, 9)