ΣΤ’ Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου

ΣΤ’ ΚΥΡΙΑΚΗ  ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ  Δ’ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ἐλπίζω γιά τά πάντα, ὑπομένω διά πάντα, ἀγαπῶ εἰς τέλος, εἶμαι ἐλεύθερος. Προφανῶς, σεβαστή γερόντισσα, οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους, οὐδέποτε θά ὑπερισχύσουν τῆς δυνάμεως τοῦ Φωτός. Συνεπῶς «ὅπου ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις».

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οἱ συγκροτήσαντες τήν Δ’ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ἀδελφοί μου, σαφῶς καί εἶναι φῶς εἰς τόν κόσμον. Μέ τό φωτεινό παράδειγμά τους, μεταδίδουν τήν ὀρθόδοξον διδασκαλίαν καί ὀρθοπραξίαν, ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων καί ὡς λύχνοι καιόμενοι καί μή σβεννύμενοι, ἀνάπτουν στίς καρδιές τῶν πιστῶν, τήν ἀλήθεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ πού ἐλευθερώνει ἀπό τήν δουλεία τῶν παθῶν.

Λάμπουν στό στερέωμα, ὡς ἀστέρες πολύφωτοι, τό φῶς τῆς ἀρετῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Μεσσίου. Ἐνώπιον πιστῶν καί ὀλιγοπίστων· καί δοξάζεται μέ τά ἅγια ἕργα τους, τό ἅγιο ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τοποθετημένοι ἀπό τήν Ἄκτιστον Χάριν, στό ὕψος τοῦ νοητοῦ στερεώματος, διδάσκουν παντοῦ τήν καλωσύνη, τήν ἀρχοντιά καί τήν ἐλευθερία, χωρίς ποτέ τό φῶς τῆς Χάριτος, τό ἀληθινόν, μεταδιδόμενον νά ἐλαττοῦται, ἀλλά ἀντιθέτως νά περισσεύει, φωτίζοντας πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον, ὄντα καλοπροαίρετον.

Γνησίους μαθητάς ζητάει ὁ Χριστός, χριστιανοί μου. Ἀληθινούς ἐργάτες στόν ἀμπελῶνα Του· πού δέν ξεχνοῦν τήν αἰώνια ἁγία καταγωγή τους καί τόν θεϊκό προορισμό τους. Χαρίζει ἔτσι ὁ Θεός, τήν ἐλευθερία τῆς σκέψης, τῆς συνείδησης, ὥστε νά ἁγιάζεται ὁ νοῦς καί νά κατανοεῖ ἡ καρδιά, - ὁ ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπος -, τό πλήρωμα τῆς Χάριτος τοῦ Ἰησοῦ, τί ἐστιν συμπλήρωση τοῦ νόμου καί ὄχι κατάργησις. (Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τόν νόμον ἤ τούς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλά πληρῶσαι).[1]

 Ὁ νόμος φανερώνει τήν ἐνοικούσα ἐν ἐμοί ἁμαρτίαν· ἡ πλήρωσις, τήν ἀπαλλαγήν της, διά Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δηλαδή, ἔτσι ὅπως προεφήτευσαν οἱ Ἅγιοι προφῆτες, οἱ δίκαιοι Πατριάρχες· μέ ἕνα λόγο ὅλοι οἱ ἔντιμοι καί ἁγιασμένοι κατά σάρκα προπάτορες τοῦ Ἰησοῦ.

Ὅσοι ζοῦν καί ἄγονται ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί ἀντιστέκονται ἐν Χριστῷ, μέ ἐσωτερική ἐργασία καί ἐντιμότητα, ἀποκτοῦν κριτική σκέψη, ἀπαλλαγμένη ἀπό πάθη ἀτιμίας· αὐτοί σύν Θεῷ γνωρίζουν, ὅτι ὁ νόμος εἶναι παιδαγωγός εἰς Χριστόν. Ἀντιλαμβάνονται ἐπίσης καί τούς κυβερνῶντας τόν κόσμον, χωρίς τήν ὀρθόδοξον πίστιν, πῶς καταντοῦν πολλάκις δημαγωγοί καί ψεύδονται, γιά νά ἐπιπλεύσουν· ἐν τούτοις τό ψεῦδος ἔχει «κοντά πόδια».

Σήμερα, ἡ ἑορτή τῶν Πατέρων τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, μᾶς διδάσκει νά ἐλπίζουμε παντοῦ καί πάντοτε, γιά πάντα· τότε ὁ Χριστός Ἰησοῦς φωτίζει μέ τό φῶς τῆς γνώσεως τό ἀληθινόν καί ἐνδυναμώνει μέ ἐσωτερικήν σύνεσιν, τίς ἀντιστάσεις τῆς συνειδήσεως. Τότε καί μόνον τότε, ἡ καρδιά μέ ἐσωτερική διεργασία καί ἔρευνα διακρίνει τά ψεύδη τῶν ἑκάστοτε ἀντιχρίστων, καθώς καί τό ὀλέθριον ὀλίσθημα καί τόν κίνδυνο πού ἐλλοχεύει, νά πέσει ἡ ἀνθρωπότητα  στό τρίπτυχο τοῦ διαβόλου· ἕνα, τήν μετεμψύχωση· δύο, τήν τεχνητή νοημοσύνη· τρία, τόν μετανθρωπισμό.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες σήμερα, ὡς αἰώνια πρότυπα, μᾶς καλοῦν νά φωνάξουμε καρδιακά στόν Χριστό· «μή ἐμοί Κύριε, ἡ δόξα», ἀλλά «Σύ, πρέπει εἰς τούς αἰῶνας»· ἀλλιῶς θά πλανηθοῦμε. Σαφῶς, ἁγία γερόντισσα, πρέπει νά ἐπενδύσουμε στήν Ἱστορία μας, στήν Γλῶσσά μας, στήν ἁγία Παράδοσή μας. Στίς ἀρετές αὐτές τῶν Πατέρων μας, πού ἐνοικεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὥστε νά γυρίζουμε τήν πλάτη  σέ κάθε κάλεσμα πού ζαλίζει καί ἀποπροσανατολίζει ἐξ αἰτίας τῆς ἀποστασίας ἀπό τήν ἀλήθεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Μέ θάρρος δέ καί ἀνδρεία ἀπαντοῦμε καί τώρα καί πάντοτε: «Κύριοι, δέν θά πάρουμε ἀπό τό ἐξέραμα καί τήν ἀηδία τοῦ ἄθεου πολιτισμοῦ σας».

Συνεπῶς ἀδελφοί, μ’ αὐτόν τόν τρόπο, προκύπτει ἡ προστασία τοῦ ἑαυτοῦ μας καί ἡ ἐνημέρωσις, ὥστε ὑποψήφια θύματα νά προστατεύονται ἀπό τούς ψευτοσωτῆρες καί δημαγωγούς πού δῆθεν ἐνδιαφέρονται γιά μᾶς. Μέ τήν ἑορτήν αὐτήν, σήμερα,  οἱ Ἅγιοι τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, μᾶς βοηθοῦν, ὥστε νά φεύγουν οἱ ἀμφιβολίες, νά ἐλευθερώνονται οἱ καρδιές ἀπό τήν πλάνη καί μέσα μας νά εἰσέρχεται, ἡ εἰρήνη τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ, ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα.

Γνωρίζουν τόν Χριστό οἱ Πατέρες, ἀφοῦ πρῶτα ἀπ’ ὅλα γνώρισαν τήν δύναμη τῆς Ἀναστάσεως. Βίωσαν ὅμως ἐξ’ ἀρχῆς τόν θάνατον, τά πάθη τοῦ Ἰησοῦ ὡς δικά τους. Ὅ,τι εἶναι τοῦ Χριστοῦ, μᾶς διδάσκουν, ἀδελφέ, τό μετατρέπεις βιωματικῶς σέ κτῆμα σου· ἔτσι γίνεσαι, ἑπόμενος τοῖς ἁγίοις πατρᾶσι· καί γνωρίζεις διά τῆς χάριτος, τί σημαίνει τό: «οὐδέ καίουσι λύχνον καί τιθέασιν αὐτόν ὑπό τόν μόδιον, ἀλλά ἐπί τήν λυχνίαν, καί λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκία»[2], ἤ τό: «οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν  ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων».[3]

Ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, θά γνωρίσει τήν δύναμη τοῦ θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ, ἄν πεθάνει καί ἄν ἀναστηθεῖ ἀπό τόν τάφο τῆς φιλαμαρτίας καί πορευθεῖ μαζί μέ τούς Ἁγίους, στήν καινή ζωή. Πρόσεχε ἀδελφέ, ὅλα τά θανάσιμα πάθη καί οἱ θανατηφόρες θεωρίες καί ὕβρεις, δέν μᾶς ἀφοροῦν. Ζοῦμε μόνον μέ ὅ,τι ἀνήκει στόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Θεάνθρωπον. Ζῶ μέ τόν Χριστό καί χάριν τοῦ Χριστοῦ καί ἀφήνω τούς ἀπίστους νά καυχῶνται, ὅτι εἶναι τάχα ἐλεύθεροι καί ἄς τό ἀναγράφουν μέσα, ἐκεῖ πού ὑπάρχει σκωλήκων βρῶμα και δυσωδία, δηλαδή ὁ τάφος, τό σκοτάδι, ὁ θάνατος.

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας, οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, μᾶς βροντοφωνοῦν ὅτι: «τό δίκαιο τοῦ Θεοῦ, γίνεται κτῆμα μας, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ἡ δικαίωσή μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἐπιτυγχάνεται διά τῆς πίστεως καί ἁγίας βιοτῆς μέ πρότυπα τούς Ἁγίους Πατέρες μας. Διά τῆς ὀρθοδόξου πίστεως κατορθώνεται ἡ γνῶσις τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ καί παρέχεται ἔτσι ἡ ἐν Χάριτι ἐλευθερία». (Γνώσεσθε τήν ἀλήθεια καί αὐτή ἐλευθερώσει ὑμᾶς).

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή. Σ’ Αὐτόν, ἡ Δόξα, τό Κράτος καί ἡ Δύναμις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Ματθ.5, 17)

[2](Ματθ. Ε’, 15)

[3](Ματθ. Ε’, 16)