Ἔ, δὲν πειράζει!

 

Ἔ, δὲν πειράζει!

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Ἕνα «νέο πνεῦμα» ἐπιχειρεῖ νὰ ἐπιβληθεῖ στὶς μέρες μας, καλοί μου φίλοι, ποὺ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὶς ἀξεπέραστες Ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις μας. Κι ἐμεῖς ἀπροβλημάτιστοι τελείως, ὅπως καὶ καθόλου ἐνημερωμένοι, τὶς ἀκολουθοῦμε. Δυσ­τυχῶς! Κι ἂν μᾶς πεῖ κάποιος κάτι ἢ καὶ γιὰ νὰ τὰ ἔχουμε καλὰ καὶ μὲ τὴ συνείδησή μας ἐφαρμόζοντας αὐτά, λέμε: Ἔ, δὲν πειράζει! Δὲν ἔγινε καὶ τίποτα! Δὲν χάλασε ὁ κόσμος! Ἀλλὰ περὶ τίνος πρόκειται; Δέστε …

*   *   *

Τελευταῖα ἔπεσαν στὴν ἀντίληψή μας τρία περιστατικά, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀποκαλυπτικότατα αὐτοῦ τοῦ «νέου πνεύματος» καὶ μιλοῦν ἀπὸ μόνα τους.

Τὸ πρῶτο περιστατικὸ ἔχει νὰ κάνει μὲ ἕνα γνωστό μας, ὁ ὁποῖος κλήθηκε νὰ συμμετάσχει στὴν κηδεία τῆς συζύγου ἑνὸς ἐξαδέλφου του, καταγόμενη ἀπὸ τὴν Γαλλία. Πρόθυμα πῆγε στὸν Ἱ. Ναό, στὸν ὁποῖο εἶχε ὁρισθεῖ νὰ γίνει ἡ κηδεία. Ἐκεῖ ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι παρακολούθησαν τὴν νεκρώσιμη ἀκολουθία κανονικὰ καὶ ἀμέσως, μετὰ ἀπὸ τὴν παράκληση τῆς οἰκογένειας, κατέβηκαν στὸ ὑπόγειο τοῦ Ἱ. Ναοῦ γιὰ τὸν παραδοσιακὸ καφέ.

Ὅμως τοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι αὐτὸ δὲν ἔγινε μετὰ τὴν ταφὴ τῆς κεκοιμημένης, ὅπως συνηθίζεται. Κι ἐπειδὴ παρέμεινε τελευταῖος στὸν Ἱ. Ναό, εἶδε τοὺς ἀνθρώπους τοῦ γραφείου τελετῶν νὰ τὴν μεταφέρουν στὴ νεκροφόρα. Ἔτσι ἡ ἀπορία του ἔγινε ἀκόμη μεγαλύτερη καὶ ρώτησε νὰ μάθει τί συμβαίνει. Τοῦ εἶπαν ὅτι ἡ κεκοιμημένη πηγαίνει γιά… ἀποτέφρωση!!!

Ὁ ἄνθρωπος τὰ ἔχασε! Κοίταξε καὶ τὸ γνωστὸ ἔντυπο τῆς ἀναγγελίας τῆς κηδείας, ποὺ ἦταν θυροκολλημένο στὴν εἴσοδο τοῦ Ἱ. Ναοῦ καὶ ἐκεῖ διάβασε ὅτι τάχα θὰ κηδευθεῖ στὸ τάδε χωριό, τὸ χωριὸ καταγωγῆς τοῦ ἄνδρα της! Ὅπως τοῦ ἐξήγησαν, αὐτὸ ἔγινε γιὰ νὰ μὴν ἀντιληφθεῖ κάτι ὁ ἱερέας!! Ἐπιπλέον ἔμαθε ὅτι ἡ τέφρα κατὰ τὸ ἕνα μέρος της θὰ ριχθεῖ στὸ Αἰγαῖο (!) καὶ κατὰ τὸ ἄλλο θὰ σταλεῖ στὴ Γαλλία, ἀπ’ ὅπου καταγόταν ἡ κεκοιμημένη !!! Ὅταν τὸ συζήτησε αὐτό, ὅλοι τοῦ εἶπαν: Δὲν πειράζει, φθάνει ποὺ ἔγινε προσευχή!

Τὸ δεύτερο περιστατικὸ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν πολιτικὸ γάμο, στὸν ὁποῖο ἐκλήθη νὰ παρευρεθεῖ ἕνα εὐσεβὲς νέο ζευγάρι, τὸ ὁποῖο εἶχε ἐπιτελέσει μὲ ὅλη τὴν πνευματικὴ μεγαλοπρέπεια θρησκευτικὸ γάμο. Δίστασε νὰ παρευρεθεῖ καὶ προβληματίσθηκε ἔντονα. Ὅλοι ὅμως τοὺς εἶπαν: Πῶς κάνετε ἔτσι; Δὲν πειράζει! Ἐξάλλου πρόκειται γιὰ τὴ συμμετοχή σας στὴ χαρὰ τῶν ἄλλων, τῶν μελλονύμφων δηλαδή!

Καὶ τὸ τρίτο περιστατικὸ ἔχει νὰ κάνει μὲ μία βάπτιση. Μία οἰκογένεια ζήτησε ἀπὸ μία φίλη της νὰ γίνει ἀνάδοχος στὸ παιδάκι τους στὴ βάπτιση ποὺ θὰ γινόταν. Ἐκείνη χάρηκε πολύ, τὸ ἀποδέχθηκε ἀσμένως καὶ ἄρχισαν οἱ προετοιμασίες. Ὅμως ἡ μητέρα τοῦ μωροῦ ἦταν κατηγορηματική. Μετὰ τὴ βάπτιση δὲν ἤθελε νὰ κοινωνήσει τὸ παιδί, γιατί φοβᾶται τὴ Θεία Κοινωνία, στὴν ὁποία λαμβάνουν μέρος τόσοι πολλοί!!! «Μὰ θὰ κοινωνήσει πρῶτο», ἔλεγε ἡ μελλοντικὴ ἀνάδοχος. Ἡ μητέρα ὅμως ἦταν ἀνένδοτη! Ξεκαθάρισε ὅτι δὲν ἤθελε νὰ κοινωνήσει ποτὲ τὸ παιδί της, ὅ,τι κι ἂν γίνει! Ἡ μελλοντικὴ ἀνάδοχος, βρέθηκε σὲ ἀμηχανία. Δὲν ἤξερε τί νὰ κάνει. Ὅλοι τότε τῆς εἶπαν: «Δὲν πειράζει, Μαρία, τὸ πιὸ σημαντικὸ εἶναι, ποὺ θὰ βαπτισθεῖ ἕνα παιδὶ καὶ θὰ γίνει Χριστιανός»!

*   *   *

Ἔτσι καὶ στὰ τρία αὐτὰ περιστατικά, τὰ τελείως ἔξω ἀπ’ τὶς Ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις μας, ἡ ἀπάντηση ἦταν αὐτή: «Δὲν πειράζει»! Καὶ μάλιστα συνοδευόμενο ἀπό… χριστιανικὲς δικαιολογίες! Τῆς προσευχῆς, τῆς συμμετοχῆς στὴ χαρὰ τοῦ ἄλλου, τῆς ἔνταξης στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἑνὸς ἀκόμη ἀνθρώπου καὶ μάλιστα στὶς τόσο δύσκολες μέρες μας.

Καὶ ὅμως πειράζει, ὅταν γίνονται αὐτὰ καὶ μάλιστα πολύ…

Πειράζει, γιατί παραβαίνουμε σαφεῖς ἐντολὲς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ὅπως εἶναι αὐτὴ τῆς ταφῆς καὶ ὄχι τῆς καύσης τῶν νεκρῶν (ὑπόψη ὅτι στὸ «Πιστεύω» ὁμολογοῦμε ὅτι πιστεύουμε στὸν Χριστὸ «τὸν παθόντα καὶ ταφέντα…»), τοῦ θρησκευτικῆς τελετῆς γάμου, ποὺ εἶναι καὶ μυστήριο (ὑπόψη ὅτι σὲ προηγούμενες ἐποχὲς ἦταν ἐνταγμένος μέσα στὴ Θεία Λειτουργία καὶ χωρίστηκε γιὰ λόγους πρακτικούς), ἀλλὰ καὶ τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Κοινωνίας – Εὐχαριστίας!

Πειράζει, γιατί συμμετέχοντας σ’ αὐτά, εἶναι σὰν νὰ συναινοῦμε στὴν κατάργηση δύο σπουδαίων μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας (τοῦ γάμου καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας, ὅπως εἴπαμε), ἀλλὰ καὶ τῆς ταφῆς, ποὺ ἐπιπλέον εἶναι καὶ Ἑλληνικότατο ἔθιμο!

Πειράζει, γιατί δὲν ὁμολογοῦμε πλέον τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μας καὶ ἐν τέλει τὸν ἴδιο τὸν Χριστό μας, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ σταυρώθηκε γιὰ μᾶς καὶ γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Πειράζει, γιατί μὲ τὸν τρόπο μας αὐτὸ ἀρνούμαστε αὐτὴ τὴν Πίστη καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε υἱοθετοῦμε καθαρὰ τὴν ἄποψη ὅτι δὲν εἶναι ἀπαραίτητος ὁ Χριστός, ἀλλὰ καὶ ὅσα Ἐκεῖ­νος μᾶς ὑπέδειξε, γιὰ τὴ σωτηρία μας αὐτή. Συμβαίνει, δηλαδή, ὅ,τι καὶ μὲ τὰ Χριστούγεννα, ποὺ ἡ «διεθνὴς τῶν πονηρῶν» κάνει τὰ πάντα, γιὰ νὰ μὴν ἀκούγεται ποτὲ καὶ πουθενὰ τὸ «ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον σωτὴρ» (Λουκ. β΄ 10-11), ποὺ εἶπε ὁ Ἄγγελος στοὺς ποιμένες.

Πειράζει, γιατί συμβάλλουμε, ἀκόμη καὶ ἄθελά μας, στὴ διάδοση αὐτῆς τῆς ἀπαράδεκτης κατάστασης. Τὴν δεχόμασθε σὰν νὰ μὴ συμβαίνει τίποτα, τὴν περνᾶμε στὰ παιδιά μας, ὅπως καὶ στοὺς ἐνήλικες ἀκόμη, ποὺ θὰ μᾶς δοῦν νὰ παρευρισκόμασθε σ’ αὐτὰ καὶ θὰ ποῦν «κανένα πρόβλημα δὲν ὑπάρχει, ἀφοῦ ἦταν καὶ ὁ τάδε…».

Πειράζει, γιατί υἱοθετοῦμε, ἔστω καὶ σιωπηρά, τὴ νόθευση τῆς Πίστης καὶ τῶν Παραδόσεών μας. Αὐτὴ δὲ ἡ νόθευση εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνη, ὅπως κάθε νόθευση ἐξ ἄλλου. Ἀπ’ τὴν μία κάνουμε προσευχὴ γιὰ τὸν κεκοιμημένο κατὰ τὴν τάξη τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀκολουθοῦμε τὴ δική μας τάξη ποὺ εἶναι ἡ καύση ἀντὶ τῆς ταφῆς! Ἀπ’ τὴν μία βαπτίζουμε τὸ παιδὶ καὶ μάλιστα Χριστιανὸ Ὀρθόδοξο καὶ ἀπ’ τὴν ἄλλη δὲν θέλουμε τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, οὔτε καὶ αὐτὴ τὴν Θεία Κοινωνία! Μιλᾶμε γιὰ φοβερὰ πράγματα. Ἢ νὰ ποῦμε γιὰ διαβολικά; Πέραν τοῦ ὅτι καταργοῦμε καὶ τὴν οὐσία τοῦ ἀναδόχου, ἀποβλέποντας μόνο στήν… κουμπαριά!

Πειράζει, γιατί σκανδαλίζουμε καὶ τοὺς ἄλλους, ἐκείνους δηλαδὴ ποὺ θὰ μᾶς δοῦν νὰ συμμετέχουμε (καὶ πόσο εὔκολο δὲν εἶναι αὐτὸ εἰδικὰ μὲ τὰ σημερινὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα!) σὲ τέτοιου εἴδους τελετὲς ἢ ἔστω θὰ τὸ ἀκούσουν.

Πειράζει, γιατί προετοιμάζουμε τόσο τοὺς ἑαυτούς μας ὅσο καὶ τοὺς ἄλλους στὸ πέρασμα καὶ ἄλλων χειρότερων ἀκόμη, ὅπως εἶναι ὁ γάμος τῶν ὁμοφυλοφίλων γιὰ παράδειγμα ἢ τῆς βάπτισης υἱοθετημένων παιδιῶν ἀπ’ αὐτούς, στὰ ὁποῖα καὶ πάλι θὰ κληθοῦμε νὰ παρευρεθοῦμε! Στ’ ἀλήθεια τί θὰ κάνουμε τότε;

Πειράζει, γιατί ὑπάρχει ὁ κίνδυνος αὐτά, συν­ειθίζοντάς τα,  νὰ τὰ ἐφαρμόσουμε αὔριο κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι στὸν ἑαυτό μας, ἀφοῦ «ἔτσι κάνουν ὅλοι», εἶναι ὑποτίθεται μοντέρνα κ.λπ., ὅπως νὰ τὰ ἐφαρμόσουν καὶ τὰ ἴδια τὰ παιδιά μας καὶ μάλιστα μὲ τὴ συμμετοχὴ καὶ τὶς … εὐλογίες μας!

*   *   *

Ἀξίζει νὰ τονισθεῖ ὅτι, εἰδικὰ στοὺς πρώτους Χριστιανικοὺς χρόνους, οἱ Χριστιανοὶ ἦταν ἀντιμέτωποι μὲ ἀνάλογα προβλήματα. Πῶς τὰ ἀντιμετώπισαν; Μὰ μὲ τὴν ἐμμονὴ στὴν Πίστη τους. Μὲ τίποτε ἄλλο!

Ὡς παράδειγμα ἀναφέρουμε τὰ εἰδωλόθυτα. Δηλαδὴ τὰ κρέατα ἐκεῖνα ποὺ προέρχονταν ἀπὸ θυσίες ποὺ εἶχαν προσφερθεῖ στὰ εἴδωλα. Γιὰ τοὺς εἰδωλολάτρες αὐτὰ ἦταν «εὐλογία», γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς ὅμως ἦταν καταδίκη. Τὰ εἰδωλόθυτα, λοιπόν, τὰ πρόσφεραν οἱ εἰδωλολάτρες στὰ τραπέζια τους καὶ στοὺς καλεσμένους τους. Καὶ τί ἔκαναν τότε οἱ Χριστιανοί; Δὲν τὰ ἔτρωγαν! Ναί, τόσο ἁπλά! Ἔτσι παρέμεναν στὴν Πίστη τους καὶ ἐπιπλέον τὴν ὁμολογοῦσαν. Ἐπ’ αὐτοῦ ἐφήρμοζαν τὴν ἀπόφαση τῆς Συνόδου τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πρεσβυτέρων τῶν Ἱεροσολύμων (βλ. Πράξ.15,22-29), τὴν σχετικὴ «ΔΙΔΑΧΗ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ», ὅπως καὶ τὸν Β΄ κανόνα τῆς Ἐν Γάγγρᾳ Τοπικῆς Συνόδου. Γιὰ τὸ ἴδιο θέμα ἔχει μιλήσει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (βλ. Α΄ Κορ.β, 1-13 καὶ Α΄ Κορ. 10, 14-33), ὁ ὁποῖος καλεῖ τοὺς Χριστιανοὺς νὰ μὴ τρῶνε τὰ προσφερόμενα εἰδωλόθυτα.

Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ αὐτὸ ποὺ ἀναφέρει ἡ “ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ”: «Μεταξὺ τῶν δοκιμασιῶν, ποὺ ὑφίσταντο οἱ Χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων μὲ σκοπὸ τὴν ἀποκήρυξη τῆς πίστης τους, ἦταν ἡ βρώση εἰδωλοθύτων. Ἡ ἄρνησή τους νὰ συμβιβασθοῦν σήμαινε μαρτυρικὸ θάνατο»!

*   *   *

Τὸ λέμε ξεκάθαρα, καλοί μου φίλοι. Ἢ εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἢ δὲν εἴμαστε. Ἂν εἴμαστε, ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε, ἀσφαλῶς ἀκολουθοῦμε καὶ μάλιστα πιστὰ ὅ,τι ἡ Ὀρθοδοξία μᾶς ὁρίζει. Ἂν δὲν γνωρίζουμε, φροντίζουμε νὰ μάθουμε. Οἱ παρεκκλίσεις εἶναι ἀδικαιολόγητες γιὰ τοὺς λόγους ποὺ εἴπαμε. Στὴ λύπη ἢ στὴ χαρὰ τῶν ἄλλων ὑπάρχουν πολλοὶ τρόποι, γιὰ νὰ συμμετάσχουμε. Ποτὲ ὅμως μὲ τὴν παραβίαση ἢ τὴ νόθευση τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης μας καὶ τῶν Ἑλληνορθοδόξων παραδόσεών μας. Ποτέ!

Ορθόδοξος Τύπος